Information is not knowledge. Knowledge is not wisdom. Wisdom is not truth. Truth is not beauty. Beauty is not love. Love is not music. Music is the best...
[Frank Zappa - 'Packard Goose' - Joe's Garage: Act III (1979)]
Lemmy (geboren als Ian Fraser Kilmister op 24 December 1945) is wat je noemt een echte 'cult hero'. Na ruim tien jaar in diverse bands (ritme)gitaar te hebben gespeeld sloot hij zich in 1972 als basgitarist en zanger aan bij Hawkwind. Dat hij daarvoor nog nooit basgitaar had gespeeld leidde er toe dat hij een geheel eigen stijl ontwikkelde gebaseerd op zijn ervaring als (ritme)gitarist. Alhoewel hij uiteindelijk maar drie jaar bij Hawkwind zou blijven heeft hij wel zijn stempel op de groep gedrukt. Het duidelijkst is dit te horen op het concept/live-album Space Ritual en op de Hawkwind's grootste hit Silver Machine die door Lemmy wordt gezongen. Nadat Lemmy tijdens een Hawkwind-tour in 1975 aan de Amerikaans-Canadese grens wordt gearresteerd wegens drugsbezit, wordt hij uit de groep gegooid. Lemmy begint daarop een eigen groep die uit uiteindelijk Motörhead gaat heten, naar het laatste nummer dat hij voor Hawkwind heeft geschreven. Samen met Larry Wallis (gitaar) en Lucas Fox (drums) neemt hij een album voor United Artists, maar deze maatschappij besluit het album niet uit te brengen (nadat Motörhead succesvol werd deden ze dit natuurlijk alsnog als On Parole). Snel hierna worden de bandleden door Lemmy vervangen door Phil "Philthy Animal" Taylor (drums) en "Fast" Eddie Clarke (gitaar). Dit zou later bekend worden als dé klassieke line-up van Motörhead. In het begin ging het ze niet bepaald voor de wind. Sterker nog, het ging zo slecht dat men besloot in april 1977 een 'farewell concert' te doen in de Marquee Club in Londen en Lemmy vroeg aan een bekende bij Chiswick Records of deze het concert voor ze kon opnemen. Hij kon dit niet regelen, maar ze mochten wel een single opnemen. In plaats van een single namen ze in de toegestane studiotijd elf basistracks op. Daarop kregen nog wat extra studiotijd en voltooiden ze dertien tracks die later het debuutalbum Motörhead (1977) en de EP Beer Drinkers and Hell Raisers (1980) zouden vormen. Om de verandering in muzikale richting te horen is het aardig om Hawkwind's versie van Motörhead te vergelijken met de versie van Motörhead op het debuutalbum. Ook het debuutalbum was niet bepaald een commercieel succes en de band zou uit elkaar zijn gevallen als ze niet een single hadden mogen opnemen voor Bronze Records. Deze single was een cover van Richard Berry's Louie Louie uit 1955 (vooral bekend geworden in de versie van The Kingsmen) en werd een bescheiden succes. Op basis hiervan mochten ze een album opnemen en dit werd Overkill. Dit album zorgde voor de doorbraak van Motörhead naar het grote publiek. Zowel het album als de gelijknamige single bereikten de hitlijsten in de UK. Het album toont de ruwe, rauwe, met punk-invloeden doorspekte heavy metal, die zo kenmerkend zou worden voor Motörhead, in al haar glorie (Lemmy heeft het trouwens nooit over Hard Rock of Heavy Metal, volgens hem spelen ze gewoon Rock 'N' Roll). De single Overkill is een echte klassieker geworden vanwege het geweldige drum-intro, de daarna invallende bas, gitaar en rauwe stem van Lemmy. Op 3'17 en 4'13 lijkt het nummer te eindigen om daarna iedere keer weer verder te gaan met een reprise van dat geweldige drum-intro. Dit vijfsterrenalbum staat vol met klassiekers uit het Motörhead-repertoire. Stay Clean met zijn mooie gitaarsolo, het door Lemmy geschreeuwde I'll Be Your Sister en het mooi slepende Capricorn. En dan hebben we alleen nog maar kant A van de LP gehad! Op kant B gaat het feest gewoon door. No Class kent een lekkere gitaarriff en heeft lekkere breaks, Metropolis is weer zo'n lekker, traag slepend nummer en het album wordt afgesloten met één van de meest smerige, ranzige gitaarpartijen ooit opgenomen in Limb From Limb. Overkill zou de eerste van een drietal geweldige studio-albums blijken te zijn. De andere zijn Bomber, ook uit 1979 en Ace Of Spades uit 1980. Deze periode werd afgesloten met het live-album No Sleep 'Til Hammersmith uit 1981. Met deze vier albums heb je beste, ruwste, rauwste, hardste dat Rock 'N' Roll (of Hard Rock of Heavy Metal) heeft te bieden in huis.
Eind 1981 staat er zeven weken lang een single in de Top 40 waarvan het op zijn zachtst gezegd opmerkelijk is dat deze überhaupt in de Top 40 terecht is gekomen. Ik heb het over O Superman (For Massenet) van Laurie Anderson. De single reikte in Nederland tot de negende plaats (in de UK werd het zelfs een nummer twee notering).
Deze experimentele multimediakunstenares had in de jaren daarvoor opgetreden met haar lange voorstelling (acht uur!) United States welke verdeeld over twee avonden werd opgevoerd. De single O Superman en de andere nummers van het op de single volgende album Big Science kwamen allemaal uit die voorstelling. Naar aanleiding van het verschijnen van de heruitgave van het album met bonusmateriaal in 2007 is er een microsite verschenen die een bezoek waard is.
O Superman (For Massenet) is muzikaal gezien kaal en minimaal. Dit geldt echter lang niet voor alle nummers op het album. De opener From The Air kent bijvoorbeeld een stevig ritme en een uitgebreidere instrumentatie. Hetzelfde is wel de gesproken voordracht en de vervreemdende teksten (in dit nummer spreekt de piloot van een neerstortend vliegtuig zijn passagiers op een aparte manier toe). Onder andere Big Science, Sweaters en Let X=X zijn stuk voor stuk intrigerende kunstwerkjes. Born, Never Asked is wat mij betreft echter het mooiste dat het album te bieden heeft. Een bijna geheel instrumentaal nummer met een hypnotiserende werking. Big Science is geen gemakkelijke kost en ik kan me goed voorstellen dat het lang niet iedereen aanspreekt. Bij mij heeft het album echter sinds 1981 al menige draaibeurt ondergaan.
Black Sabbathwordt alom gezien als één van de oervaders van de hardrock. In de line-up met Ozzy Osbourne, Tony Iommi, Geezer Butler & Bill Wardwerden tussen 1970 en 1978 een aantal klassieke platen gemaakt. Toen verliet Ozzy de band en was er bij ieder album wel weer een bezettingswisseling te noteren. Dat er ooit nog een reünie zou komen van de oprichters lag niet in de lijn der verwachtingen. Toen 10 juni jl. het album 13 uitkwam waren er immers achttien jaar verstreken sinds het vorige studio-album en vijfendertig jaar sinds het laatste album in de klassieke line-up. Op 13 is alleen Bill Ward niet van de partij wegens contractuele problemen. De drumpartijen werden ingespeeld door Brad Wilk, bekend van Rage Against the Machine en Audioslave.
Bij de start van de schrijfsessies voor dit album zette producer Rick Rubin de allereerste plaat van Black Sabbath op ('Black Sabbath' uit februari 1970) en vroeg Ozzy, Tony en Geezer zich voor te stellen dat deze plaat net af was en te bedenken hoe ze nu verder zouden gaan. Dit heeft geresulteerd in een onverwachte goed en krachtig album in de klassieke Black Sabbath stijl. Het album opent met End Of The Beginning en al na tien seconden waan je je in 1970. Als na een minuutje dan ook nog een verrassend goed bij stem zijnde Ozzy Osbourne invalt is de verwondering compleet. Zijn dit echt opnamen uit 2013 of zijn dit heel goed klinkende 'lost tapes' uit 1970? Direct daarna volgt God Is Dead? Dat is ook een geweldige song met een pakkende gitaarriff, een lekkere baslijn en een prachtige tekst (de teksten van het hele album zijn trouwens sterk; betekenisvol met weinig herhalingen). Ik zou alle acht nummers van het album apart kunnen behandelen, want er zit geen zwak nummer tussen. Dat zal ik niet doen, maar ik wil een paar tracks toch niet onvermeld laten vanwege de links naar vroeger. Zeitgeist is een psychedelische ballad welke doet denken aan Planet Caravan van het album 'Paranoid' uit september 1970. En herinneringen aan het debuutalbum 'Black Sabbath' komen boven het horen van de mondharmonica in Damaged Soul (zoals in The Wizard) en bij het einde van Dear Father. Dat is gewoonweg een briljantje vondst. We horen daar het geluid van een flinke regenbui en een kerkklok in de verte. Inderdaad, met precies hetzelfde geluid begon het allereerste nummer op het allereerste album (Black Sabbath) en daarmee is de cirkel rond. Er is geen ruimte meer voor twijfel. Ozzy, Tony en Geezer hebben hun ziel aan de duivel verkocht in ruil voor het kunnen maken van dit beest van een album!
