De band startte in 1978 en de eerste jaren maakten ze industrial rock en noise rock en je hoort de invloed van onder andere Kraftwerk, CAN, Neu!, Faust en John Cage terug.
De bandnaam is afgeleid van de Duitse radicale Marxistische groep Sozialistisches Patientenkollektiv (SPK) omdat Revell en Hill beide in hun manifest waren geïnteresseerd. De band zelf gebruikt overigens vele verschillende invullingen van de afkorting SPK (SoliPsiK, SepPuKu, Surgical Penis Klinik, System Planning Korporation, Sozialistisches Patienten Kollektiv) op hun uitgaven.
Op hun eerste reguliere album, Information Overload Unit (uit 1981), staat een track als Macht Schrecken die een idee geeft van de experimentale muzikale koers die de band toen voer.
Op het tweede album, Leichenschrei (uit 1982), is al wat meer structuur aanwezig, alsmede ritmische patronen, zoals te horen in Chamber Music. Op het daaropvolgende album (een compilatie van een paar nieuwe tracks en eerder uitgebrachte singles: Auto-Da-Fé uit 1983) is te horen dat de organisatie in de nummers strakker wordt en dit leidt tot tracks als Metal Field.
Dit gaat Revell echter niet ver genoeg en samen met zangeres (en later echtgenote) Sinan Leong, die was toegetreden ten tijde van Leichenschrei, gaat hij terug naar Australië en maakt hij in 1984 het album Machine Age Voodoo. Hierop is het experimentele geluid verdwenen en maakt SPK een soort industrial gemixt met synth pop. Dit levert toegankelijke nummers op, zoals de single Junk Funk.
Een andere single van het album is Flesh And Steel en toen ik daar een 12-inch van tegenkwam in een uitverkoopbak heb ik die meegenomen. Niet lang daarvoor had ik namelijk de verzamel-CD Vhutemas Archetypi gekocht met daarop tracks van onder andere Laibach, Lustmord en SPK. De twee tracks van SPK op dat album (Invocation (Canto To The Departed) en Palms Crossed In Sorrow) bevielen mij wel. Thuisgekomen hoorde ik op de 12-inch echter heel andere muziek dan de tracks op Vhutemas Archetypi. Was dit een andere band die zich ook SPK noemde?
Dat bleek niet het geval, maar de twee tracks kwamen van het album Zamia Lehmanni (Songs Of Byzantine Flowers) dat na Machine Age Voodoo was verschenen en hierop was SPK (dit keer Revell solo) wéér een andere weg ingeslagen. Experimenteel, industrieel, neo-klassiek, neo-gotisch, het is het allemaal. Als je dit hoort is het niet vreemd dat Revell, na het stoppen van SPK in 1988, componist van filmsoundtracks is geworden.
Nog even terug naar Flesh And Steel. Dat is best een leuk nummer, maar ik denk dat het verschijnen van de debuutsingle The Nine Lives of Dr. Mabuse van Propaganda een paar maanden eerder behoorlijke invloed gehad moet hebben op het geluid van SPK op Machine Age Voodoo. En heel eerlijk, als ik ze dan naast elkaar zet, met in het achterhoofd Propaganda-tracks als Duel en p:Machinery, dan valt de vergelijking toch echt uit in het voordeel van Propaganda.
© 2025 TTZL
YouTube: Flesh And Steel
Spotify: Flesh And Steel
YouTube: Macht Schrecken
YouTube: Chamber Music
YouTube: Metal Field
YouTube: Junk Funk
YouTube: Invocation (Canto To The Departed)
YouTube: Palms Crossed In Sorrow
YouTube: The Nine Lives of Dr. Mabuse [Propaganda]
YouTube: Duel [Propaganda]
YouTube: p:Machinery [Propaganda]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten