Zoeken in deze blog

zondag 28 juli 2024

#611: John Mayall & The Bluesbreakers And Friends – 70th Birthday Concert (2003)

Toen afgelopen week het bericht verscheen dat John Mayall op 90-jarige leeftijd was overleden, konden trouwe lezers vast wel raden waar mijn blog van deze week over zou gaan. Met Mayall is een icoon van de Britse blues heengegaan, die met zijn begeleidingsgroep annex opleidingsinstituut Bluesbreakers van grote waarde is geweest. 

Ik heb wel even moeten dubben welk album ik zou kiezen. Voor de hand lag natuurlijk het fenomenale Blues Breakers uit 1966 van John Mayall with Eric Clapton. Tegenwoordig heet dit album ook wel John Mayall & The Bluesbreakers - Blues Breakers With Eric Clapton vanwege de voor meerdere uitleg vatbare aanduiding op de hoes, maar dit terzijde. 

Ook opvolger A Hard Road (1967), het akoestische live-album The Turning Point (1969) en USA Union (1970) waren sterke kanshebbers, net als recente albums als Talk About That (2017) en Nobody Told Me (2019). De in 2010 verschenen, prachtige 4CD box So Many Roads - An Anthology 1964-1974 was ook een goede keuze geweest, maar het is iets anders geworden.

In 2003 werd namelijk de opname van John Mayall's 70th Birthday Concert uitgebracht. Naast The Bluesbreakers van dat moment, spelen er ook gasten (sommigen zijn ex-bandleden) mee en niet de minste. 

De 2CD versie bevat 19 nummers en opent met twee nummers door The Bluesbreakers. Deze nummers (en ook het op een na laatste nummer van de 2CD) staan niet op de DVD-versie, maar toch is dat mijn favoriete versie (en vandaar ook de keuze voor de afbeelding). Dat komt omdat het een genot is om de dan 70-jarige Mayall bezig te zien. De bandleider is zowel fysiek als creatief nog in topvorm en dat zorgt voor een memorabel concert.

Nadat Mayall zich bij The Bluesbreakers heeft gevoegd voor een heerlijke uitvoering van Dirty Water komt gitarist Mick Taylor op het podium. Hij speelt mee op onder andere Blues For The Lost Days en Oh, Pretty Woman. Het zijn stuk voor stuk prima uitvoeringen en het spelplezier spat ervan af.

Het wordt alleen nog maar leuker als Eric Clapton erbij komt en we een heerlijk duet met Mayall (op toetsen) voorgeschoteld krijgen: No Big Hurry. Met Chris Barber op trombone spelen ze een verschroeiende versie van Hideaway en na heerlijke uitvoeringen van All Your Love en Hoochie Coochie Man sluit de hele club gezamenlijk af met Talk To Your Daughter. 

Deze DVD (en 2CD) is een feestje dat je vaak wilt herbeleven en is een mooi aandenken aan de grootse muzikant en bandleider die John Mayall was.

© 2024 TTZL


Officiële website: John Mayall
Wikipedia EN: John Mayall
Wikipedia NL: John Mayall

YouTube: 70th Birthday Concert [album]

YouTube: Dirty Water
YouTube: No Big Hurry
YouTube: Hideaway
YouTube: All Your Love
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 20 juli 2024

#610: Sam The Sham & The Pharaohs – Wooly Bully (1965)

Er zijn zo van die nummers die om één of andere reden onverwoestbaar zijn. Dan kan zijn omdat ze heel erg goed zijn of omdat ze heel erg slecht zijn. Het kan ook komen doordat ze heel erg gek of leuk zijn, of een combinatie van beide. Dat laatste gaat op voor het bekendste nummer van Sam The Sham & The Pharaohs.

De eerste versie van The Pharaohs ontstond in 1961 en de naam was geïnspireerd door Yul Brynner's rol als farao in de film The Ten Commandments uit 1965. De bijnaam 'Sam The Sham' kwam voort uit de grap dat hij slechts de schijn ophield zanger te zijn (niet iedereen was onder de indruk van zijn vocale kwaliteiten).

Het nummer waar ik naar verwijs is natuurlijk Wooly Bully uit 1965. Het nummer werd geschreven door Domingo 'Sam' Samudio en kwam eerst uit bij het kleine XL Records. Al snel pikte MGM Records het nummer werd de eerste en grootste hit van de band. In de VS kwam het tot nummer twee, maar ook in de rest van de wereld werd het een grote hit.

Zo stond het nummer in 1965 liefst 23 weken in de Nederlandse Top 40, waarvan 13 weken in de top 10 en vier weken op nummer 1. Daardoor is het nummer in het geheugen van veel mensen gegrift. Het herkenbare intro ("uno, dos, one, two, tres, quatro") en het meezingbare refrein zullen daar zeker aan hebben bijgedragen.

Het nummer is een aantal keren heruitgebracht en de versie van de single die ik heb komt uit 1984. Op de b-kant staat een andere hit van de band, Li'l Red Riding Hood, die in Nederland slechts drie weken in de onderste regionen van de Top 40 bivakkeerde. Daarnaast had de band nog twee nummers in de Nederlandse hitparade (Ju Ju Hand en Ring Dang Doo), maar ook die waren niet heel succesvol. 

Als je naar die andere drie nummers luistert, kun je niet anders dan concluderen dat veel nummers van Sam The Sham & The Pharaohs eigenlijk variaties zijn op Wooly Bully. Dat maakt die grote hit echter niet minder leuk! 

© 2024 TTZL


Officiële website: Sam The Sham & The Pharaohs  [archief]
Wikipedia EN: Sam The Sham & The Pharaohs

YouTube: Wooly Bully [video]
YouTube: Ju Ju Hand
YouTube: Ring Dang Doo

Spotify: Wooly Bully
Spotify: Ju Ju Hand
Spotify: Ring Dang Doo
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 14 juli 2024

#609: The Tapes - Party (1980)

Als ik een lijst zou moeten maken van mijn tien favoriete albums van Nederlandse bodem, dan zou Party (uit 1980) van The Tapes daar zeker in staan. Het is een plaat van grote klasse, die helaas veel te  weinig bekendheid geniet.

Aan de aandacht van de muziekpers heeft dat niet gelegen. De albums en optredens van The Tapes werden positief onthaald, maar veel succes heeft dat helaas niet gebracht.

In 1978 verscheen You Just Can't Sleep als het eerste album van het Nederlandse Plurex Records. Een klein budget leidde tot een plaat die met beperkte middelen op 8-sporen werd opgenomen. Het geluid van het album is dan ook niet geweldig, maar de muziek maakt een hoop goed. Het album werd goed ontvangen door de pers, maar werd geen verkoopsucces.
 
Het lukte niet om het tweede album ook via Plurex uit te brengen waarna de band bij Passport Records terecht kwam. 

Via een lovende recensie werd ik in 1980 attent gemaakt op Party en vanaf de eerste keer luisteren was ik verkocht. Hier was een band die muziek maakte met echo's van Talking Heads, XTC en de vroege albums (Tent, New Flat) van The Nits, maar dan toch met een heel eigen twist.

Het album start met een track die direct duidelijk maakt wat we kunnen verwachten. (I Fall) Head First is hoekig en springerig, de vocalen hebben bijpassende zanglijnen, maar tegelijkertijd is het aanstekelijk en swingt het als de neten. Het energieke The Mating Season heeft een heerlijke drive en fijne riffs en Blue Thighs, Point Eighty-Eight en Into Action houden het hoge niveau vol. Kant B is ook groots, met nummers als To Assemble, Party en In The Crocodile's Mouth. 

Ondanks de kwaliteit van het gebodene werd dit album wederom geen commercieel succes. Ze maakten daarna nog één album (On A Clear Day in 1981), maar als wederom aan de pers positief reageert, stoppen The Tapes ermee.

Toen er in 2014 berichten kwamen dat alle albums van The Tapes in een 5CD box heruitgebracht zouden worden was ik zeer verheugd. Helaas is dat er niet van gekomen en is het tot nu toe bij een heruitgave van Party gebleven op Concerto Records in 2018.

Dat is dan wel een hele mooie versie die de tag 'Remixed Remodeled Remastered' meekreeg en verscheen op transparant vinyl. Bijgesloten werd een CD-versie met daarop als bonus negen live tracks. Het album zelf klinkt fantastisch en er zijn delen toegevoegd die blijkbaar op de originele uitgave waren weggelaten. 
NB Deze uitgave is momenteel met € 12,99 crimineel laag geprijsd.

Waarom The Tapes nooit het succes hebben gehad dat ze verdienden op basis van hun kwaliteit, dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik nog altijd geniet van hun drie albums en blijf hopen dat de andere twee alsnog een mooie heruitgave krijgen. Als was het maar in digitale vorm via Bandcamp (waar je trouwens een gratis live EP van The Tapes kunt downloaden). 

© 2024 TTZL


Facebook (officieel): The Tapes

YouTube: Party [album]
Spotify: Party [album]

YouTube: Blue Thighs
YouTube: Into Action
YouTube: To Assemble
YouTube: Party
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 7 juli 2024

#608: Mass Production - '83 (1983)

Soms ga ik door mijn platenkast op zoek naar een onderwerp voor dit blog en dan stuit ik op een plaat die mij werkelijk helemaal niets zegt. Dat was ook het geval met het album '83 van Mass Production. Waarschijnlijk heb ik deze heel erg goedkoop uit een uitverkoopbak gevist. Ik had niet eens een idee wat voor soort muziek het is.

Mass Production blijkt een Amerikaanse groep te zijn die bestond van 1977 tot 1983 en funk maakte met disco-invloeden. Online is er niet heel veel informatie over de band terug te vinden, maar ze blijken in ieder geval in de VS een aantal hitjes gehad te hebben in de R&B-lijsten met als bekendste nummer Firecracker uit 1979. Dat nummer kreeg ook enige bekendheid in 1989 toen het werd gesampled door 2 Live Crew in Me So Horny. 

Nou ben ik niet vies van een lekker stukje P-funk (George Clinton c.s), Sly And The Family Stone, The Brothers Johnson, Chic of Zapp, of de funk-escapades van bijvoorbeeld Prince en de Red Hot Chili Peppers, maar Mass Production speelt toch een paar divisies lager met dit achtste en laatste album.

De instrumentale albumopener Sun Dancer maakt weinig indruk. Het kabbelt maar een beetje voort en het gastoptreden van Herbie Mann op dwarsfluit geeft het nummer niet bepaald meer gewicht. Time Bomb heeft een reggae-ritme en zang (deels via de vocoder), maar gaat ook het ene oor in en het andere oor uit. Victory in '83 start met een veelbelovend intro en is verder het leukste nummer van kant A, want afsluiter Style is dan weer te eenvormig (ondanks de lekkere saxsolos).

Kant B is vooral meer van hetzelfde. Er staan twee uptempo nummers op (Farewell Love en Don't Stop Believin') en daartussen staan twee downtempo nummers Here You Come (Creeping Back In My Dreams) en Chasing Rainbows, maar je hebt allemaal al eens eerder en/of veel beter (en interessanter) gedaan horen worden door andere artiesten.

'83 van Mass Production is een album dat na aanschaf één keer door mij gedraaid zal zijn en daarna in de kast heeft staan verstoffen. Na de draaibeurt voor dit blog twijfel ik er niet aan dat het opnieuw voor een lange tijd in de kast zal blijven staan.

© 2024 TTZL


Discogs: Mass Production
Wikipedia EN: Mass Production

YouTube: '83 [album]

YouTube: Sun Dancer
YouTube: Time Bomb
YouTube: Victory in '83
YouTube: Style
YouTube: Farewell Love

YouTube: Firecracker
YouTube: Me So Horny [2 Live Crew]
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)