Zoeken in deze blog

zondag 25 oktober 2020

#415: The Foetus Of Excellence ‎– The Foetus Of Excellence (1985)

Australiër JG Thirlwell komt in 1978 in Londen aan en, na even in een punkband gespeeld te hebben, begint hij het 'muzikale project' Foetus. Zijn muzikale creaties breken met de algemene rock-conventies en zijn experimentele panorama's van noise, intense en complexe ritmes en tape loops

Hij kan geen geïnteresseerde platenmaatschappij vinden en richt daarop zijn eigen maatschappij Self Immolation op. Een opvallende naam wil natuurlijk ook wel helpen om je product onder de aandacht te brengen, zoals zijn eerste single die hij uitbracht onder de naam Foetus Under Glass

Hij brengt daarna nog een paar singles en twee albums uit die behoorlijk experimenteel zijn en waarbij hij speelt met de bandnaam. Foetus is een vast onderdeel van een verder steeds wijzigende bandnaam, waarbij Thirlwell niet altijd goede smaak kan worden verweten: 

You've Got Foetus On Your Breath, Foetus Over Frisco en Phillip And His Foetus VibrationsHet uitbrengen van singles en albums onder steeds weer een andere variatie zou hij volhouden tot begin jaren negentig waarna hij alleen nog maar onder de naam Foetus zou uitbrengen. Overigens is hij zelf ook onder vele pseudoniemen (Bubba Kowalski, Clint Ruin, Frank Want, Karl Satan And The Transvestites From Hell, Manorexia, Phillip Toss, Steroid Maximus, Xordox) actief als hij bijvoorbeeld voor anderen produceert om meespeelt op hun albums. Tenslotte werkt hij ook veelvudig samen onder projectnamen als Baby Zizanie, The Flesh Volcano, The Foetus Symphony Orchestra en Wiseblood.

Midden jaren tachtig raakt het label Some Bizarre geïnteresseerd en brengt de LP Hole uit in september 1984. Het is een sterk album waarop blijkt dat Thirlwell een sterke ontwikkeling heeft doorgemaakt. Zonder zijn experimentele kant te verloochenen incorporeert hij rauwe bluesindustrial dance en symfonische elementen in sterke tracks als Clothes Hoist en I'll Meet You In Poland Baby.

Vlak daarna volgt de 12" Calamity Crush (met Catastrophy Crunch op de B-kant) waarop die industrial dance nog nadrukkelijker aanwezig is en op de volgende 12" (met Wash en Slog) krijgt zijn eigen universum steeds meer vorm. 

De A-kant van de volgende 12" (Finely Honed Machine) bestendigt die lijn, terwijl op de B-kant (Sick Minutes (Unmutual) een heel andere kant van Foetus de ruimte krijgt. Het is een compositie met ambient en minimal music invloeden die langzaam opbouwt tot uiteindelijk de geniale gekte van Foetus weer naar de oppervlakte doorbreekt. 

Al het voorgaande mondt uit in de LP Nail die in oktober 1985 uitkomt. Het is een absoluut hoogtepunt in het oeuvre van Foetus, samen met bijvoorbeeld de albums Thaw (uit 1988) en Flow (uit 2001). Op Nail zijn alle elementen mooi in balans en dat resulteert in tracks als The Throne Of Agony en Enter The Exterminator.

Ik realiseer mij dat de sonische aanvallen van Foetus lang niet iedereen zullen aanspreken, maar voor de avontuurlijke luisteraars onder de lezers is er veel moois te ontdekken onder de smoezelige oppervlakte van Thirlwell's Foetus project.

Rest nog om op te helderen wat The Foetus Of Excellence is dat in de titel van dit blog wordt vermeld. Het is een kartonnen box (met T-shirt) die in november 1985 werd uitgebracht en bedoeld was om de Foetus vinylplaten in op te bergen die tot dan toe via Some Bizarre waren verschenen (en hier besproken zijn).  

© 2020 TTZL


Officiële website: Foetus
Wikipedia EN: Foetus

YouTube: Scraping Foetus Off The Wheel ‎– Hole [LP - september 1984]

YouTube: Foetus ~ Art ~ Terrorism ‎– Calamity Crush [12" - oktober 1984]

YouTube: You've Got Foetus On Your Breath ‎– Wash [12"- februari 1985]
YouTube: You've Got Foetus On Your Breath ‎– Slog [12"- februari 1985]


YouTube: Scraping Foetus Off The Wheel ‎– Nail [LP - oktober 1985]

zaterdag 17 oktober 2020

#414: Jonathan Richman & The Modern Lovers - Egyptian Reggae (1978)

Originele hoes
Jonathan Richman wordt in 1951 in Natick, MA geboren en keert na enige omzwervingen terug naar Massachusetts waar hij in Boston begin jaren zeventig The Modern Lovers opricht. De band bestaat van 1970 tot 1974 en alhoewel er een aantal demosessies gedaan worden (geproduceerd door John Cale van The Velvet UndergroundAllan Mason en Kim Fowley), en er een sterke live-reputatie wordt opgebouwd, worden er geen platen uitgebracht. Pas vanaf 1976, als de band onder de naam Jonathan Richman & The Modern Lovers succes boekt, worden de opnamen alsnog uitgebracht. Twee ex-leden van de band duiken later op in succesvolle andere bands: David Robinson in The Cars en Jerry Harrison in Talking Heads.

Roadrunner, een nummer uit de eerste periode van The Modern Lovers, is een aantal keren opgenomen met verschillende credits. De eerste keer was als The Modern Lovers in de demo-sessie met John Cale in 1972. Deze versie kwam op een single en op het uitgestelde eerste album. Met Kim Fowley namen ze nog twee versies op die op het uitgestelde tweede album terechtkwamen. En dan is er nog een versie op een live-album dat in 1973 werd opgenomen, maar de bekendste versie is opgenomen in 1974 door Jonathan Richman als solo-artiest. 

Dit nummer werd een aantal keer met verschillende B-kanten uitgebracht. Toen Jonathan Richman & The Modern Lovers in 1977 goede pers kregen in de UK werd deze versie als Roadrunner (Once) van Jonathan Richman op single uitgebracht, met op de B-kant Roadrunner (Twice) van The Modern Lovers (de door John Cale geproduceerde demo). Op de B-kant van de single The Morning Of Our Lives uit 1977 staat nog een versie, het live gespeelde Roadrunner (Thrice), en er bestaat ook nog een heuse videoclip.

Alhoewel Roadrunner nu bekend is en erkend wordt als een garage- en proto-punk-klassieker, sloeg het destijds niet aan in Nederland. Dat was wel anders met het eveneens in 1977 uitgebrachte Egyptian Reggae. Tien weken in de Top 40 met een tweede plaats als hoogste notering (en een clip in TopPop). Het nummer heeft een heel ander geluid dan Roadrunner en laat horen dat Richman zich niet in een hokje laat duwen.

Het is een heerlijke lome track met een titel die de lading dekt. De gitaar, in combinatie met de percussie, doet Midden-Oosters aan en het ritme is pure reggae. Dat is ook niet zo gek als je het nummer None Shall Escape The Judgement van Johnny Clark hoort. Het is overduidelijk dat Egyptian Reggae leentjebuur heeft gespeeld bij dit door Earl Zero geschreven nummer (in 1980 kreeg hij de kans None Shall Escape The Judgement zelf op te nemen). In het begin werden aan Earl Zero geen credits toegekend voor Egyptian Reggae. Later is dit terecht hersteld. Ook de B-kant van de single, Roller Coaster By The Sea, is een leuk nummer. 

Jonathan Richman is nooit echt doorgebroken bij het grote publiek (het zou echter in Nederland bij deze ene hit blijven), maar hij heeft voldoende aanhang gehouden om tot op de dag van vandaag actief te blijven in de muziek. En als je eens een keer een minuut of twintig over hebt, is het bekijken van hun TopPop Special uit 1978 zeker de moeite waard.

© 2020 TTZL


Fan website: Jojoblog


YouTube: Egyptian Reggae

YouTube: Roadrunner [videoclip]
YouTube: Egyptian Reggae [TopPop clip]
YouTube: TopPop Special [video]

YouTube: None Shall Escape The Judgement [Johnny Clark]
YouTube: None Shall Escape The Judgement [Earl Zero With The Soul Syndicate]



zaterdag 10 oktober 2020

#413: Van Halen - Women And Children First (1980)

De ziekte van Eddie Van Halen was geen geheim, maar de bekendmaking van het overlijden van deze unieke rockgitarist zorgde toch voor een schok in de muziekwereld. Hij wordt geprezen om zijn innovatie in de techniek van gitaren en effectapparatuur, maar toch vooral om zijn vernieuwende speelstijl. 

Zo heeft hij de tweehandige 'picking technique with hammer-ons', waarbij je met twee handen op het fretboard speelt, geperfectioneerd en populair gemaakt. En ondanks zijn virtuositeit en gevoel voor complexe harmonieën liet hij zich nooit verleiden tot ellenlange gitaarsolo's, maar waren zijn solo's altijd muziekstukjes op zichzelf die passen binnen de context van de song. 

De uitzondering is wellicht zijn visitekaartje Eruption van Van Halen's debuutalbum, want hier is de solo van 102 seconden de hele song. Dit nummer was van origine een opwarmoefening van Eddie, maar procucer Ted Templeman was zo onder de indruk dat hij het voor het album opnam. Deze muzikale explosie liet het bij heel wat rockgitaristen dun door de broek lopen.

In blog #69 heb ik al eens verteld dat de eerste zes albums van Van Halen mij na aan het hart liggen, maar het meest gedraaide album is waarschijnlijk hun derde plaat Women And Children First uit 1980. Nog steeds vind ik het een waanzinnig goed album zonder zwakke plekken. 

Wat mij iedere keer weer treft is dat veel van hun tracks zulke goede intro's hebben. Opener And The Cradle Will Rock... is daarvan een goed voorbeeld, naast dat het een heerlijke lome rocker is. Daarop volgt Everybody Wants Some!! waar Alex van Halen een Afrikaans aandoend ritme inzet waarover eerst David Lee Roth een Tarzan-imitatie doet voordat Eddie een paar heerlijke riffs en uithalen loslaat. Pas na ruim een minuut begint het energieke nummer echt. In een gesproken intermezzo speelt Roth zijn macho-zelf, wat irritant zou kunnen zijn als het niet zo heerlijk ironisch gebracht werd.

Ook Fools heeft weer een lang intro, maar dan komt het nummer op gang op een weergaloze manier. Heerlijke riffs, goede vocalen, een heerlijk meezingbaar refrein en vooral magnifieke baspartijen van Michael AnthonyRomeo Delight sluit kant A af in stijl. Het is één van de meest uptempo nummers van de plaat.

Kant B opent met het korte, instrumentale Tora! Tora! dat als inleiding dient tot Loss Of Control. Dit furieuze nummer kent een muzikale structuur die lijkt te contrasteren met de zanglijn, maar op de één of andere manier blijken ze toch weer in elkaar te passen. We nemen daarna even gas terug in het bluesy,  akoestische intro van Take Your Whiskey Home waarna het nummer overschakelt naar een hogere versnelling. 

Could This Be Magic is geheel akoestisch en onderstreept nog maar eens de veelzijdigheid van Van Halen. Afsluiter In A Simple Rhyme begint ook akoestisch, maar dat duurt maar kort en daarna volgt een solide nummer waarin regelmatig van versnelling wordt gewisseld. En dit nummer kent dan weer een verrassend outro.

Ook na veertig jaar staat Women And Children First nog steeds fier overeind als een geweldig (hard)rock album dat ik ongetwijfeld nog vele malen zal draaien.

© 2020 TTZL


Officiële website: Van Halen
Wikipedia EN: Van Halen
Wikipedia NL: Van Halen

YouTube: Women And Children First [album]

YouTube: Fools
YouTube: Romeo Delight
YouTube: Tora! Tora!

Youtube: Eruption (van debuutalbum 'Van Halen')

zondag 4 oktober 2020

#412: Heart - Lovemaker (1974)

Sommige dingen staan in ons collectieve geheugen gegrift, maar andere zaken raken in de vergetelheid. Neem nu bijvoorbeeld de VARA tv-serie Waaldrecht. Wie kent die nog? Uitgezonden in 1973-74 (twee seizoenen) en de band Heart maakte muziek voor de serie. Niet het bekende Amerikaanse Heart, maar de Rotterdamse band bestaande uit Okkie Huysdens (toetsen), Gerrit Visser (bas), Mac Sell (gitaar), Ton Op 't Hof (drums) en Patricia Paay (zang).

In Heart zette Paay niet haar eerste stappen in de muziek. De in 1949 geboren zangeres was al sinds haar vijftiende actief in diverse gezelschappen en had in 1967 succes met de onder haar artiestennaam Patricia uitgebrachte derde single, Jij Bent Niet Hip.

Ze bracht nog wat Nederlandstalige singles uit en werkte ondertussen ook samen met band als The CatsTee Set en Golden Earring. Van een heel andere orde dan die Nederlandstalige popsingles was de samenwerking met Unit GloriaLeft Side en The Buffoons in de gelegenheidsformatie Package. De single Were You There uit 1969 is een trage song met rock- en blues-invloeden.

Nog steeds onder de artiestennaam Patricia verschijnt in 1970 de single Tell Me You're Never Gonna Leave Me, begeleid door Golden Earring en geschreven door George Kooymans. Het nummer werd geen hit, maar dat is zwaar onterecht. Het is heerlijke rocker met een overtuigende Paay. Samen met Golden Earring en onder andere Earth & Fire vormde ze ook Holland dat ter gelegenheid van een tv-programma de wat vreemde single Hans Brinker Symphony uitbracht in 1971.

Ook in 1971 richtte Paay Himalaya op dat slechts één single zou uitbrengen (Put Your Hand In The Hand). Die band ging vervolgens op in het eerdergenoemde Heart. Die band zou drie singles uitbrengen waarvan de eerste (Hang On) en de derde (Stronger) niet succesvol waren. 

De tweede single kwam echter voor in de tv-serie Waaldrecht en haalde de lagere regionen van de top 40. De A-kant Lovemaker is een echte glam rock track en is gewoon goed gedaan. Een goede combinatie van glad en ruig in zowel muziek als productie. De ballad Beautiful Woman op de B-kant is een heel ander soort track en niet echt memorabel. Het heeft wel een goed intro en een mooie gitaarsolo na een minuut of twee.

Zoals gezegd is deze single slechts een voetnoot in de muziekgeschiedenis en de enige reden dat ik deze nog ken is omdat mijn broer en ik de single toentertijd gekocht hebben. Maar het blijft een leuk nummer en het heeft ervoor gezorgd dat ik nu ook Tell Me You're Never Gonna Leave Me ken. Hoe leuk is dat?

© 2020 TTZL


Muziekencyclopedie: Heart
Wikipedia NL: Heart

YouTube: Lovemaker

YouTube: Jij Bent Niet Hip [Patricia]
YouTube: Were You There [Package]
YouTube: Hans Brinker Symphony [Holland]
YouTube: Put Your Hand In The Hand [Himalaya]
YouTube: Hang On [Heart]
YouTube: Stronger [Heart]