#12: ZZ Top – La Futura (2012)

Als gevolg van de veelvuldig op MTV getoonde videoclips voor nummers als Gimme All Your Lovin’, Sharp Dressed Man en Legs van het album Eliminator uit 1983 beleefde ZZ Top in Nederland een kortstondige populariteit. Daarvoor genoot de band thuis in de VS al een aardige populariteit (het 3e t/m het 11e studioalbum werd in de VS minimaal goud). Maar waar de band bekend geworden was met een rauwe mix van blues, boogie, southern rock en (hard) rock, begon men vanaf 1981 te experimenteren met synthesizers en kregen ze een wat gepolijster geluid dat meer richting pop dan rock gaat.

Eénmalig leverde dit een goed resultaat op (voornoemde Eliminator), daarna werden de albums zwakker en vlakker. Dieptepunt is de heruitgave van de eerste zes albums op een driedubbel-CD (Sixpack) waarbij de originele bluesrock nummers in een remix zijn verpest met digitale drums en effecten.

Op het voorlaatste album Mescalero uit 2003 waren voorzichtig tekenen te horen dat men besefte dat men van het pad van de ‘synthesized blues’ af moest om terug te keren naar de ‘bluesroots’. Het daarop volgende album verscheen pas negen jaar later in september 2012: La Futura. De beste beslissing bij dit album was het inhuren van producer Rick Rubin voor deze klus. Hij heeft de carrières van zulke verschillende artiesten als Johnny Cash, Metallica, Red Hot Chili Peppers en Adele zowel artistiek als commercieel vooruit geholpen. Hij voelt als geen ander aan waar een artiest het best in is en laat hen daarin excelleren.

Bij ZZ Top was dan ook duidelijk in welke richting het zou gaan: terug naar de roots. Weg zijn de synthesizers en het gepolijste geluid. Het resultaat is veertig minuten rauwe, smerige blues, boogie, southern rock en (hard) rock in de traditie van de platen uit de beginjaren zeventig, maar met een ‘feel’ van nu. In Consumption leggen bassist Dusty Hill en drummer Frank Beard een heerlijk stampend ritme neer waarover gitarist Billy Gibbons heerlijk kan soleren. Ook Flyin’ High is een heerlijk uptempo nummer.

In Heartache in Blue en It’s Too Easy Mañana wordt het tempo wat teruggeschroefd en die afwisseling komt het album ten goede. Ook de blues is weer helemaal terug in nummers als Chartreuse en Have A Little Mercy en dit alles bij elkaar maakt het voor mij het beste album sinds Deguëllo uit 1979. De conclusie kan dan ook alleen maar zijn: ZZ Top is weer helemaal terug!

© 2013 TTZL

Officiële website: ZZ Top

Wikipedia EN: ZZ Top

Wikipedia NL: ZZ Top

Youtube: Gimme All Your Lovin’

Youtube: Sharp Dressed Man

Youtube: Legs

Youtube: Consumption

Youtube: Flyin’ High

Youtube: Heartache in Blue

Youtube: It’s Too Easy Mañana

Youtube: Chartreuse

Youtube: Have A Little Mercy

#11: Frank Sinatra – In The Wee Small Hours (1955)

“The Chairman Of The Board”, “Ol’ Blue Eyes”, “The Voice”, oftewel Frank Sinatra.

Begin jaren vijftig zat Frank Sinatra’s carrière in het slop. Zijn status als tieneridool verdween doordat hij inmiddels achter in de dertig was. Hij was gedumpt door zijn platenlabel (Columbia Records) en had het geluk dat iemand bij Capitol Records nog wel in hem geloofde. In 1953 kreeg hij een Oscar voor zijn rol in de film From Here to Eternity en dat gaf hem een hernieuwde populariteit bij een nieuw publiek.

Na de twee succesvolle 10-inch platen Songs for Young Lovers en Swing Easy! was Sinatra in 1955 toe aan zijn negende studioalbum, In The Wee Small Hours. Om het tijdsbeeld even te schetsen, dit waren de eerste Frank Sinatra uitgaven die niet meer ook op 78-toeren platen verschenen(!). In The Wee Small Hours was een van de eerste uitgaven als een 12-inch album. Daarnaast kwam het uit als een dubbele 10-inch en als vierdubbele 7-inch uitgave. In 1955 waren singles en EP’s nog het gangbare medium en 10-inch en 12-inch albums fungeerden alleen als verzamelaars van die singles en EP’s.

Met In The Wee Small Hours probeerde Sinatra iets nieuws. Alle nummers op het album hebben dezelfde thema’s: het nachtleven, depressies en eenzaamheid. Daarmee is het één van de allereerste conceptalbums ooit. Los van al die feiten is In The Wee Small Hours ook gewoon een fantastisch album. Geweldige nummers, fantastische arrangementen door meester-arrangeur en dirigent Nelson Riddle en dan natuurlijk die stem. Frank Sinatra is hier in absolute topvorm.

Het album opent met In the Wee Small Hours of the Morning waarin Frank in de vroege uurtjes op bed liggend zijn zonden overdenkt en hoopt dat zijn liefje toch nog zal bellen. Ook in When Your Lover Has Gone en I’ll never be the same is een verloren liefde de aanleiding voor een hartverscheurend mooi liedje.

Er staan zestien nummers op het album en de één is nog mooier dan de ander. Can’t We Be Friends?, Last Night When We Were Young en Ill Wind bezorgen je allemaal gegarandeerd kippevel als je ze de gelegenheid onder je huid te kruipen.

Als je vlekken in je nek krijgt als New York, New York voor de zoveelste keer op de radio voorbij komt is het goed om te realiseren dat het fenomeen Frank Sinatra veel, veel meer is dan dat ene uitgekauwde nummer.

© 2013 TTZL

Officiële website: Frank Sinatra

Wikipedia EN: Frank Sinatra

Wikipedia NL: Frank Sinatra

Youtube: In the Wee Small Hours of the Morning

Youtube: When Your Lover Has Gone

Youtube: I’ll never be the same

Youtube: Can’t We Be Friends?

Youtube: Last Night When We WereYoung

Youtube: Ill Wind

Youtube: New York, New York

#10: Ozric Tentacles – Jurassic Shift (1993)

Ozric Tentacles (of ‘The Ozrics’ zoals ze vaak liefkozend door de fans worden genoemd) is een Engelse band die instrumentale psychedelische spacerock maakt. De groep bestaat sinds 1983 en heeft ondanks dat ze nog nooit een grote platenmaatschappij achter zich hebben gehad wereldwijd toch meer dan een miljoen albums verkocht.

De naam ontstond tijdens een ontbijt op het Stonehenge Free Festival van 1983 als de naam van een fictief granenontbijt. Hierop is later ingespeeld bij de de verpakking van Vitamin Enhanced. Deze box was een CD-heruitgave van hun eerste zes cassette-albums en zat in een verpakking die sterk deed denken aan een Kellogg’s-doos. Voordat Kellogg’s hierover een rechtzaak kon aanspannen was de box al uitverkocht (voor een tweedehands exemplaar betaal je nu zo’n 100 euro).

Het album Jurassic Shift is het twaalfde Ozrics album (als je de zes cassettes meetelt) en wordt samen met Erpland uit 1990 gerekend tot het beste dat de vroege Ozrics hebben gemaakt. Het album opent met het sterke Sun Hair waarin een rustig bubbelend bad van synthesizers na een tijdje wordt opgepept door een heerlijke scheurgitaar om je daarna weer rustig te laten terugzakken in het warme bad van synthesizerbubbels.

De direct daarop volgende track Stretchy kent een heerlijk dominant basloopje in een verder sterk ritmisch nummer. Daarna volgt Feng Shui en dat nummer klinkt zoals de titel doet vermoeden: oosters en meditatief. Althans, de eerste acht minuten. Daarna explodeert het nummer en gaat nog twee minuten in de hoogste versnelling verder.

Alhoewel er zich geen mindere goden onder de nummers bevinden wil ik het titelnummer nog wel even apart vermelden. Jurassic Shift is een elf minuten durende track waarin alle hiervoor genoemde elementen voorkomen, compleet met dynamische en tempowisselingen.

Aan de hoes van Jurassic Shift zit ook een verhaal vast. Het boekje bij de eerste oplage van de CD was gemaakt van 25% hennep, 20% katoen en 55% stro; het eerste gebruik van ‘houtvrij’ papier in de muziekindustrie.

Jurassic Shift is inmiddels een aantal maal opnieuw uitgebracht (in 1998, 2004 en 2008). De laatste versie betreft een geremasterde CD met een live bonustrack en een bonus-DVD met live-opnamen van diverse optredens.

© 2013 TTZL

Officiële website: Ozric Tentacles

Wikipedia EN: Ozric Tentacles

Wikipedia NL: Ozric Tentacles

Youtube: Jurassic Shift (full album)

Youtube: Sun Hair

Youtube: Stretchy

Youtube: Feng Shui

Youtube: Jurassic Shift

#9: Grateful Dead – Live/Dead (1969)

Grateful Dead is een fenomeen van ongekende proporties in de Verenigde Staten, maar bleef relatief onbekend in de rest van de wereld. De naam, die een death metal groep niet zou hebben misstaan, komt voort uit een woordenboekspelletje en staat voor een band die onder andere rock, country, blues en folk weet te combineren tot een geheel eigen geluid en ook een experimentele uitstap niet schuwt. In de US kregen vele albums de gouden status en kreeg de groep een zeer fanatieke schare volgelingen die Deadheads worden genoemd. Alhoewel de groep sinds de dood van zanger/gitarist Jerry Garcia in augustus 1995 niet meer bestaat zijn er sindsdien nog tientallen (voornamelijk live) albums verschenen die gretig aftrek vinden. Zo kwam er in 2011 een box uit met alle 22 concerten van de Europa-tour in 1972 op 72 CD’s. Binnen vier dagen waren de 7200 exemplaren verkocht voor $450 per stuk!

Zelf kwam ik in aanraking met Grateful Dead via een concert in 1981 op de Duitse TV. Waar er normaal drie of vier groepen geprogrammeerd stonden in een Rockpalast-nacht, waren het er dit keer maar twee: The Who en Grateful Dead. Daarom dachten mijn broer en ik dat het dit keer een vroegertje zou worden. Dat bleek een misvatting. Na het concert van The Who speelde Grateful Dead een set die net geen drie-en-een-half uur duurde! Lange uitgesponnen nummers met avontuurlijke muzikale uitstapjes. Mijn interesse was gewekt.

Een blik in de OOR Popencyclopedie leerde me dat het album Live/Dead uit 1969 een goede kennismaking moest zijn. Nadat in 1967 het eerste album The Grateful Dead werd uitgebracht volgden in 1968 Anthem Of The Sun en in 1969 Aoxomoxoa. Aangezien de studiokosten voor dat laatste album erg hoog waren opgelopen werd besloten om bij platenmaatschappij Warner Bros. een dubbel live album aan te leveren om zo de gemiddelde kosten wat te drukken.

De live albums van Grateful Dead zijn echter geen standard live albums. Veel nummers zijn nieuw en meerdere albums zijn een mengeling van studio- en live-opnamen. Van de zeven nummers op Live/Dead staat er maar één nummer op een eerder album (St. Stephen van Aoxomoxoa) en van de non-album single Dark Star uit 1968 is een radicaal andere versie opgenomen. Waar de single nog geen drie minuten duurde is de Live/Dead-uitvoering ruim 23 minuten lang. Dit nummer groeide uit tot het meest geliefde nummer onder de Deadheads. Tijdens vele concerten werd het nummer gebruikt als basis voor lange jams en improvisaties van wel 45 minuten.

Alhoewel de zeven nummers van Live/Dead afkomstig zijn van drie verschillende concerten uit het eerste kwartaal van 1969, zorgt de mix ervoor dat je het gevoel hebt naar één onversneden concert te luisteren. Nummers als The Eleven, Turn On Your Love Light en Death Don’t Have No Mercy werden instant Grateful Dead klassiekers en stonden in de jaren daarna zeer regelmatig op de setlist van de concerten.

© 2013 TTZL

Officiële website: Grateful Dead

Wikipedia EN: Grateful Dead

Wikipedia NL: Grateful Dead

Youtube: Live/Dead (full album)

Youtube: St. Stephen

Youtube: Dark Star

Youtube: The Eleven

Youtube: Turn On Your Lovelight

Youtube: Death Don’t Have No Mercy