Zoeken in deze blog

zondag 27 januari 2013

#12: ZZ Top – La Futura (2012)

Als gevolg van de veelvuldig op MTV getoonde videoclips voor nummers als Gimme All Your Lovin’Sharp Dressed Man en Legs van het album Eliminator uit 1983 beleefde ZZ Top in Nederland een kortstondige populariteit. Daarvoor genoot de band thuis in de VS al een aardige populariteit (het 3e t/m het 11e studioalbum werd in de VS minimaal goud). Maar waar de band bekend geworden was met een rauwe mix van blues, boogie, southern rock en (hard) rock, begon men vanaf 1981 te experimenteren met synthesizers en kregen ze een wat gepolijster geluid dat meer richting pop dan rock gaat.

Eénmalig leverde dit een goed resultaat op (voornoemde Eliminator), daarna werden de albums zwakker en vlakker. Dieptepunt is de heruitgave van de eerste zes albums op een driedubbel-CD (Sixpack) waarbij de originele bluesrock nummers in een remix zijn verpest met digitale drums en effecten.

Op het voorlaatste album Mescalero uit 2003 waren voorzichtig tekenen te horen dat men besefte dat men van het pad van de ‘synthesized blues’ af moest om terug te keren naar de ‘bluesroots’. Het daarop volgende album verscheen pas negen jaar later in september 2012: La Futura. De beste beslissing bij dit album was het inhuren van producer Rick Rubin voor deze klus. Hij heeft de carrières van zulke verschillende artiesten als Johnny Cash, Metallica, Red Hot Chili Peppers en Adele zowel artistiek als commercieel vooruit geholpen. Hij voelt als geen ander aan waar een artiest het best in is en laat hen daarin excelleren.

Bij ZZ Top was dan ook duidelijk in welke richting het zou gaan: terug naar de roots. Weg zijn de synthesizers en het gepolijste geluid. Het resultaat is veertig minuten rauwe, smerige blues, boogie, southern rock en (hard) rock in de traditie van de platen uit de beginjaren zeventig, maar met een ‘feel’ van nu. In Consumption leggen bassist Dusty Hill en drummer Frank Beard een heerlijk stampend ritme neer waarover gitarist Billy Gibbons heerlijk kan soleren. Ook Flyin’ High is een heerlijk uptempo nummer.

In Heartache in Blue en It’s Too Easy Mañana wordt het tempo wat teruggeschroefd en die afwisseling komt het album ten goede. Ook de blues is weer helemaal terug in nummers als Chartreuse en Have A Little Mercy en dit alles bij elkaar maakt het voor mij het beste album sinds Deguëllo uit 1979. De conclusie kan dan ook alleen maar zijn: ZZ Top is weer helemaal terug!

© 2013 TTZL


Officiële website: ZZ Top
Wikipedia EN: ZZ Top
Wikipedia NL: ZZ Top
Youtube: Legs
Youtube: Consumption
Youtube: Flyin’ High
Youtube: Chartreuse

Geen opmerkingen:

Een reactie posten