Zoeken in deze blog

zondag 25 juni 2017

#241: Omar & The Howlers - Hard Times In The Land Of Plenty (1987)

Bij het zoeken naar een blogonderwerp voor deze week stuitte ik op een heerlijke CD van Omar & The Howlers die heel veel in de lade van mijn CD-speler heeft rondgedraaid. Onvervalste blues rock, vermengd met scheuten Texas blues en southern rock.

De band maakte tussen 1980 en 1984 eerst twee albums voor kleine, onafhankelijke platenlabels voordat ze werden opgepikt door het grote Columbia Records. Daardoor kon de band in 1987 ook in Europa onder de aandacht gebracht worden via recensies in muziekbladen van hun Columbia-debuutalbum Hard Times In The Land Of Plenty.

Na hun tweede Columbia-album kwam echter de overname door Sony en werd er een grote schoonmaak gehouden onder de artiesten. Omar & The Howlers was één van de slachtoffers en sindsdien brengen ze hun albums uit via allerlei kleinere maatschappijen.

Hun korte tijd bij Columbia heeft in ieder geval wel een fantastische plaat opgeleverd. De opener van het album is het titelnummer, Hard Times In The Land Of Plenty. Een lekker uptempo blues rock nummer met een herkenbare riff en een ritmesectie als een doordenderende goederentrein. Maar de échte troef is de stem van Omar Dykes: krachtig, rauw en toch soepel. 

Dat de band van meer markten thuis is bewijzen ze direct daarna met Dancing In The Canebrake dat veel meer pop en soul bevat en met een heerlijk orgeltje als extraatje.

Doordat Omar & The Howlers niet zo bekend zijn geworden als pakweg Stevie Ray Vaughan of Joe Bonamassa is er ook veel minder van ze te vinden op YouTube. Toch denk ik dat You Ain't Fooling Nobody en de live-versies van Border GirlMississippi Hoo Doo Man en Lee Anne genoeg zijn om aan te tonen wat voor een geweldige nummers er op het album staan.

Ben je nog niet overtuigd (of juist wel!) kijk dan eens naar de Rockpalast opnamen van Omar & The Howlers op Crossroads 2005.

© 2017 TTZL


Officiële website: Omar & The Howlers
Wikipedia EN: Omar & The Howlers
YouTube: Hard Times In The Land Of Plenty [clip]
YouTube: Dancing In The Canebrake
YouTube: Border Girl [live]
YouTube: Mississippi Hoo Doo Man [live]
YouTube: You Ain't Fooling Nobody

YouTube: Lee Anne [live]

YouTube: Crossroads 2005 [Rockpalast]

zondag 18 juni 2017

#240: The Tubes - The Completion Backward Principle (1981)

In blog #49 schreef ik over het album Remote Control uit 1979. Die plaat van de San Francisco-rockers The Tubes was groots, des te opvallender dus dat de opvolger uit 1981, The Completion Backward Principle, minstens zo goed is.

Het was trouwens wel even schrikken voor de trouwe fans van The Tubes toen het album uitkwam. Zo was het album was geproduceerd door David Foster die bekend was van werk voor Diana Ross, Donna Summer en Earth, Wind & Fire. Daarnaast stonden de bandleden op de achterkant van de hoes afgebeeld in kostuum en ademde alle promotie een business-sfeer uit.

Na een korte, inleidende boodschap om toch 'vooral beide plaatkanten in één vergadering te draaien' gaat Talk To Ya Later los en verdwijnen alle twijfels. Met hulp van Toto's Steve Lukather wordt er een puike rock/power-pop track neergezet die het album prima opent.

Na het heerlijk ironische Sushi Girl volgt een mooi rockballad, Amnesia. Kant 1 sluit daarna af met twee van mijn favoriete tracks van het album. Allereerst is er Mr. Hate waarin we een man horen die op de vlucht is voor de politie, omdat hij er (onterecht?) van wordt beschuldigd zijn moeder en zus te hebben vermoord. Laat het maar aan Fee Waybill over om de mentale staat van de hoofdpersoon in de vocalen door te laten klinken! Daarna is Attack Of The Fifty Foot Woman een prachtige ode aan de gelijknamige jaren 50 cultfilm met een heerlijke tongue-in-cheek tekst: 

My God I screamed to my distress, 
I got a fifty woman in a five foot dress

Kant 2 opent net als kant 1 met een heerlijke uptempo song, Think About Me, waarna er in A Matter Of Pride wat R&B-invloeden waar te nemen zijn. Dit is het nummer waarin de invloed van producer David Foster duidelijk te horen is, maar het pakt hier zeker niet slecht uit. 

Foster's stempel zit ook duidelijk op de tweede ballad van het album, Don't Want To Wait Anymore. Dit nummer wordt voor de verandering gezongen door gitarist Bill Spooner en doet wat gladjes aan. Het leverde de band in de U.S. wel een dikke hit op. Na het met een lekkere vette baslijn gezegende Power Tools volgt dan nog uitsmijter Let's Make Some Noise, dat logischerwijs uitgroeide tot een concertfavoriet.

Net als de remaster van Remote Control is ook de remaster van The Completion Backward Principle absoluut de moeite waard om aan te schaffen (geweldige geluidskwaliteit en vier bonustracks). Iconoclassic Records heeft het helemaal afgemaakt met de remaster van Outside Inside, het album dat de trilogie voltooide en de lijn moeiteloos doortrok. 


© 2017 TTZL


Officiële website: The Tubes
Wikipedia EN: The Tubes
Wikipedia NL: The Tubes

zondag 11 juni 2017

#239: Danielle Dax - Yummer Yummer Man (1985)

Danielle Dax is een veelzijdige vrouw. Ze is singer/songwriter, multi-instrumentalist, producer, beeldend kunstenaar en binnenhuis- en tuinarchitect. Haar muziek is al even eclectisch en zelf zegt ze klassieke, blues, electronische, indiase, rock, afrikaanse, psychedelische en middeleeuwse muziek te combineren. Het resultaat is absoluut uniek te noemen.

In 1979 ontmoette ze Karl Blake en werd gevraagd om voor zijn band Lemon Kittens het artwork te doen. Toen hij bemerkte dat ze ook kon zingen en fluit, sax en toetsen bespeelde, trad ze toe tot de band. Danielle Dax was begin jaren tachtig van zichzelf al opvallend genoeg, maar haar verschijning op het podium was dat helemaal. Zeker als ze 'gekleed' in (bijna) alleen body paint optrad.

Tussen 1983 en 1995 maakte ze solo een aantal EP's en LP's en, mede door een langdurige ziekte, is het wat betreft haar muzikale carrière daarbij gebleven. Ze is daarna succesvol geworden als ontwerper en binnenhuis- en tuinarchitect. 

Hoewel haar muziek absoluut in mijn aandachtsgebied valt heb ik alleen de EP Yummer Yummer Man uit 1985 van haar. 

In Yummer Yummer Man zitten subtiele invloeden van de muziek uit het Midden-Oosten, naast invloeden uit New Wave, Post-Punk en Synthpop. Voortdenderende drums en synthesizerlijntjes combineren mooi met haar aparte stem en zanglijnen, af en toe onderbroken door middeleeuws aandoende koortjes. Een hypnotiserend nummer.

Bad Miss 'M' heeft dan weer een ritme, zanglijn en gitaar die nogal 'country' aandoen en die contrasteren mooi met de andere elementen. De titel verwijst overigens naar Margaret Thatcher waar Dax geen fan van was, getuige onderstaande tekstflarden:

I was a-gone when you came sneakin' around
In a Holocaust haze your lunancy seems calm
(...)
All that's good for a Nation
Handed out in bitter lessons - oh whoa
(...)
We'll all have a party when you are gone
Desecrate your grave and sing this song

Fizzing Human Bomb tapt dan weer uit een ander vaatje. Sterk ritmisch gedreven en gedomineerd door Indiaas-aandoende zang neemt Danielle Dax ons in dit nummer mee naar Azië. Dit is opnieuw een meeslepend nummer, net als de titeltrack.

Gezien de kwaliteit van deze EP moet ik misschien toch maar eens op zoek naar de andere EP's en LP's van deze bijzondere artieste.

© 2017 TTZL


Officiële website: Danielle Dax
Wikipedia EN: Danielle Dax
Wikipedia NL: Danielle Dax

YouTube: Yummer Yummer Man

YouTube: Bad Miss 'M'

zondag 4 juni 2017

#238: The Allman Brothers Band - At Fillmore East (1971)

In 2008 werd er bij Gregg Allman leverkanker geconstateerd. Ondanks een levertransplantatie in 2010 keerde de kanker echter terug en op 27 mei jl. werd deze hem fataal. Opnieuw een groot verlies voor de muziekwereld.

Na in de jaren zestig al een tijdje met muziek bezig te zijn geweest richtte Gregg in 1969 samen met zijn broer Duane Allman een band op die ze toepasselijk The Allman Brothers Band (aka ABB) noemden. 


De eerste twee albums, The Allman Brothers Band uit 1969 en Idlewild South uit 1970, waren direct voltreffers. De commerciële doorbraak kwam met de opvolger, het live-album At The Fillmore East uit 1971. Duane Allman excelleert op gitaar, ondersteunt door tweede gitarist Dickey Betts, en de ritmesectie bestaand uit Berry Oakley (bas), Jai Johanny Johansen (drums) en Butch Trucks (drums) swingt, stuwt en rockt geweldig. 

De show wordt echter gestolen door de stem van zanger/toetsenist Gregg Allman. Hij klinkt afwisselend ruw en ruig en dan weer zacht en doorleeft. Hij heeft een geweldig bereik en volume en, misschien het belangrijkst van allemaal, de stem raakt je. De emotionele zeggingkracht van die stem is fenomenaal en ongeëvenaard.

Op het originele dubbelalbum staan zeven tracks. Op kant 1 staan drie heerlijke southern rock tracks waarin rock 'n' roll, country en vooral blues heerlijk samensmelten. Eerst horen we de uptempo nummers Statesboro Blues en Done Somebody Wrong en daarna het lekker langzame Stormy Monday

Kant 2 wordt in zijn geheel ingenomen door het bijna twintig minuten durende You Don't Love Me. Dit nummer toont aan hoe goed ABB is als een nummer wordt uitgesponnen tot een lange jam.

Op kant 3 staan de adrenalinestoot Hot 'Lanta (met heerlijke toetsenpartij van Gregg) en het met een prachtige opbouw en heerlijke drumbreak gezegende, dertien minuten durende In Memory Of Elizabeth Reed

Het topstuk is wat mij betreft te vinden op kant vier. Op het debuutalbum duurt het origineel van dit nummer vijf minuten, maar live maken ze van Whipping Post een 23 minuten durend episch werkstuk. In dit nummer bezingt Gregg Allman hoe hij belazerd en bedrogen wordt door zijn lief en als je wilt horen wat ik hiervoor bedoelde met 'emotionele zeggingkracht', luister dan vooral naar dit nummer.

Vanwege het succes van dit live-album (maar ook vanwege drugsverslavingen en de dood van Duane Allman) werden er op het volgende album (Eat A Peach) ook een aantal nummers uit de Fillmore-concertreeks opgenomen (waaronder het meer dan 30 minuten durende Mountain Jam). 

Vanzelfsprekend is dit album een aantal keer heruitgebracht, maar steeds weer in een iets andere versie. Op The Fillmore Concerts (1992) zijn de live-nummers van Eat A Peach toegevoegd alsook twee bonustracks. Alles is geremixt en van sommige nummers is een andere versie uit de concertreeks gebruikt dan op het originele album. At The Fillmore East (deluxe edition) (2003) bevat dezelfde nummers maar dan allemaal in de versies van de originele albums (plus één bonustrack). 

De heilige graal is echter het in 2014 verschenen The 1971 Fillmore East Recordings. Op drie Blu-ray Discs (met 5.1 surround) of zes CD's staan de complete shows van 12 en 13 maart en 27 juni 1971. Bij veel bands zou dit teveel van het goede zijn, maar omdat ABB zelden een nummer op precies dezelfde manier speelde en de jams altijd verschillen is dat hier zeker niet het geval.

© 2017 TTZL


YouTube: Stormy Monday
YouTube: You Don't Love Me
YouTube: Hot 'Lanta
YouTube: Whipping Post

YouTube: Whipping Post [studioversie]
YouTube: Mountain Jam [van 'Eat A Peach']