Zoeken in deze blog

zondag 25 september 2022

#515: Muslimgauze - Zealot (2022)

Muslimgauze, de naam waaronder Brit Bryn Jones (1961-1999) muziek maakte, is denk ik (naast Frank Zappa) de enige muzikant waarvan het aantal uitgaven in mijn collectie de 200 overstijgt. Maar anders dan bij Zappa zijn het van Muslimgauze vrijwel allemaal unieke uitgaven, weinig reissues of remasters (al zijn die er wel). De output van Jones was dan ook gigantisch (zie ook blogs #2, #108 en #246), getuige ook het feit dat er 23 jaar na zijn dood nog steeds niet eerder uitgegeven muziek verschijnt. 

Ook deze week verscheen er weer een nieuwe uitgave, genaamd Zealot. Voor de Muslimgauze-connoisseurs geen onbekende term, want al eerder verschenen er uitgaven onder die titel. 

Zo was er in 1994 het dubbelalbum Zealot waarop een heerlijke mix van experimentele midtempo-ambient staat met dub en tribal invloeden. Het album is toen als mail-order only verschenen in een oplage van 575 exemplaren. Op de tweede CD is het geluid soms lichtelijk vervormd, maar dit bederft de luisterervaring geenszins. Toch vroeg Jones om geen herpersing van het album uit te brengen, al kan dit ook zijn omdat hij liever nieuw werk uitbracht. Hierdoor was Zealot al snel een gewild item waarvoor je ook nu nog voor een tweedehandsje al snel tussen de 50 en 80 euro moet neertellen. Gelukkig is het album tegenwoordig ook digitaal verkrijgbaar op Bandcamp.

Twee jaar later verscheen een nieuwe uitgave, wederom onder de titel Zealot, in een oplage van 200 stuks in de Muslimgauze Subscription serie. Verpakt in een transparante hoes zaten twee vellen handgeschept papier met fragmenten van Arabische kranten en een roze 10-inch vinylplaat. Op deze Zealot staan nummers met een wat andere sfeer dan op het gelijknamige dubbelalbum. De lange track op kant A is veel kaler, ruwer en experimenteler en de tracks op kant B zijn dan weer heel percussief, met uitzondering van de noise-uitbarsting in de laatste track.

Ook hierna kwam de term Zealot (zeloot = ijveraar, dweper, fanaticus) nog een aantal keer terug in nummers op verschillende albums: Poona Eunuch (Zealot Mix)Zealot Box en Purdah Zealot, ieder met een heel eigen karakter (onderaan het blog staan ook de links naar de albums).

En dan is er deze week dus weer een uitgave die Zealot heet, in een oplage van 250 stuks. Opnieuw niet eerder uitgebracht werk en ditmaal slechts één track, maar de uitgave is wel bijzonder. Het is namelijk een postcard flexi disc, oftewel een op een platenspeler afspeelbare ansichtkaart. De geluidkwaliteit van flexi-discs is natuurlijk beperkt vanwege het gebruikte materiaal, dus het is fijn dat je bij de aankoop ook via Bandcamp de track in streaming- en download-opties krijgt (in CD kwaliteit).

Deze nog onbekende Zealot-track doet mij qua relaxte, ambient-sfeer denken van Veiled Sisters uit 1993, één van mijn favoriete Muslimgauze-albums. Zowel qua uitvoering als qua muziek een mooie toevoeging aan de catalogus dus.

© 2022 TTZL


Websites: Muslimgauze Messenger (archive) / Arabbox
Facebook: Muslimgauze
Bandcamp: Muslimgauze
Wikipedia EN: Muslimgauze

Bandcamp: Zealot [2022 / postcard flexi]
YouTube: Zealot [2022 / postcard flexi]

YouTube: Zealot / Spotify: Zealot [1994 / dubbelalbum]
YouTube: Zealot [1996, 10-inch]
Spotify: Zealot Box [2009 / Sulaymaniyah / album]
YouTube: Purdah Zealot [2013 / Al Jar Zia Audio / album]
YouTube: Veiled Sisters / Spotify: Veiled Sisters [1993, album]

zaterdag 17 september 2022

#514: The xx - VCR (Four Tet Remix) (2010)

In 2009 verscheen xx, het debuutalbum van de Britse band The xx en dat werd goed ontvangen door de pers. Het grote publiek haakte echter pas aan nadat het album midden 2010 werd genomineerd voor een Mercury Prize als 'best album from the UK and Ireland' en die prijs ook won.

De grootste aandacht ging uit naar het aparte geluid van de band. Het werd 'atmospheric indie rock' genoemd en de muziek werd vooral als hoogst origineel geprezen. Ik kan mij daar volledig in vinden. Het zijn perfecte pop songs met een twist en bij iedere beluistering hoor je weer nieuwe details. 

Een nummer dat er bij eerste beluistering al direct uitsprong was voor mij VCR, dat ook op single verscheen. Met een lengte van nog geen drie minuten is het een perfecte belichaming van waarvoor de muziek van The xx staat. 

Opvallend en leuk is dan dat er remixen zijn gemaakt die de lengte van het nummer danig oprekken, het nummer een ander karakter geven, maar de magie weten te behouden. Zo is er de Matthew Dear Remix die qua tempo en zang vergelijkbaar is met het origineel, maar veel dynamischer klinkt en de It's A Fine Line Remix die allerlei geluiden en effecten toevoegt.

Mijn favoriet is echter de Four Tet Remix. Het nummer is hier drie keer zo lang als het origineel en de dromige. trippy atmosfeer van het origineel is hier maximaal uitvergroot. Het is een heerlijke track geworden waarbij de vocalen een ondergeschikte en dienende rol spelen. In één woord geweldig. Ik was dan heel blij toen ik een kopie van de single-sided 12-inch van deze remix via Discogs kon bemachtigen. Geluk zit 'em soms in kleine dingen...

© 2022 TTZL


Facebook: The xx
Wikipedia EN: The xx
Wikipedia NL: The xx


zondag 11 september 2022

#513: Kowalski - Schlagende Wetter (1982)

In 1982 verscheen het album Schlagende Wetter van de uit het Duitse Wuppertal afkomstige band Kowalski en dit had een verbluffend gevolg: ondanks de hoge kwaliteit van de plaat gebeurde er namelijk niets. 

De groep was zijn tijd vooruit, het grote publiek was druk met de Neue Deutsche Welle en had geen boodschap aan een plaat vol hoekige, machinale muziek in een stijl die we later industrial zouden gaan noemen. De plaat ging daarom onopgemerkt voorbij en slechts bij een kleine groep, attent gemaakt door een klein deel van de muziekpers, resoneerde het album. Ik hoorde bij die groep en heb het album letterlijk grijs gedraaid.

De opener Der Körper Bin Ich start met een zacht ritme en gierende, vervormde gitaaruithalen (op het album worden geen keyboards gebruikt, alleen kunstig vervormde gitaargeluiden). Na iets meer dan een minuut gaat het nummer echt los en wordt je direct in de wereld van Kowalski gezogen. Het tweede nummer, Stahlmaschinen, doet daar nog een schepje bovenop. Een heerlijke gitaarlick verwelkomt je in het nummer waarna een geweldig machinaal ritme de sfeer bepaalt. Kippenvel, nog steeds.

Ook de rest van kant A kent louter sterke tracks. Komm Hier met opnieuw zo'n hypnotiserend ritme en opvallende staccato zanglijn. En Eine Peinsame Zeit (misschien wel het beste nummer van het album) dat langzame, rustige passages afwisselt met heftige uitbarstingen en kritisch naar de Duitse historie kijkt. En tenslotte het ritmisch complexe Indianer dat gezegend is met heerlijk over-de-top gitaarwerk.

Kant B opent met het uitgesponnen Ultradeterminanten en dat nummer doet niet onder voor de tracks op kant A. Stuwend ritme, pakkende riffs en wederom een sterke zanglijn. Massenhaß is in 1982 uitgebracht als single, waarschijnlijk omdat het toegankelijker is dan de rest en een meezingbaar (meeschreeuwbaar?) refrein heeft. Het relatief korte Zauberer en het langzaam slepende Liliom sluiten het album af en we kunnen dat constateren dat er geen zwak nummer bij zit. 

Een jaar later verscheen nog de single Der Arbeiter, met new wave en funk invloeden, en die is als bonustrack toegevoegd op de CD-versie die uiteindelijk in 1996 verscheen. In 1987 verscheen nog een single en in 2018 een CD met opnamen uit de periode 1987-1995. De band treedt nog steeds met succes op, maar door hun bescheiden bekendheid zal je vergeefs zoeken naar hun muziek op de grote streamingplatforms. Gelukkig hebben we de fysieke muziekdragers nog!

© 2022 TTZL


Officiële website: Kowalski

YouTube: Schlagende Wetter [album]

YouTube: Stahlmaschinen
YouTube: Komm Hier
YouTube: Indianer
YouTube: Massenhaß
YouTube: Zauberer
YouTube: Liliom

YouTube: Der Arbeiter

zaterdag 3 september 2022

#512: Redshift - Faultline (2004)

Ik schrok deze week wel even toen ik in een Tweet van Ian Boddy las dat Mark Shreeve op 65-jarige leeftijd is overleden. Nu zal die naam niet iedereen bekend in de oren klinken, maar Shreeve is goed bekend in de kringen van liefhebbers van de Berlijnse School, ook wel als Kosmische Musik of Krautrock, met bekende representanten als Tangerine Dream, Klaus SchulzeAsh Ra Tempel, Popol Vuh, Kraftwerk, Neu! en Cluster.

Ik hoorde zelf voor het eerst muziek van Shreeve toen ik in aanraking kwam met het debuutalbum van Redshift. Dat beviel mij en ik ben de band vijftien albums lang blijven volgen tot en met het laatste album Life To Come uit 2015. Dat was overigens niet altijd even makkelijk, want doordat de band niet bij een grote maatschappij zat was de verkrijgbaarheid van de CD's problematisch. Gelukkig is alles nu via Bandcamp digitaal in CD-kwaliteit verkrijgbaar.

Vóór Redshift maakte Shreeve overigens al meer dan vijftien solo-albums en op Embryo, het titelnummer van zijn debuut, is goed te horen dat hij de Berlijnse School al vroeg in de vingers had. Dat wil overigens niet zeggen dat hij klakkeloos kopieerde. Nee, hij gaf er een duidelijke eigen draai aan, zowel solo als in de groepen Redshift en ARC.

Voor dit blog heb ik mijn (nipt) favoriete Redshift-album Faultline gekozen. Dit live opgenomen album (met allemaal nieuwe tracks) klinkt fantastisch en opent met Faultline, een uitgesponnen nummer dat langzaam en duister begint. Na een minuut of drie komt er een ritme bij en worden er gaandeweg de vijftien minuten steeds weer nieuwe elementen toegevoegd en andere weggelaten. Het nummer eindigt weer in de sfeer waarmee het begon. Een mooie start van het album. 

Na het relatief korte en atmosferische Chrysolite volgt Pyro_Gen, dat qua lengte en opbouw vergelijkbaar is met het titelnummer, maar dan lichter van toon. Aquamarine is dan weer vergelijkbaar met Chrysolite en ook Quenzer start in die sfeer, maar doet na een minuut of twee zijn titel eer aan met mooie sequencer-patronen. 

Het album sluit af met het twintig minuten durende Praetorian waarin alle registers worden opengetrokken en halverwege zelfs een scheurend gitaargeluid te horen is. Als referentiekader kan de Virgin periode van Tangerine Dream prima dienen. Een magnifieke afsluiting van het album.

Naast Redshift was Shreeve ook actief met Ian Boddy in ARC. De muziek van het duo wordt wel omschreven als 'classy spacey prog-ambient' en als je luistert naar hun album Arcturus (uit 2005) begrijp je waarschijnlijk wel waarom. ARC bracht meer dan tien albums uit en die zijn gelukkig ook via Bandcamp verkrijgbaar.

Het was mooi voor Shreeve dat hij ook inkomsten kon genereren uit zijn muziek, anders dan de solo-, Redshift en ARC albums en optredens. Zo wordt zijn muziek ook in films gebruikt en werkte hij voor anderen. Zo schreef hij songs, in een geheel ander genre, voor Samantha Fox. Het succes van bijvoorbeeld Touch Me (I Want Your Body) zorgde er dan voor dat hij de dingen kon blijven doen waar zijn passie lag. Ik ga zal het missen dat er geen nieuw werk meer van hem zal verschijnen.

© 2022 TTZL


Officiële website: Redshift (archived) / RedShreeve (unofficial; archived)
Wikipedia EN: Mark Shreeve / Redshift / Ian Boddy-ARC
Wikipedia NL: Mark Shreeve / Redshift / ARC

YouTube: Faultline [album, Redshift]
Spotify: Faultline [album, Redshift]

YouTube: Faultline
YouTube: Chrysolite
YouTube: Pyro_Gen
YouTube: Aquamarine
YouTube: Quenzer
YouTube: Praetorian

YouTube: Embryo [Mark Shreeve]
YouTube: Arcturus [ARC]
Spotify: Arcturus [ARC]

YouTube: Touch Me (I Want Your Body) [Samantha Fox]