It was fifty years ago today... want het is alweer vijftig jaar geleden dat het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band verscheen.
Het achtste studioalbum van The Beatles zou een doorbraak blijken te zijn op het gebieden als compositie, productie, grafisch ontwerp en het slaan van een brug tussen 'populaire muziek' en 'kunst'.
Het is het album waarop The Beatles een streep zetten onder hun popidolenverleden en in totale artistieke vrijheid, onder de dekmantel van een alter ego groep, hun eigen weg gingen (samen met George Martin natuurlijk).
Opmerkelijk genoeg zou het juist dit album blijken te zijn waar de groep het meest mee vereenzelvigd wordt. Het is ook het album dat opduikt in lijstjes als most groundbreaking albums, 50 albums that changed music of the 500 greatest albums of all time (hoe discutabel dat soort lijstjes ook mogen zijn).
Aan de liedjes op dit album hoef ik eigenlijk weinig woorden vuil te maken. Nummers als de titeltrack, Lucy In The Sky With Diamonds, Getting Better of
A Day In The Life kent iedereen wel, maar toch is er nu een nieuwe versie van het album verschenen.
De reden hiervoor ligt in de productie van de albums van The Beatles. Tot en met hun gelijknamige album uit november 1968 (ook wel bekend als The White Album) was de mono-mix de primaire mix. The Beatles en George Martin hielden zich met intensief bezig met de mono-mix, maar niet met de stereo-mix van de albums. Die nog relatief nieuwe techniek werd meer als een bijproduct gezien en dat is ook de reden waarom de stereo-mixen van de albums af en toe zo 'vreemd' klinken (gitaar helemaal links, drums helemaal rechts, etc.).
De albums van The Beatles laten zich dan ook eigenlijk het beste beluisteren in de mono-uitvoeringen, maar juist voor Sgt. Pepper is dat jammer omdat de muziek zo rijk is aan details. Daarom heeft Giles Martin (inderdaad, de zoon van George) een nieuwe stereo-mix gemaakt van het album. In deze clip vertelt hij over het maken van de remix en er is ook een promo voor gemaakt. De nieuwe stereo-mix is unaniem lovend ontvangen en ik kan niet anders dan me daarbij aansluiten.
Het album is in een aantal verschillende versies heruitgebracht. De belangrijkste versie is de Super Deluxe Edition: 6 discs met de nieuwe stereo- en de mono-versie, twee CD's met alternatieve versies en een Blu-ray en DVD met een documentaire, promotiefilms en high-resolution stereo en 5.1 surround versies van het album (kijk hier naar een unboxing video van de toonaangevende website superdeluxeedition) plus boek in een box. Als de Super Deluxe Edition je te ver gaat kun je ook nog kiezen voor de CD, 2CD of 2LP versie.
Afgelopen donderdag was er ineens het bericht dat Soundgarden's zanger en gitarist Chris Cornell was overleden. Eén van de belangrijkste architecten van de grunge (o.a. Alice In Chains, Mother Love Bone, Nirvana, Pearl Jam) is niet meer. Hij leed zijn hele leven al aan depressies en het lijkt erop dat hij onder invloed van een overdosis medicijnen zichzelf heeft opgehangen.
Nog vóór Nirvana en Pearl Jam bracht Soundgarden al in 1988 hun debuutalbum Ultramega OK uit. Het werd goed ontvangen en een tweede album (Louder Than Love) volgde. En toen gebeurde er iets belangrijks in de geschiedenis van de grunge: in maart 1990 overleed de zanger van Mother Love Bone, Andrew Wood (een goede vriend van Chris Cornell).
Samen met twee leden van Mother Love Bone (bassist Jeff Ament en gitarist Stone Gossard), bevriende gitarist Mike McCready en Soundgarden-drummer Matt Cameron vormde Chris Cornell de tribute band Temple Of The Dog en bracht daarmee half 1991 een geweldig gelijknamig album uit. Op het album zijn ook gastbijdragen te vinden van zanger/gitarist Eddie Vedder.
Het album bleef aanvankelijk onopgemerkt totdat Vedder, Ament, Gossard en McCready samen met drummer Dave Krusen eind 1991 het album Ten uitbrachten (en daarmee een wereldhit scoorden) onder de naam Pearl Jam. De Pearl Jam/Temple Of The Dog-connectie werd compleet toen in 1998 Soundgarden (tijdelijk) stopte en Cameron op de drumkruk bij Pearl Jam ging zitten.
Ondertussen had Soundgarden eind 1991 het bijzonder goed ontvangen album Badmotorfinger uitgebracht. Toch bleken ze nog beter te kunnen toen ze in 1994 hun magnum opus uitbrachten: Superunknown.
Let Me Drown opent het 15 tracks tellende album album lekker heftig en vervolgt met het prettig hoekigere My Wave. De krachtige zang, soms lekker over de top, gevoegd bij zwiepende en gierende gitaren en ondersteund door een pompende ritmesectie, levert spannende, adrenalineverhogende muziek op. Van de harde nummers mogen het titelnummer Superunknown en het met een funky ritme gezegende Spoonman niet onvermeld blijven
Maar wat het album ook zo goed maakt is de afwisseling. Tussen de doordenderende nummers staan ook, vooral qua tempo, wat minder heftige nummers. Luister bijvoorbeeld naar Mailman en Fell On Black Days of naar de afsluitende tracks Half en Like Suicide. Geweldige muziek en intrigerende teksten die je tot luisteren dwingen. En dan is er natuurlijk nog het prijsnummer waarmee ze een grote hit scoorden: Black Hole Sun. Werkelijk álles klopt aan dit wereldnummer.
We moeten het dus voortaan zonder Chris Cornell doen, maar niet zonder zijn muzikale erfenis. Gelukkig wordt die al een aantal jaar recht gedaan met mooie super deluxe heruitgaven van onder andere Superunknown en Temple Of The Dog.
© 2017 TTZL
In een eerder blog heb ik al eens verteld dat ik mijn collectie aan het catalogiseren ben op Discogs. En dan kom je af en toe platen tegen die je bijna vergeten was. Bijvoorbeeld de gelijknamige mini-LP van M-80 uit 1984.
Ik zal die plaat ergens eind jaren tachtig uit een tweedehandsbak hebben gevist en heb hem in het begin veel gedraaid. Eigenlijk is het een solo-project van American Westcoast gitarist, zanger, drummer en producer Niki Buzz die hiervoor al met de band Vendetta vette jaren tachtig hardrocksongs maakte zoals Bite Your Lip.
Op de mini-LP speelt Don Costa (links op de hoesfoto) basgitaar, maar na deze plaat was de samenwerking al weer snel voorbij. Niet verwonderlijk als je weet dat Costa al eerder vanwege 'buitensporig gedrag' uit de band van Ozzy Osbourne (zelf ook niet van onbesproken gedrag) was gesmeten.
Het album kent zes tracks die in drie categorieën zijn in te delen. Allereerst is de opener Face Cracker. Een lekkere, trage track met vuig gitaarwerk. Daarnaast zijn er twee tracks met wat pop-elementen. Zo kent Hollywood Chills in de arrangementen van de zang (vooral de koortjes) duidelijke jaren-80 pop-invloeden en is de The Supremes-cover van Stop In The Name Of Love een nogal vreemde keuze, die verrassend genoeg helemaal niet zo slecht uitpakt.
Echt leuk wordt het echter als alle remmen los gaan en er rechttoe-rechtaan gebeukt wordt in een lekker hoog tempo. Get Out Of Town is al een prima nummer, maar mijn favorieten zijn Frying Pan (Into The Fire) en Supply And Demand. Stuwende bas en drums, vette gitaarlicks en over-the-top zang maken twee prima nummers.
M-80 is absoluut geen vijfsterrenplaat. Het is eigenlijk een vrij doorsnee jaren tachtig hardrockalbum met een paar uitschieters, maar ook dat is af en toe best lekker om weer eens naar te luisteren.
© 2017 TTZL