Zoeken in deze blog

zondag 31 december 2023

#581: Keith Jarrett - The Köln Concert (1975)

Het leven hangt soms van toevalligheden aan elkaar. Het zal ergens in de jaren tachtig zijn geweest dat ik in een uitverkoopbak een CD tegenkwam waar de winkel het hoesje van was kwijtgeraakt. De artiest (ene Keith Jarrett) zei mij niets, maar het platenlabel ECM Records kende ik wel als een garantie voor kwaliteit. Het schijfje kostte bijna niets, dus ik heb de gok maar gewaagd.

Inmiddels ken ik Keith Jarrett als virtuoze jazzpianist  en ben ik de trotse bezitter van albums als Life Between The Exit Signs (1968) en Somewhere Before (1969) in trio-bezetting met Charlie Haden op bas en Paul Motian op drums. Ook in latere jaren bleef Jarrett prachtige albums maken, vaak in samenwerking met de groten uit de jazz. Tokyo '96 (1998) met bassist Gary Peacock en drummer Jack DeJohnette is daar een mooi voorbeeld van. 

Het album waarmee ik kennis maakte met Jarrett was echter een solo-album. Dat bleek al uit het label van de CD die ik kocht, daar stond alleen 'Keith Jarrett (piano)' op.

In 1975 was de de jazzrock op een hoogtepunt en die verzandde steeds vaker in moeilijkdoenerij en nodeloze ingewikkeldheid. Het album opent met het 26 minuten durende Part I en dat staat haaks op die ontwikkeling. Het is dromerig en lyrisch van karakter en bij gebrek aan een betere term noemen we het jazz. Soms zie je de vage term post-bop gebruikt worden om Jarrett's solo-concerten te beschrijven. Hoe dan ook, het is geweldige muziek.

Het album is in vier delen gesplist omdat het op vier plaatkanten moest passen, maar het is eigenlijk één doorlopend stuk. Part IIa en Part IIb hebben meer ritmische elementen en Part IIc sluit af in de stijl van het eerste deel. Het album is waarlijk een meesterwerk en wordt ook als zodanig erkent. In lijstjes van de beste jazz-albums aller tijden komt het steevast voor.

Als je naar het album luistert is het moeilijk voor te stellen dat Jarrett deze concerten compleet improviseerde. Niets van wat je hoort is van tevoren bedacht. Opvallend is ook de manier waarop hij meeleeft met de muziek die hij op dat moment creëert. Luister bijvoorbeeld naar het stuk tussen minuut zes en minuut negen van Part I. Hij gaat daar zo op in het moment dat je hem ritmisch hoort meestampen en kreten hoort uitstoten, maar het stoort niet. Integendeel, het draagt alleen maar bij aan de magie. Echt, dit is een album dat je horen. Nee, waarnaar je moet lúisteren. Of, dat je moet ondergáán.

Helaas heeft zijn gezondheid hem parten gespeeld. Rond 2000 kreeg hij last van het chronischevermoeidheidssyndroom en in 2018 kreeg hij twee beroertes waar hij een verlamming aan zijn linkerzijde aan overhield die zijn carrière beëindigde.

Het duurde trouwens vele jaren voor ontdekte dat er een Part IIc van het album bestond. Om één of andere reden is dat deel niet opgenomen op de CD die ik  had gekocht, alhoewel het er ook in 1983 al op zou hebben gepast. Tegenwoordig kan ik gelukkig van het héle album genieten in High-Resolution Audio*.


* Voor de nieuwsgierigen: ik gebruik een Cambridge networkplayer en een abonnement op Qobuz (Spotify biedt helaas nog steeds geen CD of Hi-Res kwaliteit). 

© 2023 TTZL

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 24 december 2023

#580: Various - Intrigue (Steven Wilson Presents: Progressive Sounds In UK Alternative Music 1979-89) (2023)

In februari van dit jaar verscheen de compilatie Intrigue. Het is echter niet zomaar een verzamelaar, maar deze box van vier CD's (of zeven LP's) heeft een specifiek thema. De subtitel geeft dat heel precies aan: Steven Wilson Presents: Progressive Sounds In UK Alternative Music 1979-89.

Steven Wilson zal geen onbekende zijn voor de vaste lezers aangezien hij inmiddels in negen blogs op één of andere manier voorkomt. Hij is de samensteller van deze box en heeft daar een persoonlijke reden voor.

Wilson is geboren in 1967 en was dus een tiener in de periode die dit overzicht beslaat (1979-1989). Doorgaans is dat de periode waarin je het meest open staat voor nieuwe invloeden uit bijvoorbeeld muziek, film en literatuur. Nu bestaat het hardnekkige misverstand dat er in de jaren tachtig op muziekgebied weinig spannends gebeurde. Wilson wil de jaren-80-sceptici met deze collectie bewijzen "dat conceptueel denken en ambitie niet ineens verdampten na 1977", zoals hij het zelf verwoord.

Nu ben ik slechts twee jaar ouder dan Wilson en met veel van deze artiesten ben ook ik groot geworden. Er staan een aantal absolute favorieten van mij op. 

De eerste is de Engelse band XTC (zie blogs #176 en #475) met Complicated Game, een nummer van hun derde album (uit 1979). Het is één van de meest experimentele uit hun geweldige oeuvre dat momenteel wordt heruitgegeven in prachtige (en betaalbare) CD + Blu-ray boxjes. Er staat ook Careering op van Public Image Ltd. (aka PiL). Details daarover vind je in blog #63.

Andere persoonlijke favorieten die voorkomen in de tracklist zijn:

De lijst had wel twee keer zo lang kunnen zijn, zoveel moois staat op deze box (en ook nog een paar verrassingen voor mij). 

Het album is uitgegeven in hardcover op DVD-formaat met een ingebonden boek van 80 pagina's met heel veel informatie over de artiesten. Daarnaast is de box momenteel ook nog in de aanbieding bij de platenmaatschappij. Dat betekent dat je nog geen 27 euro betaalt voor de 4CD versie. Je bent een dief van je eigen portomonnee...

© 2023 TTZL


Official website: Townshend Music Store

Spotify: Intrigue (album; 49 van de 58 nummers)

Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 16 december 2023

#579: Steven Wilson - December Skies (2023)

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik weinig op heb met het kerstfeest. Toch gaat dit blog over een kerstnummer dat gisteren verscheen. De song is van een favoriet van mij, Steven Wilson. Daarbij kent het nummer ook nog een bijzondere ontstaansgeschiedenis.

Nu is Wilson bekend van zijn eclectische oeuvre, zowel solo (ook onder namen als Bass Communion en I.E.M.) en in groepsverband (met onder andere Porcupine Tree, Blackfield, No-Man, Storm Corrosion en Continuum). Toch deinsde hij terug toen een goede vriend hem vroeg om zich eens te wagen aan een kerstnummer.

Zoals hij vertelt in een kort Twitter/X-bericht zag hij het niet zitten om zo'n nummer maken omdat hij zich geen kerstsongtekst zag schrijven. Zijn vriend vond dat geen probleem en schakelde de artificiële intelligentie in van ChatGPT. Hij vroeg het systeem om een songtekst in kerstsfeer te maken 'in de stijl van de teksten van Steven Wilson'. Na wat aanvullende instructies (vermijd het woord 'Christmas', versterk het gevoel van eenzaamheid) rolde er een tekst uit waarna Wilson er muziek bij componeerde. Het resultaat is December Skies.

Vooralsnog staat het nummer volgens mij alleen nog op YouTube, vergezeld van een video die ook met AI is gemaakt, gebaseerd op beelden uit Wilson's eerdere video's.

In een toelichting geeft Wilson aan dat hij nog een ambivalente houding jegens AI heeft. Enerzijds ziet hij het als een bedreiging voor artiesten. Anderzijds weet je dat het niet meer weg gaat, dus wat doe je ermee? Hoe kun je het gebruiken in je creatieve proces?

Het nummer is in een weekend door Steven Wilson in elkaar gezet, met hulp van Randy McStine (zang en gitaarsolo) die ook als tourgitarist aan Porcupine Tree is verbonden.

Eerlijk gezegd sluit ik mij aan bij de mening van vele fans die schoorvoetend toe moeten geven dat het eigenlijk gewoon een goed nummer is geworden. Het is ook verbazingwekkend dat zo'n Steven Wilson-achtige tekst door AI gegenereerd kan worden. Zou het niet leuk zijn als het nummer op reguliere wijze via de grote streamingdiensten wordt uitgebracht en dan een knoepert van een hit wordt?

© 2023 TTZL


Official website: Steven Wilson
Wikipedia NL: Steven Wilson
Wikipedia EN: Steven Wilson

YouTube: December Skies

Gepost door op 1 opmerking:

zondag 10 december 2023

#578: Plastics - Welcome Back (1981)

De Japanse Plastics hebben slechts kort bestaan, van 1976 tot en met 1981, maar zijn wel belangrijk geweest. De invloed van hun mix van new wave en technopop was groot op de Japanse popmuziek in de zin dat er een verschuiving van strijkers en blazers richting elektronica kwam.

Naast Masahide Sakuma op toetsen, gitaar en bas-programmering en ritme-programmeur Takemi Shima, bestond de band uit een stel creatieve duizendpoten. Zo was Chico Sato naast zangeres en synth-drummer ook styliste en was gitarist/zanger Hajime Tachibana ook actief als grafisch ontwerper. De capaciteiten van gitarist/zanger Toshio Nakanishi als illustrator leverden hem een klus op om een tourprogrammaboek van Talking Heads te ontwerpen. 

Die klus gaf Nakanishi de gelegenheid om Talking Heads-frontman David Byrne een tape toe te stoppen met demos van Plastics. Byrne attendeerde de manager van The B-52's hierop en deze wilde Plastics wel internationaal  managen.

Die link is niet gek als je naar de muziek van Plastics luistert. Naast Talking Heads komen vooral Devo en The B-52's direct als associatie naar voren. Gezien het feit dat de start van alle drie die bands in het midden van de jaren zeventig ligt, kan het haast niet anders dan dat men elkaar wederzijds heeft beïnvloed.

Nadat hun debuutsingle in de UK was uitgegeven maakte Plastics in 1980 twee albums die alleen in Japan verschenen: Welcome Plastics en Origato Plastico. Nadat er wat aandacht kwam in de VS ging de band op tour met Ramones en The B-52's.

Ter ondersteuning namen ze ook een selectie van nummers van die eerste twee albums opnieuw op. Dit resulteerde in het album Welcome Back. Opvallend detail is dat op dit album de fameuze Roland TR-808 drumcomputer voor het eerst te horen is. Sakuma had meegewerkt aan de ontwikkeling en zo kwam Plastics als eerste in bezit van een exemplaar.

Welcome Back bevat typisch hoekige new wave in combinatie met technopop zoals die alleen in Japan gemaakt wordt. Denk hierbij aan voorbeelden als Yellow Magic Orchestra (blog #72) of Sandii & The Sunsetz (blog #217).

Ik vind het album over de hele linie erg sterk, maar uitschieters zijn voor mij Diamond Head, Copy en Robot. Ook het nummer Park is erg sterk en daarin is goed te horen dat de bandleden Beatles-fans zijn doordat er een snipper van Eight Days A Week in verwerkt is (iets wat ze in wel meer nummers op hun eerste twee albums hebben gedaan).

Kort nadat Welcome Back verscheen viel de band uit elkaar door verschillende visies over de te volgen koers. Later volgden nog drie live-albums met archiefopnamen en een reünie live-album.

© 2023 TTZL

Fan website: Plastics
Wikipedia EN: Plastics
Wikipedia JP: Plastics

YouTube: Welcome Back [album]
Spotify: Welcome Back [album]

YouTube: Diamond Head
YouTube: Copy
YouTube: Robot
YouTube: Park
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 2 december 2023

#577: Worthy - Swing Chord (2009)

Ik bestel wel eens pak tweedehands vinylplaten via internet bij een kleine winkel of een particuliere verkoper. Soms doen ze dan als bescherming aan de buitenzijden van het pak twee 'onverkoopbare' platen als bescherming. Die twee platen krijg je er dus als het ware gratis bij.

Meestal is het wel duidelijk waarom deze platen niet verkocht zijn en als buffermateriaal dienen, maar soms zitten er opmerkelijke exemplaren tussen.

Bij één van die aankopen waren er twee zogenaamde white label 12"-es meeverpakt. Op de labels staat alleen een handgeschreven tekst die als ook als matrixnummer in het vinyl is gekrast.

Vroeger zou je vrij kansloos geweest zijn om te achterhalen waar je mee van doen had, maar nu kon ik zoeken in de Discogs database. Bij één ervan bleek het te gaan om de 12" Swing Chord van Worthy.

Hij/Zij blijkt een DJ, producer en labeleigenaar te zijn uit San Francisco. De Discogs discografie vermeld één album en een groot aantal singles, zowel fysiek als digitaal uitgegeven vanaf 2007.

De Swing Chord 12" is van 2009 en bevat twee tracks: Ah Chord en La Swing. Het zijn tracks uit het minimal techno genre en alhoewel ik betere voorbeelden ken, zijn deze prima te verteren. Ondanks het 'minimale' karakter zitten er voldoende kleine variaties in om het spannend te houden. Ik betwijfel of ik deze plaat zelf gekocht zou hebben, maar om er deze manier kennis mee te maken was toch leuk.

© 2023 TTZL

Officiële website: Worthy
Discogs: Worthy

YouTube: Ah Chord
YouTube: La Swing
Spotify: Swing Chord


Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 26 november 2023

#576: WAR - The Music Band (1979) / TMB 2 (1979) / TMB Live (1979) / The Best Of TMB (1982) / TMB Jazz (1983)

Bijna tien jaar geleden (in blog #59) schreef ik al eens over de Amerikaanse band WAR die een intrigerende mix van funk, soul en rock spelen. In de eerste helft van de jaren zeventig maakten ze een vijftal klassieke albums voordat de klad er een beetje in kwam. 

Na hun overstap van United Artists Records naar MCA Records brachten ze eerst het album Galaxy (1977) uit en daarna in 1978 de soundtrack voor de film Youngblood. Geen slechte albums, maar ook niet memorabel en zeker stap terug ten opzichte van eerder werk. 

In een poging het tij te keren startten ze in 1979 met het project onder de naam 'The Music Band'. Kort werd overwogen om de naam WAR te vervangen door die nieuwe term, maar er werd voor gekozen om het de titel te laten worden van het nieuwe album. Gelukkig maar, want de naam WAR werd bewust gekozen in een tijd dat Amerika werd overspoeld door anti-Vietnamoorlog sentimenten. WAR bracht in die vroege jaren zeventig een boodschap van broederschap en harmonie terwijl zij zich in hun teksten uitspraken tegen racisme, honger, bendes, misdaden en bendeoorlogen.

Tegen die achtergrond is het lastig luisteren naar het album The Music Band uit 1979. Voor het eerst waren er wisselingen geweest in de bandsamenstelling en de nieuwe koers bleek een soort jazzy disco te zijn van het ultra lichte soort. Opener The Music Band belooft al niet veel goeds, tussendoor is eigenlijk alleen Millionaire de moeite waard en de reggae-achtige afsluiter All Around The World laat je met een gevoel achter van 'waar heb ik naar zitten luisteren?'.

Op The Music Band 2 (ook uit 1979) wordt het niet beter. De eerste single Don't Take It Away gaat nog wel, maar de rest is gewoon niet interessant genoeg en de nieuwe, instrumentale versie van The World Is A Ghetto doet vergeten hoe goed het origineel uit 1972 is.

Op The Music Band Live (uit 1980) staan klassieke songs van de eerste vijf albums, beïnvloed door de nieuw ingeslagen richting. Helaas verzuipen ook deze nummers op die manier en is de uitvoering ongeïnspireerd te noemen.
Hierna vertrok de band alweer bij MCA Records. Die maatschappij probeerde de kosten nog wat te dekken door in 1982 de verzamelaar The Best Of The Music Band uit te brengen en in 1983 een album met restmateriaal van de opnamen van de eerste twee albums, onder de titel The Music Band Jazz.  

Het is veelzeggend dat de albums TMB Live, The Best Of TMB en TMB Jazz helemaal niet vermeld staan in de discografie van de band op hun eigen website (er staat alleen een korte vermelding in de biografie). Ook op streaming platforms is alleen een album waarop zowel TMB als TMB 2 staan te vinden. Ook daar schitteren de andere drie albums door afwezigheid.

© 2023 TTZL

Officiële website: WAR
Wikipedia NL: WAR
Wikipedia EN: WAR

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 19 november 2023

#575: The Pretenders - I Go To Sleep (1981)

De eerste twee albums van The Pretenders vind ik nog steeds geweldige platen en ze hebben ook een aantal klassieke singles opgeleverd, zoals Brass In Pocket, Talk Of The Town en Message Of Love. Echter, de beste single van die vroege periode is voor mij I Go To Sleep. 

Dat nummer is een prachtige ballad met mooie blazers, smaakvol gearrangeerd en de zang van Chrissie Hynde is afwisselend breekbaar en krachtig. De tekst is ook een juweeltje waarin liefdesverdriet op een prachtige manier wordt verwoord.

De primaire songschrijver van The Pretenders is Chrissie Hynde en ik heb mij dan ook geen moment afgevraagd of het een door haar geschreven nummer was. Pas toen ik onlangs de luxe versie van het album Kinda Kinks van The Kinks (uit 1965) had gekocht, en de bonus-CD draaide, kwam ik er achter dat het anders zat.

Op dat album staat een niet eerder uitgebrachte demo-versie van het nummer door Ray Davies van The Kinks. Alleen piano en zang, maar onmiskenbaar I Go To Sleep. 

Het nummer is wel al eerder uitgebracht, maar dan door anderen. Allereerst is er reeds in 1965 een uitvoering door The Applejacks, nog in hetzelfde jaar gevolgd door een versie van Peggy Lee en Cher's eigen I Go To Sleep. In 1966 bracht Conny van Bergen het nummer in het Nederlands uit als b-kantje. 

Ook in latere jaren blijft het nummer vaak gecoverd worden, zoals door Soulwax in 1998 (I Go To Sleep), de versie van Sia uit 2008 of Z Berg's uitvoering in 2018.

Dat Chrissie Hynde dit nummer heeft opgenomen is eigenlijk niet zo vreemd als je weet dat The Pretenders op hun eerste album Stop Your Sobbing hebben staan, ook al een nummer van The Kinks (en dat leidde tot een korstondige relatie tussen Hynde en Davies).

Het is geweldig leuk om te horen hoe die verschillende srtiesten allemaal hun eigen draai aan het nummer geven, maar alle genoemde versies van I Go To Sleep gehoord hebbende, blijft de versie van The Pretenders toch mijn favoriet.

© 2023 TTZL

Officiële website: The Pretenders
Wikipedia NL: The Pretenders
Wikipedia EN: The Pretenders

YouTube: I Go To Sleep
Spotify: I Go To Sleep

YouTube: Brass In Pocket
YouTube: Message Of Love
YouTube: Stop Your Sobbing

YouTube: I Go To Sleep (demo) [Ray Davies]
YouTube: I Go To Sleep [The Applejacks]
YouTube: I Go To Sleep [Peggy Lee]
YouTube: I Go To Sleep [Cher]
YouTube: Ik Val In Slaap [Conny van Bergen]
YouTube: I Go To Sleep [Soulwax]
YouTube: I Go To Sleep [Sia]
YouTube: I Go To Sleep [Z Berg]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 12 november 2023

#574: Jan Garbarek / The Hilliard Ensemble – Officium (1994)

Ik ben niet zo van het in hokjes stoppen, ook niet met muziek. Genre-aanduidingen kunnen behulpzaam zijn, maar zijn vaker een last. Soms is het ook zo goed als onmogelijk om ergens een label op te plakken. Dat geldt zeker voor de samenwerking van de Noorse saxofonist Jan Garbarek en The Hilliard Ensemble uit Groot-Brittannië. 

Dit wonderlijke album is ontsproten aan het brein van ECM Records labelbaas Manfred Eichner. Hij reed met zijn auto door de lavavelden van IJsland terwijl hij naar vocale muziek luisterde van de Spaanse, middeleeuwse componist Cristóbal de Morales. Hij plaatste dit naast een saxofoonsolo van Jan Garbarek en vroeg zich af of dit zou werken als muziek voor een film waar hij aan werkte. 

Al snel bleek dat het idee veel meer potentie had dan als achtergrondmuziek bij een film. Het samenbrengen van twee artiesten uit zijn stal bleek een gouden greep. Het was ook geen vreemd project voor Eichner, want het reguliere ECM label staat dan wel primair bekend als avontuurlijk jazz-label, maar met de ECM New Series verkent hij de uithoeken van het muzikale spectrum.

The Hilliard Ensemble bestond van 1973 tot in 2014 en bracht voornamelijk vroege, vocale muziek (ca. 500 tot 1600). Daarnaast was werkte de groep vaak samen met hedendaagse componist (en ECM-labelgenoot) Arvo Pärt en brachten zij ook werk van tijdgenoten als John Cage en Gavin Bryars. Jan Garbarek is een veelzijdig saxofonist die met een schier oneindige lijst van muzikanten heeft samengewerkt, naast zijn solowerk.

De muzikanten spreken zelf van een niet te classificeren geheel dat op een heel natuurlijke wijze tot stand kwam. Gebruik makend van de prachtige galm in de kapel van het St. Gerold klooster in Oostenrijk is een prachtige samensmelting te horen van vroege, vocale muziek en jazz-achtige saxofoonimprovisaties en dat leidt tot een geheel nieuw amalgaan van klanken. 

Individuele nummers aanwijzen heeft in dit geval niet zoveel zin, je moet naar mijn mening het gehele album ondergaan. Om toch een idee te krijgen van het album zou je naar Parce Mihi Domine of Sanctus kunnen luisteren. 

Het album werd een onverwachte hit en verkocht wereldwijd honderdduizenden exemplaren en is tot op de dag van vandaag populair. Er verschenen nog drie samenwerkingen (Mnemosyne, Officium Novum en Remember Me, My Dear), maar deze hadden niet de impact en het succes van Officium.

© 2023 TTZL

Officiële website: Jan Garbarek / The Hilliard Ensemble [archief]
Wikipedia NL: Jan Garbarek / The Hilliard Ensemble
Wikipedia EN: Jan Garbarek / The Hilliard Ensemble

YouTube: Officium [album]
Spotify: Officium [album]

YouTube: Sanctus


Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 5 november 2023

#573: The Orb And David Gilmour – Metallic Spheres (2010) / Metallic Spheres In Colour (2023)

Als ik eerlijk ben, had ik er meer van verwacht toen in 2010 The Orb en David Gilmour hun gezamenlijke album uitbrachten. Niet dat Metallic Spheres een slecht album was, integendeel. Ik heb het vaak en met plezier beluisterd, maar het gevoel bleef hangen dat het misschien nog beter had kunnen zijn.  

Dat gevoel leefde blijkbaar ook bij Alex Paterson (meesterbrein van The Orb), want samen met zijn companen Michael Rendall en Youth maakte hij een nieuwe versie. Het album werd een helemaal opnieuw geconstrueerde ('reimagined') versie van het origineel onder de titel Metallic Spheres In Colour. 

Het album uit 2010 kwam voort uit de actie van Gilmour om aandacht te vragen voor het lot van hacker Gary McKinnon. Gilmour deed dat middels een online uitgebrachte single, samen met Bob Geldof en Chrissie Hynde. Het nummer dat zij kozen was Chicago van Graham Nash. De originele versie van Nash gaat over het protest tegen de Vietnamoorlog, maar de tekst is hier ook toepasselijk en Nash stemde er mee in.

The Orb werd gevraagd een remix te maken van Chicago en zij vroegen daarop aan Gilmour om wat extra gitaarpartijen te komen inspelen. Dit leidde tot het album Metallic Spheres dat uit twee delen bestaat en waarbij de remix als Chicago Dub het vierde deel werd van de Spheres Side.

Bij de aankondiging van Metallic Spheres werd aangegeven dat er gestreefd werd naar een samensmelting van het kenmerkende geluid van The Orb en dat van Pink Floyd ten tijde van Wish You Were Here. Dat hoor ik echter niet echt terug. Het geluid is nogal kil en mechanisch en heeft wat experimentele trekjes. 

Dat is op zich niet erg, het is nog steeds een prima album, maar je verwacht iets anders. De Deluxe Edition van het album had een extra schijf met daarop de 3D60 versie van het album die via een koptelefoon een heel aparte ervaring geeft waarbij het geluid van alle kanten lijkt te komen.

Zoals eerder gememoreerd is er nu een nieuwe versie van het album verschenen. Deze keer is het geweldig goed gelukt om die gewenste mix van te creëren. Het klassieke Orb-geluid is gekoppeld aan Wish You Were Here-achtige klanken en er zijn vergaande ingrepen in het originele materiaal gedaan. Zo zijn de door Gilmour gezongen passages verwijderd en een acht minuten durende, experimentele trip uit het eerste nummer (Metallic Side) is geheel verdwenen, waardoor het nummer nu veel vloeiender verloopt.

Er zijn ook allerlei nieuwe elementen toegevoegd waardoor het meer aanvoelt als een nieuw album, dan een remix van het bestaande werk. Wellicht is daarom ook gekozen voor nieuwe titels: Seamless Solar Spheres Of Affection Mix en Seamlessly Martian Spheres Of Reflection Mix.

Ik denk dat ik deze Metallic Spheres In Colour nog veel meer draaibeurten ga geven dan het originele Metallic Spheres. Dit is wederom een mooie toevoeging aan de toch al rijke catalogi van The Orb en David Gilmour.

© 2023 TTZL

Officiële website: The Orb / David Gilmour
Wikipedia NL: The Orb / David Gilmour
Wikipedia EN: The Orb / David Gilmour

YouTube: Metallic Spheres

YouTube: Chicago [David Gilmour, Bob Geldof & Chrissie Hynde]
YouTube: Chicago [Graham Nash]


Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 29 oktober 2023

#572: Depeche Mode - Strangelove (1987)

Depeche Mode is een band die ik al vanaf hun start in 1981 volg, maar waarover ik opvallend genoeg nog geen blog geschreven heb. Hoog tijd dus en daarvoor kies ik de single Strangelove omdat deze prima illustreert wat ik zo goed vind aan de band.

Depeche Mode is een band met meerdere gezichten. Zo zijn er de aanstekelijke, commercieel aantrekkelijke singles waardoor ze een groot publiek hebben weten te bereiken. Daarnaast heeft Depeche Mode echter ook een avontuurlijke kant die experimenten en afwijkende geluiden en songstructuren niet schuwt.

Op hun albums bewaart Depeche Mode vaak een delicate balans tussen die twee uitersten. De singles, en dan met name de CD-versies daarvan, zijn een geschikt medium gebleken waar die twee uitersten kunnen samenkomen. 

De singles bevatten meestal versies/mixen die afwijken van de albumversies. De single mix/edit is dan gericht op de hitparade en de lange mixen voegen elementen toe aan het origineel, vaak gericht op de dansvloer. 

Strangelove is een lekker nummer met een sterke 'riffs' en 'hooks', een sterk refrein en het wordt lekker loom gezongen door Dave Gahan. In dit geval is Strangelove opgenomen in de albumversie en krijgen we ook nog een Maxi Mix, Blind Mix en Pain Mix die allen behoorlijk afwijken van het origineel en daarmee echt een toevoeging zijn. 

Echt interessant wordt het met de andere nummers op de single. Agent Orange is een instrumentaal nummer dat zwaar en triest van toon is en gezien de titel is dat niet vreemd. De codenaam van het ontbladeringsmiddel dat werd ingezet in de Vietnamoorlog was immers Agent Orange. Het nummer kent een mooie opbouw is delicaat van structuur en heeft veel detail. Zo hoor je in het begin kort een geluid dat lijkt op de rotorbladen van een helikopter en is de dreiging in de lange outro heel tastbaar. Prachtig nummer.

Misschien nog wel beter is het andere nummer op de single. Het is een piano-gedreven instrumentaal nummer, met uitzondering van wat gedragen koorzang-achtige vocalen. De sfeer is heel dreigend en apocalyptisch.

Op de single uit april 1987 staat een versie van PIMPF die 4:34 duurt en een versie (van 5:24) die FPMIP heet waarbij een intro is toegevoegd met daarin wat elementen uit het nummer die achterstevoren worden gebruikt.

Er zijn echter meer versies van het nummer, want op het album Music For The Masses uit september 1987 staat een versie van PIMPF die slechts 3:56 duurt en waarvoor een video is gemaakt (door Anton Corbijn) die enige context biedt. Het nummer wordt op het album, na een korte stilte, gevolgd door een niet vermelde 'interlude' die een PIMPF van 4:55 oplevert. Daarmee zijn de variaties nog niet klaar, want op diverse heruitgaven van het album komen wisselende combinaties voor van intro, single-versie, album-versie en interlude.

Origineel verwees de Duitse term 'Der Pimpf' naar een jonge jongen voordat deze de baard in de keel kreeg. Sinds 1937 wordt de term echter geassocieerd met het magazine Der Pimpf voor jongens van de Hitlerjugend. Met kennis van die achtergrond ga je nog meer horen in het nummer. Het is voor mij een hoogtepunt in het oeuvre van Depeche Mode.


© 2023 TTZL


Officiële website: Depeche Mode
Wikipedia EN: Depeche Mode
Wikipedia NL: Depeche Mode

YouTube: Strangelove [video]
YouTube: PIMPF [originele single versie]
YouTube: FPMIP [versie met intro]
YouTube: PIMPF [originele album versie]
YouTube: PIMPF [versie gevolgd door interlude]
YouTube: Agent Orange

Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)