Zoeken in deze blog

zondag 31 december 2017

#268: Phil Collins - In The Air Tonight (1981)

Een paar dagen voor Kerstmis werd Phil Collins ineens 'trending' op Twitter. Hij postte namelijk de volgende tweet:

If you play 'In The Air Tonight’ by Phil Collins on December 31st at 11:56:40 the drum break will play right as the clock strikes midnight. Start off your new year right.

Los van het feit dat al snel werd opgemerkt dat Phil zich verrekend had (het moet 11:56:20 zijn), werd het bericht breed opgepikt én gekopieerd waardoor het als de 'last great meme of 2017' wordt gekwalificeerd (klik op 'meme' als je het begrip niet kent).

De debuutsingle van Phil Collins sloeg in 1981 in al een bom. In The Air Tonight's intro met elektronische drums en scheurgitaaruithaal grijpen direct de aandacht en het atmosferische tapijt dat daarna wordt uitgerold plaveit de weg voor de met echo omgeven stem van Phil. Over de cryptische tekst, die hij schreef na zijn scheiding, zei hij het volgende:

I wrote the lyrics spontaneously. I'm not quite sure what the song is about, but there's a lot of anger, a lot of despair and a lot of frustration.

Het op zich al sterke nummer heeft nog twee andere troeven achter de hand. De eerste is de drumbreak (waar hij op in zijn tweet naar verwijst) die dus komt op 3:40 en gerust iconisch genoemd mag worden. De tweede troef is de sterke videoclip die in 1981 op 'heavy rotation' ging bij MTV.

Op de b-kant van de single staat de fraaie, maar deprimerende ballad The Roof Is Leaking, ook van zijn debuutalbum Face Value

Ter gelegenheid van Record Store Day in 2015 verscheen er een facsimile heruitgave van de originele single, compleet met het originele '12 page comic book'.

© 2017 TTZL


Officiële Website: Phil Collins
Wikipedia EN: Phil Collins

Wikipedia NL: Phil Collins

YouTube: In The Air Tonight
YouTube: In The Air Tonight [clip] 
YouTube: The Roof Is Leaking

zondag 24 december 2017

#267: Connect.Ohm - 9980 (2012)

Tijdens de kerstdagen heb ik meestal de behoefte aan wat rust. Het is druk geweest op het werk, de kinderen zijn druk geweest met de studie en dan wil je even bijtanken. Helaas gooien overvolle supermarkten en dichtgeslibde winkelstraten roet in het eten, maar het ergste vind ik de audioterreur van mensen als Mariah Carey, Michael Buble en Celine Dion

Nu is dit niets nieuws en een paar jaar geleden was ik ook al op zoek naar tegengif en speelde daarom enkele door mij geliefde ambient-tracks af op YouTubeNu hebben ze daar een alleraardigste functie waar, op basis van jouw eigen keuzes, aanbevelingen worden gedaan (in de rechterkolom). Op die manier werd ik geattendeerd op het album 9980 van de band Connect.Ohm

Het bleek een (vooralsnog éénmalig) samenwerkingsproject te zijn van een Japanner (Hidetoshi Koizumi) en een Fransman (Alexandre Scheffer), normaal werkend onder de namen Hybrid Leisureland respectievelijk Cell

Het album 9980 bleek van een ongekende schoonheid. De basis is verstilde, weidse, atmosferische ambient met kristalheldere tonen en zorgvuldige gemanipuleerde sequenties. Het zijn echter de subtiele texturen en effecten die worden toegevoegd die de aandacht trekken en maken dat het geheel spannend blijft (en ver weg blijft van new age of muzak).

9980 begint met Evolution 1:1 en hierin worden direct alle registers opengetrokken. Na een rustig begint de toon snel harder te worden en na een ruime minuut start een heerlijk laidback ritme de ruimte te vullen. In de loop van de acht minuten duurt komen er steeds effecten bij terwijl andere verdwijnen en treden er mooie verschuivingen op in het geluidsbeeld.

Het nummer daarna, Snow Park, is wat atmosferischer van aard met een prachtige diepe baslijn. Andere hoogtepunten voor mij zijn Mol en Fossil, terwijl Gentle Perception doet denken aan de beste ambient van genre-icoon Brian Eno

Tracks als 9980 en Take Off (album edit) doen hier echter weinig voor onder en de laatste twee nummers, Time To Time By Time en Winter Sorrows refereren op een aangename manier naar de zogenaamde 'Early Berlin School' met artiesten als Tangerine Dream, Klaus Schulze en Ash Ra Tempel. Het geheel maakt een sterk album dat liefst als geheel wordt beluisterd.

Wetende dat je deze muziek in de aanslag hebt is het minder moeilijk om de geselingen van Carey, Buble en Dion te ondergaan. Mocht je dit medicijn ook nodig hebben, weet dan dat de CD niet meer verkrijgbaar is, maar voor slechts vijf euro je het album in CD-kwaliteit kunt downloaden via Bandcamp.

© 2017 TTZL



Artist Page on Ultimae Records: Connect.Ohm
Artist Page on Ultimae Records: Hidetoshi Koizumi / Hybrid Leisurelandn
Artist Page on Ultimae Records: Alexandre Scheffer / Cell

YouTube: 9980 [hele album]

YouTube: Evolution 1:1
YouTube: Snow Park
YouTube: 9980
YouTube: Mol
YouTube: Fossil
YouTube: Take Off (album edit)
YouTube: Gentle Perception
YouTube: Time To Time By Time
YouTube: Winter Sorrows

zondag 17 december 2017

#266: [VA] - Rubáiyát (Elektra's 40th Anniversary) (1990)

In 1950 richtten Jac Holzman en Paul Rickolt het platenlabel Elektra op. In het begin concentreerde men zich op folk music, met name de contemporaine variant, en speelde daarin een rol van betekenis. 

Elektra had artiesten als Judy Collins en Phil Ochs onder contract, maar nam ook Josh White onder haar vleugels toen deze zonder contract zat na zijn vermelding op de McCarthy-lijst (een vroege indicatie van de tegendraadsheid van het label).

In 1964 richtte men het klassieke budgetlabel Nonesuch Records op dat ook nu nog toonaangevend is. Daarnaast nam men halverwege de jaren zestig ook de eerste pop en rock acts onder contract. Daaronder zijn namen die ook nu nog tot de verbeelding spreken als Paul Butterfield Blues Band, Love, The Doors, The Stooges, MC5, Tim Buckley en BreadIn 1970 werd Elektra overgenomen door het concern dat later Warner zou gaan heten en in 1972 fuseerde het met Asylum Records tot Elektra/Asylum Records.

Om het 40-jarig bestaan van Elektra in 1990 luister bij te zetten werd een concept-verzamelalbum uitgedacht waarbij de toenmalige artiesten nummers zouden coveren van vroegere Elektra/Asylum-artiesten. Dat werd het dubbelalbum Rubáiyát (Elektra's 40th Anniversary) waarop 39 covers staan. Eagles en Carly Simon zijn de enige artiesten waarvan twee nummers worden gecoverd.

Het album opent met de The Cure's versie van Hello I Love You van The Doors. De band maakt zich het nummer volledig eigen zonder het origineel geweld aan te doen. The Cure en Jackson Browne zijn de enige artiesten die op het album zelf coveren maar ook gecoverd worden. In het geval van The Cure is dat Inbetween Days door John Eddie en Jackson Browne speelt zelf First Girl I Loved van The Incredible String Band terwijl zijn These Days word gecoverd door 10,000 Maniacs.

Verder staan er nog vele juweeltjes op waarvan ik er een paar vermeld:
De diversiteit is enorm en dat maakt het album mede zo aantrekkelijk. Nieuw is het album niet meer verkrijgbaar, maar tweedehands kun je het vrij goedkoop op de kop tikken via Discogs.

De titel Rubáiyát verwijst overigens naar het Arabische woord voor kwatrijn (een vierregelig vers) en dan specifiek naar die van de  Perzische wiskundige, astronoom, filosoof, schrijver en dichter Omar Khayyám (1048-1131).

© 2017 TTZL


Wikipedia EN: Rubáiyát: Elektra's 40th Anniversary

YouTube: The Cure - Hello I Love You [The Doors]
YouTube: Billy Bragg - Seven & Seven Is [Love]
YouTube: Gipsy Kings - Hotel California [Eagles]
YouTube: The Sugarcubes - Motorcycle Mama [Sailcat]
YouTube: Faster Pussycat - You're So Vain [Carly Simon]
YouTube: Kronos Quartet - Marquee Moon [Television]
YouTube: Anita Baker - You Belong To Me [Carly Simon]
YouTube: Ambitious Lovers - A Little Bit Of Rain [Fred Neil]
YouTube: Jackson Browne - First Girl I Loved [The Incredible String Band]
YouTube: 10,000 Maniacs - These Days [Jackson Browne]
YouTube: Metallica - Stone Cold Crazy [Queen]
YouTube: Howard Hewett - I Can't Tell You Why [Eagles]
YouTube: Leaders Of The New School - Mt. Airy Groove [Pieces Of A Dream]
YouTube: John Eddie - Inbetween Days [The Cure]

zondag 10 december 2017

#265: Santa Esmeralda starring Leroy Gomez - Don't Let Me Be Misunderstood (1977)

Een cover maken kan een riskante onderneming zijn. Als je een eigen versie maakt van een relatief onbekende song zal het nummer het op eigen kracht moeten doen. Kies je echter een bekend nummer dan zul je moeten opboksen tegen het origineel. Blijf je trouw aan de originele versie dan "heb je geen eigen ideeën", maar ga je volledig je eigen gang dan "heb je geen respect voor het origineel".

Het moet dan ook een gok geweest zijn toen in 1977 in Frankrijk de producers Arthur Cobb (onder het alias Jean-Manuel de Scarano) en Howard Headburn (onder het alias Nicolas Skorsky) een groep samenstelden om een discoversie van The Animals' klassieker Don't Let Me Be Misunderstood op te nemen. 

Als voorman van de groep onder de naam Santa Esmeralda werd de Amerikaanse zanger (en saxofonist) Leroy Gomez gevraagd. Hij had enige tijd in de groep Tavares gespeeld en was na een Europese tournee in dit werelddeel blijven hangen. 

Het resultaat van hun inspanningen werd de wereldhit Don't Let Me Be Misunderstood + Esmeralda Suite die in de albumversie de gehele kant A in beslag neemt. Het is een geweldige fusie van folk, rock, latin, funk, soul en disco waarin op één of andere manier alle elementen tot hun recht komen.

In de eerste drie minuten horen we de Santa Esmeralda versie van 'Don't Let Me Be Misunderstood' waarna de 'Esmeralda Suite' begint. Die duurt een minuut of vijf waarna weer teruggekeerd wordt bij 'Don't Let Me Be Misunderstood' en het nummer met een mix van beide elementen naar een mooi einde wordt gebracht. Dat het nummer nog steeds geliefd is blijkt wel uit de blijvende notering in de Top 2000 (op #1401 in 2016) van de single versie (kijk om nostalgische redenen vooral even naar deze TopPop clip).

Eigenlijk is het helemaal niet zo vreemd dat de latin, funk en soul elementen zo goed bij het nummer passen. In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken is de track geen origineel nummer van The Animals. Het is in 1964 geschreven voor en uitgevoerd door Nina Simone. In haar trage origineel van Don't Let Me Be Misunderstood is datzelfde soulgevoel al ruimschoots aanwezig. In tegenstelling tot de versie van The Animals uit 1965 werd Nina Simone's versie geen groot succes.

Op kant B van het album staan drie nummers. Het start met een cover van Them (hun Gloria uit 1964), maar ondanks dat deze Gloria prima is uitgepakt weet het minder te verrassen dan de cover op kant A. De andere twee nummers zijn geschreven door de producers en de zanger zelf. You're My Everything is een wat zoetsappige ballade en is onopvallend, maar Black Pot is een leuke en afwisselende track. Maakt natuurlijk allemaal niets uit, want alles draait bij dit album om Don't Let Me Be Misunderstood + Esmeralda Suite en dat is wat mij betreft volledig terecht.

© 2017 TTZL



Officiële Website: Santa Esmeralda
Wikipedia EN: Santa Esmeralda
Wikipedia NL: Santa Esmeralda

YouTube: Don't Let Me Be Misunderstood + Esmeralda Suite
YouTube: Gloria
YouTube: You're My Everything
YouTube: Black Pot

YouTube: Don't Let Me Be Misunderstood [single versie - TopPop video]

YouTube: Don't Let Me Be Misunderstood [Nina Simone]
YouTube: Don't Let Me Be Misunderstood [The Animals]
YouTube: Gloria [Them]

zondag 3 december 2017

#264: King Crimson - Heroes (EP) (2017)

In oktober 2017 was het veertig jaar geleden dat het album "Heroes" van David Bowie verscheen. Om dat feit te herdenken, en als eerbetoon aan de  overleden Bowie, speelde King Crimson tijdens hun 2016 tour het titelnummer van dat album.

Dat lijkt op zichzelf niet zo bijzonder, want er zijn  natuurlijk talloze artiesten die "Heroes" hebben gecoverd (zie deze voorbeelden). Echter, voor gitarist Robert Frippsinds 1968 de voorman van King Crimsonligt dit toch wel iets anders. Het was namelijk Fripp die in 1977 de fameuze gitaarpartijen inspeelde op de originele versie van "Heroes".

Het nummer "Heroes" was nog volop in ontwikkeling toen Robert Fripp door Bowie's compaan Brian Eno gevraagd werd om gitaar te spelen op de track. Fripp was slechts één weekend beschikbaar en nam na aankomst al snel een eerste versie op. Zonder die eerste versie terug te luisteren nam hij een tweede versie op die nog wat meer samenhang vertoonde. 

Ervan overtuigd dat het nog beter kon nam Fripp een derde versie op, zonder de eerste twee versies teruggehoord te hebben. Die derde versie was geweldig en naar ieders tevredenheid totdat producer Tony Visconti voorstelde om de drie versies tegelijk af te spelen. Alles viel op een vreemde manier op zijn plaats en zo werd het de "gitaarmuur" die we allemaal kennen en koesteren.
Luister voor meer informatie naar de podcast Remembering David Bowie van Sound Opinions.

Het is geweldig om te horen hoe goed Robert Fripp live het originele gitaargeluid evenaart op de King Crimson versie van "Heroes". Verder staan op de EP live versies uit 2016 van een tweetal King Crimson klassiekers en een drumcompositie van de drie(!) drummers van de band. 

Die tracks staan (nog) niet op YouTube, maar deze opnamen geven een goed idee: Easy Money en Starless van hun recente 3CD/Blu-ray Radical Action to Unseat the Hold of Monkey Mind en repetitie-opnamen van The Hell Hounds Of Krim

King Crimson is sinds 1968 een keurmerk voor avontuurlijke muziek weet ook bijna vijftig jaar later nog te verrassen en te bekoren. Robert Fripp is inmiddels 71, maar is 'still going strong' en tourt nog volop, met tegenwoordig een achtkoppige versie van de band.

© 2017 TTZL



Officiële Website: King Crimson / Robert Fripp
Wikipedia EN: King Crimson / Robert Fripp
Wikipedia NL: King Crimson / Robert Fripp

YouTube: Heroes (Live in Berlin 2016)
YouTube: Easy Money*
YouTube: Starless*
YouTube: The Hell Hounds Of Krim°
* versies van 3CD/Blu-ray 'Radical Action to Unseat the Hold of Monkey Mind'
° repetitie-opname voor de US-tour (Elstree Studios, 2014)

YouTube: "Heroes" [David Bowie]

zondag 26 november 2017

#263: AC/DC - For Those About To Rock (We Salute You) (1981)

Het tijdperk AC/DC lijkt met het overlijden vorige week van Malcolm Young nu toch aan aan zijn eind te zijn gekomen. Van de kern van de hoogtijdagen is broer Angus Young nu nog de enige overblijver. 

In 1973 richtte hij de band op samen met zijn ook gitaarspelende jongere broer Angus, die blikvanger van de band zou worden. Toch wordt niet showman Angus (in zijn schooljongenskostuum) maar Malcolm gezien als de leider en stille kracht van de band. Althans totdat hij in 2014 ernstig ziek werd en er dementie geconstateerd werd.

Angus en Malcolm waren de voornaamste songschrijvers van de band, samen met zanger Bon Scott van 1974 tot aan zijn dood in 1980 en daarna met met Brian Johnson van 1980 tot aan zijn vertrek in 2016. Brian werd gedwongen te stoppen bij de band door problemen met zijn gehoor. Opvallend genoeg liep hij die niet op door 36 jaar te spelen bij AC/DC, maar door bij een autorace te vergeten om oorpluggen in te doen.

Met Bon Scott maakte AC/DC een vijftal geweldige hardrockplaten die klassiekers opleverden als Let There Be Rock, Whole Lotta RosieRock 'N' Roll Damnation en Highway To Hell. Verguist door de critici, maar omarmt door het publiek bewezen ze zich als misschien wel de echte opvolgers van Led Zeppelin vanwege datzelfde rauwe randje, zelfs op hun studio-opnamen. De alcohol-gerelateerde dood van Bon Scott kwam hard aan en de band overwoog even om te stoppen. Men ging uiteindelijk door met Brian Johnson als nieuwe zanger en tekstschrijver en besloot dat het album, waaraan men reeds begonnen was, zou dienen als eerbetoon aan Bon ScottBack In Black werd een ongekend succes met nummers als Hells Bells, Back In Black en Rock And Roll Ain't Noise Pollution.

Anderhalf jaar later kwam For Those About To Rock (We Salute You) en dit album had makkelijk kunnen lijden onder het succes van Back In Black. Het is echter een prima album geworden. Het titelnummer groeide uit tot een liveklassieker, compleet met de kanonsknallen: For Those About To Rock (We Salute You). Heel mooi is hoe het tempo, na een break op 3½ minuut, heerlijk bruut wordt opgevoerd naar topsnelheid om te eindigen in een giga-climax. 

Er is nog één ander nummer met een hoog tempo, Put The Finger On You, maar verder valt op dat het tempo gemiddeld lager ligt dan op de vorige albums. Dat levert wel heerlijke mid-tempo songs op als C.O.D., Let's Get It Up en Evil Walks en Angus Young excelleert in scheurende gitaarsolo's in Inject The Venom, Snowballed en Night Of The Long Knives. Dat laatste nummer zit dan weer ingeklemd tussen twee lekkere trage nummers: Spellbound en Breaking The Rules.

Na For Those About To Rock (We Salute You) volgde een aantal wat mindere albums, maar de drie albums uit de jaren 2000 waren gelukkig weer top. Met name het album Rock Or Bust uit 2014 wist plezierig te verrassen, wat fijn ia aangezien het best wel eens het laatste album van AC/DC zou kunnen blijken te zijn.

© 2017 TTZL



Officiële Website: AC/DC
Wikipedia EN: AC/DC
Wikipedia NL: AC/DC

YouTube: For Those About To Rock (We Salute You)
YouTube: Put The Finger On You
YouTube: Let's Get It Up
YouTube: Inject The Venom
YouTube: Snowballed
YouTube: Evil Walks
YouTube: C.O.D.
YouTube: Breaking The Rules
YouTube: Night Of The Long Knives
YouTube: Spellbound

YouTube: Highway To Hell
YouTube: Hells Bells
YouTube: Back In Black

zondag 19 november 2017

#262: Zazou Bikaye - Mr. Manager (1985)

Begin jaren 80 was er vrij plotseling een groeiende interesse in 'wereldmuziek' (waarmee eigenlijk niet-westerse muziek bedoeld werd). Artiesten als King Sunny Adé (zie blog #44), Chief Commander Ebenezer Obey, Salif Keita en Youssou N'Dour kregen volop aandacht in de media alsook oudgediende Fela Kuti (zie blog #27).

Westerse producers en musici gingen samenwerken met Afrikaanse geestverwanten. Zo ook de Franse producer, componist en musicus Hector Zazou die ging opnemen met de Congolese zanger Bony Bikaye en de groep CY 1. Het goed ontvangen album Noir Et Blanc is hiervan het resultaat.

Als vervolg daarop maakte Hector en Bony onder de naam Zazou Bikaye het mini-album Mr. Manager. Het album opent met het live opgenomen titelstuk Mr. Manager en dat is aardig, maar niet meer dan dat. Heel anders is dat bij de volgende twee nummers. Nostalgie heeft een heerlijk intro waarmee je meteen in Afrikaanse sferen bent en kabbelt heerlijk relaxt voort. Soki Akei is heel atmosferisch en een geslaagde synthese van westerse en Afrikaanse invloeden. 

Het laatste nummer van de A-kant is (Little) Angel, een sterk midtempo nummer met Afrikaanse percussie, vraag-en-antwoord-zang en sterke vocalen van Bony Bikaye over een sterke ondergrond. Het enige bezwaar aan het nummer is dat het uitnodigt tot solo's en improvisatie en met vier minuten dus eigenlijk te kort is. Aan dat bezwaar wordt echter tegemoet gekomen door kant B van het mini-album waarop Angel staat dat drie keer zo lang is als (Little) Angel.

Mr. Manager is misschien geen absolute genre-topper uit die periode, maar absoluut leuk genoeg om af en toe weer eens uit de kast te halen.

© 2017 TTZL


Discogs: Zazou BikayeHector Zazou / Boni Bikaye

Wikipedia EN: Hector Zazou
Wikipedia NL: Hector Zazou

YouTube: Mr. Manager
YouTube: Nostalgie
YouTube: Soki Akei
YouTube: (Little) Angel
YouTube: Angel

zondag 12 november 2017

#261: Ram Jam - Black Betty (1977)

Wie of wat was Black Betty uit het gelijknamige nummer? Er is een verhaal dat het een nummer over een musket uit 18e eeuw is dat bezongen werd door Britse soldaten tijdens het marcheren. Een ander verhaal stelt dat het African American work song is welke gezongen werd door slaven en gevangenen. En in de vele versies van het verhaal zou Black Betty dan kunnen refereren aan een fles drank, een vrouw of een zweep (het laatste wordt het meest waarschijnlijk geacht).

Hoe dan ook, de eerst bekende opname van Black Betty is van James "Iron Head" Baker toen hij in 1933 in een Texaanse gevangenis zat. De meest beroemde opname is die uit 1939 van blueslegende Lead Belly (alhoewel hij vaak wordt aangeduid als de schrijver van het nummer lijkt  het er dus op dat het een bewerking is van bestaand materiaal). 

Het was Lead Belly's versie van Black Betty die Bill Bartlett inspireerde tot het maken van een eigen, hard rockende versie van Black BettyAls je Starstruck's versie beluistert zul je waarschijnlijk denken: "Hé, dat nummer ken ik toch?". En dat klopt, je kent het alleen niet in deze versie. 

Starstruck's versie uit 1973 werd slechts een regionaal succes, maar vier jaar later werd Bill Bartlett benaderd door een paar producers die het nummer hadden opgemerkt. Het bestaande Starstruck-nummer werd opnieuw gemixt en ge-edit en heruitgebracht onder de naam van de rond Bartlett nieuw geformeerde groep Ram Jam (waarmee de rest van het debuutalbum werd opgenomen).

Ram Jam's singleversie van Black Betty werd een wereldhit en kwam in Nederland tot nummer 4 in de Top 40. Het is inmiddels een nummer dat met recht een klassieker genoemd kan worden en ook in 2016 nog tot nummer 533 reikte in de Top 2000. Het B-kantje I Should Have Known laat trouwens horen dat de groep ook met een rustiger nummer goed uit de voeten kan. 

Na het gelijknamige debuutalbum met onder andere een langere versie van Black Betty zou nog één album volgen waarna de groep ophield te bestaan. Dat ze nog niet vergeten zijn bewijst de versie van Black Betty uit 2004 van het Australische Spiderbait dat behoorlijk schatplichtig is aan Ram Jam's versie.

© 2017 TTZL


Wikipedia EN: Ram Jam
Wikipedia NL: Ram Jam

YouTube: Black Betty
YouTube: I Should Have Known

YouTube: Black Betty (albumversie)

YouTube: Black Betty [James “Iron Head” Baker, 1933]
YouTube: Black Betty [Lead Belly, 1939]
YouTube: Black Betty [Starstruck, 1973]
YouTube: Black Betty [Spiderbait, 2004]

zaterdag 4 november 2017

#260: Au Pairs - Playing With A Different Sex (1981)


Er zullen weinig platen zijn die ik begin jaren tachtig zoveel gedraaid heb als het debuutalbum van het Britse Au Pairs. De post-punk band uit Birmingham leverde met Playing With A Different Sex in 1981 een klassieker af die nog altijd overeind staat als een huis.

De band bestond slechts van 1978 tot 1983 en maakte maar twee studioplaten en één live-album. De twee mannen en twee vrouwen van Au Pairs hebben echter met hun unieke, rauwe mix van punk, new wave en rock met dansbare ritmes wel een onuitwisbare indruk achtergelaten. 

De ritmesectie klinkt op dit album fenomenaal. Pete Hammond's drums stuwen de band voort, maar met name de baslijnen van Jane Monroe maken indruk. Paul Foad en Lesley Woods spelen de heerlijke staccato gitaarpartijen en daaroverheen klinken de vocalen van Woods geweldig en ze worden effectief ondersteund door Foad. De bijtende, sarcastische teksten maken het geheel af. 

Woods was één van de eerste openlijk lesbische vrouwen in de (post-)punk beweging en viert in de teksten de vrouwelijke seksualiteit. Verder gaan de teksten ook veel over de relationele machtsstrijd tussen de seksen, maar dan niet op zo'n klassiek feministische (lees: zeurderige, verwijtende) manier. Nee, hier krijgen beide seksen krijgen er flink van langs.

Het album opent direct met de knaller We're So Cool waarin de draak gestoken wordt met de zogenaamde 'open relaties'. Love Song opent vervolgens met zo'n heerlijke baslijn waaraan ik al eerder refereerde. In Set-Up en Repetition horen we achtereenvolgens verhalen over een man met een Oedipuscomplex en over huiselijk geweld. Het lekker langzame en magnifieke Headache (For Michelle), over controle door de staat, sluit vervolgens kant 1 in stijl af. 

Na de heerlijk sarcastische opener van kant 2, Come Againvolgt Armagh en dat gaat over 'the troubles' in Noord-Ierland en dan met name over misbruik en foltering van ten onrechte gevangen genomen Ierse vrouwen. Na het horen van het nummer krijg je de regel "We don't torture, we're a civilized nation" niet meer uit je hoofd.

De lekker springerige nummers Unfinished Business en Dear John gaan allebei weer over relatieperikelen en kennen sterk gitaarwerk. Net als op kant 1 staat het langste en beste nummer aan het eind. It's Obvious bouwt langzaam op en met name de baspartij is weer een juweeltje. De tekst gaat op een positieve manier over gelijkheid in een relatie, "Your Equal But Different, It's Obvious".

Playing With A Different Sex is zo'n plaat die ik al ontelbare malen gedraaid heb, maar nooit verveelt. Twee jaar geleden is er een 'deluxe edition' met bonustracks verschenen, maar nog beter is 'Stepping Out Of Line: The Anthology' van tien jaar terug waar naast meer bonustracks ook nog het prima tweede album Sense And Sensuality op staat.

© 2017 TTZL


Wikipedia EN: Au Pairs
Wikipedia NL: Au Pairs

YouTube: We're So Cool
YouTube: Love Song
YouTube: Set-Up
YouTube: Repetition
YouTube: Headache (For Michelle)
YouTube: Come Again
YouTube: Armagh
YouTube: Unfinished Business
YouTube: Dear John
YouTube: It's Obvious

zondag 29 oktober 2017

#259: Fats Domino - The Fat Man (1949)

Afgelopen week overleed op 89-jarige leeftijd één van de grootste rock & roll sterren van de de jaren vijftig: Fats Domino. Hij groeide op in Lower Ninth Ward van New Orleans als de jongste van acht kinderen en is een exponent van de New Orleans Rhythm & Blues.

Antoine Dominique Domino Jr. begon zijn carrière in het orkest van Billy Diamond die hem ook zijn bijnaam 'Fats' gaf (onder andere omdat hij hem deed denken aan pianisten Fats Waller en Fats Pichon).

Het duurde geen twee jaar voordat het talent van Fats Domino werd opgemerkt door Lew Chudd van Imperial Records en hij Fats een contract aanbood. Samen met producer Dave Bartholomew schreef hij voor zijn debuutsingle The Fat Man (met op de andere kant Detroit City Blues). Het nummer werd een gigantisch succes (in 1951 waren er al een miljoen exemplaren van verkocht) en was het begin van een langdurige samenwerking tussen Fats en Dave

Het nummer wordt alom beschouwd als één van de eerste rock & roll platen en in 2015 is het nummer opgenomen in de Grammy Hall Of Fame. Zelf vond Domino het allemaal maar onzin. Volgens hem speelde hij gewoon de muziek waarmee hij was opgegroeid, de New Orleans Rhythm & Blues, met de nadruk op piano en blazers, de complexe ritmes en teksten geïnspireerd door het gewone leven in New Orleans. Muziek die overigens een grote invloed hebben op de latere ska en reggae muziek.

Wellicht door zijn verlegenheid en bescheidenheid heeft Fats Domino nooit de status gekregen die hij eigenlijk verdient op basis van zijn succes: vijfendertig Top 40 hits waarvan elf Top 10 hits (en vijf gouden platen). 

Domino is ook belangrijk geweest voor het doorbreken van de raciale segregatie in de VS. Met het nummer Ain't That A Shame brak hij door naar het blanke poppubliek en bereikte hij nummer 14 in de hitlijst (al bereikte Pat Boone nog wel met een zoetsappige cover van Ain't That A Shame de nummer 1 positie). 

Daarna zou hij nog veel meer bekende hitsingles scoren als I'm In Love Again, Blueberry Hill, Blue Monday, I'm Walking en Whole Lotta Loving. Maar ook minder bekende nummers als All By Myself, Poor Me, Don't Blame It On Me en So Long zijn niet te versmaden. 'The Fat Man' is dan niet meer onder ons, maar zijn muziek leeft voort.

© 2017 TTZL


Officiële website: 
Fats Domino
Wikipedia EN: Fats Domino
Wikipedia NL: Fats Domino

YouTube: The Fat Man
YouTube: Detroit City Blues

YouTube: Ain't That A Shame
YouTube: I'm In Love Again
YouTube: Blueberry Hill
YouTube: Blue Monday
YouTube: I'm Walking
YouTube: Whole Lotta Loving
YouTube: All By Myself
YouTube: Poor Me
YouTube: Don't Blame It On Me
YouTube: So Long

zondag 22 oktober 2017

#258: Lovebug Starski - House Rocker (1986)

Hip Hop ontstond in de Amerikaanse binnensteden in de vroege jaren zeventig, maar brak pas door naar het grote publiek in 1979 (zie blog #73). In de vroege jaren tachtig besteedde in Nederland met name de VPRO aandacht aan het fenomeen (zie bijvoorbeeld deze documentaire).

Er werden platen gedraaid van Afrika BambaataaGrandmaster Flash en Run-DMC, maar één van mijn leukste vinylschijven uit die tijd blijft House Rocker van Lovebug Starski (geboren als Kevin Smith).

Smith was als MC en DJ (o.a. in de beroemde Disco Fever club in NYC) betrokken vanaf het prille begin van de Hip Hop. Sterker nog, hij wordt genoemd als één van de twee personen die waarschijnlijk de term heeft bedacht. 

Zijn carrière als opnemend artiest begon in 1981 met de single Positive Life die nog werd gesampled door M|A|R|R|S in de wereldhit Pump Up The Volume uit 1987. Daarna nam hij nog twee nummers op voor de film Rappin' (1985) voordat hij zou beginnen aan zijn debuutalbum, House Rocker.

Het album opent met het titelnummer House Rocker en dat zit vol lekkere breaks, koortjes, een pompende bas en opvallend genoeg een felle scheurgitaar. De klasse-rap van Lovebug Starski (afwisselend, verstaanbaar, grappig) maakt het geheel af. 

Het album gaat verder met een goede remake van Positive Life, gevolgd door Baby Tell Me waarin zangeres Pam Russo een hoofdrol vertolkt. Het laatste nummer van kant A is zijn bekendste nummer geworden. Amityville (The House On The Hill) is een parodie op de film The Amityville Horror en is het audio-equivalent van zo'n heerlijke jaren 50 horror B-film. 

Op kant B gaat het gewoon verder met prima nummers als Saturday Night en Say What You Wanna Say en vooral de adrenalinestoot die Eighth Wonder heet.  Elektronische drums en bas spelen de hoofdrol en verder lijken alle ideeën uit de voorgaande zes nummers hier nog een keer samen te komen zonder dat  overdaad schaadt.

Een jarenlange celstraf aan het eind van de jaren tachtig kapte zijn carrière af. Na 1986 heeft hij niets meer opgenomen en House Rocker is daarmee helaas zijn enige album gebleven. Wel is hij weer gaan DJ'en met zijn oude maatje DJ Hollywood.

© 2017 TTZL



Wikipedia EN: Lovebug Starski


YouTube: House Rocker [hele album]

YouTube: House Rocker
YouTube: Positive Life
YouTube: Baby Tell Me
YouTube: Amityville (The House On The Hill)
YouTube: Saturday Night
YouTube: Say What You Wanna Say
YouTube: Eighth Wonder

YouTube: Pump Up The Volume [van M|A|R|R|S]
YouTube: Yo Home To Bel-Air [DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince]