Zoeken in deze blog

zondag 29 mei 2022

#498: Alan White (1949-2022) / Andy Fletcher (1961-2022)

Deze week werd bekend dat op 26 mei jl. zowel Yes-drummer Alan White (72) als Depeche Mode-toetsenist Andy Fletcher zijn overleden. Beide waren geen bandleden die vaak op de voorgrond traden, maar waren wel belangrijk (ieder op zijn eigen manier). In 1972 kwam White bij Yes en hij zou tot zijn dood bij de band blijven. Fletcher was een van de oprichters van Depeche Mode in 1980 en was ook tot aan zijn dood bandlid.

Alan White had begin 1972 al Yes in de studio ontmoet en was zelfs bij een sessie ingevallen voor Bill Bruford  omdat eerder weg moest. Toen Bruford vlak voor een wereldtoernee te kennen gaf Yes te verlaten, was White dan ook een logische vervanger. In elf dagen tijd moest hij het repertoire leren kennen en dat dit goed lukt is te horen of de live-driedubbel-elpee Yessongs uit 1973.

In de vijftig jaar die White bij Yes drumde, heeft hij met zijn kenmerkende stijl een stempel gedrukt op vele nummers zoals Heart Of The Sunrise (Yessongs, 1973), The Gates Of Delirium (Relayer, 1974), Owner Of A Lonely Heart (90125, 1983) of Rhythm Of Love (Big Generator, 1987). In de Spotify-playlist heb ik nog wat meer nummers opgenomen.

Andy Fletcher richtte ieind jaren zeventig, samen met Vince Clarke, de band No Romance in China op. Nadat Martin Gore erbij kwam werd de bandnaam veranderd in Composition of Sound en toen zanger Dave Gahan de band kwam versterken suggereerde hij de Depeche Mode. Al snel vertrok Clarke en werd hij vervangen door Alan Wilder.

De rol van Fletcher binnen Depeche Mode is altijd onderwerp van gesprek geweest. In het begin speelde hij elektrische en synthesizer-bas, maar daarna evolueerde zijn rol. Zelf zegt hij hierover in de documentaire 101 over de band: "Martin is de songwriter, Alan is de goede muzikant, Dave is de zanger, en ik zwerf rond.". Nadat Wilder de band had verlaten schreef een journalist over de rolverdeling in de band: "Martin Gore schrijft de liedjes, Dave Gahan zingt ze en Andy Fletcher komt opdagen voor fotoshoots en verzilvert de cheques.". 

Fletcher is schreef als enige geen nummers, maar wel een klankbord in de studio en heeft geruime tijd veel zakelijke, juridische en andere niet-muzikale belangen van de band behartigd. Hij zei daarover in 2013: "Omdat ik mezelf niet op de voorgrond duw, zien velen me aan voor het vijfde wiel. Soms is het frustrerend om niet serieus te worden genomen. Je zou tenslotte ook kunnen zeggen dat mijn baan de belangrijkste is – zonder mij zou er geen band meer zijn.”.

Fletcher was ook degene die het idee van "geïnspireerd amateurisme" uit de punk binnen Depeche Mode belichaamde. Het is dan ook vrij veilig om aan te nemen dat zijn invloed in het begin aanwezig was in wat meer experimentele nummers als Tora! Tora! Tora!, b-kantjes Shout en Oberkorn (It's a Small Town) of Pipeline. Aan de Spotify-playlist heb ik nog een lijst van twintig hoog gewaardeerde Depeche Mode songs toegevoegd.

© 2022 TTZL


Officiële websites: Yes / Depeche Mode
Wikipedia EN: Yes / Depeche Mode
Wikipedia NL: Yes / Depeche Mode

Spotify: Alan White / Yes [playlist]
Spotify: Andy Fletcher / Depeche Mode [playlist]

YouTube: Shout
YouTube: Pipeline
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 21 mei 2022

#497: Vangelis - Blade Runner (1994)

Deze week werd bekend dat Evángelos Odysséas Papathanassíou, beter bekend onder de artiestennaam Vangelis, op 79-jarige leeftijd is overleden. Deze Griekse muzikant maakte vele onvergetelijke albums (zie blogs #85, #222 en #354) en was daarnaast zeer succesvol met zijn filmmuziek. De muziek voor de Japanse film Antarctica is één van mijn favorieten, maar de soundtracks voor Chariots Of Fire (met Titles) en 1492: Conquest of Paradise (met Conquest Of Paradise) zijn waarschijnlijk de bekendste.

Toch vind ik de soundtrack voor Blade Runner, de film uit 1982 van regisseur Sir Ridley Scott, zijn beste werk voor film. Hee, zal de oplettende lezer zeggen, een film uit 1982, maar in de titel van dit blog staat als jaartal voor de soundtrack 1994! Dat klopt en dat zit als volgt. 

Zowel de film als de soundtrack hebben een vrij chaotische geschiedenis. Voordat de US theatrical release van de film in 1982 uitkwam, waren er in hetzelfde jaar al een Workprint prototype version en een San Diego sneak preview version geweest. Ook in 1982 verscheen de International theatrical release met drie  gewelddadiger scènes dan in de US version. Daarnaast had de US version ook een door de regisseur niet gewilde happy ending en verklarende voiceover (want het verhaal was anders zo moeilijk te volgen...). Die laatste zaken werden weer rechtgetrokken in The Director's Cut (1992) en The Final Cut (2007). Je kunt hier meer over lezen in Versions of Blade Runner op Wikipedia.

Door onenigheid tussen de studio en Vangelis verscheen de soundtrack van Blade Runner niet op LP in 1982. De studio loste dit op door het album Blade Runner (Orchestral Adaptation Of Music Composed For The Motion Picture By Vangelis) uit te brengen van (het niet echt bestaande) The New American Orchestra. Het betreft hier slappe jazzy/orkestrale aftreksels van de Vangelis-originelen en het album werd door zowel Ridley Scott als Vangelis krachtig veroordeeld.

Door het uitblijven van een officiële uitgave verscheen er al in 1982 een bootleg van niet al te beste kwaliteit. In 1993 verscheen er een nieuwe bootleg met dezelfde inhoud, maar van veel betere kwaliteit. Kort daarna verscheen in 1994 de eerste officiële versie op CD. Helaas kende deze een aantal gebreken. Zo stond lang niet alle muziek uit de film erop en muziek die wel voor de film gemaakt was, maar er niet in terecht was gekomen, stond wel op de soundtrack. Tenslotte klonk de CD gewoon niet goed, waarschijnlijk door het gebruik van dubieuze "noise reduction techniques". Hierdoor bleven er nieuwe bootleg-versies verschijnen, waarvan met name de "Esper Edition" de moeite meer dan waard is. Lees meer hierover in de Bootlegs-paragraaf op Wikipedia.

In 2007 verscheen de Blade Runner Trilogy 3CD-versie van de soundtrack, ter gelegenheid van de 25th Anniversary. Deze bevat een prachtige remaster van het originele album en voor het eerst kunnen we de muziek in zijn volle glorie horen. De eerste vier tracks (Main Titles, Blush Response, Wait For Me en Rachel's Song) lopen in elkaar over en vormen een soort suite waarin de sombere, donkere sfeer van deze 'science fiction film noir' perfect gevangen wordt 

De drie daarop volgende nummers hebben ieder hun eigen karakter. Love Theme is heel dromerig met een sfeervolle saxofoon in de hoofdrol, One More Kiss, Dear is een 'jaren-dertig-achtig' jazzy nummer dat in de film alleen zachtjes op de achtergrond te horen is in een scène en Blade Runner Blues is precies dat wat de titel doet vermoeden.

De resterende vijf nummers zijn weer aaneengesmeed tot een doorlopend geheel en kent geen zwakke plekken. Memories Of Green kenden we al van zijn album See You Later (uit 1980) en op Tales Of The Future is er een hernieuwde samenwerking met Demis Roussos. Na Damask Rose en het uptempo Blade Runner (End Titles) volgt Tears In Rain, de muziek bij één van de beste sterfscènes uit de filmgeschiedenis (Rutger Hauer als android Roy Batty).

In dit laatste nummer, net als in Main Titles, Blush Response en Wait For Me, zitten trouwens stukjes dialoog uit de film en dat werkt heel goed, zeker als je de film kent. Ze versterken de muziek in plaats van dat ze je afleiden of storen.

Op de tweede CD staan nog twaalf nummers met muziek uit de film. Dit is een welkome aanvulling op het originele album, al is het nog steeds niet een complete versie (maar daarvoor hebben we gelukkig de bootlegs). Op de derde CD staan twaalf nieuwe nummers van Vangelis, geïnspireerd door Blade Runner. Dat is leuk, maar geen echte toevoeging als ik eerlijk ben.

Zowel de film als de soundtrack van Blade Runner staan in de top van mijn lijstjes met favorieten. Het is triest dat Vangelis het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld, maar wat heeft die man allemachtig veel mooie muziek achtergelaten!

© 2022 TTZL


Officiële Facebook: Vangelis
Fan websites: Elsewhere / Vangelis Collector
Wikipedia EN: Vangelis
Wikipedia NL: Vangelis

YouTube: Blade Runner [album]
Spotify: Blade Runner [album]

YouTube: Main Titles
YouTube: Blush Response
YouTube: Wait For Me
YouTube: Rachel's Song
YouTube: Love Theme
YouTube: Damask Rose
YouTube: Tears In Rain

YouTube: Titles [van "Chariots Of Fire"] 
YouTube: Conquest Of Paradise [van "1492: Conquest of Paradise"] 
YouTube: Memories Of Green [van "See You Later"]

The New American Orchestra:
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 14 mei 2022

#496: Girlschool - The Bronze Years (2013)

Zeker in de jaren zeventig waren hard rock en heavy metal nog bij uitstek een terrein voor bands die uitsluitend uit mannen bestonden. In de VS werd echter in 1975 The Runaways opgericht, een all-girl rock band die op hun debuut uit juni 1976 muziek maakt die verwant is aan hard rock, maar ook aan punk rock en glam punk. In Engeland ontstond in 1975 ook een all-girl rock band genaamd Girlschool. Ze worden getekend door het Bronze label (waarop ondere andere ook Motörhead en Uriah Heep zitten) en hun debuut komt uit in juni 1980.

Dat album is een schot in de roos. Demolition staat vol met heerlijk smerig klinkende tracks die meer met hard rock en heavy metal te maken hebben dan met het wat mildere geluid van The Runaways. Het materiaal op het album is ook nog eens voor het overgrote deel door de meiden zelf geschreven. Dit is geen door een producer bij elkaar gezochte groep, maar een echte band. 

Er ontstaat een goede band met labelgenoten Motörhead waardoor ze in hun voorprogramma komen te staan en ze samen een single opnemen (zie blog #106). Dit geeft de band net dat extra duwtje dat ze nodig hebben om geaccepteerd te worden door de overwegend mannelijke metalfans. Al hadden die eigenlijk al overtuigd moeten zijn na het horen van bijvoorbeeld Demolition Boys, Breakdown of Emergency van het debuutalbum. En op Race With The Devil (van Gun) laten ze horen ook prima met een cover uit de voeten te kunnen.

Op het tweede album Hit And Run is het geluid hetzelfde, lekker luid en rauw, maar zijn de songs niet allemaal zo sterk als op Demolition. Desondanks is het een prima album met tracks C'mon Let's Go, The Hunter en Watch Your Step.

Het is een beetje hetzelfde verhaal met het derde album Screaming Blue Murder. Prima te genieten plaat met nummers als Screaming Blue Murder, It Turns Your Head Around en You Got Me, maar je blijft terugverlangen naar de songkwaliteit van het debuut.

Om het tij te keren huurt Bronze voor vierde plaat Play Dirty als producer Noddy Holder (van Slade) in. In weerwil van de titel is weinig 'dirty' meer aan deze plaat doordat Holder de band in de richting van glam rock duwt (kijk alleen al naar de hoes) en dat pakt niet goed uit. Luister maar naar Going Under of Play Dirty.

Na dit debacle gaat de band weg bij Bronze, maar het betekent wel het einde van de hoogtijdagen van Girlschool. De band blijft wel bestaan, is deze tot op de dag van vandaag actief en is daarmee de langst bestaande all-girl rock band. 

In 2013 worden de vier Bronze-albums geremasterd (en met bonustracks) uitgegeven in de box The Bronze Years. Demolition alleen al maakt het de aanschaf waard en daar krijg je dan ook nog de lekkere albums twee en drie bij (en de vierde neem je gewoon op de koop toe).

© 2022 TTZL


Officiële website: Girlschool
Wikipedia EN: Girlschool
Wikipedia NL: Girlschool


YouTube: Demolition Boys
YouTube: Race With The Devil
YouTube: Breakdown
YouTube: Emergency

YouTube: C'mon Let's Go
YouTube: The Hunter
YouTube: Watch Your Step


YouTube: Going Under
YouTube: Play Dirty
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 7 mei 2022

#495: D Generation - No Lunch (1996)

Deze week werd ik er door een lezer op geattendeerd dat Howie Pyro (geboren als Howard Kusten) op 61-jarige leeftijd was overleden. Mijn eerste reactie was: "Howie wie?". De beste man was mij niet bekend, maar bleek 'founding father' van kortstondige bands als The Blessed en Freaks. Hij is echter het bekendst als bassist van D Generation (of DGEN), een band die tussen 1994 en 1998 drie albums maakte maar nooit echt doorbrak. Daarna was hij onder andere van 2000 tot 2003 bassist bij Danzig, en ja, die band ken ik dan natuurlijk weer wel.

Nieuwsgierig geworden ben ik gaan luisteren naar het gelijknamige debuutalbum D Generation uit 1994 en om eerlijk te zijn was ik niet heel erg onder de indruk. Het is geen slecht album en wordt prima gemusiceerd en gezongen, maar bij sommige nummers had ik associaties met The Offspring en Green Day en bij andere nummers met glam/hair metal bands als Mötley Crüe, Poison en Hanoi Rocks. Die Amerikaanse versies van punk en metal kunnen mij niet erg bekoren.

Die ervaring strookte echter niet met wat ik gelezen had over DGEN, dus daarom ook nog maar even het tweede album beluisterd. En dat stelde niet teleur. Sterker, op dat tweede album werd ik weggeblazen.

Ontevreden met de ondersteuning, promotie en verkoopcijfers van hun debuut  stapte de band over van Chrysalis naar Columbia. Daar mocht DGEN hun tweede album opnemen met producer Ric Ocasek (van The Cars) en hij besloot de productie anders aan te pakken. Geen overdaad, maar de productie werd kaal en simpel met als resultaat een heerlijk ruw en rauw geluid waarin toch alle instrumenten en de vocalen goed te onderscheiden zijn, in plaats van de brij op het debuut. Hoe goed dat uitpakt kun je met name horen in de vier nummers van de debuutplaat die DGEN voor Naked Lunch opnieuw heeft opgenomen met Ocasek. 

Vergelijk de Naked Lunch-versies van Frankie, No Way Out en Waiting for the Next Big Parade maar eens met Frankie, No Way Out en Waiting for the Next Big Parade van het debuut. Een wereld van verschil. En het beste hoor je het op een adrenalinestoot als Degenerated. Die Naked Lunch-versie is heerlijk smerig en tegelijk puntig en scherp, terwijl Degenerated op het debuut voornamelijk luid is.

Zoals gezegd was ik niet bekend met deze band, maar ik ben lezer 'WW' dankbaar dat ik nu kennis heb kunnen nemen van het heerlijke album Naked Lunch. Al was de aanleiding natuurlijk niet zo fijn. 

© 2022 TTZL


Officiële Facebook: D Generation
Wikipedia EN: D Generation

YouTube: D Generation [album]
YouTube: No Lunch [album]
Spotify: No Lunch [album]

"No Lunch" versies
YouTube: Frankie
YouTube: No Way Out
YouTube: Degenerated

"D Generation" versies
YouTube: Frankie
YouTube: No Way Out
YouTube: Degenerated

Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)