Zoeken in deze blog

zondag 30 april 2017

#233: Jungle By Night - Jungle By Night EP (2011)

Negen Amsterdamse jongens die Afrobeat spelen, kan dat wel? De West-Afrikaanse muziek die zijn oorsprong heeft in traditionele Nigeriaanse harmonieën en ritmes. De muziek die gekenmerkt wordt door het combineren van allerlei elementen en dan daaroverheen improviseren. De muziek van onder andere grootmeester Fela Kuti (zie ook blog #27).

Het antwoord op de vraag is 'ja', dat kan zeker. In 2009 ontstond de band Jungle By Night en in 2010 verscheen hun eerste single E.T., waarop hun Afrobeat-intenties al doorschijnen. Nog duidelijker is dit te horen op de niet te versmaden b-kant Get Busy. 

Na die eerste proeve van bekwaamheid verscheen in 2011 de Jungle By Night EP. Hierop is duidelijk een grote sprong voorwaarts gemaakt. Op albumopener Hot Mama Hot is al direct te horen dat het allemaal veel strakker en rijker klinkt dan op de debuutsingle. 

En bij nummers als Termite en Camel is bijna niet voor te stellen dat je niet naar West-Afrikanen luistert. Dat is niet alleen mijn constatering, maar ook die van échte kenners. Toen Jungle By Night in december 2010 in Parijs speelde werden ze door voormalige bandleden van Fela Kuti bestempeld als "de toekomst van de afrobeat". Ook Seun Kuti, een zoon van Fela die aanwezig was op het Fela-tribuut 'Felabration' in oktober 2011 in Paradiso, was enthousiast over de band.

Het mooie van Jungle By Night is dat ze zich zijn blijven ontwikkelen en niet alleen maar hebben vasthouden aan de afrobeat. Ze hebben inmiddels over de hele wereld opgetreden ("van Istanboel tot Tokio en van Parijs tot Vlieland", zoals ze zelf zeggen). Hierdoor zijn ze in direct contact gekomen met veel muzikanten en muziekstijlen en daarom hoor je onder andere Ethiopische, Turkse en Latijns-Amerikaanse invloeden terug in hun latere werk. Vooral hun nieuwste album Traveller laat dit goed horen, maar daarover een andere keer meer.

Luister eens naar de hele Jungle By Night EP, maar kijk en luister ook eens naar de live-concerten die op YouTube staan. Jungle By Night is een graag geziene gast op festivals (volgende week 5 mei op Bevrijdingspop in Haarlem!) en als je op onderstaande links klikt begrijp je waarom:
International Film Festival Rotterdam 2013
Lowlands 2014
Down The Rabbit Hole 2015
Pinkpop 2016




© 2017 TTZL


Officiële website: Jungle By Night
Wikipedia NL: Jungle By Night

YouTube: Jungle By Night EP [hele album]

YouTube: Hot Mama Hot
YouTube: Termite
YouTube: Camel

YouTube: E.T. [clip]
YouTube: Get Busy

YouTube: International Film Festival Rotterdam 2013 [live]
YouTube: Lowlands 2014 [live]
YouTube: Down The Rabbit Hole 2015 [live]
YouTube: Pinkpop 2016 [live]

dinsdag 25 april 2017

#232: Sam Gopal - Escalator (1969) [+ Record Store Day 2017]

Op zaterdag 22 april was het weer zover: Record Store Day. Iets na acht uur 's ochtends sloot ik bij Concerto (zie foto 8) achter in de rij aan. Volgend jaar moet ik maar weer iets eerder ter plaatse zijn. 

Desondanks kon ik bijna alles waar ik mijn zinnen op gezet had meenemen. En later bij Velvet Music vond ik ook nog de LP van The Durutti Column die bij Concerto op was (ze hadden wel één exemplaar gekregen!). Mijn oogst was deze keer:

Peter Baumann/Conrad Schnitzler & Pyrolator/Conrad Schnitzler & Schneider TM - [idem] (12")
Sam Gopal - Escalator (LP+7")
The Durutti Column - Short Stories For Pauline (LP clear vinyl)
+ het Nederlandse RSD cadeau van dit jaar:

Vooral het te pakken krijgen van de LP+7" van Sam Gopal vond ik erg leuk (al komt later nog de CD versie uit). 

De band begon in 1967 als Sam Gopal's Dream, vernoemd naar de oprichter en tabla-speler en percussionist uit Maleisië. Na het uit elkaar gaan van deze groep in 1968 vormde Gopal een nieuwe band, ditmaal simpelweg Sam Gopal geheten. 

Het eerste en enige album van de band is gevuld met typisch Britse jaren 60 psychedelica. Escalator, zoals het album heet, zou nu volledig vergeten zijn als niet ene Ian Willis (gitaar & zang) in de band had gezeten, tegenwoordig beter bekend als de in december 2015 overleden Lemmy van Motörhead

Het album is beslist geen vijfsterrenplaat, maar het is heel interessant om te horen hoe een jonge Lemmy zingt en speelt. Daarnaast heeft hij meer dan de helft van de nummers (mee)geschreven. 

Het album opent sterk met Cold EmbraceThe Dark Lord en The Sky Is Burning, maar ook op de rest van het album staan nog een paar sterke tracks als You're Alone Now en Midsummer Night's DreamAls bonus wordt de in 1968 opgenomen, maar nooit uitgebrachte, single Horse Back Door Man erbij geleverd.

Wil je het hele album een keer luisteren, dan kun je daar natuurlijk voor terecht op YouTube.


© 2017 TTZL


Officiële website: Record Store Day (.nl) 
Officiële website: Record Store Day (.com)
Wikipedia EN: Sam Gopal


YouTube: Escalator [hele album]

YouTube: Cold Embrace
YouTube: The Dark Lord
YouTube: Midsummer Night's Dream
YouTube: Horse
YouTube: Back Door Man

zaterdag 15 april 2017

#231: Wim T. Schippers presents Jacques Plafond and his Plafonnières - Hark! (1980)

Beeldend kunstenaar, maker van radio en TV programma's, auteur, tekstschrijver, acteur, stemacteur (Ernie, Kermit), componist, zanger, presentator en meer -  Wim T. Schippers is het allemaal. 

Eén van Schippers' regelmatig terugkerende personages is Jacques Plafond en die maakte in 1973 zijn vinyldebuut met de single Le Credo Du Paysan (op TV verscheen Plafond voor het eerst in 1975 in het programma Van Oekel's Discohoek)
Dit personage kwam daarna nog regelmatig terug, maar verkreeg zijn grootste bekendheid tussen 1984 en 1991 als presentator van het ontregelende radioprogramma Ronflonflon.

In 1980 verscheen het album Hark! van Jacques Plafond and his Plafonnières. Dit album is voor de Wim T. Schippers-liefhebber een juweeltje (maar voor mensen met een ander gevoel voor humor ligt dat anders, heb ik het sterke vermoeden). 

Het album opent met het experimentele Ouverture Hark en nummers als Don't Do That, Around The Band en From Hell To Breakfast liggen in het verlengde daarvan. Ontregelend en ontwapenend tegelijk.

Voor de andere nummers wordt geciteerd uit zo'n beetje alle muziekstijlen van de twintigste eeuw. Zo horen we jaren vijftig rock 'n' roll en doo-wop in Pebbles On The Beach en een soort swing in I'll Just Die. In een crooner-achtige setting is er een verhaal over sociale onhandigheid, Stuck On You, en er is een (bijna geheel) a capella exercitie in No Way Around That

Het album sluit af met What's The Matter With Hannah waarin de blazers mij doen denken aan de albums van The Beatles uit de late jaren zestig en in Cut And Run wordt de 'no guitars'-vermelding op de hoes duidelijk.

Het hoogtepunt van het album is wat mij betreft Life Is So Surprising. De liefelijke melodie (door de belletjes zelfs 'kerstachtig') en dito zang contrasteren geweldig met de tekst waarin mensen de meest vreselijke dingen overkomen. Inderdaad, het leven is verrassend.

Ik kende het album al in de jaren 80 van de vorige eeuw omdat ik het bij de bibliotheek had kunnen lenen. Het is nooit officieel op CD uitgebracht, maar gelukkig heb ik nu een een gedigitaliseerde versie van de LP (van het inmiddels ter ziele gegane Fonos van Beeld en Geluid)Die CD-R is helaas nergens meer verkrijgbaar en tweedehands exemplaren van de LP zijn prijzig.

© 2017 TTZL


Website Beeld en Geluid: Wim T. Schippers 
Wikipedia EN: Wim T. Schippers
Wikipedia NL: Wim T. Schippers

YouTube: Hark! [hele album]

YouTube: Ouverture Hark

zondag 9 april 2017

#230: The Gathering - TG25: Live at Doornroosje (2015)

Er zijn niet heel veel Nederlandse bands van internationale allure die ook nog eens succesvol zijn in het buitenland. The Gathering is er echter zo'n raspaardje en ondanks wat bezettingswisselingen vierde de band in 2014 zelfs haar 25-jarig bestaan met twee concerten waarbij ook veel oud-bandleden acte de présence gaven.

De opening van het album, Saturnine (van het album if_then_else uit 2000), zet meteen de toon doordat Bart Smits (1989-1993), Anneke van Giersbergen (1994-2007) en Silje Wergeland (2009-) allemaal een deel zingen, net als backing vocaliste Marike Groot (1992-1993). 

The Gathering heeft een behoorlijk indrukwekkende muzikale ontwikkeling doorgemaakt en alle facetten worden doorgenomen op deze dubbel-CD. Zo staan er nummers op uit het doom en death metal begin, met grunts door Bart Smits, zoals The Mirror Waters (van Always... uit 1992). 

Na het niet zo geslaagde album Almost A Dance (met twee andere vocalisten) begon de periode met Anneke van Giersbergen als zangeres. De muziek kreeg een steeds breder palet aan stijlen met symfonische, progressieve en alternatieve rock en metal als ijkpunten. Deze The Gathering is het voorbeeld geweest waar andere Nederlandse bands als Within Temptation en After Forever héél goed naar hebben geluisterd.

Deze fase begon in 1995 met het album Mandylion met daarop de klassieker Strange Machines. Hierna volgde al snel nog twee zeer sterke albums: Nighttime Birds (1997) en How To Measure A Planet? (1998). Van deze albums worden onder andere het mooie, krachtige On Most Surfaces (Inuit) en het atmosferisiche Travel gespeeld (waarop de andere vocalisten ook weer meedoen).

Ook de sterke albums Souvenirs (2003) en Home (2006) komen aan bod met respectievelijk Even The Spirits Are Afraid en Waking Hour. Deze nummers tonen aan wat voor een buitencategorie zangeres Anneke van Giersbergen is. Een enorm bereik, kracht, dynamiek en zeggingskracht, ze heeft het allemaal. Om maar niet te spreken van haar uitstraling en charisma. De andere vocalisten presteren prima, maar Anneke is een klasse apart (ze wordt niet voor niets door de halve wereld gevraagd om mee te werken).

Tot slot is er de periode met Noorse zangeres Silje Wergeland. Met haar werden drie albums opgenomen: The West Pole (2009), Disclosure (2012) en Afterwords (2013) voordat de band een sabbatical nam. De albums werd goed ontvangen, maar niet zo goed als de albums uit de periode daarvoor. Dit heeft echter niet te maken met Wergeland, maar komt doordat een paar nummers op die albums wat minder goed uitpakken. Het gros is echter prima en het pakkende Meltdown en het magistrale Heroes For Ghosts laten horen hoe goed 'mark III' van The Gathering kan zijn.

Als je Van Giersbergen en Wergeland met elkaar wilt vergelijken kun je eens naar Paper Waves luisteren waarin ze de vocalen delen.

Hopelijk zal de sabbatical van The Gathering snel ten einde zijn. Recent is dan wel Blueprints (2CD met demo en outtakes) verschenen, maar ik ben wel weer toe aan een nieuw studioalbum van deze band. 


© 2017 TTZL


Officiële website: The Gathering
Officiële Facebook: The Gathering
Wikipedia EN: The Gathering

Wikipedia NL: The Gathering

YouTube: TG25: Live at Doornroosje [hele album, video met geluid van CD]

YouTube: Saturnine [if_then_else, 2000]
YouTube: The Mirror Waters [Always..., 1992]
YouTube: Strange Machines [Mandylion, 1995]
YouTube: On Most Surfaces (Inuit) [Nighttime Birds, 1997]
YouTube: Travel [How To Measure A Planet?, 1998]
YouTube: Even The Spirits Are Afraid [Souvernirs, 2003]
YouTube: Waking Hour [Home, 2006]
YouTube: Meltdown [Disclosure, 2012]
YouTube: Heroes For Ghosts [Disclosure, 2012]
YouTube: Paper Waves [Disclosure, 2012]

zondag 2 april 2017

#229: Foo Fighters - Sonic Highways (2014)

Toen op 8 april 1994 het bericht kwam dat zanger en gitarist Kurt Cobain van Nirvana zelfmoord had gepleegd, was het duidelijk dat dit het einde van de band zou betekenen. De vraag wat dit voor bassist Krist Novoselic en drummer Dave Grohl zou betekenen was lastiger te beantwoorden.

Novoselic speelde in diverse bands (FlipperSweet 75, The No WTO Combo), regisseerde een film en speelde heel af en toe mee met Foo Fighters, Grohl's nieuwe band, maar bleef vooral uit de spotlights. Grohl daarentegen zou grote successen gaan behalen met Foo Fighters.

Voordat Dave Grohl ging drummen speelde hij al gitaar in een aantal hardcore punk bands. Ook tijdens zijn Nirvana-tijd bleef hij nummers schrijven (en opnemen) al hield hij die nummers liever voor zichzelf, geïntimideerd als hij was door het talent van Kurt Cobain.

Na de dood van de Nirvana-voorman besloot Dave Grohl die nummers op te nemen. Hij en speelde en zong in zijn eentje alle tracks en het was de bedoeling om het anoniem uit te brengen onder het pseudoniem Foo Fighters (in een heel beperkte oplage van 100 LP's). De bandnaam komt van de beschrijving van UFO's of andere mysterieuze fenomenen als "foo fighters" door WOII-gevechtspiloten.

Nadat de opnamen bekend werden zouden de platenmaatschappijen vechten om de rechten om het debuutalbum uit te mogen brengen. Vanaf het derde album had zich een echte band gevormd en in de jaren daarna zouden de Foo Fighters heel geleidelijk via albums en optredens een steeds grotere aanhang krijgen (op de ouderwetse manier dus). Dat resulteerde uiteindelijk in wereldwijd succes, waaronder een nummer 1 notering in de US-albumlijst van het zevende album Wasting Light (2011) en een aantal Grammy Awards, waaronder Best Rock Album.

In plaats van snel door te pakken op dit succes kondigde de band een sabbatical aan. In die tijd maakte Grohl onder andere een goed ontvangen documentaire over de legendarische Los Angeles opnamestudio Sound City, met bijbehorende soundtrack.

Geïnspireerd door de Sound City documentaire keerde de band in 2014 terug met Sonic Highways, een album over de muziekgeschiedenis van acht verschillende Amerikaanse steden. De nummers werden ook in die steden opgenomen. In de hoesillustratie zien we elementen van die acht steden terug. Grohl voerde ook gesprekken met muzikanten uit die acht steden en dit is vastgelegd in de mini-documentaireserie Foo Fighters: Sonic Highways

Muzikaal gezien is het album niet alleen geworteld in de Alternative Rock, maar vooral ook elementen uit de Amerikaanse Classic Rock klinken door.

Opener Something From Nothing (met name het einde) en The Feast And The Famine kennen nog veel alternative rock elementen, maar nummers als Congregation en What Did I Do?/God As My Witness en tragere songs als Subterranean en I Am A River zijn rechtstreekse liefdesverklaringen aan de gouden periode van de Amerikaanse classic rock.

Hoogtepunten zijn voor mij de nummers waarin beide stromingen een perfecte, heftige synthese aangaan. In The Clear is daarvan een goed voorbeeld. Opgenomen in New Orleans, ondersteund door de Preservation Hall Jazz Band, is dit een zeer sterk nummer met een pulserende beat, heerlijk gitaarwerk en sterke zang. Ook Outside mengt de muziekstijlen op een fijne manier en speelt lekker met de dynamiek binnen het nummer. Met name de onwaarschijnlijk lekkere baspartij van Nate Mendel maakt dit mijn favoriete track. Luister bijvoorbeeld naar de break vanaf 3:11 en je begrijpt wel wat ik bedoel. 

In weerwil van de titel Sonic Highways is het album geen sonisch hoogstandje in de zin dat alles perfect klinkt. Eerder heeft het een licht troebel geluid dat echter perfect past bij de muziek. Dit is een album dat je blijft draaien en het ook vooral in de auto, op vol volume, heerlijk doet.

© 2017 TTZL


Officiële website: Foo Fighters
Wikipedia EN: 
Foo Fighters
Wikipedia NL: Foo Fighters
YouTube: Congregation
YouTube: What Did I Do?/God As My Witness
YouTube: Outside
YouTube: In The Clear
YouTube: Subterranean
YouTube: I Am A River