Zoeken in deze blog

zondag 28 augustus 2022

#511: Frank Zappa - Rollo (2017)

De leukigheid van Record Store Day (RSD) is er voor mij de laatste paar jaar wel wat minder op geworden. Zoals zo vaak is een leuk initiatief overgenomen door de commercie en dat is RSD niet ten goede gekomen. RSD was een evenement waarbij een relatief klein aantal exclusieve uitgaven verscheen, speciaal en uniek voor RSD

Inmiddels is RSD verworden tot een stortvloed van heruitgaven van eerder verschenen materiaal, maar dan op allerlei soorten gekleurd vinyl en picture discs. 

Bijkomend nadeel van de vinylgekte bij de grote maatschappijen is dat deze alle capaciteit van de vinylperserijen gebruiken, waardoor kleinere maatschappijen met hun reguliere uitgaven danig in de knel komen.

Een jaar of tien geleden stond ik 's morgens vroeg op RSD nog vrolijk in de rij om fel begeerde uitgaven te bemachtigen. Vanaf 2013 verschenen er ook RSD-uitgaven van Frank Zappa en die kon ik natuurlijk niet laten liggen (zie ook blog #232).

Het gaat hier om facsimile uitgaven van 7-inch singles of speciale uitvoeringen. En ja, op deze singles staan deels ook eerder uitgebrachte nummers, maar dan meestal wel in een mix of versie die alleen op single was verschenen. 

Het begon in 2013 met I'm The Slime/Montana (op groen gemarmerd vinyl), in 2014 gevolgd door Don't Eat The Yellow Snow/Down In De Dew en in 2015 door het op paars vinyl geperste 200 Motels Overture (beide met tot dan toe onuitgebrachte b-kanten). In 2016 volgde zowel de picture disc van Joe's Garage als My Guitar/Dog Breath (op 'splatter green vinyl' in de originele mono single mixen). 

De mooiste uitgave is voor mij die van 2017. Op de a-kant van de 10-inch plaat op 'clear vinyl' staat een mooie, bijna tien minuten durende versie van Rollo die afkomstig is van het een half jaar eerder verschenen album Little Dots. Van het nummer waren al eerder versies verschenen op QuAUDIOPHILIAc (2004), Imaginary Diseases (2007) en One Shot Deal (2008), maar nooit zo'n uitgebreide versie als deze.

Nog belangrijker is echter de b-kant: Portland Improvisation. Dit ruim tien minuten durende nummer staat exclusief op deze RSD-uitgave en is voor Zappa-liefhebbers zeer de moeite waard, al heeft het wel meerdere luisterbeurten nodig. Het start als rustig, jazzy nummer, maar na een minuut of drie komt er percussie bij en ontwikkelt het nummer zich in de richting van de muziek die Zappa maakte op albums als Waka/Jawaka - Hot Rats en The Grand Wazoo (beide uit 1972). In de laatste twee minuten van de improvisatie gaat het dan weer wat meer de richting van rock uit. Een mooie aanvulling van mijn Zappa-verzameling.

In 2019 volgde nog Peaches En Regalia op een mooie 10-inch picture disc, maar hier staan helaas geen exclusieve tracks op. Alle vier de nummers staan ook op The Hot Rats Sessions box set, wat helaas mijn beginstelling onderschrijft.

© 2022 TTZL


Officiële website: Frank Zappa
Wikipedia EN: Frank Zappa
Wikipedia NL: 
Frank Zappa

YouTube: Rollo

Spotify: Little Dots [album]
Spotify: Waka/Jawaka - Hot Rats [album]
Spotify: The Grand Wazoo [album]

zondag 21 augustus 2022

#510: Klaus Schulze - Deus Arrakis (2022)

In blog #494 van 30 april jl. meldde ik al bij het overlijden van Klaus Schulze dat er reeds in maart van dit jaar een album van hem was aangekondigd: Deus Arrakis. Op dat moment kon nog niemand vermoeden dat zijn al lang slepende nieraandoening Schulze zo snel fataal zou worden. 

De titel van het in juni jl. posthuum uitgebrachte album verwijst naar de woestijnplaneet Arrakis uit het boek Dune van de iconische sciencefictionauteur Frank Herbert. Al eerder liet Schulze zijn waardering voor Herbert doorklinken in zijn werk. Op zijn album "X" (1978) staat het nummer Frank Herbert en dat bevat een geweldige baslijn die (met toestemming) door Hans Zimmer, de fameuze soundtrack-componist, werd verwerkt in de soundtrack voor de in 2021 uitgekomen film Dune: Part One.

In 1979 verscheen vervolgens Dune en op dat album staan belangrijke bijdragen van Arthur Brown (vocalen) en Wolfgang Tiepold (cello). Die laatste is iemand waarmee Schulze frequent samenwerkte en het is dan ook passend dat hij ook op Deus Arrakis weer meedoet.

Deus Arrakis opent met Osiris, waarin de eerder vermelde baslijn uit Frank Herbert subtiel verwerkt is. In een kleine twintig minuten ontwikkelt het rustige nummer zich mooi en sluit af met klanken die perfect bij een ruimtescène uit een sciencefictionfilm zouden passen.

Het tweede nummer Seth begint onheilspellend ("het geluid van statische interferentie" schreef een recensent), maar ontwikkelt zich in ruim dertig minuten tot een track die zich kan meten met het beste van Schulze. Rustige, atmosferische passages worden afgewisseld met heftiger delen waarin de sequencer een grote rol speelt. Wolfgang Tiepold's celloklanken passen hier voortreffelijk bij. Deze track zou makkelijk als soundtrack voor de nieuw Dune-film hebben kunnen dienen. Het is niet lastig om beelden van de woestijnplaneet hierbij op te roepen.

Der Hauch Des Lebens ("De Aanraking Van Het Leven") start in een stille, donkere uithoek van het universum. Na een paar minuten komen de vocalen ("voice noises") van Eva-Maria Kagermann erbij en dat geeft wat warmte aan het geluid. Ook de sfeer van de muziek verandert hierdoor. Even later komen er ook ritmische elementen bij en na zo'n 27 minuten eindigt de track op een manier die je doet denken aan Schulze's allereerste solo-album Irrlicht uit 1972. 

Dat laatste en de titel van het nummer doen vermoeden dat Schulze wel bezig was met zijn eigen sterfelijkheid en maken de cirkel mooi rond. Dit alles maakt van Deus Arrakis een waardig sluitstuk van een majestueuze carrière.

© 2022 TTZL


Officiële website: Klaus Schulze
Wikipedia EN: Klaus Schulze
Wikipedia NL: 
Klaus Schulze

YouTube: Deus Arrakis [album]
Spotify: Deus Arrakis [album]

YouTube: Osiris
YouTube: Seth

YouTube: Frank Herbert [van "X", 1978]
YouTube: Dune [1979]
YouTube: Irrlicht [1972]

zondag 14 augustus 2022

#509: Lemming - Lucifera (The Devil Sent Us: Lemming!) (2002)

Bij de term Glam Rock denk je al snel aan Britse artiesten in de vroege jaren zeventig als T.Rex, David Bowie, The Sweet en Slade. Of Amerikaanse equivalenten als Alice Cooper, Suzi Quatro en New York DollsGlam Rock ging ook in Nederland niet onopgemerkt voorbij en een band als Catapult scoorde een flink aantal hits.

Een andere Nederlandse band die opviel was Lemming. Waar bij Catapult de vrolijkheid en bubblegum-pop de toon bepaalde, tapte Lemming meer uit het Alice Cooper-vaatje. Dat geldt zowel muzikaal, als qua teksten en beeldtaal.

De band uit Rockanje begon in 1971 als Life Colour (en niet Life Color zoals onder andere op Wikipedia word vermeld) en optredens van die band gingen niet onopgemerkt voorbij. Een stage-act met veel attributen (zoals een elektrische stoel), licht- en geluidseffecten, vuur, fakkels en rookbommen en als klap op de vuurpijl de nagenoeg naakte danseres Lucifera zorgden daar wel voor

De werkgroep van jeugdsoos Het Keizersgat in Boekel die een optreden van de band boekten van op 18 augustus 1973 was met name van het optreden van Lucifera niet op de hoogte. En dat terwijl men vooraf het optreden had geafficheerd als iets 'dat niemand in de leeftijd van 12 t/m 16 jaar mocht missen'. De aanwezige journalist van het Brabants Dagblad werd dan ook verzocht niets over ‘het naakt’ te melden om commotie onder de ouders te voorkomen (lees ook het verslag hierover).
 
De eerste single kwam eind 1973 uit, heette Lucifera, stond acht weken in de Top 40 en kwam tot nummer 19. Het is een aanstekelijk nummer met lekker meezingbaar refrein en je kon er als tiener prima je ouders mee in de gordijnen jagen. Ook de b-kant I Feel Free is een prima track in het genre.

Opvolger Father John uit 1974 kwam nog iets hoger in de Top 40 (#15), stond er nog een week langer in en vind ik muzikaal een stap vooruit. ook hier op de b-kant weer een sterk nummer met Crazy Again.

Het laatste succes kwam in 1975 met Queen Jacula en alhoewel deze het minste scoorde van de drie hits (slechts drie weken in de Top 40 en #27 als hoogste positie) is het mijn favoriet. Lekker jachtig tempo, goede breaks en de TopPop-clip maakt het helemaal af. B-kant Fun With Me is misschien iets minder sterk dan bij de andere twee singles, maar past wel mooi qua sfeer bij de a-kant. 

De zes tracks werden in 1975 verzameld op het album Lemming, samen met vier andere tracks waarvan met name het ruim negen minuten durende Suicide Without Fear op hogere ambities dan alleen singles maken duidt.

Het succes kon echter niet worden voortgezet en in 1982 ontbond de groep. In 2002 werd de band opnieuw opgericht als The Lemming en in hetzelfde jaar kwam de mooie verzamelaar Lucifera (The Devil Sent Us: Lemming!) uit waarop de singles en andere tracks staan. 

En natuurlijk, mijn beeld van de muziek wordt rooskleurig door het jeugdsentiment, maar Glam Rock in het algemeen  - en Catapult en Lemming in het bijzonder -  zijn gewoon dierbare herinneringen.

© 2022 TTZL


Officiële website: Lemming
Wikipedia EN: Lemming
Wikipedia NL: Lemming

YouTube: Lucifera
YouTube: I Feel Free
YouTube: Father John [clip]
YouTube: Crazy Again
YouTube: Queen Jacula [clip]
YouTube: Fun With Me

zondag 7 augustus 2022

#508: Pink Floyd featuring Andriy Khlyvnyuk - Hey Hey Rise Up (2022)

In april van dit jaar gebeurde er iets waar niemand meer op had gerekend: nieuw werk van Pink Floyd. Het laatste echte album (The Division Bell) dateert namelijk alweer van 1994, al verscheen in 2014 nog wel The Endless River, maar dat album bevat, met uitzondering van Louder Than  Words, instrumentale en ambient muziek die gebaseerd is op materiaal dat werd opgenomen tijdens sessies voor The Division Bell.

De aanleiding voor het nieuwe werk is echter niet vrolijk stemmend: de oorlog in Oekraïne. Om geld in te zamelen voor humanitaire hulp aan dat land hebben de overblijvende leden van Pink Floyd (David Gilmour en Nick Mason) een nummer opgenomen met Andriy Khlyvnyuk (Андрій Хливнюк). 

Na de Russische inval had die zanger van de Oekraïense band Boombox zijn tour door de VS direct afgebroken om mee te helpen zijn land te verdedigen. Drie dagen na zijn terugkomst postte hij een video waarin hij a capella het Oekraïense lied Ой у лузі червона калина (Oi u luzi chervona kalyna / Oh, er is een rode viburnum in de wei) uit 1875 zong. Het nummer refereert aan het verlangen naar onafhankelijkheid en was daarom verboden in de tijd dat Oekraïne deel uitmaakte van de Sovjet Unie.

Opmerkzaam gemaakt op de video door zijn Oekraïense schoondochter, vroeg en kreeg Gilmour toestemming van Khlyvnyuk om zijn vocalen te verwerken in een nieuw nummer: Hey Hey Rise Up. Het leverde een krachtig statement op, zeker in combinatie met de clip.

Na de digitale release in april volgde in juli een fysieke release op CD-en vinyl- single. Hier staat nog een tweede nummer op, een nieuwe versie van een nummer van The Division BellA Great Day For Freedom 2022. De tekst is heel toepasselijk, aangezien Gilmour hier in 2008 het volgende over zei:

"
Dat nummer gaat echt over de nasleep (van de val van de totalitaire staat). Eerst was het een vreugde en een bevrijding voor de mensen met de vrijheid van democratie, maar toen werd het vreselijk ontsierd door de etnische zuivering en genocide, met name in Joegoslavië.

Gilmour wilde al een tijdje een eenvoudigere, meer directe versie van het nummer opnemen en vond dit een goede gelegenheid. Hij maakte deels gebruik van de originele opnamen en heeft deels nieuwe partijen (piano, Prophet 5 synthesizer en Hammond) toegevoegd. Het maakt het al goede originele nummer niet radicaal anders, maar de sfeer is wel wat verschillend.

Al met al een bijzondere toevoeging aan de Pink Floyd-catalogus, niet zozeer op muzikale gronden, maar wel door de achtergrond en ontstaansgeschiedenis van de single. 

© 2022 TTZL


Officiële website: Pink Floyd
Wikipedia NL: Pink Floyd / Boombox

YouTube: Hey Hey Rise Up [clip]
Spotify: Hey Hey Rise Up

YouTube: Louder Than Words [clip]