Zoeken in deze blog

zaterdag 27 juni 2020

#398: Venom - Manitou (1984)

Venom (opgericht in 1978) is een metal trio uit Newcastle dat tegen het einde van de NWOBHM (New Wave Of British Heavy Metal) in 1981 haar debuutalbum uitbrachtAlhoewel ik behoorlijk veel groepen van de NWOBHM volgde (zoals GirlschoolIron MaidenSaxonTygers Of Pan Tang, Def Leppard) is Venom nooit echt in mijn vizier gekomen. 

Dat heeft wellicht te maken met Manitou, hun 12" EP uit 1984. Ik heb deze ooit goedkoop aangeschaft, maar het werd geen plaat die vaak op mijn draaitafel belandde. Dat ligt niet zozeer aan de track Manitou zelf, want dat nummer kent een gaaf intro met zang ondersteund door 'tribal drums' (dat ook in de coupletten terugkomt) en de refreinen bestaan uit lekker stuwende metal. 

De nummers op B-kant doen die benaming helaas eer aan. Zowel Woman als Dead Of The Night zijn rommelig en gewoon niet best. Dat deed mij niet verlangen naar meer Venom. Dat bleek echter een vergissing. Terugkijkend blijkt het debuutalbum Welcome To Hell een goed album te zijn dat invloed heeft uitgeoefend op wat wij nu subgenres als thrash metal en extreme metal noemen. Het tweede album Black Metal is zo mogelijk nog beter en gaf zelfs de naam aan het subgenere Black Metal.

Na het tevens prima derde album At War With Satan (al verschillen de meningen over het 20 minuten durende titelnummer) verscheen de non-album 12" EP Manitou en die luidde een mindere fase in. Het vierde en vijfde album waren duidelijk van lagere kwaliteit en het originele trio Conrad "Cronos" Lant (bas, zang), Anthony "Abaddon" Bray (drums) en Jeffrey "Mantas" Dunn (gitaar) spatte uit elkaar. Eerst vertrok Cronos en toen die na een paar jaar terugkeerde vertrokken op hun beurt Abaddon en Mantas een paar jaar later. Venom bestaat nog steeds als trio met Cronos aan het roer, maar zo goed als bij de eerste drie albums is het niet meer geworden. 

© 2020 TTZL


Officiële website: Venom
Wikipedia EN: Venom
Wikipedia NL: Venom

YouTube: Manitou
YouTube: Woman
YouTube: Dead Of The Night

YouTube: Welcome To Hell [album]
YouTube: Black Metal [album]
YouTube: At War With Satan [album]

zaterdag 20 juni 2020

#397: Dread Zeppelin - Un-Led-Ed (1990)

Zoals ik in het blog van vorige week (#396) al aangaf, maakten de drie belangrijkste leden van The Prime Movers een doorstart  in Dread Zeppelin, een Led Zeppelin coverband. Bassist  Gary Putman (als 'Put-Mon'), drummer Curt Lichter (als 'Cheese') en gitarist Joseph "Severs" Ramsey (als 'Jah Paul Jo') startten Dread Zeppelin en na het toevoegen van hun vaste graficus Bryant Fernandez (als 'Ed Zeppelin') op congas, gitarist Carl Haasis (als 'Carl Jah') en zanger Tortelvis (aka Greg Tortell) was de band compleet. 

Maar het is geen recht-toe-recht-aan coverband (zoals de bijnamen al aangeven), maar één die Led Zeppelin covers in een reggae-stijl speelt, met Elvis Presley invloeden. Dat laatste komt vooral door "300-pound Vegas-era Elvis impersonator" Tortelvis die in kleding- en zangstijl zijn grote voorbeeld volgt. 

Immigrant Song, de eerste single, verkocht verrassend goed en moest al snel opnieuw geperst worden. De combinatie van Led Zep, reggae en Elvis zou natuurlijk desastreus kunnen uitpakken, maar dat doet het hier niet. Dat komt doordat er prima muzikanten bezig zijn die vooraf goed hebben nagedacht over bijvoorbeeld de arrangementen en de juiste dosis humor en ironie. En Immigrant Song klinkt daarom gewoon heel lekker.

De tweede single was Whole Lotta Love en ook dat nummer is heel knap getransformeerd naar de Dread Zeppelin-stijl. Helemaal verbazingwekkend is dat trouwens niet, omdat Led Zeppelin zelf ook al had geëxperimenteerd met reggae in het nummer D'yer Mak'er uit 1973. Daarna volgt nog de cassette EP Komm Gib Mir Deine Zeppelin, waarvan de titel een knipoog is naar de Duitstalige versie (Komm Gib Mir Deine Hand) van I Want To Hold Your Hand van The Beatles, waarna het album Un-Led-Ed verschijnt in 1990.

Op dit album pakt natuurlijk niet ieder nummer geweldig uit (Black Mountain SideMoby Dick), maar door het ijs zakken doen ze eigenlijk nergens en er staan heel veel goede versies tegenover. Mooie voorbeelden zijn Living Loving MaidBring It On Home en I Can't Quit You Baby.

Er zijn wat mij betreft drie hoogtepunten op het album. Allereerst is dat Your Time Is Gonna Come dat voor het eerst op de cassette EP voorkwam. Led Zeppelin-zanger Robert Plant schijnt gezegd te hebben dat hij de Dread Zeppelin-versie beter vindt dan hun eigen versie (en gezien deze korte clip op YouTube zou hij dat zomaar eens gezegd kunnen hebben).

In albumopener Black Dog zit al direct alle geniale gekte die je op de rest van het album ook hoort. Na 20 seconden intro komt ineens het thema van The Twilight Zone voorbij, waarna Tortelvis een heerlijke lijzige, laid back versie van Black Dog inzet. Het nummer zit vol met muzikale verwijzingen en spitsvondigheden. Ed Zeppelin heeft halverwege een gesproken woord verwijzing naar Custard Pie (een Led Zep track uit 1975) en tegen het einde van het nummer wordt Elvis' versie van Hound Dog knap verwerkt als "You ain't nothing but a Black Dog". 

Een andere Elvis-song, Heartbreak Hotel, wordt naadloos verwerkt in Heartbreaker (At The End of Lonely Street). De gitaarsolo in het midden van de track geeft nog maar eens aan dat we hier met echt goede muzikanten te maken hebben en niet een (overigens briljante) parodie á la Spinal Tap (amp goes up to 11)

Zoals met zoveel leuke dingen moet je wel weten wanneer het leuk is geweest en dat eigenlijk al na het eerste album. Het tweede album was al een stuk minder leuk en daarna werd de band een duiventil van vertrekkende en nieuwe bandleden. Zo leuk als het eerste album werd het nooit meer.

© 2020 TTZL


Officiële website: Dread Zeppelin

Wikipedia EN: Dread Zeppelin
Wikipedia NL: Dread Zeppelin
YouTube: Immigrant Song
YouTube: Moby Dick

YouTube: D'yer Mak'er [Led Zeppelin, van 'Houses Of The Holy' - 1973)

zondag 14 juni 2020

#396: The Prime Movers - Dark Western Night (1986)

Soms kom ik platen tegen in mijn collectie die ik eerst weer eens moet draaien om te weten hoe ze klinken. De dubbele 12-inch Dark Western Night van The Prime Movers was er zo eentje. Het zal waarschijnlijk een uitverkoopje zijn geweest eind jaren tachtig/begin jaren negentig en zo'n mooie gele vinylplaat als bonus bij de single is dan moeilijk te weerstaan.

Een Google-zoekopdracht is meestal voldoende om de hele doopceel van een band te lichten, maar hier was dat toch net iets meer werk. Het blijkt te gaan om een band uit Sierra Madre, California die in de jaren tachtig twee albums uitbracht, Museum (1984) en "Spooked" (1988). Albums die je overigens wel kunt vinden op Spotify, net als hun derde (tot aan 2016 onuitgebrachte) derde album Exposure, al worden ze op Spotify ook verward met de The Prime Movers uit Ann Arbor, Michigan, een band van eind jaren zestig.

Luisterend naar de drie studiotracks op de eerste 12-inch en de twee livetracks op de bonusschijf hoor je een echt jaren tachtig rockgeluid. Het klinkt als een Amerikaans antwoord op Britse bands als U2, Big Country en The Alarm, maar dan met een poptwist á la A Flock Of Seagulls

Gezien dat deze 12-inches werden uitgegeven in 1986 is het opmerkelijk dat er nummers van alle drie de albums op staan. De 'lead track' is Dark Western Night van het tweede album dat pas in 1988 zou verschijnen. Het is een toegankelijk nummer met goed in het gehoor liggende riffs en hooks en het zou niet gek geweest zijn als dit toen een hit was geworden. De tweede track, Lost In Your World, staat op het aanvankelijk niet eens uitgegeven derde album en Museum komt dan weer van het eerste album uit 1984. De versies op YouTube zijn niet exact dezelfde als op de 12-inch (albumversie respectievelijk live-versie), maar ze geven een goed idee.

Op de live 12-inch staan On The Trail van het eerste album en In Touch With You van het tweede album. Live klinkt het allemaal net iets rauwer en dat maakt het voor mij wel wat aantrekkelijker. Al met al is het geen band waarvoor ik direct het internet ga afstruinen op zoek naar de LP's en/of CD's, maar een een keertje de albums streamen zal er zeker van komen.

Het verhaal van The Prime Movers eindigt in 1988 (op wat reünie-optredens na), maar de drie belangrijkste leden doken kort daarna op in een wel heel opmerkelijke Led Zeppelin coverband. Maar daarover volgende week meer...

© 2020 TTZL


Officiële website: The Prime Movers
Wikipedia EN: The Prime Movers

zondag 7 juni 2020

#395: Echo & The Bunnymen - Shine So Hard (1981)

Echo & The Bunnymen behoort tot mijn favoriete Britse bands en met name hun eerste vijf albums uit de periode 1980-1987 (CrocodilesHeaven Up HerePorcupineOcean Rain en Echo & The Bunnymen) zijn mij dierbaar. Het werd daarom de hoogste tijd om eens een blog aan ze te wijden.

Hun verhaal start in 1978 als zanger/gitarist Ian McCullouch, na een aantal andere bandjes, met gitarist Will Sergeant en bassist Les Pattison een band begint. In het begin maken de drie nog gebruik van een drummachine en wordt de single The Pictures On My Wall opgenomen. Al snel wordt drummer Pete de Freitas het vierde bandlid (die als gevolg van een motorongeluk sinds 1989 deel uitmaakt van de 27 Club) en wordt het nummer voor het album Crocodiles opnieuw opgenomen als Pictures On My Wall.

Het album wordt door pers en publiek goed ontvangen, maar desondanks wil het met de singles nog niet erg lukken. Daar komt in april 1980 (een maand voor het verschijnen van het tweede album Heaven Up Here) verandering in als de sterke 12" live-EP Shine So Hard verschijnt. Op de hoes staat "Excerpts from the Original Soundtrack" en dat bleek te verwijzen naar de korte film Shine So Hard die 500 gelukkigen op VHS konden bemachtigen met een voucher die ze kregen bij een concert.

De EP bevat twee nummers van het debuutalbum. De live-versie van Crocodiles ligt qua sfeer dicht bij de studioversie van Crocodiles, maar is bijna twee keer zo lang. All That Jazz wordt een fractie sneller gespeeld dan de studioversie van All That Jazz die ook wat meer 'ruimte' in de instrumentatie heeft.

De andere twee nummers komen van het dan nog te verschijnen tweede album. Zimbo heet op het album All My Colours en die studioversie is een heel stuk trager dan de live-versie. Het nummer kent een Afrikaans aandoend drumpatroon wat ook goed naar voren komt in een versie met The Drummers Of Burundi op het WOMAD Festival 1982: Zimbo (All My Colours). De andere track is Over The Wall en ook deze live-versie is sneller en ook wat puntiger en scherper dan de wat ijle en atmosferische studioversie van Over The Wall

De Shine So Hard EP is belangrijk geweest voor het doorbreken van de band naar het grote publiek en zou de eerste van vele Top 40 noteringen betekenen voor Echo & The Bunnymen

© 2020 TTZL


Officiële website: 
Echo & The Bunnymen
Wikipedia EN: 
Echo & The Bunnymen
Wikipedia NL: Echo & The Bunnymen

YouTube: Crocodiles
YouTube: Zimbo
YouTube: All That Jazz
YouTube: Over The Wall

YouTube: Shine So Hard [korte film]

YouTube: The Pictures On My Wall [single, 1979]
YouTube: Pictures On My Wall [studioversie op 'Crocodiles', 1980]
YouTube: Crocodiles [studioversie op 'Crocodiles', 1980]
YouTube: All My Colours [studioversie van 'Zimbo' op 'Heaven Up Here', 1981]
YouTube: Zimbo (All My Colours) [live-versie op WOMAD 1982]
YouTube: All That Jazz [studioversie van 'Crocodiles', 1980]
YouTube: Over The Wall [studioversie van 'Heaven Up Here', 1981]