De eerste artiest die hier echt bekend mee werd was Screamin' Jay Hawkins (I Put A Spell On You) die bij optredens in de jaren vijftig vanuit een doodskist verscheen met veel rook en doodshoofden. In de jaren zestig deed de Britse Screamin' Lord Sutch, 3rd Earl of Harrow dat dunnetjes over met nummers als Jack The Ripper.
In de jaren zestig waren er ook artiesten die door het vernielen van hun apparatuur probeerden te shockeren, zoals The Who (My Generation) en Jimi Hendrix (Wild Thing). En er was natuurlijk Arthur Brown met zijn brandende helm in Fire.
Aan het eind van de jaren zestig/begin jaren zeventig werd het was minder onschuldig. Iggy Pop (met en zonder The Stooges) vertoonde zelfdestructieve neigingen en verwondde meermaals zichzelf op het podium en soms ook zijn bandleden (Iggy Cuts Self). Ook ging het wel eens mis toen mensen uit het publiek dieren op het podium gooiden. Bij Alice Cooper overleefde een kip het niet bij Black Sabbath beet Ozzy Osbourne per ongeluk de kop van een vleermuis af. De verhalen kun je horen in 10 Iconic Shock Rock Moments.
En dan was er nog de aan glam rock verwante hair rock van bands als Hanoi Rocks (Tragedy) en Twisted Sister (I Wanna Rock) of de over-the-top act van de Plasmatics met de extravagante Wendy O. Williams a.k.a. WOW (The Damned) die ook nog met Lemmy Tammy Wynette's Stand By Your Man onder handen nam.
Shock rock bleef extremere vormen aannemen met de verkleedpartijen van bands als GWAR (If You Want Blood, Your Got It) en Slipknot (Psychosocial) en ook Rob Zombie (Dragula), Rockbitch (Holy) en Marilyn Manson (The Beautiful People) mogen niet onvermeld blijven. Helaas blijven de muzikale kwaliteiten vaak ver achter bij de theatrale en het is dan ook zoeken naar een speld in een hooiberg naar positieve uitschieters als Rammstein (Deutschland) en Slayer (Raining Blood).
Tot slot zijn er ook bands die willen shockeren door het voeren van illustere namen als Cannibal Corpse, Cradle Of Filth, Anal Cunt, Body Count, Elvis Hitler, Cattle Decapitation of Rotting Christ. En er zijn de personen waarvoor geestelijke gezondheidszorg beter was geweest dan een plek op een podium. Voorbeelden hiervan zijn Eldon Hoke ("El Duce") van The Mentors (Four F Club) en zeker GG Allin (Drink, Fight, F**k) die alles deed op een podium wat daar niet thuishoorde. Illustratief zijn het verwerpelijke optreden van Hoke bij Jerry Springer en de korte documentaire The Scariest Rockstar of All Time over Allin.
© 2021 TTZL
