In de zogenaamde 'Big Week' (officieel Operation Argument) werden op 20 en 21 februari 1944 een reeks geallieerde bombardementen op Duitse vliegtuigfabrieken uitgevoerd om de Luftwaffe aanzienlijk te verzwakken in de voorbereiding van
D-Day (juni 1944).
Op 22 februari 1944 konden de vliegtuigen hun eigenlijke doel niet bereiken en daarom werd op de terugweg een gelegenheidsdoel uitgekozen: het spoorweggebied van Nijmegen. Door een slechte uitvoering van het bombardement werd echter niet alleen het doel geraakt, maar ook een groot deel van de stad zelf. Honderden burgers kwamen hierdoor om het leven. Doordat bondgenoten verantwoordelijk waren voor deze catastrofe besloten nationale en lokale autoriteiten decennialang grotendeels te zwijgen over de rampzalige gebeurtenis.
Je vraagt je misschien af waar deze introductie in een muziekblog naar gaat leiden. Welnu, dit verhaal leidt naar de vandaag uitgebrachte track Dust van Modelbau. Achter die artiestennaam gaat Frans de Waard schuil, die experimentele muziek maakt onder zijn eigen naam en vele andere namen, waaronder Beequeen, Goem, Kapotte Muziek, Wander en Wieman.
En de connectie zit in de begeleidende tekst bij de prachtige ambient track Dust waarin Frans de Waard vertelt hij over zijn moeder, die op vijfjarige leeftijd van school naar huis ging voor de lunch op die bewuste 22e september 1944. Normaal bleef ze over, maar die dag van het bombardement niet en zo was ze niet op school toen deze getroffen werd.
In de instrumentale track hoor ik in de eerste vijf minuten een langzame opbouw van de spanning en je hoort als het ware de bommenwerpers naderen. In de volgende vier minuten stel ik me het bombardement voor en is de angst voelbaar. Vanaf minuut negen keert de rust weer en hoor ik als het ware de ontzetting, ontreddering en radeloosheid en in de laatste momenten van de track ontwaar ik flarden van machteloze woede.
Dit is natuurlijk mijn interpretatie en ik heb geen idee of Frans de Waard het ook zo bedoeld heeft. Maar dat is het mooie van instrumentale muziek. Iedereen kan er zijn eigen verhaal bij hebben (al wordt het hier natuurlijk wel ingekleurd door de begeleidende tekst).
Ik heb Dust vandaag al vijf keer geluisterd en iedere keer hoor ik er weer nieuwe dingen in. Ik vind het een onwaarschijnlijk mooi en krachtig werk.
Muzikant Haruomi Hosono is in het Westen vooral bekend als lid van één van mijn favoriete bands, de Japanse supergroep Yellow Magic Orchestra (zie de YMO-gerelateerde blogs #72, #79 en #270, maar ook #101 en #279).
Toch heeft hij ook voor en na YMO een rijke carrière en zelfs tijdens de YMO-periode waren er zogenaamde side projects. Eén daarvan was gerelateerd aan video game music.
De interesse voor game music was er al vroeg, want ook op het debuutalbum van YMO uit 1978 staan al twee bewerkingen van muziek van populaire games: Computer Game "Theme From The Circus" en Computer Game "Theme From The Invader". Buiten een enkele single of EP werd game music toen niet door platenmaatschappijen uitgebracht en daarom begonnen de mannen van YMO een eigen label, GMO (Game Music Orchestra), om die muziek op uit te brengen.
Vóór GMO maakte Haruomi Hosono echter al het 'solo-album' Video Game Music. Hierop heeft hij game-muziek en -geluiden van bekende games als Xevious, Pac-Man, Pole Position en Galaga bewerkt tot 'songs'. Soms heeft hij er echte eigen versies van gemaakt, zoals in het geval van Xevious en Galaga, soms is het meer het creatief ordenen van bestaande elementen zoals in Pac-Man en Pole Position. Luisterend naar het 35 jaar oude album Video Game Music vraag ik me ook nog steeds af of dit nou een muziekalbum is of een een verzameling klanklandschappen.
Het duurde zeker een draaibeurt of tien voordat ik er meer in ging horen dan een verzameling gamegeluiden en het zal ook zeker niet iedereen aanspreken. Het is geen album dat je opzet om lekker weg te luisteren, maar als experiment en vanuit een historisch perspectief blijft het een interessante exercitie.
De Amerikaanse jazz-gitarist Pat Metheny heeft vele tientallen albums op zijn naam staan, zowel solo als met de Pat Metheny Group en vele andere samenwerkingsverbanden. Het heeft hem tot nu toe drie gouden albums en twintig Grammy Awards opgeleverd in de VS.
In Nederland is zijn bekendheid minder groot dan in de VS, maar opvallend genoeg is er een single van Pat Metheny die alleen in Nederland is uitgebracht.
Dat heeft hij te danken aan Van Kooten en De Bie. In het TV-seizoen 1982/83 gebruikten zij namelijk de eerste twee minuten van zijn ruim twintig minuten durende track Two Folksongs als muziek voor de opening van het programma. Het nummer is afkomstig van het album 80/81 uit 1980 dat hij opnam met Charlie Haden, Jack DeJohnette, Dewey Redman en Mike Brecker.
In de openingtitels* van het programma zien we Van Kooten en De Bie door bos en stad rennen waarbij ze achterna gezeten lijken te worden. Al snel kwamen er vragen van kijkers wat de muziek was die gebruikt werd. De platenmaatschappij speelde hierop in door in 1983 een single uit te brengen met de korte versie, zoals te horen op TV, op de A-kant en een iets langere versie op de B-kant (de eerste vijf minuten van het nummer).
* De echte openingstitels staan niet op YouTube (waarschijnlijk een rechtenkwestie), maar deze clip bevat ook bijna de gehele scene.
Helaas bleef de single steken in de tipparade en bereikte nooit de Top 40. Twee jaar later bereikte de Pat Metheny Group toch de Top 40 en stond zelfs twee weken op de eerste plaats. Dat was met het nummer This Is Not America dat ze samen met David Bowie maakten voor de soundtrack van de film The Falcon And The Snowman.
Het is genieten de laatste tijd voor liefhebbers van Nederpop. Er kwamen onder andere mooie boxen uit die het werk verzamelden van The Motions, Sandy Coast, Supersister, Golden Earring, Shocking Blue en Earth & Fire. Gisteren kwam er een nieuwe box uit die het werk verzamelt van wat waarschijnlijk de beste bluesband van Nederland is: Barrelhouse.
De band wordt opgericht in 1974 en bestaat nu dus 45 jaar. Een mooie aanleiding om een box uit te brengen waarin twaalf albums worden verzameld. In die 45 jaar is de kern van de band nagenoeg onveranderd gebleven: Tineke Schoemaker (zang), Johnny LaPorte (gitaar), Guus LaPorte (gitaar), Han van Dam (piano), Bob Dros (drums) en Jan Willem Sligting (bas).
Op het eerste album uit 1975 staan nummers als I'm In The Mood en Dirty Dozen die al direct de kwaliteiten van de band laten horen. Het album wordt goed ontvangen en na een tweede studio-album en een live-album volgt er in 1979 een samenwerking met blueslegende Albert Collins welke resulteert in het live-album Albert Collins With The Barrelhouse Live. Het voor TV opgenomen Albert Collins with Barrelhouse geeft een aardige impressie.
In de jaren daarna werkt Barrelhouse gestaag door aan een mooi repertoire en een gedegen live reputatie. Hun bekendste nummer, Beware, komt van het gelijknamige album uit 1979 en ook de single It's Only A Fool uit 1981 is prima (al resulteert dat niet in Top 40 noteringen).
In de jaren tachtig komt Barrelhouse voor enkele jaren tot stilstand, maar in 1993 pakt men de draad weer op. Het album Time Frames uit 1998 kent twee opvallende nummers. Op The Fields Have Turned Brown werken ze samen met het fameuze gospelkwartet Five Blind Boys From Mississippi en op Hard Time Killing Floor met de Mongoolse groep Altai Hangai.
Barrelhouse blijft indruk maken zoals te horen is op de live-opname uit 2004 van I Feel Like Breaking Up Somebody's Home Tonight en het nummer Oh Death uit 2010. Het album Almost There uit 2016 krijgt zelfs de Edison Publieksprijs, maar als je luistert naar Almost There, Lonely Together of Don't Hold Your Breath kun je dat prima begrijpen. De live-opname van Omroep Friesland 'Barrelhouse yn Noardewyn Live' onderstreept dat alleen maar.
Voor nog geen 25 euro is de 12CD-box van Barrelhouse er eentje die je eigenlijk niet mag laten liggen.
In de zogenaamde 'Big Week' (officieel Operation Argument) werden op 20 en 21 februari 1944 een reeks geallieerde bombardementen op Duitse vliegtuigfabrieken uitgevoerd om de Luftwaffe aanzienlijk te verzwakken in de voorbereiding van 
