In 1977 stonden de mannen van KISS op het toppunt van hun roem, al was de start stroef geweest. Ze waren de eerste act die tekende bij het nieuwe label Casablanca Records en de matige verkopen van hun eerste drie albums zorgden bijna voor het faillissement van het label. Hun live-reputatie bracht echter de redding.
Gene Simmons' bloed- en vuurspuwen, Ace Frehley's brandende gitaar, Peter Criss' zwevende drumstel en Paul Stanley's gitaardestructie in combinatie met toegankelijke, aanstekelijke en meezingbare hardrock sloeg aan. Het dubbele live-album Alive! werd goud en de live-versie van Rock And Roll All Nite een dikke hit.
Na drie studioplaten en een tweede dubbel live-album die allemaal de platina-status haalden, was de gekte compleet. Met name in de VS en Japan nam de KISS merchandising een vlucht: comics, poppen, make-up, een flipperkast, Halloween maskers, bordspellen, lunchtrommels, kaartspellen en nog veel, veel meer. KISS is nog altijd de groep met de meeste verschillende merchandising artikelen en de hoogste omzet daaruit.
Voor 1978 stonden twee grote projecten op stapel. Er werd een mislukte 'superheldenfilm' (KISS Meets the Phantom of the Park) uitgebracht en op 18 september 1978 verschenen er tegelijk vier solo-albums van de KISS-leden. Alhoewel het echt solo-albums waren (men deed niet mee op elkaars album) werd er door de vormgeving en de vermelding van het KISS-logo wel een duidelijke link met de band behouden.
De albums deden het qua verkoop minder dan verwacht (of gehoopt) en er waren grote verschillen in de waardering van de platen.
Het minste album is dat van drummer Peter Criss. Het staat ver af van het KISS-materiaal en er staan vooral matige R&B-achtige nummers en ballads op zoals bijvoorbeeld You Matter To Me, Don't You Let Me Down of Rock Me, Baby.
Op het album van bassist Gene Simmons is maar één woord van toepassing: eclectisch. Het opent als een filmsoundtrack met Radioactive en bouwt door middel van rustige (See You Tonight), stevige (Tunnel Of Love) en nauwelijks te categoriseren nummers (Man Of 1000 Faces) aan een afwisselend, maar ook richtingloos album.
Bij gitarist/zanger Paul Stanley's album komen we meer vertrouwde elementen tegen en dit is een lekker album geworden. Een stamper als Wouldn't You Like To Know Me zou niet misstaan op een KISS-album, maar ook midtempo nummers als Ain't Quite Right en Take Me Away (Together As One) zijn prima.
Het beste album is ontegenzeggelijk van gitarist Ace Frehley. Het album opent furieus met Rip It Out, maar weet ook gas terug te nemen zonder aan kracht in te boeten in nummers als Snow Blind en Ozone (al zou het inhuren van een tekstschrijver de nummers nog beter hebben gemaakt). De verrassende Russ Ballard-cover New York Groove (in 1975 een hit voor Hello en nu voor Frehley een Top 20 hit) en het prachtige, instrumentale Fractured Mirror maken het album helemaal af.
De KISS solo escapades uit 1978 hebben dus niet allemaal een sterk album opgeleverd, maar de inspanningen van Paul Stanley en Ace Frehley zijn genoeg om de balans naar de positieve kant te laten doorslaan.
© 2018 TTZL
Officiële website: KISS
Fan website: KISS
Wikipedia EN: KISS
Wikipedia NL: KISS
YouTube: You Matter To Me
YouTube: Don't You Let Me Down
YouTube: Rock Me, Baby
YouTube: Peter Criss [album]
YouTube: Radioactive
YouTube: See You Tonight
YouTube: Tunnel Of Love
YouTube: Man Of 1000 Faces
YouTube: Gene Simmons [album]
YouTube: Wouldn't You Like To Know Me
YouTube: Ain't Quite Right
YouTube: Take Me Away (Together As One)
YouTube: Paul Stanley [album]
YouTube: Rip It Out
YouTube: Snow Blind
YouTube: Ozone
YouTube: New York Groove
YouTube: Fractured Mirror
YouTube: Ace Frehley [album]
YouTube: Rock And Roll All Nite [KISS, Alive!, 1975]
YouTube: New York Groove [Hello, 1975]
Na het magistrale Sign O' The Times (zie blog #180) uit 1987 zou Prince met een album komen dat bekend is geworden als The Black Album, maar hij trok het album terug. Pas veel later zou het album heel kort verkrijgbaar zijn: van november 1994 tot januari 1995.
In plaats van The Black Album werd Lovesexy in 1988 uitgebracht. Dat album was veel rustiger en meditatiever dan zijn werk tot dan toe en werd geen commercieel succes. Het feit dat de CD-versie geen aparte tracks kende, en je dus alleen het album als geheel kon draaien, zal ook niet geholpen hebben.
Om zijn carrière weer een impuls te geven nam Prince de opdracht aan om songs te schrijven voor de Batman film die in 1989 uit zou komen. Commercieel was dit een gouden greep. Van het album zijn wereldwijd meer dan tien miljoen exemplaren verkocht en het stond in de VS zes weken op #1.
Prince speelde zelf bijna alles op het album en nam het op in een periode van zes weken. Er was even sprake van dat de soundtrack een project met Michael Jackson zou worden. Doordat Jackson bij Epic Records tekende (en het druk had met zijn wereldtour) en Warner Records de Batman soundtrack verzorgde ging dit echter niet door.
De tracks op het album worden door Prince toegeschreven ("lead vocals by") aan karakters uit de film. De tracks The Future en Scandalous worden gebracht door Batman, terwijl The Joker zich ontfermt over Electric Chair, Partyman en Trust. Dit zijn uptempo, funky nummers met uitzondering van het met zijn vader John L. Nelson geschreven Scandalous. Dit nummer is één van de vijf singles van het album, maar het enige waarvan een limited edition versie van verscheen.
Op The Scandalous Sex Suite EP rekt hij het nummer uit tot een suite van twintig minuten, met vocale hulp van Kim Basinger die in de film de rol van fotojournaliste Vicki Vale speelt. Van haar karakter komt het nummer Lemon Crush en een ballade-duet met Bruce Wayne, The Arms Of Orion (met vocalen van Sheena Easton). Wayne brengt zelf nog Vicki Waiting en het hele ensemble krijgt credits voor de uitsmijter Batdance die het hele album zo'n beetje samenvat.
Batman: Motion Picture Soundtrack is een Prince-album dat lekker wegdraait en belangrijk was voor zijn carrière, maar je kan horen dat het snel in elkaar is gezet en het zal mijn lijstje van tien favoriete Prince-albums dan ook niet halen.
© 2018 TTZL
Officiële website: Prince
Wikipedia EN: Prince
Wikipedia NL: Prince
YouTube: The Future
YouTube: Electric Chair
YouTube: The Arms Of Orion
YouTube: Partyman
YouTube: Vicki Waiting
YouTube: Trust
YouTube: Lemon Crush
YouTube: Scandalous
YouTube: Batdance
Mixcloud: The Scandalous Sex Suite
Popmuziek uit Oost-Europa krijgt traditioneel weinig voet aan de grond in de rest van de wereld. Dat was in de tijd van de Koude Oorlog al zo en eigenlijk nu nog steeds. Zo ook het Hongaarse Omega dat niet alleen zeer populair is in eigen land, maar ook in de rest van Oost-Europa. En dat al meer dan vijftig jaar! Ook een thema-avond in 1978 van KRO-radio met naast Omega, onder andere de Poolse band SBB en de DDR-band City, bracht hierin geen verandering.
In eerdere blogs (#40, #183, #217, #231) schreef ik al over mijn muzikale ontdekkingen in de bibliotheek van Osdorp en Omega hoort in dat rijtje thuis. Om, ook nu nog, voor mij onverklaarbare redenen had die bibliotheek een stuk of tien albums van die Hongaarse groep in de bakken staan. Nieuwsgierig nam ik één van die albums, Nem Tudom A Neved (I Don't Know Your Name), mee naar huis. Ik kopieerde de plaat op cassette en heb vervolgens het bandje stukgedraaid. En ik ben ook snel de andere albums gaan lenen.
In de eerste jaren (1962-67) van het bestaan van Omega vloog het muzikaal alle kanten op en pas toen Gábor Presser in 1967 bij de band kwam, en al snel de voornaamste componist werd, ontstond er een eigen geluid gebaseerd op een mix van rock, jazz en folk. Ze werden er in eigen land populair mee en scoorden zelfs een klein internationaal succes met Gyöngyhajú lány (Pearlhaired Girl) dat veel later door The Scorpions werd opgenomen als White Dove.
Het rumoerige vertrek van Presser bracht de band in 1971 in problemen omdat ze hierdoor ook hun voornaamste componist verloren. De band hervond zich echter en schoof richting prog rock met lange instrumentale stukken en veel atmosferische toetsenpartijen.
Dit is goed te horen in het krachtige titelnummer Nem Tudom A Neved, in A Bűvész en Mozgó Világ en in de majestueuze afsluiter Huszadik Századi Városlakó. Maar ook voor recht-toe-recht-aan rocknummers als Addig Élj! en Egyszemélyes Ország is plaats, net als voor de ballad Az Égben Lebegők Csarnoka.
Ook als ik het album nu veertig jaar later terugbeluister spreekt het me nog steeds aan. Is het gewoon goed, zijn het de Hongaarse teksten (die ik niet begrijp) waardoor het iets mysterieus krijgt of is het gewoon jeugdsentiment? Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ook andere Omega-albums uit de jaren zeventig (Omega 5, Időrabló en Csillagok útján) beluister ik nog met plezier.
Overigens heeft Omega ook Duits- en Engelstalige versies van hun albums uitgebracht. Hierop zijn concessies gedaan om door te breken in West-Europa (tracklists zijn veranderd, albums samengevoegd, nummers weggelaten, geremixt of opnieuw ingespeeld) die niet goed uitpakten. De originele Hongaarse versies zijn verre te prefereren.
Helaas is de discografie van Omega een puzzel geworden nu de remasters van de originele versies ook nieuwe titels, een nieuwe trackvolgorde en tussengevoegde tracks kennen. Zo heet de geremasterde versie van Nem Tudom A Neved nu Tűzvihar/Stormy Fire en zijn daar ook Engelstalige tracks aan toegevoegd.
© 2018 TTZL
Officiële website: Omega
Facebook: Omega
Wikipedia EN: Omega
Wikipedia NL: Omega
YouTube: Nem Tudom A Neved (I Don't Know Your Name)
YouTube: Addig Élj! (Live Till Then!)
YouTube: Egyszemélyes Ország (Country For One Person)
YouTube: A Bűvész (The Conjurer)
YouTube: Az Égben Lebegők Csarnoka (The Hall Of Those Fluttering In The Sky)
YouTube: Mozgó Világ (Moving World)
YouTube: Huszadik Századi Városlakó (Townsman Of The Twentieth Century)
YouTube: Gyöngyhajú lány (Pearlhaired Girl)
YouTube: White Dove [The Scorpions]
In Londen formeren Gary Webb en Paul Gardiner in 1978 de band Tubeway Army, samen met Gary's oom Jess Lidyard. De band beweegt zich in de Londense punk scene en de muziek is zwanger van luide gitaren en punkinvloeden. De singles That's Too Bad (februari 1978) en Bombers (juli 1978) laten dit duidelijk horen.
In de tweede helft van 1978 gaat de band de studio in om hun debuutalbum op te nemen. Webb neem de artiestennaam Gary Numan aan en hij komt in aanraking met een Mini-Moog synthesizer die nog in in de studio staat. Hij is direct onder de indruk van alle mogelijkheden die het instrument biedt en past in de muzikale ontwikkeling die de band doormaakt. De nummers op het gelijknamige debuutalbum wijken daarom behoorlijk af van het geluid van de eerste singles en de eerste synthesizer-effecten album zijn ook al waarneembaar.
In maart 1979 verschijnt de single Down In The Park als voorbode van het tweede album Replicas. Die single laat opnieuw een grote stap in de ontwikkeling van punk naar electronika horen en de tracks op het album zelf illustreren dit nog meer.
De naam van Tubeway Army (en daarmee van Gary Numan als creatief brein) wordt echt gevestigd door de tweede single, Are 'Friends' Electric?. Het is een heel minimalistisch nummer. Bas en drums, wat gitaar, vocalen en de sfeerbepalende synthesizers, meer is het eigenlijk niet. Ook de opbouw is vrij apart. Er is een terugkerende sectie met gesproken woord, een instrumentale break en een terugkerend couplet met een sterke synthesizer-riff. Het nummer bevat verwijzingen naar het verhaal Do Androids Dream of Electric Sheep? van de Amerikaanse sci-fi schrijver Philip K. Dick. Hetzelfde verhaal was ook de basis voor de film Blade Runner uit 1982.
Ondanks al die afwijkende kenmerken (of misschien wel dankzij) slaat het nummer geweldig aan. Het wordt een #1 hit in de UK en reikt tot #9 in de Nederlandse Top 40. De opvallende optredens van de band bij The Old Grey Whistle Test en Top Of The Pops hielpen aanmerkelijk, net als het feit dat de single als picture disc werd uitgebracht.
De b-kant van de single, de non-album track We Are So Fragile, illustreerde overigens dat nog niet alle invloeden uit het verleden waren verdwenen. Hoewel ook hier de synthesizers domineren is er in het nummer ook ruimte voor een overstuurde gitaar en zijn ook de punk-invloeden nog te herkennen.
Na dit album zou Tubeway Army ophouden te bestaan en startte Gary Numan een succesvolle solo-carrière.
© 2018 TTZL
Fan website: Tubeway Army/Gary Numan
Officiële website: Gary Numan
Wikipedia EN: Tubeway Army
Wikipedia NL: Tubeway Army
YouTube: Are 'Friends' Electric?
YouTube: We Are So Fragile
YouTube: That's Too Bad [single]
YouTube: Bombers [single]
YouTube: Tubeway Army [album]
YouTube: Down In The Park [single]
YouTube: Replicas [album]
YouTube: Are 'Friends' Electric? [videoclip, The Old Grey Whistle Test]
YouTube: Are 'Friends' Electric? [videoclip, Top Of The Pops]
Tot voor kort dacht ik bij 'Bismarck' aan het gelijknamige Duitse oorlogsschip of de 19e eeuwse Duitse kanselier Otto von Bismarck. Met muziek had ik 'Bismarck' nog nooit geassocieerd totdat ik die naam in een nieuwsbrief van FAME zag staan. Op één of andere manier was mijn nieuwsgierigheid direct gewekt, misschien ook wel door de gave titel van het album: Urkraft.
Even zoeken op internet bracht aan het licht dat het hier gaat om de vijfkoppige Noorse band Bismarck die een intrigerende metal-mix smeedt met fuzz, doom, psychedelic en stoner invloeden.
Bismarck blijkt sinds 2015 te bestaan en heeft in februari 2018 in eigen beheer hun debuutalbum Urkraft digitaal uitgebracht via het Bandcamp platform. Blijkbaar heeft dit voldoende interesse gewekt om het Noorse Apollon Records ertoe te bewegen om het album in augustus op LP en CD uit te brengen.
Op Bandcamp kun je de tracks ook beluisteren en toen ik album-opener Harbinger aanklikte hoorde ik eerst een bas zachtjes een loopje spelen. Vervolgens komen gitaar en drums er rustigjes bij alsook fluisterende vocalen. Na anderhalve minuut valt een vervormde gitaar bruut binnen, worden de fluisterende vocalen een luide death grunt en pakt het nummer je bij de strot. Daarna ben je volgens mij óf heel erg enthousiast (zoals ik) óf ren je gillend weg (kan ik me zo voorstellen).
Meestal ben ik niet zo gecharmeerd van een death grunt, maar hier zit het niet vooraan in de mix waardoor het onderdeel wordt van het geheel. Daarnaast wisselt zanger Torstein Tveiten het regelmatig af met gewone zang (die soms wat wegheeft van wijlen Peter Steele van Type O Negative) of een soort mengvorm van de twee.
A Golden Throne opent met een heerlijke, logge, zware riff (hallo Black Sabbath!) en dendert vervolgens loom een minuut of zes door. Iron Kingdom opent dan weer kalm, bouwt vervolgens stoom op en houdt die afwisseling het hele nummer vol. En iedere keer weet Bismarck heet hele nummer de aandacht vast te houden.
Een zwaar overstuurde gitaar opent het langste nummer van het album, het tien minuten durende Vril-Ya (ik denk dat de titel verwijst naar de bewoners van een ondergrondse wereld in The Coming Race van Edward Bulwer-Lytton). Ook hier weer afwisseling tussen zeer trage, trance-achtige stukken en gierende, overstuurde gitaren. Als je de zang hoort, waarbij Tveiten zijn stembanden aan gort lijkt te zingen/grunten, vraag je je af hoe ze dat live doen. Is het niet na één nummer over en uit voor zijn stembanden?
Afsluiter The Usher is het meest psychedelische nummer van het album. De opening roept herinneringen op aan de vroege Pink Floyd met Syd Barrett. Ook hier gaat echter na een seconde of negentig de gaskraan vol open en wordt je letterlijk en figuurlijk weggeblazen door een muur van geluid.
Urkraft van Bismarck is één van de beste en meest verrassende metal-albums die ik de laatste jaren heb gehoord. Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat met deze band en of ze dit niveau weten te handhaven.
© 2018 TTZL
Facebook: Bismarck
Bandcamp: Bismarck
Twitter: Bismarck
YouTube: Harbinger
YouTube: A Golden Throne
YouTube: Iron Kingdom
YouTube: Vril-Ya
YouTube: The Usher
In 1977 stonden de mannen van KISS op het toppunt van hun roem, al was de start stroef geweest. Ze waren de eerste act die tekende bij het nieuwe label Casablanca Records en de matige verkopen van hun eerste drie albums zorgden bijna voor het faillissement van het label. Hun live-reputatie bracht echter de redding.
Gene Simmons' bloed- en vuurspuwen, Ace Frehley's brandende gitaar, Peter Criss' zwevende drumstel en Paul Stanley's gitaardestructie in combinatie met toegankelijke, aanstekelijke en meezingbare hardrock sloeg aan. Het dubbele live-album Alive! werd goud en de live-versie van Rock And Roll All Nite een dikke hit.
Na drie studioplaten en een tweede dubbel live-album die allemaal de platina-status haalden, was de gekte compleet. Met name in de VS en Japan nam de KISS merchandising een vlucht: comics, poppen, make-up, een flipperkast, Halloween maskers, bordspellen, lunchtrommels, kaartspellen en nog veel, veel meer. KISS is nog altijd de groep met de meeste verschillende merchandising artikelen en de hoogste omzet daaruit.
