Zoeken in deze blog

zondag 25 augustus 2013

#42: Tangerine Dream - Live Miles (1988)

In de wereld van de electronische muziek is de naam Tangerine Dream een begrip. Opgericht in 1967 wordt de groep beschouwd als medegrondleggers van muziekstromingen als Krautrock en de Berlijnse School. Opvallend bij Tangerine Dream zijn de vele bezettingswisselingen (alleen Edgar Froese is een constante factor gebleken) en dat de carrière in te delen is in een aantal zeer specifieke periodes.

In The Pink Years (1970-1973) bracht Tangerine Dream enkele langspelers uit met nogal experimentele electronische muziek. De periode daarna, The Virgin Years (1974-1983), was zowel commercieel als artistiek hun topperiode met albums als Phaedra en Rubycon

Tijdens The Blue Years (1984-1988) werd het commerciële succes gecontinueerd, maar kwamen de eerste voorzichtige tekenen van een artistieke ommezwaai. In deze periode wordt de muziek geleidelijk minder gedurfd. Live Miles is het laatste album van deze periode en ook het laatste album waarop Christopher Franke meespeelt. Hij verlaat na zestien jaar Tangerine DreamIn de daaropvolgende periodes* glijdt de muziek steeds verder af richting new age en muzak

Live Miles is echter nog een heel behoorlijk album waarop volgens de hoes twee uitsnedes uit concerten te horen zijn: The Albuquerque Concert^ (uit 1986) en The Berlin Concert° (uit 1987). 

Het 'Berlin'-gedeelte is erg sterk. Het begint rustig waarna een loom ritme het tempo wat opvoert. Na opnieuw een dromerige sequentie volgt een lang ritmisch fanatiek stuk waarna het weer rustig wordt afgesloten. Het is afkomstig uit een openluchtconcert dat werd gegeven tijdens de festiviteiten ter gelegenheid van 750 jaar Berlijn. Het gehele twee uur durende concert werd live op de radio uitgezonden en is met toestemming van Tangerine Dream ook door fans als CD-R release via het internet uitgebracht.

Het 'Albuquerque'-gedeelte is niet wat het lijkt. Fan-onderzoek heeft uitgewezen dat het niet afkomstig is van het vermelde juni 1986-concert in Albuquerque. Sterker nog, het is waarschijnlijk helemaal niet afkomstig van een concert, maar een studio-opname. De muziek is in het geheel niet te horen geweest tijdens de 1986-tour, maar wel daarna tijdens de 1988-tour. Dat neemt niet weg dat het wel een lekker, typisch 'The Blue Years'-achtig stuk is. Overigens lopen de begrippen 'live', 'studio', 'remix' en 'overdub' wel vaker in elkaar over op Tangerine Dream albums...

Dit alles maakt Live Miles toch een belangrijk album omdat het wat mij betreft de overgang markeert van een serieus te nemen groep naar een groep die 'over the hill' is geraakt.

The Melrose Years (1988-1990)
The Seattle Years (1991-1995)
The TDI Years (1996-2005)
The Eastgate Years (2005-?)

^ van 00:00-29:58
° van 29:58-57:12

© 2013 TTZL


Officiële website: Tangerine Dream
Fan website: Voices In The Net
Wikipedia EN: Tangerine Dream
Wikipedia NL: Tangerine Dream
Youtube: Live Miles (full album)

zondag 18 augustus 2013

#41: Rick Wakeman - Journey To The Centre Of The Earth (1974)

In 1971 werd Rick Wakeman toetsenist bij de progressieve rockgroep YesTot in 2009 is hij in vijf periodes af en aan bij Yes betrokken gebleven en een zesde periode kunnen we zeker niet uitsluiten. Tijdens die periodes en daartussen heeft hij ook heel veel solo-albums (>100) gemaakt, waaronder veel filmsoundtracks.

Journey To The Center Of The Earth uit 1974 is zijn tweede solo-album en vertelt het bekende Jules Verne verhaal over professor Otto Lidenbrock die met zijn neef Axel en gids Hans op zoek gaat naar de vulkanische tunnels die naar het middelpunt van de aarde moeten leiden. 

Studio-opnamen maken van het muziekstuk zou erg veel gaan kosten, onder andere vanwege het feit dat er een groot orkest, koor en verteller voor nodig waren. Rick Wakeman kreeg van zijn platenmaatschappij A&M echter slechts £ 4.000 om het album te maken. Omdat het goedkoper zou zijn om het stuk live uit voeren werd besloten om twee voorstellingen te geven op 18 januari 1974 in de Royal Festival Hall in Londen. Om het te kunnen bekostigen moest hij zijn huis verhypothekeren en verkocht hij bijna al zijn bezittingen.

Rick Wakeman wilde beide concerten opnemen en de beste stukken van de twee concerten gebruiken voor de LP. Het London Symphony Orchestra wilde echter dubbel betaald krijgen als beide concerten werden opgenomen en daarom werd besloten alleen het tweede concert op te nemen. Tijdens het mixen bleken er veel (technische) problemen te zijn (uitgevallen microfoons, slecht spel van het orkest, een brom op sommige gedeeltes, etc.) die moesten worden gecorrigeerd of gecamoufleerd. 

Het uiteindelijke product beviel de Engelse afdeling van de platenmaatschappij niet en ze wilden het niet uitbrengen. Het was uiteindelijk aan de Amerikaanse tak van A&M te danken dat het album toch werd uitgebracht. En met succes! Het reikte tot nummer 3 in de VS en tot nummer 1 in de UK. Ook het merendeel van de critici was enthousiast.

Zelf kan ik moeilijk objectief oordelen over het album. Mijn oudere broer had er kennis mee gemaakt in de muziekles op school en had het album gekocht. Van dat ik ongeveer 10 jaar was heb ik het album ontelbare malen gehoord en heeft het zich permanent in mijn geheugen genesteld. Ja, het is bombastisch en pretentieus en 'over the top', maar is ik kan niet anders dan het geweldig vinden. 

Blijkbaar sta ik daarin niet alleen, want na het terugvinden en restaureren van de originele bladmuziek heeft Rick Wakeman een nieuwe, completere Journey To The Center Of The Earth [2012 version] opgenomen en uitgebracht. Ter gelegenheid hiervan heeft het Britse blad Classic Rock zelfs een fanpack edition uitgebracht waarbij de CD vergezeld wordt door een magazine over het album en een tourprogramma replica.

© 2013 TTZL


Officiële website: Rick Wakeman
Wikipedia EN: Rick Wakeman
Wikipedia NL: Rick Wakeman
Youtube: Journey To The Center Of The Earth (full album)
Youtube: Journey To The Center Of The Earth [2012 version] (full album)

zondag 11 augustus 2013

#40: Jimmy Smith - Bashin' (1962)

In de beginjaren van de compact disc waren die zilveren schijfjes bijna onbetaalbaar en dus ging ik eind jaren tachtig regelmatig naar de audio-afdeling van de bibliotheek om CD's te lenen (en ze dan op te nemen op cassettes natuurlijk). Omdat het aanbod in de bieb ook niet heel groot was nam ik ook vaak dingen mee die ik niet kende om in ieder geval iets te lenen. Zo ook het album Bashin' van ene Jimmy Smith

Toen ik de CD ging afspelen had ik geen idee wat ik kon verwachten. Aan de platenmaatschappij (Verve) kon ik afleiden dat het jazz moest zijn en door het jaartal (1962) vermoedde ik dat het wel eens ouderwetse, oubollige jazz zou kunnen zijn en dat het geluid wellicht niet te best zou zijn door een matige opnamekwaliteit...
Tsjonge, wat kan een mens zich vergissen!

Het eerste nummer Walk On The Wild Side wordt gespeeld door Hammond-organist Jimmy Smith samen met Oliver Nelson's Big Band (zoals alle vier de nummers op kant A van de originele LP). Dit is natuurlijk niet het bekende nummer van Lou Reed (dat werd pas tien jaar later uitgebracht), maar de titelsong van een film uit 1962. Het nummer zet je de eerste tien seconden op het verkeerde been door de gebruikte belletjes (het lijkt wel Kerstmis!). Dan valt de Big Band in en begint een swing-achtig geheel met veel blazers. Van Jimmy Smith's Hammond-orgel is dan nog geen spoor te bekennen. Dat verandert na twee en een halve minuut. Jimmy Smith valt in en neemt het nummer over met een heerlijke Hammond-solo.

Na dit uptempo geweld gaan we gedurende twee nummers een versnelling lager (o.a. Ol' Man River) om vervolgens kant A weer lekker uptempo te eindigen. 

Op kant B is de Big Band naar huis en speelt Jimmy Smith drie nummers met zijn trio (Quentin Warren op gitaar en Donald Bailey op drums). De nummers op kant B zijn anders van karakter dan die van kant A. Dit komt enerzijds door de triobezetting in plaats van de Big Band en anderzijds zijn deze drie nummer rustiger en sfeervoller. Het titelnummer Bashin' is hiervan een goed voorbeeld. Naast de virtuoze solo's van Jimmy Smith kennen deze nummers ook fraai gitaar- en drumwerk. 

En dan nog iets over de geluidskwaliteit: die is werkelijk fantastisch! Ik kon me in 1987 niet voorstellen dat een opname uit 1962 zo helder en krachtig kon klinken (inmiddels weten we wel beter sinds alle mooie remasters van de laatste jaren). Later leerde ik de naam van opnametechnicus Rudy van Gelder kennen, een fenomeen in de jazzwereld. En inderdaad, hij heeft ook aan de knoppen gezeten bij dit album. 

Als je niet vies bent van jazz en ook het geluid van een Hammond-orgel kunt waarderen dan zal Bashin' van Jimmy Smith vast in de smaak vallen.

© 2013 TTZL


Officiële website: Jimmy Smith (Verve)
Fan website: Jimmy Smith
Wikipedia EN: Jimmy Smith
Wikipedia NL: Jimmy Smith
Youtube: Walk On The Wild Side
Youtube: Ol' Man River
Youtube: Bashin'

zondag 4 augustus 2013

#39: J.J. Cale - Troubadour (1976)


Op vrijdag 26 juli jl. overleed J.J. Cale op 74-jarige leeftijd. Bij het grote publiek misschien geen al te bekende naam, maar de meeste mensen zullen een aantal van zijn nummer onbewust kennen als covers door andere artiesten. De covers door Eric Clapton zullen ongetwijfeld de bekendste zijn.

Voordat J.J. Cale in 1972 zijn eerste solo-album zou maken ("Naturally") nam hij midden jaren zestig drie singles op. Eén van die A-kantjes was After Midnight dat later in een gewijzigde en heropgenomen versie op Naturally terecht zou komen. Eric Clapton had J.J. Cale echter al voor die tijd leren kennen (ze speelden beiden bij Delaney & Bonnie and Friends) en nam zijn versie van het nummer al in 1970 op voor zijn eerste solo-album Eric Clapton.

Het bekendste nummer is echter Cocaine. J.J. Cale nam het op voor zijn beste album Troubadour uit 1976 en Eric Clapton coverde het op zijn fameuze album Slowhand uit 1977.

J.J. Cale is één van de grondleggers van de Tulsa Sound, 'laid back' muziek welke een mengeling is van blues, jazz, rockabilly, country en rock 'n' roll. J.J. Cale had een hele eigen kenmerkende stijl en week daar niet van af. Er wordt dan ook wel eens gezegd dat hij eigenlijk steeds hetzelfde album uitbracht. Bij andere artiesten zou die opmerking een negatieve lading hebben, maar niet bij J.J. Cale. Het past hem allemaal zo perfect dat je niet zou willen dat hij iets anders deed. Hij had een typische laid back zangstijl (inzetten net ná de tel) en was een begenadigd gitarist (Neil Young zei eens dat van alle musici die hij gehoord had, Jimi Hendrix en J.J. Cale de beste electrische gitaristen waren).

Troubadour staat vol met heerlijke uptempo nummers als Travelin' Light, I'm A Gypsy Man en Let Me Do It To You welke worden afgewisseld met lekkere trage nummers als Hey Baby, Hold On en Super Blue. Als je maar één J.J. Cale album wilt bezitten dan zou Troubadour je keuze moeten zijn.

Nu vraag je je misschien nog af waar "J.J." voor staat aangezien zijn volledige naam John Weldon Cale is. Het staat in ieder geval niet voor "Jean-Jacques" wat wel eens op internet wordt beweerd. Midden jaren zestig was er een andere artiest onder de naam John Cale (van The Velvet Undergound) en om geen verwarring te krijgen stelde een Californische nachtclubeigenaar daarom het pseudoniem J.J. Cale voor. En zo geschiedde.

© 2013 TTZL


Officiële website: J.J. Cale
Wikipedia EN: J.J. Cale
Wikipedia NL: J.J. Cale
Youtube: Cocaine
Youtube: Travelin' Light
Youtube: I'm A Gypsy Man
Youtube: Let Me Do It To You
Youtube: Hey Baby
Youtube: Hold On
Youtube: Super Blue
Youtube: After Midnight (1966) (single)
Youtube: After Midnight (van "Naturally" uit 1972)
Youtube: After Midnight (Eric Clapton van "Eric Clapton" uit 1970)
Youtube: Cocaine (Eric Clapton van "Slowhand" uit 1977)