Zoeken in deze blog

zondag 30 maart 2014

#73: Sugarhill Gang - Rapper's Delight (1979)

Rapper's Delight van de Sugarhill Gang was niet de eerste single waar op werd gerapt, maar het is wél de single die er voor zorgde dat 'rap' populair werd in de Verenigde Staten en daarna in de rest van de wereld. En nog steeds is het nummer populair, zelfs in 2014 is er nog een parodie gemaakt (kijk vooral even aan het eind van deze recensie!!).

De oorsprong van het nummer ligt op een hip hop evenement eind 1978 waar Debbie Harry en Chris Stein van Blondie aan Nile Rodgers van Chic hadden gevraagd om met hen mee te spelen. Op een ander hip hop evenement eind 1979 speelden Blondie en Chic ook weer samen en toen Chic hun nummer Good Times inzette sprongen rapper Fab Five Freddy en de leden van de Sugarhill Gang ("Big Bank Hank" Jackson, Mike Wright, and "Master Gee" O'Brien) op het podium en begonnen te 'freestylen'.

Toen Bernard Edwards van Chic een paar weken later in een club zijn baslijn uit Good Times in een onbekende track hoorde ging hij naar de DJ. Die bleek de plaat diezelfde dag in Harlem gekocht te hebben. Het was een vroege versie van Rapper's Delight

De single werd in één take opgenomen en is uitgebracht in drie versies: 

Het werd uiteindelijk een grote wereldwijde hit en bereikte de eerste plaats in de Nederlandse Top 40In 1989 verscheen er ook nog de geautoriseerde, door Ben Liebrand gemaakte Hip Hop Remix '89. Ook die versie werd het weer een hit.

Zeer vermeldenswaard is ook nog de Rapper's Delight parodie die op 19 februari 2014 werd uitgezonden in "The Tonight Show Starring Jimmy Fallon" waarbij gebruik gemaakt werd van beeldfragmenten van nieuwslezers van "NBC Nightly News". 


© 2014 TTZL


Official website: Sugarhill Gang
Wikipedia EN: Sugarhill Gang
Wikipedia NL: Sugarhill Gang
Youtube: Rapper's Delight (7" shortened version) [Soul Train]
Youtube: Rapper's Delight (7" shortened version) [Top Pop]
Youtube: Rapper's Delight (12" short version) [Soap Factory]
Youtube: Rapper's Delight (12" long version)
Youtube: Rapper's Delight (Ben Liebrand Hip Hop Remix '89)
Youtube: Brian Williams raps "Rapper's Delight"
Youtube: Good Times (Chic)

zondag 23 maart 2014

#72: Yellow Magic Orchestra - Technodelic (1981)

De drie leden* van het Japanse Yellow Magic Orchestra (meestal kortweg YMO) hadden hun sporen al verdiend in de Japanse muziekbiz toen ze YMO vormden in 1978. De samenwerking op elkaars solo-albums was zo bevallen dat deze een permanenter karakter kreeg. 

In de muziek van YMO klinkt de bewondering voor Kraftwerk sterk door zonder dat ze hun voorbeeld kopiëren. Ook de Japanse electronica-pionier Isao Tomita (lees ook: The Planets) is een grote invloed geweest. Zelf zouden ze op hun beurt weer uitgroeien tot een icoon binnen de elektronische popmuziek en worden ze als invloed genoemd door veel Japanse en westerse artiesten.

Na vier studioplaten en één live-album, waarop de melodieën en de instrumentaties steeds inventiever en avontuurlijker werden, verscheen Technodelic. Dit is niet alleen één van hun sterkste albums, maar wordt alom gezien als het eerste album ooit dat voornamelijk uit loops en samples bestaat. De hier gepionierde technieken zijn tot op de dag van vandaag toonaangevend.

Het eerste nummer van het album is Pure Jam en dat begint met een kort, gelaagd a capella intro met de ietwat absurdistische tekst:

This must be
The ugliest piece of bread
I've ever eaten

Daarna barst het nummer los met een heerlijk strak ritme en een toetsenpartij waarin de afkomst van de heren duidelijk doorklinkt. De prachtige loops en samples en een tekst die verder filosofeert over dat afzichtelijke stuk brood maken het helemaal af. 

De titel van tweede nummer, Neue Tanz, geeft al aan dat het een soort ode aan Kraftwerk is. In Stairs is er mooi contrast tussen alle elektronica en een gewone, akoestische piano die op de voorgrond treedt. De klassieke opleiding van Ryuichi Sakamoto klinkt hier duidelijk in door (net als in bijvoorbeeld zijn filmsoundtrack voor Merry Christmas, Mr. Lawrence, waarin hij ook acteerde naast David Bowie en waarvan de track Forbidden Colours - met David Sylvian - een hit werd).

Het pakkende, intrigerende Seoul Music en het sfeervolle en broeierige Light In Darkness sluiten kant A mooi af.

Kant B opent met het leuke Taiso (Japans voor 'gymastiek') waarvan de officiële 'workout'-videoclip gelukkig op Youtube te vinden is. Gooi je oude Jane Fonda video maar weg... 

Direct daarna wordt de toon weer wat serieuzer in Gradated Grey, één van de mooiste nummers op het album. Een lekker ritmisch nummer met sterke vocalen waarin je bij herhaalde beluistering steeds nieuwe geluiden ontdekt. 

In Key wordt de intensiteit nog wat verder opgevoerd waarna het daarmee sterk contrasterende tweeluik Prologue/Epilogue het album afsluit. De op de rest van het album zeer aanwezige ritmes zijn hier nagenoeg afwezig. Machine-achtige geluiden en atmosferische toetsentapijten bepalen de sfeer. Het is een prachtige melancholieke afsluiter van een album dat één van mijn Desert Island Discs is. 

* YMO bandleden:
Haruomi Hosono - bas, toetsen, zang
Yukihiro Takahashi - drums, zang
Ryuichi Sakamoto - toetsen, zang

© 2014 TTZL


Official website: Yellow Magic Orchestra
Wikipedia EN: Yellow Magic Orchestra
Wikipedia NL: Yellow Magic Orchestra
Youtube: Pure Jam
Youtube: Neue Tanz
Youtube: Stairs
Youtube: Seoul Music
Youtube: Light In Darkness
Youtube: Taiso
Youtube: Gradated Grey
Youtube: Key
Youtube: Prologue/Epilogue
Youtube: Technodelic [hele album]
Youtube: Forbidden Colours [Ryuichi Sakamoto & David Sylvian]

zaterdag 15 maart 2014

#71: Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures (2009)

Al in 2005 sprak Dave Grohl (drums, Foo Fighters/Nirvana) van een samenwerking met Josh Homme (zang/gitaar, Queens Of The Stone Age/Kyuss/Eagles Of Death Metal) en John Paul Jones (bass, Led Zeppelin). Het zou tot 2009 duren voor het er ook werkelijk van kwam onder de naam Them Crooked Vultures.

Na een aantal optredens verscheen in oktober 2009 de single New Fang. Een hard rockende track die met een lekker drum-intro begint en daarna fijn doordendert. Het nummer zou ze een Grammy Award opleveren in de categorie 'Best Hard Rock Performance'). In november volgde het debuutalbum Them Crooked Vultures

Op het album staan meer van dit soort hard rockende tracks. Opener No One Loves Me & Neither Do I begint ook al met een drum-intro waarna Josh Homme er een memorabele gitaar-riff bovenop legt. Na 2:44 volgt er een break en gaat het nummer in een trager tempo verder op een ritme als een heimachine. Ook Mind Eraser, No Chaser en Dead End Friends vallen in deze categorie. 

In Gunman en Caligulove komen invloeden uit andere muziekstijlen prominenter naar voren. In de eerstgenoemde track horen we referenties naar dance en in de andere track is veel ruimte voor toetsen. 

Daarnaast staan er ook avontuurlijke songs op die gevarieerd zijn qua tempo, dynamiek en songstructuur: Warsaw Or The First Breath You Take After You Give Up en Spinning In Daffodils.

De absolute hoogtepunten van het album staan zijn wat mij betreft de tracks 6 en 7. Scumbag Blues wordt grotendeels gezongen met een kopstem wat een vervreemdend effect heeft. In de toetsenpartij hoor je flarden Led Zeppelin en de heren stuwen elkaar hier naar grote hoogten. Direct daarop volgend horen we Bandoliers waarin John Paul Jones laat horen hoe bepalend en belangrijk de basgitaar kan zijn. Dit zijn twee nummers die harde rock op een natuurlijke manier laten samensmelten met avontuurlijker elementen. Puur goud!

Ook na het verschijnen van het album heeft Them Crooked Vultures nog veel opgetreden. Eén van die optredens is vastgelegd door het Duitse tv-programma Rockpalast en dat werd uitgezonden in december 2009. Op Youtube is het hele concert te bekijken. Zoals ook bij andere optredens werd Them Crooked Vultures hier bijgestaan door Alain Johannes (gitaar en toetsen).

Er is al tijden sprake van een tweede album, maar tot nu toe is dat er helaas nog niet van gekomen. We blijven hopen...


© 2014 TTZL


Official website: Them Crooked Vultures
Wikipedia EN: Them Crooked Vultures
Wikipedia NL: Them Crooked Vultures
Youtube: New Fang
Youtube: Dead End Friends
Youtube: Rockpalast 2009 [concert, 93 minuten]

zaterdag 8 maart 2014

#70: Devo - Q: Are We Not Men? A: We Are Devo! (1978)

Bob 2 is dood. Voor niet-ingewijden een nietszeggende mededeling, voor Devo fans een triest bericht. Na de dood van Alan Myers in 2013 is Bob ('Bob 2') Casale het tweede originele lid van de band die het loodje legt. Nu zijn alleen nog zijn broer Gerald Casale en de broers Mark en Bob ('Bob 1') Mothersbaugh over.

De band ontstond in het begin van de jaren zeventig in het studentenmilieu van de Kent State University in Ohio. De bandnaam is een verwijzing naar het concept van de-evolutie omdat men van mening was dat "in plaats van verder te evolueren, de mensheid eigenlijk is begonnen met regressie, zoals blijkt uit de disfunctioneren en de kuddementaliteit van de Amerikaanse samenleving".

Tijdens de eerste jaren van de band brachten ze in eigen beheer singles en korte films uit en verzorgden optredens op kunstfestivals. Door hun interesse in films en video zaten ze ook in de voorhoede bij het onstaan van de videoclip. Hun muziekvideo's werden veel gedraaid in de beginjaren van MTV. Hun werk kun je bekijken op het DEVOvision kanaal op YouTube.

Ze trokken de aandacht van David Bowie en Iggy Pop en met hun hulp kregen ze een contract bij Warner Bros. Records en werd Brian Eno de producer van hun debuutalbum Q: Are We Not Men? A: We Are Devo! 


                                                                                                    Europese hoes

Devo bestaat tot op de dag van vandaag, maar een beter album dan hun debuutplaat hebben ze niet meer gemaakt. Eerlijk gezegd zou dat ook lastig zijn geweest want wat een briljant werk van hoekige, studentikoze art-rock met punk, post-punk en new wave invloeden is dit toch. Humor, satire, surrealisme en kitsch voeren de boventoon samen met sociaal-maatschappelijke kritiek en science-fiction thema's. Wat je noemt een aparte combinatie.

Het album opent met Uncontrollable Urge. Het is prototypisch voor Devo en je wordt direct nieuwsgierig naar wat er nog meer komen gaat...of je haakt meteen af. Dat laatste zou wel jammer zijn want dan mis het tweede nummer: de op één na meest radicale bewerking van (I Can't Get No) Satisfaction van de Rolling Stones die ik ken (de meest radicale is de versie van The Residents).

De Devo-klassieker Mongoloid staat ook op dit album net als het alsmaar in tempo en heftigheid toenemende Gut Feeling/(Slap Your Mammy). In Sloppy (I Saw My Baby Gettin') wordt dan weer naar hartelust gespeeld met wisselingen in tempo en dynamiek. 

En dan is er nog Jocko Homo waar de albumtitel in de tekst voorkomt. Dit nummer stond in een veel tragere versie op de b-kant van de allereerste eigen beheer single (a-kant: Mongoloid). Hier is ook een eigen beheer videoclip van bewaard gebleven.


Als je nieuwsgierig bent geworden kun je hier het hele album beluisteren en mocht je zelfs tot aanschaf willen overgaan, weet dan dat er in 2009 een remaster is verschenen met een live versie van het album als bonustracks.

© 2014 TTZL


Officiële website: Devo
Wikipedia EN: Devo
Wikipedia NL: Devo
Youtube: Mongoloid
Youtube: Mongoloid (early version)
Youtube: Gut Feeling/(Slap Your Mammy)
Youtube: Sloppy (I Saw My Baby Gettin')
Youtube: Jocko Homo
Youtube: Jocko Homo (early version) [clip]
Youtube: (I Can't Get No) Satisfaction [The Rolling Stones]
Youtube: (I Can't Get No) Satisfaction [The Residents]






zaterdag 1 maart 2014

#69: Van Halen - Van Halen II (1979)

Sinds het verschijnen van hun debuutalbum in 1978 ben ik een groot liefhebber van Van Halen. Met veel plezier draai ik dat album nog regelmatig (met o.a. Running With The Devil), net als hun derde album Women And Children First en vooral nummer vier: Fair Warning.

Van Halen II is bij mij veel minder geliefd, zonder dat ik daar een duidelijke oorzaak voor kan aanwijzen. Reden genoeg om het album weer eens uit te kast te halen!

Het album opent met You're No Good. Een cover van een nummer uit 1963 dat door veel artiesten is opgenomen, maar de #1 hitversie van Linda Ronstadt is waarschijnlijk het bekendst. In de versie van Van Halen is het een popsong met rockinvloeden, maar het steekt wat flets af bij de kracht en energie van het debuutalbum. Het tweede nummer, Dance The Night Away, staat zo mogelijk nog verder af van het debuutalbum. Nog meer pop, nog minder rock. Ik begin te begrijpen waarom dit album me minder doet dan de andere albums.

Maar dan, als ik de hoop bijna heb opgegeven voor dit album, komt de derde track: Somebody Get Me A Doctor. De gitaar van Eddie van Halen klinkt lekker smerig en Michael Anthony levert een lekkere, krachtige baspartij. Deze trend zet zich door in Bottums Up! Ook Outta Love Again is lekker energiek en drummer Alex van Halen laat horen waartoe hij in staat is. Met drie goede en twee mindere tracks slaat de balans op kant A van de LP nog net naar de goede kant door.

Kant B spuit uit de startblokken met Light Up The Sky waarin na 1:42 het tempo stilvalt een mooie rustige passage volgt. Vanaf 2:00 gaat het tempo dan weer omhoog en krijgen we een lekkere gitaarsolo gevolgd door een drumbreak voordat het nummer naar een climax gaat. Het daarop volgende Spanish Fly is een kort instrumentaal akoestische gitaarstuk net als de elektrische evenknie Eruption op het eerste album.

Hierna volgt D.O.A. en dat is een lekkere uptempo rocker. Dé verrassing is wat mij betreft is het op één na laatste nummer, Women In Love. Een nummer met een mooi akoestisch gitaarintro en lekker traag slepend ritme. Zanger David Lee Roth levert hier zijn beste vocalen van het hele album af. Afsluiter van het album is Beautiful Girls en dat is weer meer een pop/rock showcase voor David Lee Roth, met gekke uithalen, trucjes en gimmicks, net als in de eerste twee nummers van het album.

Mysterie opgelost. Het album is niet populair geworden bij me omdat het opent met twee nummers die me niets doen en sluit ook weer af met een soortgelijk nummer. Daartussen zitten echter zeven prima nummers die echt gehoord mogen worden. 

De eerste zes albums van Van Halen (inclusief Diver Down en 1984) zijn in 2000 geremasterd heruitgebracht (in glorieus HDCD). Deze remasters klinken als een klok, met name het basgeluid is onovertroffen. 

© 2014 TTZL


Official website: Van Halen
Fan website: Van Halen
Wikipedia EN: Van Halen
Wikipedia NL: Van Halen
Youtube: You're No Good
Youtube: Bottums Up!
Youtube: Outta Love Again
Youtube: Light Up The Sky
Youtube: Spanish Fly
Youtube: D.O.A.
Youtube: Women In Love
Youtube: Beautiful Girls
Youtube: Running With The Devil (van debuutalbum 'Van Halen')
Youtube: Eruption (van debuutalbum 'Van Halen')
Youtube: You're No Good (Linda Ronstadt)