Zoeken in deze blog

zaterdag 26 november 2022

#524: Marillion - Garden Party / Margaret (1983)

Op onverklaarbare wijze zijn sommige bands waar ik erg van hou, nog niet aan bod gekomen in tien jaar bloggen. Sinds 1983 volg ik bijvoorbeeld Marillion, maar ik heb niet eerder over ze geschreven. Mijn kennismaking met de band kwam trouwens op toevallige wijze tot stand en had meer te maken de uitvoering van hun derde single dan met de muziek die er op stond.

Ik kwam die single als shaped picture disc tegen in een platenwinkel. De naam Marillion had ik wel eens ergens zien staan, maar eerlijk gezegd maakte het niet echt uit wat er op de single stond. Ik moest dat hebbeding gewoon aanschaffen. 

Op de a-kant staat de single-versie van Garden Party, een nummer afkomstig van hun debuutalbum Script For A Jester's Tear. Het vier minuten durende nummer opent met een geweldig krachtig intro waarna de uit duizenden herkenbare stem van zanger Fish invalt. Wat ook direct opvalt is de mooie, poëtische tekst van zijn hand. De muziek bouwt een brug tussen de muzikale complexiteit van de klassieke progrock van de jaren zestig en zeventig en de energie van de net overgetrokken storm van de punk. De clip is ook een mooi tijdsbeeld.

De b-kant bevat een edit van een live-uitvoering van Margaret. Dit is een non-album track die start met een twee minuten lange, gierende gitaar-intro waarna een uptempo en fel nummer start. Ik zeg met nadruk 'start' want na twee minuten krijgen we een fade-out die doet vermoeden dat er meer moet zijn.

En dat vermoeden klopt, want op de 12-inch duurt de 'full version' van Margaret maar liefst twaalf minuten, compleet diverse tempowisselingen en breaks. Ook  de 'full version' van Garden Party staat op de 12-inch (die is gelijk aan de albumversie) en duurt ruim zeven minuten. Deze langere versies tonen aan dat Marillion-nummers gedijen bij tijd en ruimte. Op de 12-inch staat nog een non-album track, een mooie live-versie van Charting The Single waarvan het origineel een b-kant was van een eerdere single.

Marillion bestaat inmiddels ruim veertig jaar en is onverminderd succesvol, zowel artistiek als commercieel. In een komend blog zal ik eens aandacht besteden aan de prachtige serie luxe heruitgaven, die de eerste acht albums omvat.

© 2022 TTZL


Officiële website: Marillion
Wikipedia EN: Marillion
Wikipedia NL: Marillion

YouTube: Garden Party [clip]

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 20 november 2022

#523: Experimental Products - Glowing In The Dark (1984)

Toen ik een half jaar geleden twee grote verzamelboxen ging bestellen bij Vinyl On Demand (VOD), een klein label uit Duitsland, keek ik ook nog even naar de rest van de catalogus. Mijn blik werd toen gevangen door een felgele hoes van een heruitgave van een 12-inch genaamd Glowing In The Dark. De band scheen Experimental Products te heten.

VOD-eigenaar Frank Maier staat voor kwaliteit. Dat geldt zowel voor de keuze in wat hij (her)uitbrengt als qua kwaliteit van vinylpersingen en de verpakking (hoezen, boxen, boeken). Op internet vond ik dat Experimental Products een 80's synth-pop/Hi-NRG  band was, bestaande uit Mark Wilde and Michael Gross.

De uitgaven van VOD zijn veelal experimenteel van karakter en bevinden zich aan de randen van het muziekspectrum. Bij een eerste oppervlakkige beluistering van nummers van deze 12-inch vond ik het niet echt bij VOD te passen. Toch voegde ik de 12-inch toe aan mijn order. Iets eraan intrigeerde mij.

Nadat ik de plaat had ontvangen en een aantal malen had gedraaid bleek waarom. Nadere beluistering ontsloot diepere lagen met ambient- en minimal-invloeden en Glowing In The Dark, Love Changes en The Mannequin bleken veel rijker te zijn dan eerst gedacht.

Het oeuvre van Experimental Products is niet groot, maar verzamelen is kostbaar. De originele uitgaven zijn tweedehands soms al best prijzig en de VOD-heruitgave van het complete werk is dat helemaal, vooral doordat het een gelimiteerde oplage was (zoals gewoonlijk bij VOD). Hopelijk komt er nog eens een heruitgave van de heruitgave.

© 2022 TTZL

Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 12 november 2022

#522: Earth And Fire - Memories (2017)

Bij de term progressive rock denk je misschien al snel aan uitvoerenden uit Engeland, Amerika of Duitsland, maar ook uit Nederland komen prima prog-bands als Ayreon, Ekseption, Focus, Kayak en Solution. In dit rijtje hoort ook Earth And Fire thuis, de band van gitarist Chris Koerts die deze week overleed. Hij vormde de kern van die band samen met zijn tweelingbroer Gerard (toetsen/gitaar) en zangeres Jerney Kaagman.

Earth And Fire is een groep met twee gezichten. Aan de ene kant is er de band met 18 hits zoals Seasons (#2), Memories (#1), Maybe Tomorrow, Maybe Tonight (#3), Love Of Life (#2) en Weekend (#1). Aan de andere kant is er de band van de lange prog epics.

Dat begon eigenlijk al voorzichtig op het zelfvernoemde debuut (uit 1970) met Love Quiver. Het nummer ademt late jaren zestig prog rock en heeft mooie vocale gedeelten aan het begin en eind met daartussen een sterk instrumentaal deel.

Op het volgende album (uit 1971) gaat het titelnummer Song Of The Marching Children nog een paar stappen verder. In een zevendelige suite worden alle registers opengetrokken. In een track die afwisselend uptempo of downtempo, atmosferisch of sacraal, bombastisch of pop is, worden we in een kleine twintig minuten meegenomen op een boeiend avontuur.

De titelnummers van de volgende albums (uit 1973, 1975 en 1977) herhalen die formule met Atlantis, To The World Of The Future en Gate To Infinity op succesvolle wijze. Op het album Gate To Infinity worden voor het eerst ook dance- en funk-invloeden verwerkt. 

Toch neemt het succes langzaam af. De LP's en singles halen niet meer de hoge noteringen van weleer. Het gevolg is dat de drummer en de bassist worden vervangen en de pop-invloeden, die altijd al aanwezig waren geweest, veel meer op de voorgrond komen op het volgende album Reality Fills Fantasy (uit 1979). Dit levert groot succes op in de vorm van de nummer één hit Weekend in Nederland, België en Duitsland. 

Die single (voor mij misschien wel het minste nummer van het album) staat symbool voor de pop-richting van alle nummers op dat album. Althans, op één  nummer na, openingstrack People Come, People Go, want dat is weer zo'n heerlijke prog-epic die de redding is van het album.

Titeltrack Andromeda Girl van het volgende album (uit 1981, inmiddels zonder Chris Koerts) vervult eenzelfde soort rol, maar daarna is het wel afgelopen. Op de laatste twee albums van de band (In A State Of Flux uit 1982 en Phoenix uit 1989) staat geen vergelijkbaar nummer meer.

Alle albums van Earth And Fire zijn in 2017 verzameld in de 10CD box Memories, waarin een bonus-CD zit met non-album tracks. De hierboven genoemde prog epics heb ik verzameld in een Spotify Playlist zodat je kunt genieten van ruim 90 minuten heerlijke Dutch Prog Rock!

© 2022 TTZL


Officiële (fan)website: Earth And Fire
Wikipedia EN: Earth And Fire
Wikipedia NL: Earth And Fire

Spotify: Epics [playlist]

YouTube: Love Quiver
YouTube: Atlantis
YouTube: Gate To Infinity 

YouTube: Seasons
YouTube: Memories
YouTube: Love Of Life
YouTube: Weekend

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 6 november 2022

#521: Leftfield Lydon - Open Up (1993)

Na het imploderen van de Sex Pistols (zie blog #62) na vier krankzinnige jaren, startte John Lydon (aka Johnny Rotten) Public Image Ltd (aka PiL) waarmee hij tussen 1978 en 1992 een aantal voortreffelijke albums maakte (zie blog #63; overigens is PiL na een winterslaap van twintig jaar sinds 2012 weer actief). 

Op die PiL-albums is al te horen dat Lydon allerlei stijlen (post-punk, dub, avant-garde, experimenteel) is gaan integreren in zijn muziek. Het hip hop-uitstapje in 1984 als Timezone (zie blog #91) hoefde dan ook niet te verbazen.

Leftfield is een Brits duo (gestart in 1989) dat elektronische muziek (progressive house, dub techo) maakt en in 1993 creëren ze samen met Lydon, in een éénmalige samenwerking als Leftfield Lydon, het nummer Open Up. 

Over een geweldige track van stuwende, afwisselende en zeer energieke progressive house levert Lydon één van zijn beste vocale prestaties. Zijn satirische, bijtende tekst over zijn nieuwe woonplaats (Hollywood) maakt het helemaal af. Dertig jaar later klinkt Open Up nog steeds even geweldig en relevant.

Op de originele CD-single en 12-inch stonden nog twee andere versies, de Full Vocal Mix en de Dervish Overdrive versie. Het zijn absoluut goede mixen, maar ik prefereer toch de originele versie. Er zijn daarnaast vele andere mixen verschenen, waarvan ik de The Dust Brothers Remix (aka The Chemical Brothers Remix) en de I Hate Pink Floyd Mix het beste vind.

© 2022 TTZL

Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)