#472: Top 100 Aller Tijden (1968-2003)

Radio 2 roept ons dezer dagen weer op om te stemmen voor de Top 2000, maar zoals ik in blog #372 al eerder aangaf, was er een soortgelijk initiatief dat voorafging aan deze lijst. Ik heb het over de Top 100 Aller Tijden die bijna jaarlijks van 1968 tot 2003 werd uitgezonden door incarnaties van Veronica als zeezender, als publieke omroep, als commerciële omroep en als Yorin FM.
NB In 2015 en 2016 ging de Top 100 op herhaling, maar die laat ik hier buiten beschouwing.

Wat opvalt is dat alle nummers 1 van die Top 100's nog steeds in de Top 2000 van 2020 genoteerd stonden, en hoog ook! Gesorteerd naar de datum dat deze nummers (voor het eerst) op 1 stonden ziet het er als volgt uit:

1968:
Procol Harum - A Whiter Shade Of Pale (Top 2000: 153)

1970:
The Animals - The House Of The Rising Sun (Top 2000: 124)

1971, 1972:
The Beatles - Hey Jude (Top 2000: 92)

1973, 1974, 1975, 1977, 1979, 1980, 1981, 1983, 1984 (maart):
Deep Purple - Child In Time (Top 2000: 15)

1984 (december), 1987, 1988, 1991, 1992, 1995, 1997, 1998:
Queen - Bohemian Rhapsody (Top 2000: 2)

1986, 1989, 1990:
Led Zeppelin - Stairway To Heaven (Top 2000: 5)

1993:
Guns N' Roses - Sweet Child O' Mine (Top 2000: 35)

1994, 1996:
Metallica - One (Top 2000: 30)

1999, 2000, 2001, 2002:
Guns N' Roses - November Rain (Top 2000: 16)

2003:
U2 - One (Top 2000: 67)

De grote winnaars met de meeste nummer 1 noteringen zijn Queen (8x) en Deep Purple (9x) en ook in de Top 2000 hebben deze tracks sinds de start in 1999 steevast hoog gescoord. Het is pas vanaf 2019 dat Child In Time uit de Top 10 is geduikeld, maar het behoort tot mijn favorieten, samen met Led Zeppelin. 

Wat verder opvalt is dat Guns N' Roses met twee nummers op 1 heeft gestaan en dat er twee nummers 1 zijn van verschillende bands (Metallica en U2) maar met dezelfde titel: One. 

En een lijstje als deze is natuurlijk niet compleet zonder playlist, die kun je dan ook vinden op YouTube en Spotify.

© 2021 TTZL

Fan website: Top 100 Aller Tijden

Wikipedia NL: Top 100 Aller Tijden

YouTube Playlist: Top 100 Aller Tijden (#1)

Spotify Playlist: Top 100 Aller Tijden (#1)

#471: John Carpenter - Lost Themes (2015)

John Carpenter startte in 1969 een studie aan de  USC School of Cinematic Arts, maar stopte na een jaar om te gaan werken aan een speelfilm in eigen beheer. Samen met Dan O'Bannon schreef hij Dark Star, een film die uiteindelijk in 1974 uit zou komen. Er was weinig geld, de film zou uiteindelijk maar 60.000 dollar kosten, en daarom deden ze zoveel mogelijk zelf. O'Bannon acteerde en deed de special effects en Carpenter produceerde en regisseerde. Daarnaast componeerde en speelde ook hij de muziek. 

De special effects van O'Bannon resulteerden voor hem in een uitnodiging van George Lucas om aan de eerste Star Wars film te komen werken en twee jaar later zou hij het script schrijven voor Alien (waarbij hij vrijelijk uit Dark Star leende). Carpenter ging verder als filmregisseur en werd succesvol met films als Assault on Precinct 13, Halloween, The Fog,  Escape from New York, The Thing en Christine.

Voor bijna al deze films componeerde en schreef Carpenter ook de muziek. Alleen voor The Thing vroeg hij een ander, maar dat was dan ook de legendarische Ennio Morricone. Deze soundtracks tonen aan dat Carpenter een begenadigd componist en toetsenist is en met het Theme from Halloween maakte hij een instant klassieker, vergelijkbaar met iconische filmmotieven als Theme from Psycho en Theme from Jaws.

Zijn laatste regiewerk deed de inmiddels 73-jarige Carpenter in 2010, maar hij is nog wel actief als (executive) producer en vooral als componist en muzikant. Zo maakt hij de filmmuziek voor de nieuwe Halloween-franchise (Halloween (2018), Halloween Kills (2021) en Halloween Ends (2022)), maar vooral opvallend is dat hij eigen, niet aan films gerelateerde muziek is gaan uitbrengen.

Het eerste solo-album verscheen in 2015 en heet Lost Themes. Overigens is het strikt genomen niet echt een solo-album omdat Carpenter alles schrijft en speelt met Cody Carpenter (zijn zoon) en Daniel Davies (zijn peetzoon).

Het hoeft niet te verbazen dat de muziek een filmisch karakter heeft en sterk doet denken aan eerdere soundtracks. Carpenter kiest ervoor om niet geforceerd aan te sluiten bij de tijdgeest, maar te blijven doen waar hij sterk in was (en is) en zijn eigen natuurlijke ontwikkeling daarin te hebben. 

Het album kent een mooie diversiteit met orkestraal aandoend werk als Obsidian en Mystery, percussieve tracks met gitaarachtige geluiden zoals  in Domain en Abyss of de heerlijk bubbelende synths van Wraith.

Ook mooi is Purgatory dat traag en dreigend start en dan halverwege overgaat in een ritmisch geheel waardoor je al snel geneigd bent een eigen verhaal bij deze vagevuur-track te bedenken. De beste nummers herinneren mij aan zijn klassieke soundtracks. Vortex, Fallen en Night zijn geweldig en onmiddellijk herkenbaar als werk van John Carpenter.

Lost Themes werd goed ontvangen en daarom volgden Lost Themes II, Lost Themes III: Alive After Death en de digitale release Lost Themes Remixed. Ook niet te versmaden is het album Anthology: Movie Themes 1974-1998  waarop John, Cody en Daniel nieuwe versies van de filmthema's presenteren: met respect voor het verleden, maar met de techniek van nu.

© 2021 TTZL

Officiële website: John Carpenter

Wikipedia EN: John Carpenter

Wikipedia NL: John Carpenter

YouTube: Lost Themes [album]

Spotify: Lost Themes [album]

YouTube: Vortex

YouTube: Obsidian

YouTube: Fallen

YouTube: Domain

YouTube: Mystery

YouTube: Abyss

YouTube: Wraith

YouTube: Purgatory

YouTube: Night

YouTube: Theme from Psycho [Bernard Herrmann, 1960]

YouTube: Theme from Jaws [John Williams, 1975]

YouTube: Theme from Halloween [John Carpenter, 1978]

#470: Herb Alpert - Rise (1980)

Deze week weer eens een album uit de categorie guilty pleasures (zoals in blogs #8 en #347). Herb Alpert kende ik in 1979 van een cassettebandje van mijn ouders met daarop jaren zestig hits als A Taste of Honey en A Banda. Hij was heel populair in die tijd met een kitsch-variant op Mexicaanse muziek. Niet direct iets waar ik warm voor liep en normaal gesproken zou mijn 14-jarige ik daar zijn weinige centjes ook niet aan spenderen. 

Maar dan kom je ineens een prachtige transparante 12-inch in een spaarzaam bedrukte, eveneens transparante hoes tegen (in die tijd een zeldzame verschijning). Dat was al bijna genoeg voor de aanschaf en toen het nummer bij beluistering in de winkel ook nog eens totaal anders was dan wat ik van Alpert kende, nam ik de 12-inch mee naar huis.

Eind jaren zeventig was Herb Alpert niet meer de ster die hij eens was. Het was  in 1979 dan ook een stevige verrassing dat het nummer Rise, geschreven door Andy Armer en Alpert's neef Randy "Badazz" Alpert, een nummer één hit werd in de Billboard Hot 100. Het nummer deed het ook goed op andere hitlijsten in de VS (R&B, disco) en won een Grammy Award for Best Pop Instrumental Performance. Daarnaast zijn er veelvuldig samples uit het nummer gebruikt door andere artiesten en zijn er ook een flink aantal covers van verschenen. Door het succes van het los opgenomen nummer werd er snel werk gemaakt van wat uiteindelijk het album Rise zou worden.

Rise is een lekkere track, tegelijk jazzy swingend en relaxt, die perfect past in de tijdgeest anno 1979 met disco en smooth jazz. Maar voordat ik met dat nummer (of de clip daarvan) in aanraking kwam, had ik dus al kennisgemaakt met twee andere nummers via de transparante 12-inch. Rotation op de A-kant (uptempo met veel percussie) en Behind The Rain op de B-kant (uptempo met lekker fanatieke elektrische gitaar) passen qua sfeer perfect bij Rise. De tracks worden op kant A van het album voorafgegaan door 1980, een nummer dat bedoeld was voor als NBC-Sports thema voor de Summer Olympics in Moscow (maar doordat de VS daar niet aan meedeed werd het uiteindelijk gebruikt bij de 1986 FIFA World Cup in Mexico).

Zoals gezegd was het nooit de bedoeling een album op te nemen, maar toen de track Rise insloeg als een bom moest dat album er wel snel komen. Kant B is daarom gevuld met covers en die pakken niet geweldig uit. 

Street Life (van The Crusaders) is trager dan het origineel, maar eigenlijk best goed te verteren. Het wordt gevolgd door het dieptepunt van het album, Love Is, een cover van het Bill Withers origineel. De versie van Withers vind ik al niet geweldig, maar Alpert's cover is regelrechte edelkitsch. Angelina is niet veel beter, maar het origineel (van een solo-album van Procol Harum's Gary Brooker) is ook al geen topper. Met een versie van Joaquín Rodrigo's Concierto de Aranjuez, hier getiteld Aranjuez (Mon Amour) (A-Ron-Ways), revancheert Alpert zich en herleeft zijn jaren zestig periode een beetje. Alhoewel het niet voldoende is om de zwakke B-kant te redden, neemt dat niets weg van de genietbare A-kant van het album.

© 2021 TTZL

Officiële website: Herb Alpert

Wikipedia EN: Herb Alpert

Wikipedia NL: Herb Alpert

YouTube: Rise [album]

Spotify: Rise [album]

YouTube: 1980

YouTube: Rise

YouTube: Behind The Rain

YouTube: Rotation

YouTube: Street Life

YouTube: Love Is

YouTube: Angelina

YouTube: Aranjuez (Mon Amour) (A-Ron-Ways)

YouTube: Rise [clip]

YouTube: A Taste of Honey [Herb Alpert & The Tijuana Brass, 1965]

YouTube: A Banda [Herb Alpert & The Tijuana Brass, 1967]

YouTube: Street Life [The Crusaders]

YouTube: Love Is [Bill Withers]

YouTube: Angelina [Gary Brooker]

YouTube: Concierto de Aranjuez [Joaquín Rodrigo]

#469: Troum - Daur (1998)

Van 1988 tot 1996 maakte het Duitse trio Maeror Tri muziek in het schemergebied van ambient, noise en drone, enigszins vergelijkbaar met het Britse Zoviet France (zie blog #184). Nadat de band stopte, startten twee van de drie leden, Baraka[H] (Stefan Knappe) en Glit[S]ch (Martin Gitschel), een nieuw project: Troum (het oud-Duitse woord voor 'traum', oftewel 'droom').

Na de cassette Troumings in 1997 (in eigen beheer) volgde in juni 1998 Daur. Het is een op blauw 

transparant vinyl geperste 10-inch plaat die verpakt is 
in een hoes van kurk, met een raam van zilverpapier, in een oplage van 300 stuks. Er was ook een speciale oplage van 24 stuks in een rooster van plastic met aluminium. 

Op de A-kant staat de titeltrack Daur en dat is een dertien minuten durende audio-etalage van hun talent. Het nummer geeft ook aan hoe goed gekozen de bandnaam is, want het gecreëerde ambient/drone-klanklandschap heeft onmiskenbaar een dromerig karakter.

Het is wel de vraag of het een fijne droom is, want het geheel heeft een spannend, maar ook wat naargeestig karakter. Er zit een prachtige, slome opbouw in het nummer, die in de laatste minuut naar een mooi einde wordt gebracht. Een geweldige track.

Op de B-kant staan twee kortere nummers. De eerste is het krap vier minuten durende Venustas. Deze track roept een heel ander gevoel op dan Daur en heeft wat Midden-Oosters aandoende instrumentatie. Het doet mij wat denken aan de neo-klassieke dark wave (bij gebrek aan een betere term) van Dead Can Dance. 

Krypte doet dan weer denken aan het hemelse echo-gitaargeluid, ingebed in effecten, zoals dat bij veel bands in de jaren tachtig op het 4AD-label te horen was. Denk naast eerdergenoemde Dead Can Dance aan Bauhaus en Cocteau Twins en vooral This Mortal Coil. Dat wil zeker niet zeggen dat Troum klakkeloos kopieert, maar eerder dat ze op knappe wijze invloeden verwerken en er iets heel eigens van maken.

Na Daur heeft Troum nog vele prachtige andere werken uitgebracht in oplagen van slechts een paar honderd stuks. Het kan dus lastig zijn om deze te pakken te krijgen. Gelukkig hebben we daarvoor Discogs, Bandcamp (bij Troum zelf en bij het label Zoharum) en de webshop van Zoharum.

© 2021 TTZL

Bandcamp: Troum

Fan website: Troum

Wikipedia EN: Troum

Wikipedia NL: Troum

YouTube: Daur

YouTube: Venustas

YouTube: Krypte

YouTube: Troumings