Na het succes van het debuutalbum van de Nina Hagen Band (zie blog #105) zou je verwachten dat de band enthousiast aan een opvolger zou gaan werken. Problemen tussen Nina en de bandleden zorgden er echter voor dat het contractueel verplichte album er wel kwam, maar de samenwerking verliep nogal stroef. De bandleden schreven en speelden de muziek in, gescheiden van Nina, die alle teksten en vocalen voor haar rekening nam. De titel van het album, Unbehagen, doet ook geen moeite om de situatie te verbloemen.
Gezien deze ontstaansgeschiedenis is het niet vreemd dat het album minder goed is dan het debuut. Ook staan er een aantal nummers op die in een normale situatie het waarschijnlijk niet verder gebracht zouden hebben dan als b-kantje van een single. Ik denk hierbij aan de live-opname Wenn Ich Ein Junge Wär (een cover van een nummer uit 1963 van Rita Pavone), het 'campy' nummer Wau Wau en de instrumentale, korte afsluiter No Way.
Daartegenover staan gelukkig ook een heel aantal sterke nummers. Nummers die overigens al waren geschreven tijdens de tour voor het eerste album.
Opener African Reggae is een nummer met een lekker loom ritme, mooie instrumentele passages en een vocaal excellerende, alle kanten op schietende Nina Hagen. Voor de kortere singleversie is een clip gemaakt waarin het uiteenvallen van de band duidelijk is, want de bandleden komen er niet in voor.
Direct daarop volgt Alptraum (Duits voor nachtmerrie) waarin Nina als personificatie van de nachtmerrie de persoon toespreekt die de nachtmerries ondergaat. Bas en drums spelen een prachtig pulserende beat en samen met de metalig klinkende gitaren en Nina's apocalyptische vocalen maakt dit een topnummer.
Na Wir Leben Immer... Noch, een geinige Duitstalige cover van Lene Lovich's Lucky Number, volgen nog twee goede nummers. Herrmann Hieß Er gaat natuurlijk over Herman Brood en wordt gekenmerkt door sterk gitaarwerk en een opmerkelijke passage waarin een (niet zo goed gaande) LSD-trip lijkt te worden beschreven. Het volgende nummer Auf'm Rummel begint met heel toepasselijk met kermisgeluiden waarin we op de achtergrond het nummer Rangehn van het debuutalbum herkennen. Tekstueel beschrijft het kermisbezoek in haar jeugd in Oost-Duitsland waar de zin "hier is absolut nix los" de situatie aardig weer lijkt te geven.
Fall In Love Mit Mir tenslotte, is een anomalie in het oeuvre van La Hagen. Het is namelijk een nogal rechttoe-rechtaan liefdesliedje. Een leuk nummer, maar de niet zo sterk als de hiervoor beschreven tracks. Het doet echter niets af aan het feit dat Unbehagen genoeg sterke momenten kent om het album zo nu en dan weer eens te beluisteren.
In 1930 zingt Marlene Dietrich in de film Der blaue Engel het lied Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt (van Friedrich Hollaender) en zij wordt er op slag wereldberoemd mee.
Meer dan zestig jaar later pikken vier Nederlandse producers (Eric van Tijn, Jochem Fluitsma, Ed Smidt en Ad de Feijter) het nummer op en onder de éénmalig gebruikte projectnaam MCMXCII maken ze in 1992 het nummer Ich Bin Von Kopf Bis Fuss Auf Liebe Eingestellt, Ich Bin So Schön.
Het nummer is voor mij een heerlijke guilty pleasure. Natuurlijk, het is zo fout als wat, maar het klinkt tegelijk ook onweerstaanbaar lekker. Mijn favoriete versie is toch wel de Radio Edit met het stuwende ritme en de heerlijk overdreven gezongen tekst. Muzikaal gezien komen alle dance-clichés voorbij, maar doordat het bewust gebeurt wordt het juist leuk.
In de Club Mix ligt het tempo aan het begin veel lager en ook later houdt het een relaxte sfeer. De EQ-Lazer Mix en de Dee-Organ-Lite Mix zijn dan weer veel energieker en geven weer een andere blik op dezelfde track. Meestal houd ik niet zo van al die verschillende mixen, maar deze verschillen genoeg van elkaar om het interessant te houden.
Op internet is verbazingwekkend weinig te vinden over dit project/nummer (op de website van de Top 40 is er bijvoorbeeld niets over te vinden, dus ik denk dat het geen hit geworden is). Over de aanleiding of achtergrond van dit nummer weet ik ook nu nog niets, maar misschien hoort dat ook wel bij zo'n curiosum.
Als de kwaliteit van je zangstem bepalend zou zijn voor je succes, dan had zanger en toetsenist Paul Carrack net zo beroemd moeten zijn als Frank Sinatra, Marvin Gaye en Roy Orbison. Helaas is dat niet het geval voor Carrack.
Dat zal mede komen doordat hij weliswaar in succesvolle groepen als Ace, Squeeze en Mike + The Mechanics zat en als sessie- en concertmusicus werkte voor onder andere Elton John, Eric Clapton, Ringo Starr en B.B. King, maar nooit als solo-artiest is doorgebroken.
Het gevolg van zo'n carrière is dat veel van de door hem geweldig gezongen nummers verspreid staan over allerlei albums van groepen en artiesten. Gelukkig is iemand op het lumineuze idee gekomen om al die nummers te verzamelen op de 3CD-uitgave Collected.
De collectie start met de hit van Ace uit 1974, How Long. Nog steeds een geweldig nummer, maar als je luistert naar de live-uitvoeringen uit 2010 en 2014 (met Eric Clapton) hoor je dat Carrack's stem er met de jaren alleen maar beter op lijkt te worden. Na drie jaar bij Roxy Music maakt hij kort deel uit van Squeeze waarvoor hij onder andere het tijdloze Tempted zingt.
Hij gaat daarna deel uitmaken van de Mike + The Mechanics. Dit collectief met onder meer Mike Rutherford (ex-Genesis) bestaat sinds 1985 en is nog steeds bij tijd en wijlen actief. Carrack zong bij deze groep onder andere The Living Years, Over My Shoulder, Silent Running en Whenever I Stop.
Er staan ook wat tracks op Collected waar hij samen- of meewerkt met andere artiesten, zoals Don't Dream It's Over (met Paul Young), Burning Love (met Snowy White) en Your Own Special Way (met Steve Hackett). Zelfs als hij alleen de achtergrondvocalen doet is hij herkenbaar als wat.
Maar er zijn natuurlijk ook veel nummers van zijn solo-albums aanwezig en die doen bepaald niet onder voor de hierboven vermelde tracks. Waarschijnlijk ken je zelfs een aantal nummers zonder dat je weet dat ze van Paul Carrack zijn. Luister maar eens naar Don't Shed A Tear, When You Walk In The Room, Dedicated en mijn persoonlijke favoriet I Need You.
Collected is een met zorg en aandacht samengesteld album en tijdloos eerbetoon aan "The Man With The Golden Voice".
Na een succesvolle periode met The White Stripes gaat het met de solocarrière van Jack White ook voor de wind. En ook zijn andere projecten als The Raconteurs en The Dead Weather kunnen op bijval rekenen.
Na twee soloalbums* was er in 2016 was er ineens het dubbele tussendoortje Acoustic Recordings 1998-2016 waarop hij zowel materiaal van bovengenoemde groepen als van zijn eerste twee solo-albums heeft verzameld.
* Blunderbuss en Lazaretto, zie blog #84
De compilatie is chronologisch van opzet en begint daarom met nummers van The White Stripes zoals Sugar Never Tasted So Good, Hotel Yorba en You've Got Her In Your Pocket. Maar er staan ook non-album tracks op zoals het solo-nummer Never Far Away voor de soundtrack van Cold Mountain en een akoestische mix van Love Is The Truth, een nummer voor een Australische Coca Cola reclame.
Via onder andere een 'acoustic mix' van Carolina Drama van The Raconteurs komen we bij de solo-albums van Jack White. Ook hier niet alleen albumversies van de tracks, maar ook 'alternate' mixes. Wij krijgen ook de gehele akoestische versie van Just One Drink waarvan op de Lazaretto Ultra-LP alleen de intro te horen was voordat de elektrische versie van het nummer verder gaat (lees blog #84 voor de daar gebruikte dubbele groef techniek).
Normaal gesproken ben ik niet zo'n liefhebber van verzamelalbums, maar van deze thematische compilatie, met een flink aantal afwijkende versies van nummers, wordt ik wel blij.
Tim Smith startte de Engelse band Cardiac Arrest in 1975 en na één single en één album wijzigde de bandnaam in 1981 in Cardiacs. De band combineerde de energie van de punk met progressieve rock en invloeden uit ska, mediaeval music, folk music, heavy metal en hymns. In een artikel in een muziekblad stond eens dat één Cardiacs-nummer meer ideeën bevatte dan de gehele carrière van veel andere muzikanten.
De Cardiacs zijn echter nooit naar het grote publiek doorgebroken en in 2008 sloeg het noodlot toe. Alsof de duivel speelde met de bandnaam kreeg Tim Smith in juni van dat jaar een hartaanval gecomineert met een beroerte. Deze leidden tot schade aan zijn hersenen (door zuurstoftekort) en ook ontwikkelde hij de zeldzame neurologische aandoening dystonie (die zich kenmerkt door motorische stoornissen). Sindsdien wordt Tim Smith behandeld aan de gevolgen hiervan.
In 2010 werd duidelijk dat er veel geld nodig was voor zijn voortdurende zorg. Bevriende musici namen daarom muziek van de Cardiacs en andere projecten van Tim Smith op en brachten het album Leader Of The Starry Skies uit, waarvan alle opbrengsten naar hem gingen.
Twee van die nummers werden ook op een single uitgebracht en omdat Steven Wilson een van de vertolkers is werd ik op geattendeerd. Het Cardiacs-nummer Stoneage Dinosaurs is al een mooie, kalme ballad van zichzelf, maar het verstilde pareltje dat Wilson op de A-kant maakt van Stoneage Dinosaurs is geweldig. Op de B-kant gebeurt het tegenovergestelde. Fear van Spratleys Japs is een heel rustig nummer, maar Fear door Oceansize is veel heftiger dan het origineel (maar niet minder goed).
Luisterend naar deze twee nummers moet ik misschien toch nog maar eens het Leader Of The Skies-album op de kop tikken...
Na het succes van het debuutalbum van de Nina Hagen Band (zie blog #105) zou je verwachten dat de band enthousiast aan een opvolger zou gaan werken. Problemen tussen Nina en de bandleden zorgden er echter voor dat het contractueel verplichte album er wel kwam, maar de samenwerking verliep nogal stroef. De bandleden schreven en speelden de muziek in, gescheiden van Nina, die alle teksten en vocalen voor haar rekening nam. De titel van het album, Unbehagen, doet ook geen moeite om de situatie te verbloemen.
Gezien deze ontstaansgeschiedenis is het niet vreemd dat het album minder goed is dan het debuut. Ook staan er een aantal nummers op die in een normale situatie het waarschijnlijk niet verder gebracht zouden hebben dan als b-kantje van een single. Ik denk hierbij aan de live-opname Wenn Ich Ein Junge Wär (een cover van een nummer uit 1963 van Rita Pavone), het 'campy' nummer Wau Wau en de instrumentale, korte afsluiter No Way.
