Zoeken in deze blog

zaterdag 31 december 2016

#216: George Michael - Faith (1987) / Status Quo - Hello (1973)

Op de valreep van 2016 hebben nog twee grote namen uit de popmuziek het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld: George Michael en Rick Parfitt (van Status Quo). Omdat ik de toorn van mijn vrouw vrees als ik George Michael niet vermeld (wat Frank Zappa is voor mij, is George Michael voor haar) én omdat ik Rick Parfitt niet onvermeld wilde laten is dit een dubbelblog geworden.

Ik was geen liefhebber van de muziek van Wham! en verwachtte er eerlijk gezegd dan ook niet veel van toen George Michael aankondigde solo te gaan. Ik was echter aangenaam verrast toen zijn eerste album Faith verscheen. Het bleek zo'n beetje hét perfecte pop-album van de tachtiger jaren met tracks als Faith, Father Figure, I Want Your Sex, Hand To Mouth, Monkey en Kissing A Fool.

In de loop der jaren ben ik het album steeds meer gaan waarderen, ook al omdat ik het album steeds beter leerde kennen (waartoe mijn vrouw mij alle gelegenheid bood...). Maar echt onder de indruk van George Michael raakte ik pas toen ik meeging naar een concert van hem in Ahoy. Wat kon die man goed zingen! Dat had ik echt niet verwacht en daarnaast was het een perfect show. Daarom past hij zeker in het rijtje groten die ons in 2016 hebben verlaten.

Ook het overlijden van Status Quo's gitarist Rick Parfitt zorgde voor heel wat verdriet. De band startte in de late jaren zestig met psychedelische muziek als Pictures Of Matchstick Men en Ice In the Sun. Het aanvankelijke succes droogde snel op en na een uitstapje naar hard rock vond de band haar draai in een vorm van boogie rock met hard en blues rock invloeden. Het zou al snel een heel herkenbaar 'Status Quo geluid' opleveren.

Na het album Piledriver uit 1972 volgde een jaar later Hello! en dat zou hun doorbraak worden. Het is het eerste van vier albums die in de UK de albumlijst zouden aanvoeren. Het album is best gevarieerd met bijvoorbeeld het Beatlesque Claudie en het heel erg bluesy Softer Ride. Maar de bepalende nummers van het album zijn toch vooral Roll Over Lay Down, Caroline en het tien minuten durende Forty-Five Hundred Times. Het blijft een heerlijke plaat en in de jaren daarna zou Status Quo dit recept blijven herhalen op de albums die volgden.

Nog een paar uur en dan zit 2016 er op. Vanuit het perspectief van de popmuziek is dat ook maar beter, want het was een rampzalig jaar met zoveel grote namen die zijn overleden.

© 2016 TTZL


Officiële website: George Michael
Officiële website: Status Quo / Status Quo (Rick Parfitt tribute page)
Wikipedia EN: George Michael
Wikipedia EN: Status Quo / Rick Parfitt
Wikipedia NL: George Michael
Wikipedia NL: Status Quo / Rick Parfitt

YouTube: Faith
YouTube: Father Figure
YouTube: I Want Your Sex
YouTube: Hand To Mouth
YouTube: Monkey
YouTube: Kissing A Fool

YouTube: Pictures Of Matchstick Men
YouTube: Ice In the Sun
YouTube: Claudie
YouTube: Softer Ride
YouTube: Roll Over Lay Down
YouTube: Caroline

zaterdag 24 december 2016

#215: Fay Lovsky - Christmas Was A Friend Of Mine (1982)

Vorige week was ik vrij cynisch over kerstmuziek (en voldeed daarmee volledig aan de verwachtingen). Maar er is natuurlijk ook kerstmuziek die ik wel leuk vind. Eén van mooiste nummers is nota bene van eigen bodemChristmas Was A Friend Of Mine van Fay Lovsky

Iedere kerstperiode is het nummer weer vaak op de radio te horen en inmiddels is het onderdeel van het collectieve (kerst)geheugen van Nederland geworden. Je zou bijna vergeten dat het helemaal geen grote hit werd in 1982 (2 weken Top 40, hoogste plek 37).

Het nummer begint met een lang en prachtig, haast sacraal intro. Na driekwart minuut ontvouwt zich dan een bedrieglijk eenvoudig nummer. Bedrieglijk, omdat de muziek lang niet zo simpel is als het lijkt. Als je goed luistert gebeurt er op subtiele wijze onnoemelijk veel, maar omdat het vooral op de achtergrond gebeurt valt het in eerste instantie niet direct op. Na een minuut of drie grijpt Fay Lovsky even terug naar het intro om vervolgens een minuut durende outro te maken die even uniek als genietbaar is. En dat is dan alleen nog maar de muziek!

De mooie, nostalgische tekst verwijst naar het recente verleden waarin vooral het familie-kerstgevoel centraal staat. Samen kijken naar Billy Smart's Kerstcircus en luisteren naar Auld Lang Syne in een tijd waarin je als kind dacht dat er echt vrede op aarde was en Kerst niet alleen om geld verdienen en consumeren draaide.

Christmas Was A Friend Of Mine is voor mij altijd weer een lichtpuntje in deze donkere dagen.

© 2016 TTZL


Officiële website: Fay Lovsky
Wikipedia NL: Fay Lovsky

YouTube: Christmas Was A Friend Of Mine [clip]
YouTube: Christmas Was A Friend Of Mine [met songtekst in beeld]

YouTube: Auld Lang Syne

zaterdag 17 december 2016

#214: Fear - Fuck Christmas (1982)

Al zo'n 2000 jaar wordt de muziekwereld rondom de Kerstdagen bezet door hypocriete, mierzoete Kerstmuziek. Heel de muziekwereld? Nee, een kleine groep muzikanten blijft moedig weerstand bieden aan de overweldigers en maakt het leven in de Kerstperiode nog enigszins dragelijk.

En dan heb ik het natuurlijk niet over Kerstliedjes waarbij de hoofdpersoon tijdens Kerstmis zelf niet gelukkig is zoals bijvoorbeeld Elvis Presley in Blue Christmas. Nee, het gaat om Kerstliedjes waarin het fenomeen Kerst, of dat waar het toe verworden is, bekritiseerd wordt.

Neem bijvoorbeeld The Night Santa Went Crazy van "Weird Al" Yankovic waarin de Kerstman mentaal door zijn hoeven zakt of zijn Christmas At Ground Zero. En in Post Apocalypse Christmas van Gruff Rhys blijkt Kerstmis na een nucleaire oorlog ook niet alles. Ook South Park mag in dit overzicht natuurlijk niet ontbreken met hun godslasterlijke The Most Offensive Song Ever

Corey Taylor (XM@S), Blink-182 (I Won't Be Home For Christmas) en Weezer (Christmas Celebration) zijn overduidelijk ook geen fans van alle Kerstverplichtingen en hebben dat mooi op muziek gezet. De jongens van Hanoi Rocks hebben het minder moeilijk met Kerstmis want in Dead By Xmas denken ze het niet eens te halen. 

The Murder City Devils gooien het over een heel andere boeg in 364 Days. Zij denken aan die arme Kerstman die de rest van het jaar alleen is:

St. Nicholas, St. Nicholas, at the North Pole

364 days spent all alone
Take off your boots, pour a drink
Try not to cry, try not to think

Maar het krachtigste anti-Kerstlied is toch wel Fuck Christmas van de Amerikaanse hardcore punkband Fear. In hun single van slechts 45 seconden weten ze zowel het gangbare sentiment rond Kerstmis te vangen alsook hun eigen gevoelens aangaande deze dagen:

Don't despair,
Just because it's Christmas.
Children, they're
All so gay at Christmas.

All the children on the street
Hope they get something good to eat.

But for me it's not so great.

Fuck Christmas! (10x)

Mocht je de komende dagen last krijgen van een Sky Radio kerstallergie, dan heb je met deze 'playlist' een tegengif. 


© 2016 TTZL


Official Facebook site: Fear
Wikipedia EN: Fear

YouTube: Elvis Presley - Blue Christmas
YouTube: "Weird Al" Yankovic - The Night Santa Went Crazy
YouTube: "Weird Al" Yankovic - Christmas At Ground Zero
YouTube: Gruff Rhys - Post Apocalypse Christmas
YouTube: South Park - The Most Offensive Song Ever
YouTube: Corey Taylor - XM@S
YouTube: Blink 182 - I Won't Be Home For Christmas
YouTube: Weezer - Christmas Celebration
YouTube: Hanoi Rocks - Dead By Xmas
YouTube: The Murder City Devils - 364 Days
YouTube: Fear - Fuck Christmas

zondag 11 december 2016

#213: Greg Lake (1947-2016)

Deze week was het weer zover. Opnieuw legde een muzikale grootheid het loodje: Greg Lake. En daarmee voegt dit blog zich in een lange rij eerbetonen: #164, #166, #167, #168, #169, #180, #189, #200, #209 en natuurlijk #174 van zijn compaan Keith Emerson.

Bassist en zanger Greg Lake werd geboren in Dorset (aan de Engelse zuidkust) en speelde in vele bandjes totdat hij door Robert Fripp gevraagd werd om zich aan te sluiten bij de band die King Crimson zou worden. Met die band maakt hij twee albums: In The Court Of The Crimson King (1969) en In The Wake Of Poseidon (1970).

Zijn onmiskenbare stemgeluid met karakteristiek Engelse tongval kleurt vele klassiekers van die twee albums, zoals 21st Century Schizoid Man en The Court Of The Crimson King (hier in live versies van Greg Lake) en In The Wake Of Poseidon.

In april 1970 startte Greg Lake samen met toetsenist Keith Emerson (ex The Nice) en Carl Palmer (ex The Crazy World Of Arthur Brown en Atomic Rooster) de zeer succesvolle supergroep Emerson, Lake & Palmer (ELP). 

Ondanks dat ELP toch vooral een albumgroep was scoorden ze ook een paar hits. Van hun gelijknamige debuutalbum werd de track Lucky Man een succes (ook in Nederland). Opvallend is dat Lake het nummer al schreef toen hij pas 12 was. 

In sommige landen werden ook From The Beginning en de live-versie van Peter Gunn een hit (top 5 notering in de diverse Nederlandse hitlijsten). Fameus werd ELP echter met lange, uitgesponnen, epische progrocknummers als Take A Pebble, Tarkus, Pictures At An Exhibition en Karn Evil 9.

In 1979 hield ELP op te bestaan, al zijn ze daarna nog een aantal keer bij elkaar gekomen en zijn er ook nog twee studio- en een aantal live-albums verschenen.

Greg Lake heeft na 1979 zowel solo als in projectvorm de nodige dingen gedaan, maar hij zal toch vooral herinnerd worden als de bassist en stem van de vroege King Crimson en met name als de frontman van Emerson, Lake & Palmer.


© 2016 TTZL


Officiële websiteGreg Lake
Wikipedia EN: Greg Lake
Wikipedia NL: Greg Lake 

YouTube: 21st Century Schizoid Man (Greg Lake, live)
YouTube: The Court Of The Crimson King  (Greg Lake, live)
YouTube: In The Wake Of Poseidon (King Crimson)
YouTube: Lucky Man (ELP)
YouTube: From The Beginning (ELP)
YouTube: Peter Gunn (ELP)
YouTube: Take A Pebble (ELP)
YouTube: Tarkus (ELP)
YouTube: Pictures At An Exhibition (ELP)
YouTube: Karn Evil 9 (ELP)

zondag 4 december 2016

#212: Sue Saad & The Next - Sue Saad & The Next (1980)

In 1978 formeren drie 'high school' vrienden een band. Hun eerste album heeft enig succes in de VS en in Nederland hebben ze een Top 20 hit. Toch blijft het voor Sue Saad And The Next bij dat ene album.

Na een verhuizing van Santa Barbara via San Francisco naar Los Angeles voegen Sue Saad (zangeres), James Lance (drums) en Tony Riparetti (gitaar) de studiomuzikanten Billy Anstatt (gitaar) en Bobby Manzer (bas) toe aan de band.

Met die band treden ze veel op en hun zelf gsechreven nummers trekken de aandacht. De songschrijvers van de band (Saad/Lance/Riparetti) worden door Warner Bros. onder contract genomen om zich te ontwikkelen als liedjesschrijvers. Ze worden echter ook onder de aandacht gebracht van producer Richard Perry die de band direct onder contract neemt bij zijn eigen Planet Records label.

Hun album wordt snel en goedkoop opgenomen. In slechts twintig dagen en voor slechts 50.000 dollar is de klus geklaard (waar drie tot zes maanden en 150.000 dollar toen de standaard was). Het is aan het album echter niet af te horen.

Het gelijkname album Sue Saad And The Next opent met Gimme Love/Gimme Pain. Het is een lekkere midtempo rocker met lekker veel afwisseling. Ook Your Lips-Hands-Kiss-Love en Won't Give It Up vallen in deze categorie en liggen lekker in het gehoor.

Het album is als geheel ook heel afwisselend want er staan ook energieke uptempo nummers op als It's GotchaI I Me Me en I Want Him, maar ook twee rockballad-achtige tracks: Cold Night Rain en Danger Love.

Er zijn twee nummers die enige bekendheid hebben verworven. Prisoner is een sterke rocksong, traag en slepend, met scheurgitaar en dito vocalen. Het nummer is onder andere gecoverd door Sheena Easton, Uriah Heep (zie blog #156) en Cherie and Marie Currie (ex-Runaways).

In Nederland werd Young Girl een hit (6 weken in de Top 40) en dat blijft voor mij het hoogtepunt van de plaat. Alle sterke punten van het album komen bij elkaar in dit nummer. Wisselingen in tempo en dynamiek, mooie breaks en overgangen, sterke zang en tekst, gierende gitaar en lekker stuwende bas en drums. 

De muziek van van de band is gelukkig in ieder geval weer digitaal verkrijgbaar via iTunes. En het is al mooi dat Sue Saad And The Next daar op staat, maar nog veel mooier is dat ook hun tweede album Long Way Home (in eigen beheer opgenomen in 1980, maar nooit uitgebracht) nu voor het eerst te koop is.

© 2016 TTZL


Discogs webpage: Sue Saad & The Next
Wikipedia EN: Sue Saad & The Next

YouTube: Gimme Love/Gimme Pain 
YouTube: It's Gotcha 
YouTube: Prisoner 
YouTube: Young Girl 
YouTube: I I Me Me 
YouTube: Your Lips-Hands-Kiss-Love 
YouTube: I Want Him 
YouTube: Cold Night Rain 
YouTube: Won't Give It Up 
YouTube: Danger Love

YouTube: Prisoner [Sheena Easton]
YouTube: Prisoner [Uriah Heep]