In blog #297 besteedde ik al eens aandacht aan het Delftse De Div. Deze band bestond van 1979 tot 1990 en het vorige blog focuste zich op materiaal uit de latere periode (1985/86). Deze keer wil ik terug naar de start, de mini-LP Stap Voor Stap uit 1981.
In het prille begin is het een experimentele groep. Het eerste optreden is in de hal van het gebouw van bouwkunde van de TU Delft in het kader van een protest tegen de invoering van de tweefasenstructuur en daarom werd er ook in het Nederlands gezongen (en dat bleef lange tijd zo). Al snel wordt het serieuzer en ontstaat de bezetting van de eerste platen: Art Zaaijer (zang), Marc De Reus (bas), Peter De Wolf (drums), Rob Dingemans (gitaar) en Niek Van Slobbe (gitaar).
Met producer Dick Polak (ook wel bekend als Dirk Polak en vooral bekend van Mecano) worden medio 1981 vier nummers opgenomen die nog hetzelfde jaar verschijnen bij het eveneens Delftse label Plexus.
Het mini-album opent met Stap Voor Stap en dat nummer ligt van alle vier de tracks het dichtst bij het hoekige, tegendraadse en met funk-invloeden geïnjecteerde geluid dat op de toekomstige releases zo kenmerkend zal zijn voor De Div. Ook tekstueel is het een voorbode van wat gaat komen: abstract, kritisch en non-conformistisch.
In Het Midden is muzikaal iets traditioneler van opbouw en vorm dan het titelnummer en heeft de prachtige tekstuele passage:
Langzaam, langzaam, kijk om je heen
Langzaam, langzaam, jouw ogen zijn van steen
Hoor ze schuren in hun kassen
En bij iedere stap
Hou ik meer, hou ik meer
Hou ik meer van dat geluid
De twee nummers op kant B kennen tekstuele thema's die persoonlijk van aard en redelijk verhalend zijn, respectievelijk over eenzaamheid en de leegte van het bestaan. Het zullen uitzonderingen blijken te zijn in het oeuvre van De Div.Spetters heeft een inventief drumritme en een geweldige diepe bas. Daarbij komt nog dat de melodielijn van de zang heerlijk eigenzinnig is, net als in het nummer daarna, Meer.
In mijn vorige blog over De Div uit juni 2018 schreef ik dat het mooi zou zijn als iemand het complete oeuvre van De Div (inclusief demo's, cassettes, tracks op verzamelaars etc.) zou uitbrengen in een mooie, geremasterde verzamelbox. Helaas is dat er nog niet van gekomen. En dat is jammer, want de muziek van De Div verdient absoluut een tweede ronde.
© 2020 TTZL
Na de blogs #117 en #317 mag het duidelijk zijn dat de Amerikaanse punk band Dead Kennedys mij kan bekoren. Met name de eerste periode (1978-1986), waarin Jello Biafra de zanger, tekstschrijver en belangrijkste componist was, leverde prachtalbums en -singles op.
Na de split in 1986 ging Biafra zich vooral richten op het runnen van het Alternative Tentacles label (met het briljante motto 'Tormenting The Stupid Since 1979') en bracht hij regelmatig solo-albums uit, zowel spoken word als muziek, het laatste vaak in samenwerkingen of gelegenheidsgroepen.
De samenwerking uit 1989 met de Canadese hardcore-band D.O.A. bevalt mij het beste. Last Scream Of The Missing Neighbors bevat een half uurtje heerlijke, kwaliteitspunk met een mening.
De eerste vier nummers verschillen muzikaal niet heel veel van elkaar, maar klinken prima en bij de a capella opening van het het eerste nummer (That's Progress) weet je meteen dat het tekstueel ook weer goed zit:
Give me an M!
Give me an A!
Give me a you!
Give me an L!
Give me your money! (Sure!)
What's that spell? (Mall!)
What's that spell? (Shopping Mall!)
Veel teksten zijn dertig jaar later nog verbazingwekkend actueel, zoals over de tandeloze UN vredesmacht (Attack of the Peacekeepers) of het hilarische Power is Boring waarin de alledaagse problemen van een dictatoriaal heerser worden behandeld. Het onderwerp in Wish I Was in El Salvador is dan wel achterhaald, de focus op de overzeese Amerikaanse "interventies" is dat zeer zeker niet.
Muzikaal gezien zijn de laatste twee nummers het meest interessant. Op een hele knappe manier bewerken Biafra en D.O.A. het geweldige origineel van The Animals naar een heel eigen versie van We Gotta Get Out of This Place. Ook de tekst lijkt op hun lijf geschreven.
Afsluiter is het bijna veertien minuten durende Full Metal Jackoff. Het nummer kent een prachtige opbouw waarbij de riff ontstaat vanuit gitaar-feedback en de track langzaam wordt opgebouwd. Het nummer kent krachtig gitaarwerk van D.O.A.'s Joe Keithley en de tekst van het nummer is een bijtende aanval op de regering Reagan/Bush.
Het gaat over het Iran-Contra-schandaal, de vermeende betrokkenheid van de CIA bij drugsinvoer in de Verenigde Staten, de controle over de samenleving en de dreigende verandering van Amerika in een politiestaat. Ook wordt de veronderstelde betrokkenheid belicht van de Amerikaanse regering bij het vermoorden en verdwijnen van hun eigen burgers ("net als in Chili of Guatemala") en vandaar de titel Last Scream of the Missing Neighbors. Heel treffend is de passage waarin Biafra vraagt "Do you really think your neighbors would even care?" terwijl het geluid van marcherende laarzen aanzwelt.
Natuurlijk hoef je het niet met alles eens te zijn, maar vooral de bevlogenheid en het doorzettingsvermogen dat Jello Biafra al tientallen jaren tentoonspreidt moet toch ontzag afdwingen. Speciale vermelding verdient nog de hoes van 'Punk Art Surrealist' Winston Smith die al veel meer hoezen voor onder andere Dead Kennedys en Jello Biafra heeft gemaakt.
Er ging een grote schok door de muziekwereld toen het bericht kwam dat drummer en tekstschrijver Neil Peart van Rush was overleden op 67-jarige leeftijd. Zijn ziekte (hij vocht drie-en-een-half jaar tegen hersenkanker) was een goed bewaard geheim en het lijkt erop dat het nogal plotselinge einde van Rush een paar jaar terug dus niet alleen met zijn spierproblemen in benen en armen te maken had. Eerder had het verlies binnen tien maanden in 1997-98 van zijn dochter (ongeluk) en vrouw (kanker) al voor een lange sabbatical gezorgd.
Neil Peart was onbetwist één van de beste rockdrummers aller tijden en is van invloed geweest op vele andere rockdrummers. Zijn 'in-concert' drumsolo's zijn vermaard vanwege zijn gebruik van een zeer uitgebreide drumkit (zie bijvoorbeeld zijn optreden bij David Letterman). Voor mij zit zijn grootsheid echter nog meer in de inventieve manier van drummen waarmee hij de bas van Geddy Lee en de gitaar van Alex Lifeson ondersteunde binnen de songs van Rush.
Het is allemaal goed terug te horen op Moving Pictures, het absolute hoogtepunt in het oeuvre van Rush (al komen Permanent Waves en 2112 akelig dicht in de buurt). Het album opent met Tom Sawyer en met de prachtige synthesizerpartijen is het een ultiem progrock nummer.
In het daaropvolgende Red Barchetta beschrijft Peart een toekomst waarin autorijden verbannen is door een 'motor law', maar de oom van de protagonist heeft nog een rode Barchetta verborgen waar ze op zondagen heimelijk in rijden. Prachtige verhalende song met heerlijk gitaarwerk, zowel subtiel als uit de bocht gierend als een sportwagen.
Het instrumentale YYZ is een concertfavoriet en verwijst naar de code van het vliegveld in de buurt van Rush' thuisbasis. Die code hoorde Rush in morse toen zij door gitarist Alex Lifeson naar huis werden gevlogen en dat ritme werd de basis voor YYZ (en is ook in het nummer terug te horen). Limelight sluit daarna kant A af in stijl. Het nummer drukt Peart's onbehagen uit met alle aandacht die blijkbaar hoort bij het succes dat ze hebben.
Op kant B opent het elf minuten durende The Camera Eye met een uitgesponnen intro dat na een minuut of twee abrupt overgaat in de rest van de track. Daarin krijgen alle drie bandleden de ruimte om te excelleren en fabriceren ze een intrigerend werkstuk.
In Witch Hunt roept het intro een heel naargeestige sfeer op die perfect bij het nummer blijkt te passen. De heksenjacht wordt hier overdrachtelijk gebruikt voor de situatie waarin machthebbers het volk manipuleren:
The righteous rise
With burning eyes
Of hatred and ill-will.
Madmen fed on fear and lies
To beat and burn and kill.
They say there are strangers who threaten us,
Our immigrants and infidels.
They say there is strangeness to danger us
In our theatres and bookstore shelves,
That those who know what's best for us
Must rise and save us from ourselves.
Er is sinds 1981 niet veel veranderd...
Afsluiter Vital Signs kent een heerlijk hoekig ritme en in de gitaarriff zijn reggae-invloeden te herkennen. Het gebruik van electronica (met name het gebruik van sequencers) wordt op de volgende albums verder uitgebouwd. Ook hier is het tekstuele thema (individualiteit versus de druk om te conformeren aan de norm) nog steeds actueel.
Met de hoes van het album is ook nog iets bijzonders aan de hand. Het is een 'triple entendre' (drievoudige woordspeling). Ten eerste zien we verhuizers die schilderijen verplaatsen ('they are moving pictures'). Ten tweede staan er mensen naar de schilderijen te kijken en deze zijn erdoor ontroerd ('emotionally these are moving pictures'). En ten derde zien we op de achterkant van de hoes dat een filmcrew een 'moving picture' van het geheel aan het opnemen is.
Tot slot moet ik de lezers van dit blog mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik kwam er tot mijn schrik achter dat ik niet eerder over Rush geschreven heb terwijl de band tot mijn favorieten behoort. Ik hoop het in de toekomst meer dan goed te maken!
© 2020 TTZL
Officiële website: Rush
Wikipedia EN: Rush
Wikipedia NL: Rush
Vorige week schreef ik over Epische Rock Songs uit de TOP 2000 en kondigde ik dit vervolg al aan. Als je namelijk buiten de kaders van de (hard) rock kijkt, zie je nog veel meer (en veel langere) epische tracks waarvan vele iedere jaar weer de TOP 2000 halen.
Ik heb dertig favorieten geselecteerd en naar mijn voorkeur (van dit moment) gerangschikt. Opvallend is dat 29 van de 30 tracks uit de periode 1968-1997 komen en er slechts één van latere datum is: Blackstar van David Bowie uit 2015.
Wellicht heeft dat iets te maken met de opkomst van muziek luisteren via streaming platforms. De lengte en structuur van popmuziek wordt hier wezenlijk door veranderd. In bijvoorbeeld dit artikel in De Volkskrant wordt uitgelegd waarom tegenwoordig in veel nummers het refrein al binnen dertig seconden te horen is: "Want anders klikken mensen door naar het volgende nummer". Ook de lengte van een track is begrensd op tien minuten als je deze in aanmerking wilt laten komen voor de hitlijsten.
Betekent dit dat er tegenwoordig geen lange tracks meer gemaakt worden? Natuurlijk niet. Er zijn genoeg artiesten die zich hier niets van aantrekken en heerlijke lange tracks maken. Voorbeelden te over in de jaarlijkse lijst met 'ondergewaardeerde liedjes', de SNOB 2000, zoals Fear Inoculum (10:23) van TOOL, Not van Big Thief (6:06) of Auster (8:58) van Monomyth - allemaal tracks uit 2019.
Ik heb een YouTube Playlist aangemaakt waarmee onderstaande tracks achter elkaar worden afgespeeld en je meer dan vijf uur (!) kunt genieten van:
Elvis Costello - I Want You (1986, #712, 06:44)
Kraftwerk - Autobahn (1975, #1105, 22:42)
Pink Floyd - Echoes (1971, #194, 23:31)
The Doors - Riders On The Storm (1971, #75, 07:14)
Billy Joel - Goodnight Saigon (1983, #101, 06:58)
Supertramp - Fool's Overture (1977, #71, 10:52)
Yes - Close To The Edge (1972, #1620, 18:12)
David Bowie - Blackstar (2015, #1267, 09:57)
Peter Gabriel - Biko (1980, #1346, 07:32)
Neil Young - Like A Hurricane (1977, #562, 08:14)
Radiohead - Paranoid Android (1997, #342, 06:23)
Joe Jackson - A Slow Song (1982, #1880, 07:13)
Underworld - Born Slippy .NUXX (1996, #418, 9:41)
Dire Straits - Telegraph Road (1982, #40, 14:02)
Genesis - Firth Of Fifth (1973, #688, 09:35)
Duncan Browne - The Wild Places (1979, #1864, 06:03)
Creedence Clearwater Revival - I Heard It Through The Grapevine (1973, #1000, 11:05)
Iron Butterfly - In A Gadda Da Vida (1970, #1100, 17:05)
Rare Earth - Get Ready (1970, #1597, 21:03)
Al Stewart - Year Of The Cat (1977, #656, 06:40)
Derek & The Dominos - Layla (1971, #732, 07:01)
Sinead O'Connor - Troy (1987, #250, 06:03)
10cc - I'm Not In Love (1975, #551, 06:04)
Don McLean - American Pie (1972, #542, 08:27)
Richard Harris - MacArthur Park (1968, #1696, 07:02)
The Mark & Clark Band - Worn Down Piano (1977, #274, 08:01)
Manfred Mann's Earth Band - Blinded By The Light (1976, #1622, 07:06)
Bob Dylan - Hurricane (1975, #208, 08:33)
Santa Esmeralda - Don't Let Me Be Misunderstood (1977, #1816, 16:05)
Bruce Springsteen - Jungleland (1975, #717, 09:33)
Zoals hierboven te zien is dreigen er een aantal tracks (met name die van Santa Esmeralda, Duncan Browne en Joe Jackson) volgend jaar uit de TOP 2000 te tuimelen. Ik ben benieuwd of dat in 2020 ook echt gebeurd en of er interessante nieuwe 'Epic Tracks' bij zullen komen.
In blog #297 besteedde ik al eens aandacht aan het Delftse De Div. Deze band bestond van 1979 tot 1990 en het vorige blog focuste zich op materiaal uit de latere periode (1985/86). Deze keer wil ik terug naar de start, de mini-LP Stap Voor Stap uit 1981.
