De groep kreeg succes in de UK en de rest van Europa met nummers als The Sun Ain't Gonna Shine Anymore en (Baby) You Don't Have To Tell Me. Echter, het succes nam eind 1966 alweer af en in 1968 werd de groep ontbonden. Alle bandleden namen vervolgens solowerk op waarbij Scott nog het succesvolst was.
Geheel onverwacht kwam er midden jaren zeventig een reünie die met het titelnummer van het nieuwe album zowaar een grote hit opleverde: No Regrets. Het nummer We're All Alone van het volgende album (Lines) werd ook nog een klein hitje in Nederland. De albums waren niet slecht, maar ook niet verrassend of spannend.
Scott zinde op een andere koers, maar de democratie in de band zat dat in de weg. Nite Flights, het album dat hun zwanenzang zou blijken te zijn, is daarom verdeeld in drie stukken. Twee songs zijn van Gary's hand en John leverde er vier. Deze tracks borduren voort op de vorige albums en zijn wederom niets bijzonders. Luister maar naar Den Haague of Fury And The Fire.
De eerste vier nummers van het album zijn van Scott en hier zal niemand op voorbereid zijn geweest. Ik denk dat kopers in eerste instantie dachten een mispersing in handen te hebben!
Geïnspireerd door de Berlijn-albums (Low, "Heroes") van David Bowie en Brian Eno slaat Scott hier een hele nieuwe weg in, die naar eigen zeggen Bowie weer inspireerde bij het maken van Lodger.