Zoeken in deze blog

zondag 31 juli 2016

#194: Resonance - OK Chicago (1974)

Herinner je je de hitsingle "OK Chicago" nog uit 1974? Pierre Bachelet was een Franse singer/songwriter die in zijn beginjaren vooral bekend werd door soundtracks te maken voor de films Emmanuele en Histoire d'O. Midden jaren 70 vormde hij kort een duo met de eveneens Franse Mat Camison onder de naam Resonance.

Hun eerste uitgave was de single OK Chicago. De gangsterverwijzingen in titel en hoes komen ook terug in het nummer. Scheurende auto's, sirenes en mitrailleurvuur vormen de achtergrond voor een uptempo nummer waarin pop, funk en disco op een aparte manier worden gecombineerd. Synthesizers en blazers zetten opvallende accenten.

Het nummer sloeg in vele landen aan en ook in Nederland was het een grote hit: 10 weken in de Top 40 waarvan drie weken op nummer 3. Alleen The Rubettes (Sugar Baby Love), Earth And Fire (Love Of Life) en Paper Lace (The Night Chicago Died - met een vergelijkbaar thema!) konden Resonance van een nog hogere klassering afhouden.

Opvallend aan de single was de sterke b-kant. Waar de flipzijde in die tijd vaak een inferieur nummer of een instrumentale versie was, kwam Resonance met Yellow Train. Aan het begin raast er een trein van rechts naar links door je boxen en de cadans van de rijdende trein krijgt dan langzaam bijval van de drummer. De rest van het nummer bestaat eigenlijk alleen uit treingerelateerde geluiden waarover de drummer soleert en gek genoeg dat werkt fantastisch. Een nummer dat je steeds opnieuw kunt beluisteren en niet verveelt. 

Er volgde hetzelfde jaar nog een tweede single, Moto Rock / Safari Love, maar deze kan niet tippen aan de eerste. Misschien staan daarom alleen de nummers van de eerste single op het dubbelalbum The Time Machine uit 1976. Van dit album komt nog de single Boxing Joe / Go! Go! Go! en die nummers zijn, net als de rest van het album, leuk maar niet spectaculair. 

Na dit album was het over voor Resonance, maar ze zullen altijd worden herinnerd door OK Chicago, hun gave bijdrage aan de popmuziek.

© 2016 TTZL


Discogs: Resonance
Discogs: Mat Camison
Wikipedia EN: Pierre Bachelet
Wikipedia NL: Pierre Bachelet

YouTube: OK Chicago
YouTube: Yellow Train
YouTube: Moto Rock
YouTube: Safari Love
YouTube: Boxing Joe
YouTube: Go! Go! Go!

zondag 24 juli 2016

#193: Motor - Hexen (2000)

In 2000 bracht Вадим Угрюмов (Vadim Ougrioumov) onder zijn pseudoniem Motor een CD in eigen beheer uit. Veel kwam de koper echter niet te weten over het album Hexen en de maker. De spartaanse uitvoering bestond namelijk uit een blanco doosje, een blanco CD en twee kleine stickers met alleen de naam en de titel.

De uitvoering intrigeerde en daarom heb ik destijds de CD uit de bak heb gevist zonder er verder iets van te weten. Eénmaal thuis de CD in de speler gestopt bleek het gaan om minimal techno met house-invloeden (ook wel tech house genoemd) van een geweldig niveau.

Buiten een kleine kring is Motor niet erg bekend geworden, maar gelukkig staan er op YouTube toch een paar nummers van dit album. Luister naar Track 2 en Track 14 (de nummers hebben geen titels) en geniet van de energie en inventiviteit die Motor aan de dag legt. 

Als je nog meer van hem wilt horen kun je ook nog luisteren naar de prachtige tracks 4 & 5 van één van de vier platen die hij maakte voor het onvolprezen Audio.nl label dat tussen 1998 en 2007 een flink aantal juweeltjes in deze (en aanverwante) genres uitbracht. Ze brachten ook het album Hexen in deze serie opnieuw uit in 2001.

Veel van de discografie van Motor is gratis te downloaden via het internet-archief Archive.org waarnaar hij via zijn eigen website verwijst. Je kunt hier onderstaande albums vinden:

2000 - First Snake
2004 - Horse Mixes
2004 - Dragon
2005 - Shor
2006 - Zima (CD-R + Motor)
2006 - Mammoth
2006 - Mammoth Part 2
2007 - Originals & Edits
2007 - Abstrakt Machine
2010 - Tiger Tunes
2014 - John Lee Hooker Remixes (with Raido + Motor)


© 2016 TTZL


Op label website: Motor
Discogs website: Motor
Eigen label website: top-40.org

YouTube: Track 2
YouTube: Track 14

YouTube: 4 & 5

zondag 17 juli 2016

#192: Pete Namlook & Dr. Atmo - Silence I + II (1992/1993)

In blogs #96 en #102 besteede ik al eerder aandacht aan de in 2012 overleden Pete Namlook. Deze productieve Duitser (echte naam: Peter Kuhlmann) maakte heel veel (ambient en 
elektronische) muziek, zowel solo als vaak in samenwerkingen. Dat hij een eigen label (genaamd Fax +49-69/450464) bestierde, maakte het makkelijker om zoveel albums uit te brengen, al waren de oplagen wel altijd beperkt.

Een van de projecten heet Silence en bestaat uit vijf albums. De eerste twee albums maakte hij samen met Dr. Atmo en deze sterk atmosferische platen zijn absolute toppers in het ambient genre.  

Opener Omid (Hope) van het album Silence is een zeer traag verglijdend, twintig minuten durend werk waarin af en toe ritmische elementen en gesproken tekst opduiken. Na dit intrigerende begin volgen nog drie lange tracks waarvan de laatste (Trip) wat meer ritmische elementen kent.

Silence II kent een soortgelijke opbouw. Opener Life/Dead is weer een lange, trage track met spaarzame ritmische accenten en gesproken tekst. Daarna volgt Heaven, een track met engelachtige vocalen en een aparte sfeer. Het is de korte versie van de veel langere originele track. Hierna volgen nog drie tracks waarvan Faith het meeste opvalt door de oosterse sfeer.
De muziek op deze twee Silence-albums kan prima helpen om ontspannen weg te dromen of dienen als soundtrack als je bijvoorbeeld gaat lezen of puzzelen. Klik het YouTube bestand aan en geniet van 2½ uur topklasse ambient.
Naast een gezamenlijke heruitgave van de eerste twee Silence-albums in 1994 is er ook nog een 
officiële MP3-CD met alle albums uit de serie verschenen, maar ook deze was gelimiteerd (tot 500 stuks). Mocht je geïnteresseerd zijn geraakt dan ben je aangewezen op de tweedehandsmarkt (bijvoorbeeld via Discogs) of iTunes waar de muziek van Pete Namlook gelukkig nog steeds verkrijgbaar is.


© 2016 TTZL


Fan website:  Pete Namlook
Discogs website: Dr. Atmo
Wikipedia EN: Pete Namlook
YouTube: Silence I+II [hele albums]

YouTube: Omid (Hope) 
YouTube: Trip
YouTube: Life/Dead
YouTube: Heaven
YouTube: Heaven (original version) 
YouTube: Faith

zondag 10 juli 2016

#191: Deep Purple - Deep Purple (1969)

Voor veel fans begint het verhaal van Deep Purple in 1970 met het album In Rock. Vóór dit album maakte ze echter al vier albums, waaronder het inmiddels fameuze huwelijk tussen klassiek en rock, Concerto For Group And Orchestra

Deep Purple heeft vele bezettingswisselingen gehad en om het overzicht te behouden worden de bezettingen aangeduid als Mark I, Mark II etc. (vaak afgekort als MkII). Van de bekende MkII-bezetting - Jon Lord (toetsen), Ian Paice (drums), Ritchie Blackmore (gitaar), Roger Glover (bas) en Ian Gillan (zang) - behoorden de laatste twee nog niet tot MkI. Hun plaatsen werden toen bezet door Nick Simper (bas) en Rod Evans (zang).

MkI maakte drie studioalbums die niets deden in thuisland UK, maar opvallend genoeg in de U.S. wel redelijk succesvol waren. Hush van het eerste album kwam zelfs in de hitlijst en ze speelden met Cream, deden jam sessies met Jimi Hendrix en traden op voor TV.

Op de eerste twee albums staat een aparte mix van rock (die hint naar de toekomst) en pop (waaronder covers) wat werd afgedwongen door de U.S. platenmaatschappij op zoek naar hits. Op het derde album, dat simpelweg Deep Purple heet, staat nog maar één cover (Lalenadat gelukkig mijlenver afstaat van het origineel van Donovan) en is de muziek voornamelijk een intrigerende mix van heavy en progressieve rock. De andere nummers zijn allemaal originelen en de ene is nog sterker dan de andere. 

Neem bijvoorbeeld het openingsnummer Chasing Shadows. Er klinkt één akkoord van toetsenist Jon Lord voordat het Afrikaans-geïnspireerde drumwerk van Ian Paice losbarst en na enige tijd de rest van band invalt. Hoog tempo, mooie breaks, prima zang - al met al een goede opener van het album.

Na Blind (een popsong, maar puntiger dan op de eerste twee albums) en het eerder genoemde Lalena sluit kant 1 af met Fault Line/The Painter. Het is een combinatie van een avontuurlijke instrumentale track (met allerlei effecten) die naadloos overgaat in een progressive rock juweeltje. 

De eerste twee nummers van kant 2 (Why Didn't Rosemary en Bird Has Flown) trekken de progressieve rock-lijn op indrukwekkende wijze door. De afsluiter van het album is een voorbode van het al eerder genoemde Concerto For Group And Orchestra. Ook hier in April horen we een samensmelting c.q. afwisseling van klassieke en rock-elementen in een twaalf minuten durend epos. 

Het is de start van een ontwikkeling die toetsenist Jon Lord zou doormaken en die uiteindelijk zou leiden tot vele symphonische werken van Jon Lord, zowel met Deep Purple als solo. 

Het album Deep Purple was geruime tijd niet verkrijgbaar en daarna alleen in een inferieure kwaliteit. In 2000 verscheen gelukkig een mooie remaster met bonus tracks, maar de heilige graal is de in 2014 verschenen 5CD-box Hard Road met daarin de eerste drie albums, aangevuld met de (behoorlijke afwijkende) mono-versies van de eerste twee albums.


© 2016 TTZL


Official website: Deep Purple
Fan website: The Highway Star
Fan website: DPAS - Deep Purple Appreciation Society
Wikipedia EN: Deep Purple
Wikipedia NL: Deep Purple
Youtube: Chasing Shadows
Youtube: Blind
Youtube: Lalena
Youtube: Fault Line/The Painter
Youtube: Why Didn't Rosemary
Youtube: Bird Has Flown
Youtube: April

Youtube: Deep Purple [hele album]
Youtube: Hush
Youtube: Lalena [Donovan]

zaterdag 2 juli 2016

#190: Yello - Bimbo (1980)


In blogs #53 en #103 heb ik al eens de Zwitserse band Yello behandeld. Deze keer wil ik teruggaan naar het prille begin van de band in 1979/80. 

Het eerste wat Boris BlankCarlos Perón en Dieter Meier onder de naam Yello uitbrachten was de 12" single I.T. Splash (met b-kant Gluehead) op het zeer kleine Zwitserse label Periphery Perfume. Deze tracks laten een embryonale vorm van Yello horen en zijn eigenlijk niet meer dan demo's.

Hierna vertrokken ze naar de Verenigde Staten om daar te proberen een platencontract te scoren. Dat lukte uiteindelijk bij Ralph Records, het label van The Residents

De eerste uitgave op dat label is een single. Op de a-kant staat Bimbo en op de b-kant van de 7" staat het eerdergenoemde I.T. Splash. Op de 12" staat echter een ander nummer op de b-kant: Smile On You. De a- en b-kanten van de 12" laten composities horen die in de richting komen van het Yello dat later zo bekend zou worden. Alleen de productie blijft hier nog achter. De nummers klinken wat dof en de instrumentatie en arrangementen zijn nog lang niet zo inventief.

Dat kun je duidelijk horen als je de versies van de 12" (ook wel bekend als de "rough mixes") vergelijkt met de versies die op hun albums staan. De versie van Bimbo op hun eerste album klinkt frisser, puntiger en de verlaging van het tempo komt het nummer ten goede.

Voor een nieuwe versie van Smile On You moesten we wachten tot het derde album van Yello, maar het was het wachten waard. Er zijn ineens heel veel details in de muziek te ontdekken en het is een sprankelend geheel geworden. Alsof er een deken van de boxen is afgetrokken. 

Na twee albums op Ralph Records zou doorbreken met You Gotta Say Yes To Another Excess (zie #53) en de rest is geschiedenis.

© 2016 TTZL


Officiële website: Yello

Wikipedia EN: Yello
Wikipedia DE: Yello
Wikipedia NL: Yello
YouTube: I.T. Splash [12"]
YouTube: Gluehead [12"]
YouTube: Bimbo [12" version a.k.a. "rough mix"]
YouTube: Smile On You  [12" version a.k.a. "rough mix"]
YouTube: Bimbo [album version]
YouTube: Smile On You [album version]