Zoeken in deze blog

zondag 28 december 2014

#112: David Bowie - Nothing Has Changed (2014) / Sue (Or In A Season Of Crime) (2014)


In november kwam er naast een nieuwe single ook een nieuw verzamelalbum uit van David Bowie. Op zich is daar niet zo veel bijzonders aan, daar zijn er immers al enkele tientallen van. En als je al redelijk wat reguliere albums hebt van een artiest dan voegt een verzamelalbum meestal weinig toe.

Nothing Has Changed is echter wel degelijk interessant omdat van heel veel nummers de 'radio edit', 'single version' of een specifieke mix is gekozen. Dat maakt dit album interessant voor zowel de trouwe fan als voor iemand die alleen maar een goede verzamelplaat van David Bowie wil hebben.

Zoals tegenwoordig gebruikelijk komt het album in een aantal versies uit. Er is de reguliere 2CD-versie waarop de hits in chronologische volgorde staan. Dan is er de gelimiteerde 3CD-versie waarop een omgekeerde chronologische volgorde wordt gehanteerd. Op de 2LP-versie staan de nummers chronologisch door elkaar, net als op de 1CD-versie (die alleen in Japan, Mexico en Argentinië zal verschijnen). De versies hebben ook hun eigen hoes foto (zie hiernaast van boven naar beneden de 3CD/1CD, 2CD, 2LP en 10" single).

De 3CD-versie start met het nieuwe nummer Sue (Or In A Season Of Crime) waarop David Bowie wordt ondersteund door het Maria Schneider Orchestra, een Amerikaanse big band. Het nummer heeft ook een apart jaren vijftig 'swing' gevoel en heeft een paar draaibeurten nodig voor het zijn charme vrijgeeft. Dat laatste geldt nog meer voor de B-kant van de 10" single (welke niet op de CD's staat), 'Tis a Pity She Was a Whore, waarop de big band elementen de strijd aangaan met electronische accenten à la Little Wonder.

Het moet gezegd dat de omgekeerde chronologische volgorde van de 3CD goed werkt. De recente werken als The Stars (Are Out Tonight) of The Heart's Filthy Lesson zullen bij de meeste mensen (nog) niet echt in het geheugen gegrift zitten. Vanaf de tweede CD beginnen dan de bekende nummers als This Is Not America, Let's Dance"Heroes" en Golden Years langs te komen.

Op de 3e CD gaan we vervolgens via Fame en Ziggy Stardust naar Space Oddity en de allervroegste singles uit de midden jaren zestig: Can't Help Thinking About Me (als David Bowie with The Lower Third), You've Got A Habit Of Leaving (als Davy Jones & The Lower Third) en Liza Jane (als Davie Jones & The King Bees).

Nothing Has Changed is een geweldig klinkend (geremasterd) overzicht van de singles van David Bowie waarbij de 3-CD versie mijn voorkeur heeft vanwege de compleetheid en de verrassend goed werkende omgekeerde chronologische volgorde. De single (als 10" inch of download) werkt als een lekker toetje.

© 2014 TTZL


Officiële website: David Bowie
Wikipedia EN: David Bowie
Wikipedia NL: David Bowie

zondag 21 december 2014

#111: Mary - Hij Was Maar 'N Neger! (1965)

Eergisteren bezochten we de nieuwe voorstelling van Freek de Jonge ('Als Je Me Nu Nog Niet Kent') en natuurlijk meed hij de Zwarte Pieten-discussie niet. Hij koos echter een inventieve invalshoek met het kijken naar het verleden met de normen en waarden van nu. Hij deed dit onder andere door te worstelen met de taal als hij het had over een over een "neg... euh... zwa... euh... carribean european". 

Het deed me denken aan de reacties op YouTube en andere websites op het kerstnummer Hij Was Maar Een Neger van Mary Servaes, alias de Zangeres Zonder Naam (overigens uitgebracht onder de artiestennaam Mary).

Nou is de muziek van de Zangeres Zonder Naam niet iets dat mij kan boeien, maar de impact van dit nummer boeit me wel. Het nummer uit 1965, met een tekst van Johnny Hoes, roept heftige reacties op van mensen die Mary en Johnny verdenken van onverholen racisme. 

Door de tekst in het refrein worden ze waarschijnlijk op het verkeerde been gezet en zijn daardoor zo uit hun evenwicht dat ze de boodschap uit de coupletten niet meer tot zich kunnen (of willen) nemen. Als je goed luistert hoor je echter een felle aanklacht tégen racisme. 

't Liep tegen Kerstmis, hij zocht in de stad
Of iemand voor hem soms een kamer nog had
Maar waar hij ook kwam, even keek men hem aan
Dan schudde men 'nee', en dan kon-ie weer gaan

Hij was maar 'n neger, zo'n zwarte
Zoiets haal je niet in je huis
Omdat je 't noodlot dan tartte
Want die zwarten zijn immers niet pluis

Hij zag door de ramen de kerstbomen staan
Met glinst'rende bellen en lichtjes eraan
Hij hoorde gezang, ozo vroom en devoot
Terwijl men voor hem alle deuren goed sloot

Hij was maar 'n neger, zo'n zwarte
Zoiets haal je niet in je huis
Omdat je 't noodlot dan tartte
Want die zwarten zijn immers niet pluis

In 't kerkje dat noodde, daar knielde hij neer
Bij 't ruw-houten kribje, van ons Lieve Heer
Toen vroeg-ie zich af of dat kindje zo klein
Alleen maar voor blanken geboren zou zijn

Hij was maar 'n neger, zo'n zwarte
Zoiets haal je niet in je huis
Omdat je 't noodlot dan tartte
Want die zwarten zijn immers niet pluis

Het is toch opmerkelijk dat door de verandering van de lading van woorden vijftig jaar later voor sommigen de betekenis van een lied 180 graden is gedraaid.

Dit is trouwens niet het enige protestlied dat Mary Servaes heeft gemaakt. In 1969 maakte ze het anti-oorlogslied De Soldatenmoeder, op een tekst van Lucebert, over de Vietnam-oorlog. En in 1997 schreef ze Luister Anita als protest tegen Anita Bryant, de Amerikaanse anti-homo activiste. Haar status als "Moeder Aller Homo's" werd hiermee definitief gevestigd.

Ik wens iedereen een fijne Kerst!


© 2014 TTZL



Officiële website: 
Wikipedia NL: Zangeres Zonder Naam

zaterdag 13 december 2014

#110: The Rutles - The Rutles (1978)

Op 21 januari 1959 ontmoetten Ron Nasty en Dirk McQuickly elkaar op 43 Egg Lane in Liverpool. Al snel zou ook gitarist Stig O'Hara zich aansluiten, maar het zou nog twee jaar duren voordat ze hun vaste drummer vonden, Barrington Womble, die zich Barry Wom zou gaan noemen. Hun manager stuurde ze naar Hamburg om ervaring op te doen en na hun terugkomst in Liverpool namen ze in 1962 hun eerste single ("Number One") op en in 1963 hun eerste LP (Meet The Rutles"). 
Een stroom van hits was het gevolg ("Rut Me Do", "Twist And Rut" en Please Rut Me") en Rutlemania brak los. In 1964 braken ze ook door in Amerika. Een uitspraak in 1966 in een interview ("The Rutles are bigger than God") bereigde nog even hun carrière, maar ze zouden populair blijven tot aan hun laatste album "Shabby Road".

Waarschijnlijk doet bovenstaande je denken aan een andere bekende groep uit Liverpool. Dat klopt. The Beatles-parodie The Rutles verscheen voor het eerst in 1975 in een korte sketch in de BBC TV-show Rutland Weekend Television van Monty Python-lid Eric Idle

In 1978 verscheen een mockumentary voor televisie, The Rutles: All You Need Is Cash, die zeer succesvol was. Naast Eric Idle was met name Neil Innes (ex-Bonzo Dog Doo-Dah Band) als componist van de Beatles-pastiches. 

De soundtrack van de film werd ook op LP uitgebracht (bovenste afbeelding) en hierop staan nummers die de verschillende carrière-fasen van The Beatles perfect oproepen zonder kopieën te zijn. Duidelijk te horen is dat Neil Innes het Beatles-geluid begrijpt.

Nummers als Goose-Step Mama en Number One klinken echt als de vroege Beatles. En ook het visuele aspect is prima verzorgd in bijvoorbeeld Hold My Hand. Maar ook latere periodes worden geweldig getroffen in nummers als Ouch!, Good Times Roll, Piggy In The Middle en Another Day. Een leuk gezelschapsspel is om te kijken wie het eerst het originele Beatles-nummer weet te noemen...

Na een eerdere heruitgave in 1990 (middelste afbeelding) zijn in 2007 (onderste afbeelding) is het album The Rutles weer verkrijgbaar geworden in een opgepoetste versie (net als de film en Archaeology). Gelukkig maar, want anders hadden we dingen als Get Up And Go voortaan moeten missen!


© 2014 TTZL



Officiële website: The Rutles
Wikipedia EN: The Rutles
Wikipedia NL: The Rutles
YouTube: Goose-Step Mama
YouTube: Number One
YouTube: Hold My Hand
YouTube: Ouch!
YouTube: Good Times Roll
YouTube: Another Day
YouTube: Get Up And Go


zondag 7 december 2014

#109: Pink Floyd - The Endless River (2014)



We've certainly an unspoken understanding
Ah, but there's a lot of things unsaid as well
We shout and argue and fight, and work it on out

Met bovenstaande gesproken tekst start het album The Endless River van Pink Floyd dat vorige maand uitkwam. Het is voornamelijk een instrumentaal album, alleen het laatste nummer (Louder Than Words) kent tekst, maar daarover later meer.

Het album is gebaseerd op sessies die gespeeld zijn ten tijde van het laatste studio-album The Division Bell uit 1993. David Gilmour, Nick Mason en Rick Wright hebben tijdens de opnames van dit album voor het eerst sinds de sessies voor Wish You Were Here uit 1975 een aantal improvatiesessies gehouden. Daaruit ontstond The Division Bell, maar er waren nog veel meer opnamen en in 2013 hebben David en Nick die opnamen als basis genomen voor dit nieuwe album. 

De muziek verwijst niet alleen naar de The Division Bell-periode, maar er zijn ook verwijzingen te horen naar de tijden van Syd Barrett en Roger Waters. Maar bovenal is het album een eerbetoon aan de stille kracht van Pink Floyd, toetsenist Rick Wright die in 2008 overleed. Zijn keyboardpartijen domineren dit album en tonen maar weer eens aan hoe bepalend hij was voor het Pink Floyd-geluid.

Als een ouderwetse dubbel-LP is dit album opgedeeld in vier kanten (ook op CD, DVD en Blu-ray Disc). Op Side 1 staan drie nummers en de eerste track begint heel kalm. Daarna wordt het wat luider met een prominente gitaarpartij, maar nog wel in een kalm tempo. Side 1 sluit daarna weer rustig af. De Pink Floyd-periode 1986-1995 dient hier voornamelijk als referentiekader.

Op Side 2 wordt het wat luider en meer uptempo en de er zitten aardig wat elementen in van de jaren zeventig Floyd

Op Side 3 vliegt het alle kanten op met een vleugje The Wall in Allons-y 1 en een snuifje vroegste Floyd in Autumn '68. In dat laatste nummer horen Rick Wright spelen op het orgel van The Royal Albert Hall. Pink Floyd trad daar op en werd na afloop verzocht om nooit meer terug te keren. De groep namelijk had het drumstel vastgespijkerd aan het antieke houten podium... 
Side 3 sluit af met de track Talkin' Hawkin' waarin de Britse natuurkundige, kosmoloog en wiskundige Stephen Hawking via zijn spraakcomputer een bijdrage levert.

De eerste drie nummers op Side 4 zijn weer in de stijl van Side 1 en zijn een opmaat voor de afsluiter Louder Than Words. De tekst beschrijft de onderlinge verhoudingen in de groep en hoe dat uiteindelijk leidde tot prachtige resultaten en sluit mooi aan op de gesproken tekst in het eerste nummer:

We bitch and we fight
Diss each other on sight
But this thing we do
These times together
Rain or shine or stormy weather
This thing we do
(...)
It's louder than words
This thing that we do
Louder than words
The way it unfurls
It's louder than words
The sum of our parts
The beat of our hearts
Is louder than words
Louder than words

Er waren critici die verwacht hadden dat Pink Floyd zou eindigen in een 'Big Bang' en waren daarom niet erg lovend over dit album. Op mij komt het eerder passend over dat Nick Mason en David Gilmour met dit album zowel Pink Floyd als Rick Wright de rivier Styx over zetten op een kalme, haast serene wijze. Bij iedere draaibeurt wordt het album beter en betekenisvoller.

The Endless River is zoals tegenwoordig gebruikelijk in een overvloed aan verschijningsvormen verkrijgbaar: 2LP, CD, deluxe CD+DVD, deluxe CD+BD, album download, deluxe album download. Bij de deluxe edities zit een 5.1 surround sound versie, hardcover boekje en foto's.

© 2014 TTZL



Officiële website: Pink Floyd
Wikipedia EN: Pink Floyd
Wikipedia NL: Pink Floyd

* als je niets doet gaat YouTube vanzelf verder met 'Side 2' enz.