TTZL Muziekblog: juli 2023

zaterdag 29 juli 2023

#559: Sinéad O'Connor - The Lion And The Cobra (1987)

In 1987 verscheen er ineens een helder schijnend licht aan het popfirmament: Sinéad O'Connor. In november van dat jaar bracht ze The Lion And The Cobra uit, een album dat onredelijk goed is, zeker voor het debuut van een 21-jarige. En nu blijkt het licht ineens voorgoed gedoofd toen ze deze week dood in haar flat werd gevonden op 56-jarige leeftijd.

Haar eerste belangrijke opdracht in de muziek was in 1986 het verzorgen van de vocalen op het nummer Heroine, op de soundtrack van U2-gitarist The Edge voor de film Captive. Haar vocalen klinken hier prima, maar nog wel wat voorzichtig en ingehouden.

Die terughoudendheid is op haar debuut wel verdwenen. Dat zie je ook terug in het hoesontwerp waarop een lichtelijk bewogen foto van Sinéad staat in een krachtige pose. Te krachtig waarschijnlijk voor de tere zieltjes aan de overkant van de oceaan, want daar kwam een andere foto op de hoes.

Het album opent met het pakkende Jackie dat al direct vanaf het intro boeit. Het is een gedurfde keuze om met zo'n atmosferisch nummer zonder drums je (debuut)album te beginnen.

Het daaropvolgende, flink rockende Mandinka, pakt daarna behoorlijk uit. Lekker nummer met goede gitaarpartijen. In de drie nummers daarna onderstreept ze haar veelzijdigheid. Jerusalem is een soort mix van de eerste twee nummers en in Just Like U Said It Would B en Never Get Old laten de referenties naar Ierse folkmuziek haar achtergrond doorklinken.

Met Troy volgt wat mij betreft het hoogtepunt van het album. Ik vermeldde het nummer al eerder in blog #373 over 'Epische tracks in de Top 2000'. Het ruim zes minuten durende nummer is zeer intens en ze gebruikt haar gehele vocale bereik optimaal. I Want Your (Hands On Me) is dan weer een heel percussierijke track en zorgt daarmee voor de gewenste afwisseling, naast dat het ook gewoon weer een sterk nummer is.

Drink Before The War en Just Call Me Joe sluiten het album af. Eerstgenoemde nummer is vrij ingehouden en de andere track is redelijk kalm, maar heeft toch een heel ander karakter door de gitaar met veel distortion.

Zoals eerder vermeld is dit in zijn geheel een heel sterk album en opvolger I Do Not Want What I Haven't Got uit 1990 is ook geweldig. Minder bekend is wellicht dat zij ook veel bijdragen heeft geleverd aan nummers van anderen.

Zo is zij te horen op bijvoorbeeld Blood Of Eden van Peter Gabriel, Visions Of You van Jah Wobble's Invaders Of The Heart en Breakthrough van Pink Floyd-toetsenist Rick Wright, maar haar veelzijdigheid zorgt er voor dat zij ook te horen is op nummers van bijvoorbeeld Moby (Harbour) en Massive Attack (Special Cases). Hoogtepunt in deze categorie is voor mij het duet met Matt Johnson in Kingdom Of Rain van The The, maar dat had ik al een keer aangegeven in blog #206.

Official website: Sinéad O'Connor

Wikipedia EN: Sinéad O'Connor

Wikipedia NL: Sinéad O'Connor

YouTube: The Lion And The Cobra [album]

Spotify: The Lion And The Cobra [album]

YouTube: Jackie

YouTube: Mandinka

YouTube: Jerusalem

YouTube: Just Like U Said It Would B

YouTube: Never Get Old

YouTube: Troy

YouTube: I Want Your (Hands On Me)

YouTube: Drink Before The War

YouTube: Just Call Me Joe

YouTube: Heroine [The Edge]

YouTube: Blood Of Eden [Peter Gabriel]

YouTube: Visions Of You [Jah Wobble's Invaders Of The Heart]

YouTube: Breakthrough [Rick Wright]

YouTube: Harbour [Moby]

YouTube: Special Cases [Massive Attack]

YouTube: Kingdom Of Rain [The The]

zondag 23 juli 2023

#558: Echo & The Bunnymen - Heaven Up Here (1981)

De 'tweede' is meestal moeilijker. Dat kan bijvoorbeeld gaan om een tweede studiejaar, een tweede jaar in sport of een tweede seizoen van een tv-serie. In het Engels is er zelfs een term voor, de sophomore slump. Ook in de muziek is het een bekend fenomeen dat het tweede album vaak tegenvalt of een moeilijke bevalling is, het 'second-album syndrome'. Daar hadden Echo & The Bunnymen echter geen last van.

Zo'n drie jaar geleden, in blog #395, verwees ik al naar dit album met zijn donkere en melancholische geluid. Met wat goede wil zou je het zelfs licht experimenteel kunnen noemen. Binnen de kaders van de pop en rock worden de uithoeken verkend en misschien dat het album mij daarom zo na aan het hart ligt.

The Disease is daarvan het beste voorbeeld. De track begint met een gedempt, machine-achtig geluid waarna een akoestisch nummer zich begint te ontvouwen, dat weer overgaat in een in galm verdrinkende passage die vrij abrupt wordt afgekapt. En dat ongewone nummer is gewoon het tweede nummer van kant B!

Het album opent met de drie sterke nummers Show Of Strength, With A Hip en Over The Wall. Vanaf de intro van het eerste nummer wordt je gegrepen door het voorop in het geluidsbeeld liggende drumgeluid van Pete de Freitas en de prominente baspartijen van Les Pattinson. Will Sergeant kleurt het vervolgens mooi in met zijn gitaar en Ian McCullough's unieke stem en frasering doen de rest. Vooral de derde track vind ik geweldig.

Na It Was A Pleasure volgt met A Promise (de enige single van het album) een volgend hoogtepunt. De wanhoop is hoorbaar in de stem van McCullogh en de mooie riffs en staccato gitaarflarden van Sergeant passen hier heel goed bij.

Het titelnummer Heaven Up Here opent kant B en de hoekige gitaarstijl van Sergeant is hier op zijn top, naast de heerlijke baspartij. Na het al eerder genoemde The Disease volgt het magistrale All My Colours. Afrikaans aandoende drums, in combinatie met een hypnotiserend geluid en refrein, zorgen voor een apart nummer dat toch heel goed past op het album.

De afsluiting van het album start met het prima No Dark Things. Daarna doet Turquoise Days er nog een schepje bovenop met een mooie opbouw en wederom heerlijk basspel van Pattinson en een lekker galmende gitaar van Sergeant. All I Want is het laatste nummer van het album en daarin komen de galm, de staccato-gitaar, de sterke vocalen en alle andere eerder genoemde elementen weer terug.

Hoe goed ik de op dit album volgende platen (Porcupine, Ocean Rain en Echo & The Bunnymen) ook vind, en hoeveel succes ze ook daarmee behaalden, ik keer toch vaak weer terug naar Heaven Up Here vanwege het unieke geluid van dit Bunnymen-album.

Official website: Echo & The Bunnymen

Wikipedia EN: Echo & The Bunnymen

Wikipedia NL: Echo & The Bunnymen

YouTube: Heaven Up Here [album]

Spotify: Heaven Up Here [album]

YouTube: Show Of Strength

YouTube: With A Hip

YouTube: Over The Wall

YouTube: It Was A Pleasure

YouTube: A Promise

YouTube: Heaven Up Here

YouTube: The Disease

YouTube: All My Colours

YouTube: No Dark Things

YouTube: Turquoise Days

YouTube: All I Want

zondag 16 juli 2023

#557: Sian - Synapse / Atmos (1996)

Sian was een project van twee Japanners, Akifumi Nakajima en Shohei Iwasaki. Eerstgenoemde is in de kring van liefhebbers van experimentele muziek vooral bekend onder de alias Aube en de ander is gebruikte de alias Monde Bruits.

In de periode 1994-1998 is er onder de naam Sian een handvol uitgaven geweest en gezien het feit dat beide niet meer in leven zijn (Nakajami door een klaplong in 2013 en Iwasaki door een motorongeluk in 2005) zal het daarbij blijven.

In 1996 kwam het album Synapse / Atmos uit op het Nederlandse Korm Plastics label in een oplage van 250 stuks. Ergens in 2013 kon ik één van de laatste exemplaren kopen en daar heb ik geen spijt van gehad. Het werk behoort inmiddels tot mijn favoriete ambient-albums.

Eigenlijk lag het niet heel erg voor de hand dat de samenwerking in Sian een ambient-plaat zou opleveren. Zowel Aube als Monde Bruits maakten op dat moment voornamelijk noise music. Des te opmerkelijker dus dat hun samenwerking zo'n verstild werkstuk oplevert, al moet gezegd worden dat er wel experimentele elementen in verwerkt zijn.

De A-kant bevat één lange track, Synapse, die in de eerste zes minuten bijna liefelijk te noemen is en die heel langzaam toeneemt in intensiteit. Vanaf minuut zeven komen er wat agressievere geluiden, maar het karakter van de track blijft wel behouden. Na een minuut of twee verandert het geluidsbeeld weer iets en horen we sequencerpatronen de boventoon voeren (een beetje zoals Tangerine Dream, toen die nog spannende muziek maakten in hun 'Virgin jaren'). Die afwisseling gaat de hele track door, inclusief enkele passages waarop ook het hardere geluid weer even terugkeert. Echt heel mooi gedaan.

Op de B-kant staat één track in twee delen: Atmos - I en Atmos - II. Het eerste deel start heel erg rustig en bouwt weer langzaam op. Mooi vind ik het subtiele, spaarzame gebruik van dissonante klanken die er na een paar minuten bij komen en die dit album naar hoger niveau tillen. Het einde van het eerste deel bevat geluiden die mij een onderwater-associatie geven. Het tweede deel is een mooie voortzetting en in de tweede helft van de track komen ook elementen uit de track op kant A langs.

Zoals gezegd ben ik fan van dit album. Ik vind het dan ook mooi dat je niet meer op jacht hoeft naar één van de 250 exemplaren, maar dat je via Bandcamp het album nu digitaal kunt aanschaffen. De bron is daar de originele DAT master en dat klinkt natuurlijk wel wat beter dan via Spotify, waar de albumtitel verkeerd gespeld is ('Synpase/Atmos') en ook nog gekoppeld aan een andere artiest die zich toevallig ook 'Sian' noemt.

Discogs: Sian / Akifumi Nakajima / Shohei Iwasaki

Wikipedia EN: Aube (Akifumi Nakajima) / Monde Bruits (Shohei Iwasaki)

YouTube: Synapse

YouTube: Atmos - I

YouTube: Atmos - II

Bandcamp: Synapse / Atmos

Spotify: Synapse / Atmos

zondag 9 juli 2023

#556: Carl Wayne - Way Back In The Fifties (1975)

Een singletje van ene Carl Wayne heeft in mijn tienerjaren heel wat draaibeurten gekregen. Daarbij heb ik mij nooit afgevraagd wie deze artiest was, maar Colin David Tooley (zijn echte naam) blijkt de zanger geweest te zijn van de Britse band The Move in de periode dat deze band aan de lopende band hits scoorde als Flowers In The Rain en Blackberry Way (nummers waarvan de titels je misschien niet direct bekend voorkomen, maar luister maar - je kent ze echt wel).

Toen in 1969 Jeff Lynne toetrad tot de band, was het snel afgelopen met Wayne en nadat het nevenproject Electric Light Orchestra van bandleden Lynne, Roy Wood en Bev Bevan succesvol werd, was het ook snel gedaan met The Move.

Wayne mocht in 1972 een solo-album opnemen dat onopgemerkt bleef en maakte in de jaren erna nog een dozijn singles. In 1974 kreeg hij een aanbod om een nummer op te nemen, maar weigerde omdat hij het te slecht vond. Daar had hij misschien gelijk in, maar The Rubettes scoorden vervolgens wel een een grote hit met Sugar Baby Love.

De single waar ik in het begin van dit vlog naar verwees is Way Back In The Fifties uit 1975. Het lijkt erop dat Wayne spijt had gekregen ten aanzien van het niet opnemen van Sugar Baby Love, want dit is een nummer van dezelfde songschrijvers en afkomstig van het eerste album van... The Rubettes!

Het is het een vrolijk, uptempo nummer geworden in een veel dynamischer uitvoering dan het origineel, maar het is het geen topper en dat is b-kant Candy (You Know That I'm In Love With You) ook niet.

Deze single zorgde dan ook niet voor het gewenste succes (Nederland was één van de weinige landen waar het de Top 40 haalde) en Wayne zocht zijn heil daarna in acteren en presenteren. In de jaren negentig nam hij nog wat musicals-gerelateerde albums op en zat daarnaast van 2000 tot aan zijn dood in 2004 bij The Hollies. Hij was de zanger op een aantal tournees en nam één nieuw nummer met ze op (How Do I Survive) als bonus voor de verzamelbox The Long Road Home 1963-2003.

Official website: Carl Wayne

Wikipedia EN: Carl Wayne

Wikipedia NL: Carl Wayne

YouTube: Way Back In The Fifties

YouTube: Candy (You Know That I'm In Love With You)

YouTube: Flowers In The Rain [The Move]

YouTube: Blackberry Way [The Move]

YouTube: Sugar Baby Love [The Rubettes]

YouTube: Way Back In The Fifties [The Rubettes]

YouTube: How Do I Survive [The Hollies]

zondag 2 juli 2023

#555: Paul Hardcastle - 19 (1985)

Eind 1981 was Paul Hardcastle te horen op singles van de Britse band Direct Drive en kort daarna stond hij aan de wieg van First Light. Toen die band ophielt te bestaan maakte hij voor het kleine, Amerikaanse Profile Records in 1985 zijn eerste solo-album: Rain Forest. Van dat album werd het titelnummer een bescheiden hit.

Dat album viel op bij het grotere Chrysalis Records en hij mocht voor hen nog in hetzelfde jaar een album maken. Hierop komen twee nummers van dat eerste album terug in een nieuwe versie (Rainforest en King Tut), maar het zal een ander nummer zijn dat hem beroemd maakt.

Dat nummer gaat ook de boeken in als één van de eerste nummers waarin samples en processed speech een belangrijk onderdeel zijn van de track. Aangezien er weinig tot geen precedenten waren, heeft dit tot aardig wat juridische hoofdbrekens geleid.

Ik heb het natuurlijk over de wereldwijde hit 19, die Hardcastle maakte na het zien van de documentaire Vietnam Requiem en waarvan ook samples gebruikt worden in het nummer. De claim dat de gemiddelde leeftijd van de combat soldier in de Vietnamoorlog slechts 19 jaar was (een claim die trouwens niet onomstreden is) kwam hard binnen bij Hardcastle en werd de kern van de track.

Het nummer is een heerlijke en effectieve mengeling van synth-pop en electro, gemengd met smooth jazz-invloeden en de al eerder genoemde samples en processed speech. In dertien landen werd het nummer een nummer 1 hit (ook in Nederland) en in vele andere landen belandde het ook in de bovenste regionen van de hitlijsten. In de VS kwam het nummer tot de vijftiende plaats, maar dat was alleen maar omdat sommige Amerikaanse radiostations weigerden het nummer te draaien (airplay telde mee voor de hitlijsten). Ze vonden het nummer 'anti-Amerikaans', iets wat Hardcastle altijd ontkent heeft.

Ik kocht de 12-inch versie waarop een Extended Version (ruim vijf minuten) van het nummer staat. Eigenlijk is die term niet correct, want de albumversie duurt nog een minuut langer, maar deze 12-inch versie was in ieder geval aanmerkelijk langer dan de 7-inch single. Op de b-kant van de 12-inch staan Fly By Night en Dolores, twee leuke non-album tracks die echter niet het niveau van 19 halen.

De hierboven genoemde drie versies van 19 zijn slechts een paar van de vele, vele versies van 19. Opvallend is dat er ook anderstalige versies (Frans, Japans, Spaans, Duits) gemaakt zijn van het nummer en dat heeft zeker bijgedragen aan het succes. Heel veel van die versies komen terug op de 4CD-box Nineteen and Beyond: 1984-1988 die op 28 juli 2023 zal verschijnen. Via de shop van de website Super Deluxe Edition is een versie te bestellen met een exclusieve bonus CD met daarop de anderstalige versies.

Paul Hardcastle had na het succes van 19 nog een hit met Don't Waste My Time, maar het eerdere succes kon hij niet continueren. De vraag is ook of dat zijn ambitie was. Hij is namelijk zeer actief gebleven in de muziek. Hij maakt nog steeds reguliere albums en daarnaast heeft hij een smooth jazz serie en maakt muziek met anderen in formaties als Kiss The Sky en The Jazzmasters. Ook is hij actief als songschrijver voor anderen, producer, sessiemuzikant en radiopresentator.