Zoeken in deze blog

zaterdag 31 december 2016

#216: George Michael - Faith (1987) / Status Quo - Hello (1973)

Op de valreep van 2016 hebben nog twee grote namen uit de popmuziek het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld: George Michael en Rick Parfitt (van Status Quo). Omdat ik de toorn van mijn vrouw vrees als ik George Michael niet vermeld (wat Frank Zappa is voor mij, is George Michael voor haar) én omdat ik Rick Parfitt niet onvermeld wilde laten is dit een dubbelblog geworden.

Ik was geen liefhebber van de muziek van Wham! en verwachtte er eerlijk gezegd dan ook niet veel van toen George Michael aankondigde solo te gaan. Ik was echter aangenaam verrast toen zijn eerste album Faith verscheen. Het bleek zo'n beetje hét perfecte pop-album van de tachtiger jaren met tracks als Faith, Father Figure, I Want Your Sex, Hand To Mouth, Monkey en Kissing A Fool.

In de loop der jaren ben ik het album steeds meer gaan waarderen, ook al omdat ik het album steeds beter leerde kennen (waartoe mijn vrouw mij alle gelegenheid bood...). Maar echt onder de indruk van George Michael raakte ik pas toen ik meeging naar een concert van hem in Ahoy. Wat kon die man goed zingen! Dat had ik echt niet verwacht en daarnaast was het een perfect show. Daarom past hij zeker in het rijtje groten die ons in 2016 hebben verlaten.

Ook het overlijden van Status Quo's gitarist Rick Parfitt zorgde voor heel wat verdriet. De band startte in de late jaren zestig met psychedelische muziek als Pictures Of Matchstick Men en Ice In the Sun. Het aanvankelijke succes droogde snel op en na een uitstapje naar hard rock vond de band haar draai in een vorm van boogie rock met hard en blues rock invloeden. Het zou al snel een heel herkenbaar 'Status Quo geluid' opleveren.

Na het album Piledriver uit 1972 volgde een jaar later Hello! en dat zou hun doorbraak worden. Het is het eerste van vier albums die in de UK de albumlijst zouden aanvoeren. Het album is best gevarieerd met bijvoorbeeld het Beatlesque Claudie en het heel erg bluesy Softer Ride. Maar de bepalende nummers van het album zijn toch vooral Roll Over Lay Down, Caroline en het tien minuten durende Forty-Five Hundred Times. Het blijft een heerlijke plaat en in de jaren daarna zou Status Quo dit recept blijven herhalen op de albums die volgden.

Nog een paar uur en dan zit 2016 er op. Vanuit het perspectief van de popmuziek is dat ook maar beter, want het was een rampzalig jaar met zoveel grote namen die zijn overleden.

© 2016 TTZL


Officiële website: George Michael
Officiële website: Status Quo / Status Quo (Rick Parfitt tribute page)
Wikipedia EN: George Michael
Wikipedia EN: Status Quo / Rick Parfitt
Wikipedia NL: George Michael
Wikipedia NL: Status Quo / Rick Parfitt

YouTube: Faith
YouTube: Father Figure
YouTube: I Want Your Sex
YouTube: Hand To Mouth
YouTube: Monkey
YouTube: Kissing A Fool

YouTube: Pictures Of Matchstick Men
YouTube: Ice In the Sun
YouTube: Claudie
YouTube: Softer Ride
YouTube: Roll Over Lay Down
YouTube: Caroline

zaterdag 24 december 2016

#215: Fay Lovsky - Christmas Was A Friend Of Mine (1982)

Vorige week was ik vrij cynisch over kerstmuziek (en voldeed daarmee volledig aan de verwachtingen). Maar er is natuurlijk ook kerstmuziek die ik wel leuk vind. Eén van mooiste nummers is nota bene van eigen bodemChristmas Was A Friend Of Mine van Fay Lovsky

Iedere kerstperiode is het nummer weer vaak op de radio te horen en inmiddels is het onderdeel van het collectieve (kerst)geheugen van Nederland geworden. Je zou bijna vergeten dat het helemaal geen grote hit werd in 1982 (2 weken Top 40, hoogste plek 37).

Het nummer begint met een lang en prachtig, haast sacraal intro. Na driekwart minuut ontvouwt zich dan een bedrieglijk eenvoudig nummer. Bedrieglijk, omdat de muziek lang niet zo simpel is als het lijkt. Als je goed luistert gebeurt er op subtiele wijze onnoemelijk veel, maar omdat het vooral op de achtergrond gebeurt valt het in eerste instantie niet direct op. Na een minuut of drie grijpt Fay Lovsky even terug naar het intro om vervolgens een minuut durende outro te maken die even uniek als genietbaar is. En dat is dan alleen nog maar de muziek!

De mooie, nostalgische tekst verwijst naar het recente verleden waarin vooral het familie-kerstgevoel centraal staat. Samen kijken naar Billy Smart's Kerstcircus en luisteren naar Auld Lang Syne in een tijd waarin je als kind dacht dat er echt vrede op aarde was en Kerst niet alleen om geld verdienen en consumeren draaide.

Christmas Was A Friend Of Mine is voor mij altijd weer een lichtpuntje in deze donkere dagen.

© 2016 TTZL


Officiële website: Fay Lovsky
Wikipedia NL: Fay Lovsky

YouTube: Christmas Was A Friend Of Mine [clip]
YouTube: Christmas Was A Friend Of Mine [met songtekst in beeld]

YouTube: Auld Lang Syne

zaterdag 17 december 2016

#214: Fear - Fuck Christmas (1982)

Al zo'n 2000 jaar wordt de muziekwereld rondom de Kerstdagen bezet door hypocriete, mierzoete Kerstmuziek. Heel de muziekwereld? Nee, een kleine groep muzikanten blijft moedig weerstand bieden aan de overweldigers en maakt het leven in de Kerstperiode nog enigszins dragelijk.

En dan heb ik het natuurlijk niet over Kerstliedjes waarbij de hoofdpersoon tijdens Kerstmis zelf niet gelukkig is zoals bijvoorbeeld Elvis Presley in Blue Christmas. Nee, het gaat om Kerstliedjes waarin het fenomeen Kerst, of dat waar het toe verworden is, bekritiseerd wordt.

Neem bijvoorbeeld The Night Santa Went Crazy van "Weird Al" Yankovic waarin de Kerstman mentaal door zijn hoeven zakt of zijn Christmas At Ground Zero. En in Post Apocalypse Christmas van Gruff Rhys blijkt Kerstmis na een nucleaire oorlog ook niet alles. Ook South Park mag in dit overzicht natuurlijk niet ontbreken met hun godslasterlijke The Most Offensive Song Ever

Corey Taylor (XM@S), Blink-182 (I Won't Be Home For Christmas) en Weezer (Christmas Celebration) zijn overduidelijk ook geen fans van alle Kerstverplichtingen en hebben dat mooi op muziek gezet. De jongens van Hanoi Rocks hebben het minder moeilijk met Kerstmis want in Dead By Xmas denken ze het niet eens te halen. 

The Murder City Devils gooien het over een heel andere boeg in 364 Days. Zij denken aan die arme Kerstman die de rest van het jaar alleen is:

St. Nicholas, St. Nicholas, at the North Pole

364 days spent all alone
Take off your boots, pour a drink
Try not to cry, try not to think

Maar het krachtigste anti-Kerstlied is toch wel Fuck Christmas van de Amerikaanse hardcore punkband Fear. In hun single van slechts 45 seconden weten ze zowel het gangbare sentiment rond Kerstmis te vangen alsook hun eigen gevoelens aangaande deze dagen:

Don't despair,
Just because it's Christmas.
Children, they're
All so gay at Christmas.

All the children on the street
Hope they get something good to eat.

But for me it's not so great.

Fuck Christmas! (10x)

Mocht je de komende dagen last krijgen van een Sky Radio kerstallergie, dan heb je met deze 'playlist' een tegengif. 


© 2016 TTZL


Official Facebook site: Fear
Wikipedia EN: Fear

YouTube: Elvis Presley - Blue Christmas
YouTube: "Weird Al" Yankovic - The Night Santa Went Crazy
YouTube: "Weird Al" Yankovic - Christmas At Ground Zero
YouTube: Gruff Rhys - Post Apocalypse Christmas
YouTube: South Park - The Most Offensive Song Ever
YouTube: Corey Taylor - XM@S
YouTube: Blink 182 - I Won't Be Home For Christmas
YouTube: Weezer - Christmas Celebration
YouTube: Hanoi Rocks - Dead By Xmas
YouTube: The Murder City Devils - 364 Days
YouTube: Fear - Fuck Christmas

zondag 11 december 2016

#213: Greg Lake (1947-2016)

Deze week was het weer zover. Opnieuw legde een muzikale grootheid het loodje: Greg Lake. En daarmee voegt dit blog zich in een lange rij eerbetonen: #164, #166, #167, #168, #169, #180, #189, #200, #209 en natuurlijk #174 van zijn compaan Keith Emerson.

Bassist en zanger Greg Lake werd geboren in Dorset (aan de Engelse zuidkust) en speelde in vele bandjes totdat hij door Robert Fripp gevraagd werd om zich aan te sluiten bij de band die King Crimson zou worden. Met die band maakt hij twee albums: In The Court Of The Crimson King (1969) en In The Wake Of Poseidon (1970).

Zijn onmiskenbare stemgeluid met karakteristiek Engelse tongval kleurt vele klassiekers van die twee albums, zoals 21st Century Schizoid Man en The Court Of The Crimson King (hier in live versies van Greg Lake) en In The Wake Of Poseidon.

In april 1970 startte Greg Lake samen met toetsenist Keith Emerson (ex The Nice) en Carl Palmer (ex The Crazy World Of Arthur Brown en Atomic Rooster) de zeer succesvolle supergroep Emerson, Lake & Palmer (ELP). 

Ondanks dat ELP toch vooral een albumgroep was scoorden ze ook een paar hits. Van hun gelijknamige debuutalbum werd de track Lucky Man een succes (ook in Nederland). Opvallend is dat Lake het nummer al schreef toen hij pas 12 was. 

In sommige landen werden ook From The Beginning en de live-versie van Peter Gunn een hit (top 5 notering in de diverse Nederlandse hitlijsten). Fameus werd ELP echter met lange, uitgesponnen, epische progrocknummers als Take A Pebble, Tarkus, Pictures At An Exhibition en Karn Evil 9.

In 1979 hield ELP op te bestaan, al zijn ze daarna nog een aantal keer bij elkaar gekomen en zijn er ook nog twee studio- en een aantal live-albums verschenen.

Greg Lake heeft na 1979 zowel solo als in projectvorm de nodige dingen gedaan, maar hij zal toch vooral herinnerd worden als de bassist en stem van de vroege King Crimson en met name als de frontman van Emerson, Lake & Palmer.


© 2016 TTZL


Officiële websiteGreg Lake
Wikipedia EN: Greg Lake
Wikipedia NL: Greg Lake 

YouTube: 21st Century Schizoid Man (Greg Lake, live)
YouTube: The Court Of The Crimson King  (Greg Lake, live)
YouTube: In The Wake Of Poseidon (King Crimson)
YouTube: Lucky Man (ELP)
YouTube: From The Beginning (ELP)
YouTube: Peter Gunn (ELP)
YouTube: Take A Pebble (ELP)
YouTube: Tarkus (ELP)
YouTube: Pictures At An Exhibition (ELP)
YouTube: Karn Evil 9 (ELP)

zondag 4 december 2016

#212: Sue Saad & The Next - Sue Saad & The Next (1980)

In 1978 formeren drie 'high school' vrienden een band. Hun eerste album heeft enig succes in de VS en in Nederland hebben ze een Top 20 hit. Toch blijft het voor Sue Saad And The Next bij dat ene album.

Na een verhuizing van Santa Barbara via San Francisco naar Los Angeles voegen Sue Saad (zangeres), James Lance (drums) en Tony Riparetti (gitaar) de studiomuzikanten Billy Anstatt (gitaar) en Bobby Manzer (bas) toe aan de band.

Met die band treden ze veel op en hun zelf gsechreven nummers trekken de aandacht. De songschrijvers van de band (Saad/Lance/Riparetti) worden door Warner Bros. onder contract genomen om zich te ontwikkelen als liedjesschrijvers. Ze worden echter ook onder de aandacht gebracht van producer Richard Perry die de band direct onder contract neemt bij zijn eigen Planet Records label.

Hun album wordt snel en goedkoop opgenomen. In slechts twintig dagen en voor slechts 50.000 dollar is de klus geklaard (waar drie tot zes maanden en 150.000 dollar toen de standaard was). Het is aan het album echter niet af te horen.

Het gelijkname album Sue Saad And The Next opent met Gimme Love/Gimme Pain. Het is een lekkere midtempo rocker met lekker veel afwisseling. Ook Your Lips-Hands-Kiss-Love en Won't Give It Up vallen in deze categorie en liggen lekker in het gehoor.

Het album is als geheel ook heel afwisselend want er staan ook energieke uptempo nummers op als It's GotchaI I Me Me en I Want Him, maar ook twee rockballad-achtige tracks: Cold Night Rain en Danger Love.

Er zijn twee nummers die enige bekendheid hebben verworven. Prisoner is een sterke rocksong, traag en slepend, met scheurgitaar en dito vocalen. Het nummer is onder andere gecoverd door Sheena Easton, Uriah Heep (zie blog #156) en Cherie and Marie Currie (ex-Runaways).

In Nederland werd Young Girl een hit (6 weken in de Top 40) en dat blijft voor mij het hoogtepunt van de plaat. Alle sterke punten van het album komen bij elkaar in dit nummer. Wisselingen in tempo en dynamiek, mooie breaks en overgangen, sterke zang en tekst, gierende gitaar en lekker stuwende bas en drums. 

De muziek van van de band is gelukkig in ieder geval weer digitaal verkrijgbaar via iTunes. En het is al mooi dat Sue Saad And The Next daar op staat, maar nog veel mooier is dat ook hun tweede album Long Way Home (in eigen beheer opgenomen in 1980, maar nooit uitgebracht) nu voor het eerst te koop is.

© 2016 TTZL


Discogs webpage: Sue Saad & The Next
Wikipedia EN: Sue Saad & The Next

YouTube: Gimme Love/Gimme Pain 
YouTube: It's Gotcha 
YouTube: Prisoner 
YouTube: Young Girl 
YouTube: I I Me Me 
YouTube: Your Lips-Hands-Kiss-Love 
YouTube: I Want Him 
YouTube: Cold Night Rain 
YouTube: Won't Give It Up 
YouTube: Danger Love

YouTube: Prisoner [Sheena Easton]
YouTube: Prisoner [Uriah Heep]

zaterdag 26 november 2016

#211: Metallica - Hardwired...To Self-Destruct (2016)

Een nieuw album van Metallica, wie zit daar nu op te wachten? Ze waren immers behoorlijk de weg kwijt geraakt na de thrash metal monumenten Kill 'Em All, Ride The Lightning en Master Of Puppets uit de vroege jaren tachtig en de muzikaal bredere albums ...And Justice For All en Metallica.

'The Black Album' (zoals Metallica's gelijknamige album ook wel wordt genoemd) betekende hun doorbraak naar het grote publiek, maar zorgde er ook voor dat de koers ging zwabberen. Eerst was er de opgeblazen, stadion hardrock van Load en Reload, daarna het compromisloos brute en repetitieve St. Anger, de voorzichtige revanche Death Magnetic en het ingewikkelde en richtingsloze Lou Reed-project Lulu

Op het voorlaatste studio-album Death Magnetic (uit 2008) horen we weer een Metallica zoals Metallica hoort te klinken: lang uitgesponnen tracks met fatsoenlijke gitaarsolo's. Maar de echte 'vonk' van 1983-1991 ontbreekt nog. Op Hardwired...To Self-Destruct is die 'vonk' terug. De composities zijn nog doordachter en je hoort onvervalst spelplezier. 

Het album opent met twee nummers waarop het gaspedaal volledig is ingedrukt: Hardwired en Atlas, Rise! Het is een veelbelovend begin en ook de rest van de eerste disc stelt niet teleur. Het tempo ligt in Now That We're Dead en Dream No More wat lager en die afwisseling werkt goed. Halo On Fire (de afsluiter van de eerste disc) is qua tempo en sfeer vergelijkbaar, maar gaat met een speelduur van 8½ minuut misschien iets te lang door. 

Hoogtepunt van het eerste deel is Moth Into Flame waarin alle elementen zitten die de eerste drie albums zo goed maken: goede zang en tekst, uitstekende riffs, geweldige ritmegitaar, pompende bas en drums en dat allemaal op topsnelheid.

Op de tweede disc ligt het tempo over het algemeen wat lager. De eerste drie nummers (ConfusionManUNkind en Here Comes Revenge) hebben veel overeenkomsten, maar toch ook ieder hun eigen dingen (zoals bijvoorbeeld de geweldige intro van Confusion). De verrassingen zitten echter in het tweede deel van deze disc. Am I Savage? is een heerlijk traag, donker en log monster en afsluiter Spit Out The Bone is van een ongekende felheid en heeft een onwaarschijnlijk hoog tempo. 

De uitschieter is Murder One, een ode aan de onlangs overleden Lemmy van Motörhead. Zoals bij iedere track is er ook voor dit nummer een video en Robert Valley heeft een geweldige animatie gemaakt waarin Lemmy's levenverhaal in zes minuten wordt verbeeld.

Op bonus-CD van 3CD Deluxe Edition staan tien live-tracks en drie nummers die Metallica bijdroeg aan 'tributes' voor Ronnie James Dio, Deep Purple en Iron Maiden. De disc opent echter met Lords Of Summer, een nieuw nummer (en bepaald geen 'leftover') waarvoor ook een clip is gemaakt. 

Voor wie er nog aan twijfelde: Metallica is terug, en hoe!


© 2016 TTZL


Official website: Metallica
Wikipedia EN: Metallica
Wikipedia NL: Metallica

YouTube: Hardwired
YouTube: Atlas, Rise!
YouTube: Moth Into Flame
YouTube: Dream No More
YouTube: Halo On Fire
YouTube: Confusion
YouTube: ManUNkind
YouTube: Here Comes Revenge
YouTube: Am I Savage?
YouTube: Murder One
YouTube: Spit Out The Bone

YouTube: Lords Of Summer [bonus track op 3CD Deluxe Edition]

zondag 20 november 2016

#210: Manfred Mann's Earth Band - The Roaring Silence (1976)

De carrière van Manfred Mann (geboren in 1940 in Johannesburg als Manfred Sepse Lubowitz) bestaat grofweg uit drie delen. 

Van 1962-1969 was er de groep die simpelweg zijn (artiesten)naam droeg: Manfred MannDeze band speelde door R&B en jazz beïnvloedde muziek en maakte een paar muzikaal interessante albums. 

Opvallend genoeg waren het covers van obscure nummers van meidengroepen waarmee ze bekend werden: Do Wah Diddy Diddy en Sha La La. Deze singles waren niet representatief voor de muziek op de albums, bij latere hits als Pretty Flamingo, Ha! Ha! Said The Clown en Mighty Quinn was dat al beter.

Na deze band volgde van 1969-1971 het jazz-georiënteerde Manfred Mann Chapter Three waarmee twee albums werden opgenomen. De groep die hij daarna formeerde heet Manfred Mann's Earth Band (MMEB) en is (met enige horten en stoten) nog steeds actief. 

In de vroege jaren zeventig maakte de MMEB een aantal uitstekende albums. Na de succesvolle Bruce Springsteen-cover Spirits In the Night op het album Nightingales & Bombers (uit 1975), brak MMEB echt door met de Springsteen-cover Blinded By The Light en het album The Roaring Silence uit 1976. 

Naast die cover staat het album vol met sterke, eigen nummers zoals het door jazzrock beïnvloedde Waiter, There Is A Yawn In My Ear en Starbird. De (prog)rock kant van MMEB is duidelijk aanwezig in het gitaargedreven The Road To Babylon (inclusief pastoraal intro) en het fanstisch door Chris Thompson gezongen This Side Of Paradise. 

Het album sluit af met de mooie gitaarballad Questions en het is eigenlijk alleen het wat weeïge Singing The Dolphin Through dat me minder aanspreekt.

De albums van de MMEB zijn in 2013 uitgebracht als remasters met bonustracks. Het is alleen lastig kiezen omdat er wel een stuk of tien MMEB-albums de moeite waard zijn om aan te schaffen. De serieuze liefhebber gaat dan ook natuurlijk voor de 40th Anniversary Box Set (21 CDs) die tegenwoordig voor minder dan 150 euro over de toonbak gaat.

© 2016 TTZL


Wikipedia NL: Manfred Mann

YouTube: The Roaring Silence [hele album]
YouTube: Blinded By The Light

zondag 13 november 2016

#209: Leonard Cohen - Greatest Hits (1975)


Afgelopen maandag (7 november) overleed de Canadese poëet, auteur en muzikant Leonard Cohen op 82-jarige leeftijd. 

Teleurgesteld door het gebrek aan succes als poëet en schrijver begon hij halverwege de jaren zestig zijn poëzie op muziek te zetten. Dit leverde hem aanmerkelijk meer succes op, maar zorgde er wel voor dat hij een buitenbeentje bleef in twee werelden. In de schrijverswereld werd hij "die muzikant" en in de muziekwereld bleef hij "die dichter".

Na een aarzelend begin boekte hij in zijn beginjaren successen met nummers als So Long MarianneFamous Blue RaincoatChelsea Hotel No. 2Who By Fire en natuurlijk Suzanne. In 1975 was er zelfs voldoende materiaal voor een Greatest Hits album. In de U.S. en Canada heette dit album trouwens The Best Of Leonard Cohen, wat een veel betere titel is. Zeker vanuit een Nederlands oogpunt, want Leonard Cohen heeft hier nog nooit in de Top 40 gestaan!

De 12 nummers op het originele Greatest Hits album laten horen dat zijn muziek stevig geworteld was in de folkmuziek-traditie en los van de geweldige teksten is er muzikaal niet heel veel afwisseling. Later in zijn carrière zou dit veranderen en werd ook de muziek avontuurlijker en afwisselender (met name ook qua tempo). 

Deze ontwikkeling is goed te horen op de heruitgave van Greatest Hits uit 2009. Hierop zijn vier nummers van de originele tracklist vervangen door negen nummers van recentere datum. Hieronder nummers als The FutureDance Me To The End Of LoveFirst We Take Manhattan en Hallelujah.

Veel nummers van Leonard Cohen zijn ook door andere artiesten opgenomen, maar met name Hallelujah is zo'n inmiddels wel zo'n beetje doodgecovered (met name ook in talentenjachten). Het nummer uit 1984 had aanvankelijk geen impact en kwam pas onder de aandacht door de cover van John Cale in 1992. Die versie inspireerde op zijn beurt Jeff Buckley die in 1994 een inmiddels klassiek geworden versie van Hallelujah opnam.

Wie ook niet onvermeld mag blijven is Jennifer Warnes. Ze werkte vanaf begin jaren zeventig met Leonard Cohen samen. Eerst als achtergrondzangeres bij zijn optredens en later als gastvocaliste en vocale arrangeur op zijn albums. In 1987 maakte ze het machtige eerbetoon Famous Blue Raincoat met daarop geweldige interpretaties zoals First We Take Manhattan.

© 2016 TTZL


Official website: Leonard Cohen
Wikipedia EN: Leonard Cohen
Wikipedia NL: Leonard Cohen

YouTube: Suzanne
YouTube: So Long, Marianne
YouTube: Chelsea Hotel No. 2
YouTube: Who By Fire
YouTube: The Future [toegevoegd op heruitgave in 2009]
YouTube: Dance Me To The End Of Love [toegevoegd op heruitgave in 2009]
YouTube: First We Take Manhattan [toegevoegd op heruitgave in 2009]
YouTube: Hallelujah [toegevoegd op heruitgave in 2009]

YouTube: Hallelujah [John Cale]
YouTube: Hallelujah [Jeff Buckley]
YouTube: First We Take Manhattan [Jennifer Warnes]

zondag 6 november 2016

#208: Zager & Evans - In The Year 2525 (1969)

Er zijn zo van die nummers die ik heel goed ken, maar waar ik niets van de artiest weet. Zo heb ik mijn jeugd heel vaak een nummer gehoord op Radio Veronica en Radio Noordzee Internationaal over het jaar 2525 van ene Zager & Evans, maar tot nut toe had ik geen idee wie dat waren. 

Het blijkt een folk-rock-pop duo te zijn geweest van 1962 tot 1971, bestaande uit Denny Zager & Rick Evans

Ik vond het altijd al een intrigerend nummer en nu nog steeds weet In The Year 2525 me iedere keer weer te boeien als ik het hoor. Dat ik daar niet alleen in sta blijkt wel uit de notering van dit nummer uit 1969 op plaats 1197 in de Top 2000 van 2015.

Het nummer geeft een toekomstbeschrijving van de komende 8000 jaar waarin de mens steeds ondergeschikter wordt aan de technologie (zie ook de versie op YouTube van In The Year 2525 met de tekst in beeld).

Opvallend aan de muziek is dat het een combinatie is van folk en rock en dat het nummer halverwege (na het jaar 6565) in toonhoogte omhoog gaat. Na het jaar 9595 volgt er een break en keert het nummer weer terug op de toonhoogte waar het mee begon.

Het nummer is ook vele tientallen malen en in diverse talen gecoverd. Luister eens naar de heel verschillende versies van VisageDalida, Ian BrownThe Sounds/Takis Antoniadis en mijn favoriet, een metal-versie door Fields Of The Nephilim.

Ondanks het enorme succes (een nummer 1 hit in vele landen, waaronder Nederland) hebben Zager & Evans na dit nummer geen hitsingle van belang meer gehad. Of dit terecht of onterecht is kun je zelf checken aan de hand van de onlangs uitgekomen CD met twee complete albums (en non-album singles) op het onvolprezen Cherry Red Records label.

© 2016 TTZL

Allmusic website: Zager & Evans
Discogs website: Zager & Evans

zaterdag 29 oktober 2016

#207: Stewart Walker - Stabiles (1999)

Eind jaren negentig kwam ik veel in de Amsterdamse winkel van distributeur en platenlabel Staalplaat. De medewerkers kenden na verloop van tijd mijn smaak en kwamen dan af en toe met de suggestie om een bepaald album eens te beluisteren.

Zo kwam ik ook in het bezit van het eerste album van Stewart Walker, een Amerikaanse pionier van het minimal techno genre die woont en werkt in Berlijn. 

Het album, Stabiles, is gebaseerd het werk van Alexander Calder. Dat is één van de bekendste Amerikaanse beeldhouwers, belangrijke vertegenwoordiger van de kinetische kunst en uitvinder van de mobileHet album heeft echter Alexander Calder's 'stabiles' (grote sculpturen in de buitenlucht) als inspiratiebron.

Het lijkt vooraf een onmogelijke opgave om een sculptuur in muziek te vertalen, maar Stewart Walker verwoordt het als volgt:

My goal was to write sound compositions which would present a stationary focus in the home listening environment. Each track offers an individual mood while still conforming to the overall theme of stability. 

Stewart Walker bereikt zijn doel, en hoe! Bij oppervlakkige beluistering lijken de nummers misschien repetitief en 'stabiel' te zijn, maar als je goed luistert (koptelefoon aanbevolen) zit er een geweldige rijkdom aan variatie in de tracks. Ritmes verschuiven en vermeerderen/verminderen, geluiden komen af en aan, tempovariaties en nog veel meer. 

Op YouTube staan maar drie tracks van het album (Missing WinterClassic Science Fiction en Sunclipse) maar die geven een goed beeld van de muziek. Als je meer wilt horen kun je naar de Stabiles-pagina van de website van Stewart Walker gaan. Daar kun je het hele album beluisteren.

© 2016 TTZL


Official website: Stewart Walker
Wikipedia EN: Stewart Walker
YouTube: Sunclipse

StewartWalker.com: Stabiles [alle tracks te beluisteren]


zaterdag 22 oktober 2016

#206: The The - Mind Bomb (1989)

Een persoonlijke favoriet van mij is The The, de groep van de eigenzinnige, briljante Britse zanger, muzikant en songsmid Matt Johnson. Soms had The The voor een korte tijd meerdere bandleden, maar in essentie is het een soloproject.

Matt Johnson nam onder zijn eigen naam in 1978 en 1979 twee albums op die niet regulier zijn uitgebracht. Na één solo-album (Burning Blue Soul) kwam The The's eerste album, The Pornography Of Despair in 1982, maar ook dit album bleef onuitgebracht (al zijn veel nummers wel terecht gekomen op b-kantjes van singles). 

Ook van latere datum zijn er nog vier onuitgebrachte albums, hetzij doordat de platenmaatschappij het album weigerde uit te brengen of omdat Matt Johnson zelf het album niet afmaakte of terugtrok. Daardoor is de teller van de discografie van The The tot nog toe blijven steken op zes studio-albums, drie soundtracks en ruim dertig singles en EP's (met vaak exclusieve tracks). 

Die ingewikkelde discografie zou bijna de aandacht afleiden van de albums die wél zijn uitgebracht. Dat zijn echter stuk voor stuk juweeltjes en onze aandacht meer dan waard. Met een aparte mix van muziekstijlen (vooral rock en pop, maar ook blues en soul) en fantastische, inhoudsvolle teksten weet hij album na album te boeien.

Voor zijn derde plaat, Mind Bomb, werkte Matt Johnson met een vaste groep muzikanten, waarvan meestergitarist Johnny Marr (The Smiths) de bekendste is. Het zorgt voor een evenwichtig album en levert één van The The's beste nummers op: Armageddon Days Are Here (Again)

Hierin beschrijft Matt Johnson de strijd tussen gelovigen en hoe iedereen van het padje is afgeraakt: 

Islam is rising
The Christians mobilising
The world is on its elbows and knees
It's forgotten the message and worships the creeds

In de video loopt de tekst in beeld mee en als je het leest is het bijna niet te bevatten dat dit nummer uit 1989 komt, 12 jaar vóór 9/11

Naast Armageddon staan er nog zeven geweldige nummers op deze plaat. Good Morning Beautiful opent het bal en kent een trage opbouw die in ruim zeven minuten naar een mooie climax toewerkt. Dezelfde sfeer vinden we ook in de melancholische tracks August & September en Beyond Love.

Daar tegenover staan mid- en uptempo tracks als The Violence Of Truth en het acht minuten durende epos Gravitate To Me waarin een mondharmonica de hoofdrol opeist (ook mooi is de single-versie Gravitate To Me (little version) met stijlvolle clip).

Er dan staan nog twee absolute favorieten van me op dit album. Allereerst is er The Beat(en) Generation (met weer zo'n mooie zwart/wit clip én weer die mondharmonica) waarin hij een treurig tijdsbeeld schetst en middels de titel knipoogt naar de beat-generatie van de jaren 50 en 60:   

The beaten generation, the beaten generation
Reared on a diet of prejudice and misinformation
The beaten generation, the beaten generation
Open your eyes, open your imagination

Matt Johnson is er niet de man naar om positieve niets-aan-de-hand teksten te schrijven en als hij dan een keer over de liefde zingt gaat het als vanzelf over een uitgedoofde relatie. In Kingdom Of Rain gaat hij een duet aan met Sinéad O'Connor (die overigens niet in de clip te zien is) en ik ken weinig andere duetten waar de emotie zo goed en puur overkomt als in dit nummer. Kippenvel, iedere keer weer als ik het hoor.


Het laatste reguliere album van The The stamt helaas uit 2000 en daarna zijn er alleen drie soundtracks verschenen. Hoe goed die albums ook moge zijn, ik hoop echt dat er snel weer een regulier album volgt.


© 2016 TTZL


Official website: The The
Wikipedia EN: The The
Wikipedia NL: The The
YouTube: The Violence Of Truth
YouTube: Kingdom Of Rain [clip]
YouTube: The Beat(en) Generation [clip]
YouTube: August & September
YouTube: Gravitate To Me
YouTube: Beyond Love

YouTube: Gravitate To Me (little version) [clip/single versie]