#211: Metallica - Hardwired...To Self-Destruct (2016)

Een nieuw album van Metallica, wie zit daar nu op te wachten? Ze waren immers behoorlijk de weg kwijt geraakt na de thrash metal monumenten Kill 'Em All, Ride The Lightning en Master Of Puppets uit de vroege jaren tachtig en de muzikaal bredere albums ...And Justice For All en Metallica.

'The Black Album' (zoals Metallica's gelijknamige album ook wel wordt genoemd) betekende hun doorbraak naar het grote publiek, maar zorgde er ook voor dat de koers ging zwabberen. Eerst was er de opgeblazen, stadion hardrock van Load en Reload, daarna het compromisloos brute en repetitieve St. Anger, de voorzichtige revanche Death Magnetic en het ingewikkelde en richtingsloze Lou Reed-project Lulu. 

Op het voorlaatste studio-album Death Magnetic (uit 2008) horen we weer een Metallica zoals Metallica hoort te klinken: lang uitgesponnen tracks met fatsoenlijke gitaarsolo's. Maar de echte 'vonk' van 1983-1991 ontbreekt nog. Op Hardwired...To Self-Destruct is die 'vonk' terug. De composities zijn nog doordachter en je hoort onvervalst spelplezier. 

Het album opent met twee nummers waarop het gaspedaal volledig is ingedrukt: Hardwired en Atlas, Rise! Het is een veelbelovend begin en ook de rest van de eerste disc stelt niet teleur. Het tempo ligt in Now That We're Dead en Dream No More wat lager en die afwisseling werkt goed. Halo On Fire (de afsluiter van de eerste disc) is qua tempo en sfeer vergelijkbaar, maar gaat met een speelduur van 8½ minuut misschien iets te lang door. 

Hoogtepunt van het eerste deel is Moth Into Flame waarin alle elementen zitten die de eerste drie albums zo goed maken: goede zang en tekst, uitstekende riffs, geweldige ritmegitaar, pompende bas en drums en dat allemaal op topsnelheid.

Op de tweede disc ligt het tempo over het algemeen wat lager. De eerste drie nummers (Confusion, ManUNkind en Here Comes Revenge) hebben veel overeenkomsten, maar toch ook ieder hun eigen dingen (zoals bijvoorbeeld de geweldige intro van Confusion). De verrassingen zitten echter in het tweede deel van deze disc. Am I Savage? is een heerlijk traag, donker en log monster en afsluiter Spit Out The Bone is van een ongekende felheid en heeft een onwaarschijnlijk hoog tempo. 

De uitschieter is Murder One, een ode aan de onlangs overleden Lemmy van Motörhead. Zoals bij iedere track is er ook voor dit nummer een video en Robert Valley heeft een geweldige animatie gemaakt waarin Lemmy's levenverhaal in zes minuten wordt verbeeld.

Op bonus-CD van 3CD Deluxe Edition staan tien live-tracks en drie nummers die Metallica bijdroeg aan 'tributes' voor Ronnie James Dio, Deep Purple en Iron Maiden. De disc opent echter met Lords Of Summer, een nieuw nummer (en bepaald geen 'leftover') waarvoor ook een clip is gemaakt. 

Voor wie er nog aan twijfelde: Metallica is terug, en hoe!

© 2016 TTZL

Official website: Metallica
Wikipedia EN: Metallica
Wikipedia NL: Metallica

YouTube: Hardwired
YouTube: Atlas, Rise!

YouTube: Now That We're Dead

YouTube: Moth Into Flame
YouTube: Dream No More
YouTube: Halo On Fire
YouTube: Confusion
YouTube: ManUNkind
YouTube: Here Comes Revenge
YouTube: Am I Savage?
YouTube: Murder One
YouTube: Spit Out The Bone

YouTube: Lords Of Summer [bonus track op 3CD Deluxe Edition]