Zoeken in deze blog

zondag 25 februari 2018

#276: [VA] - 13 Veronica Alarmschijven & Saved By The Bell (1973)

In 1974 begonnen mijn broer en ik met plaatjes kopen. Eerst een paar singletjes, maar al snel een heuse langspeelplaat. Het was een verzamelalbum uit 1973 met de titel 13 Veronica Alarmschijven & Saved By The Bell. We hebben die plaat grijsgedraaid, ook al omdat we natuurlijk nog niet veel keus hadden.

Zoals de titel al aangeeft gaat het hier om een verzameling van Alarmschijven van zeezender Radio Veronica en één nummer van net voordat men startte met de alarmschijf in 1969. Als ik het album na jaren weer eens ga draaien zal ik alle nummers nog wel kennen, maar hoeveel spreken me nog steeds aan?

De Alarmschijf was vooral bedoeld om platen te promoten en daarom is het niet opvallend dat zeven van de veertien nummers van Nederlandse artiesten zijn. Zo is daar How Do You Do? van Mouth & MacNeal, destijds een nummer 1 hit, maar ik vind er niet veel aan. Ook het zijige Only Lies van Greenfield & Cook doet me niets. Veel beter zijn de twee tracks van Sandy Coast (Summertrain en Just A Friend) en Maybe Tomorrow, Maybe Tonight en Storm & Thunder van Earth & Fire blijven gewoon goed. 

Het beste nummer van Nederlandse bodem is echter She Flies On Strange Wings van Golden Earring. Wát een eerste nummer van de Earring om te bezitten. Een heel album aan ideeën in één nummer met een prachtige baslijn, geweldige gitaarsoli en fantastisch rustig middenstuk. Hemels.

Er staan ook een aantal nummers op die misschien aardig zijn als ze op de radio voorbij komen, maar ik zal ze niet zelf opzetten: Bobby Bloom's Montego BayTie A Yellow Ribbon (Round The Ole Oak Tree) van Dawn en How Can You Mend A Broken Heart van de BeeGees. De enige niet-Alarmschijf, Saved By The Bell van Robin Gibb zou ik echter zelfs afzetten als deze op de radio langskomt.

Maar er staan ook drie nummers op waarvan ik overtuigd ben dat die belangrijk zijn geweest bij het vormen van mijn muzieksmaak. Zo staat de finale van de rockopera Tommy van The Who erop: See Me, Feel Me. Dit nummer maakte nieuwsgierig naar meer en niet lang daarna kwam mijn broer thuis met de soundtrack van de film Tommy. Er zou nog veel meer van The Who volgen.

Dan is er Feelin' Alright van Joe Cocker. Daar zit genoeg kracht in om een negenjarig jochie volledig weg te blazen. Die stem, die piano, die koortjes. Dit was een nummer dat je steeds opnieuw wilde beluisteren. En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw...

Maar de grootste openbaring was toch de live-opname getiteld Room To Move van ene John Mayall. Het geluid van een mondharmonica vind ik nu nog altijd geweldig en misschien komt dat wel door dit nummer. Vanaf de intro swingt het geweldig, maar na anderhalve minuut valt alles ineens stil, met uitzondering van de mondharmonica en wat spaarzame percussie. En dan ineens horen we Mayall als een soort beatboxer avant-la-lettre tekeer gaan. Ongekend en dat maakte diepe indruk. Na een minuut of twee pakt het nummer weer op en gaat naar een geweldig einde. Sindsdien kan ik zeggen, "I've got the blues".
Voor de Top 2000 is er leuke mini-documentaire gemaakt over dit nummer.

Al met al blijken er genoeg goede nummers op dit album te staan om het af en toe nog eens op de draaitafel te leggen en dat zal ik dan ook zeker doen.

© 2018 TTZL


YouTube: Earth And Fire - Maybe Tomorrow, Maybe Tonight
YouTube: The Who - See Me, Feel Me
YouTube: Golden Earring - She Flies On Strange Wings
YouTube: Bobby Bloom - Montego Bay
YouTube: Dawn - Tie A Yellow Ribbon (Round The Ole Oak Tree)
YouTube: Sandy Coast - Summertrain
YouTube: Joe Cocker - Feelin' Alright
YouTube: Mouth & MacNeal - How Do You Do?
YouTube: Earth And Fire - Storm & Thunder
YouTube: John Mayall - Room To Move
YouTube: Bee Gees - How Can You Mend A Broken Heart
YouTube: Sandy Coast - Just A Friend
YouTube: Greenfield & Cook - Only Lies
YouTube: Robin Gibb - Saved By The Bell

zondag 18 februari 2018

#275: Deep Purple - Perfect Strangers/Son Of Alerik (1984)

In juli 1976 publiceerde de toenmalige manager van Deep Purple een simpel persbericht: "The band will not record or perform together as Deep Purple again". Excessief drugsgebruik van Mark III* bandleden Glenn Hughes en Tommy Bolin leidde ertoe dat Jon Lord, Ian Paice en David Coverdale er de brui aan gaven. 
* De vele bezettingen van Deep Purple worden ingedeeld in "Marks" (Mark I, Mark II, etc.)

Het was dan ook in 1984 een grote verrassing dat er een reünie kwam van de klassieke Mark II line-up van Lord en Paice met Ian Gillan, Roger Glover en Ritchie Blackmore. Deze bezetting was met een knal uit elkaar gegaan en deze reünie zou ook niet langer dan vier albums stand houden (waarvan de derde dan weer zonder Ian Gillan...).

Perfect Strangers, het eerste album dat werd opgenomen, kreeg in de pers wisselende kritieken, maar was een commercieel succes. Ook de aansluitende tour was stijf uitverkocht. 

Ik wil het echter niet hebben over het album, maar over de single Perfect Strangers. Het nummer begint met een lekker overstuurd orgel-intro van Jon Lord waarna de band invalt. Ian Gillan is goed bij stem, er zit een lekkere instrumentale break in en de andere bijdragen klinken geïnspireerd. 

Het was echter niet de A-kant die mijn aandacht trok toen ik de 12 inch in de winkel zag staan (het nummer staat immers gewoon op het album). Nee, de B-kant was een nieuwe track van tien minuten. Dat kon ik niet laten staan. Son Of Alerik bleek een lange, instrumentale jam te zijn waarvan aangaande de titel en oorsprong tot op de dag van vandaag vele verklaringen rondgaan. 

Er waren koningen met die naam (bij de Visigoten en de Zweden), maar waarschijnlijker is een verwijzing naar Michael Moorcock. In zijn boeken komt het karakter Elric voor en ook het nummer Perfect Strangers is geïnspireerd door de boeken van Moorcock. Eén van de verhalen over de oorsprong van het nummer is het (onwelkome) bezoek van een film crew. Om hen te irriteren zou de band een jam zijn begonnen waaraan geen einde leek te komen. 

De meningen over het nummer zijn verdeeld, maar ik vind het een heerlijk muzikaal avontuur. In de mid-tempo improvisatie laat Ritchie Blackmore nog een horen wat hij allemaal kan met een gitaar, vakkundig ondersteund door Lord, Glover en Paice. De wat richtingloze laatste minuten en het abrupte einde doen daar niets aan af. Gelukkig is het nummer als bonustrack toegevoegd aan de geremasterde versie van het album Perfect Strangers.

© 2018 TTZL


Officiële websites: Deep Purple / Deep Purple
Wikipedia EN: Deep Purple
Wikipedia NL: Deep Purple

YouTube: Perfect Strangers
YouTube: Son Of Alerik

zondag 11 februari 2018

#274: The Stranglers - The Gospel According To The Meninblack (1981)

In de punkscene van de late jaren zeventig waren The Stranglers een vreemde eend in de bijt. Ze genoten al enige bekendheid in het pub rock circuit toen punk losbarstte. Hun agressieve en compromisloze houding paste echter goed bij de punkattitude en ze werden al snel gezien als één van de aanstichters van de punk. Toch was hun muzikale palet vanaf het begin veel breder met invloeden uit onder meer gothic rock, new wave en art rock.

The Stranglers braken in veel landen door in 1977/78 met de singles van hun eerste drie albums:
(Get A) Grip (On Yourself)PeachesSomething Better ChangeNo More Heroes en Nice 'n' Sleazy. Hun eigenzinnigheid onderstreepten ze ook nog maar eens met de cover (en non-album single) Walk On By.

Op het sterke vierde album (The Raven, 1979) staat het nummer Meninblack. Het is een apart, atmosferisch nummer met een vervormde zangstem waarin de komst van aliens wordt aangekondigd. Dit gegeven wordt verder uitgewerkt op de non-album single Who Wants The World? en zou leiden tot het in 1981 uitgebrachte conceptalbum The Gospel According To The Meninblack over een 'alien invasion'.

Het album was muzikaal een flinke verandering. De elektronische pop-elementen die altijd al aanwezig waren voeren hier de boventoon en er zijn nog meer invloeden toegelaten. Hierdoor riep het album sterk verdeelde reacties op. Zowel fans als critici vonden het geweldig óf helemaal niets. Ik zal vast verklappen, ik hoor bij de eerste groep en heb de LP in mijn jonge jaren grijs gedraaid.

Opener Waltzinblack is lang gebruikt als 'walk-in-music' bij concerten van The Stranglers en zet direct de toon. Het daaropvolgende, ook op single uitgebrachte, Just Like Nothing On Earth bevat wat mij betreft een perfecte synthese van de nieuwe muzikale stijl en de oude punk-attitude. Ook het titelnummer Waiting For The Meninblack is hier een uitstekend voorbeeld van.

Kant B opent met het lekkere uptempo Two Sunspots en kent met de andere single Thrown Away en het soundscape/hoorspel-achtige Manna Machine twee heerlijk ontregelende nummers. In de ruim zeven minuten durende afsluiter Hallow To Our Men komen alle elementen nog een keer samen. 

The Gospel According To The Meninblack is een album dat de meningen 
zal blijven verdelen. Niet dat The Stranglers daarmee zitten, zelf vind zanger en gitarist Hugh Cornwell Meninblack het beste album van de band. En dat ook veel fans dat met hem eens zijn bewijst wel de 68 pagina's (!) lange special over het album van de fan website Strangled.

© 2018 TTZL


Officiële website: The Stranglers
Wikipedia EN: The Stranglers
Wikipedia NL: The Stranglers

YouTube: The Gospel According To The Meninblack [hele album]

YouTube: Meninblack [album: The Raven, 1979]
YouTube: Who Wants The World? [non-album single, 1980]

YouTube: Waltzinblack
YouTube: Just Like Nothing On Earth
YouTube: Second Coming 
YouTube: Waiting For The Meninblack
YouTube: Turn The Centuries Turn
YouTube: Two Sunspots
YouTube: Four Horsemen
YouTube: Thrown Away
YouTube: Manna Machine
YouTube: Hallow To Our Men

YouTube: (Get A) Grip (On Yourself) [album: Rattus Norvegicus, 1977]
YouTube: Peaches [album: Rattus Norvegicus, 1977]
YouTube: Something Better Change [album: No More Heroes, 1977]
YouTube: No More Heroes [album: No More Heroes, 1977]
YouTube: Nice 'n' Sleazy [album: Black And White, 1978]
YouTube: Walk On By [non-album single, 1978]

zondag 4 februari 2018

#273: The Temptations - Papa Was A Rolling Stone (1972)

Afgelopen vrijdag, één dag voor zijn 75e verjaardag, overleed Dennis Edwards, één van de leadzangers van The Temptations. De groep bestaat vanaf 1960 in wisselende bezettingen (25 verschillende zangers tot nu toe!). Edwards verving in 1968 David Ruffin en zou, met twee korte tussenpozen, tot 1989 deel uit blijven maken van The Temptations.

Van 1966 tot 1973 was producer Norman Whitfield de drijvende kracht achter The Temptations. Mede onder invloed van het succes van Sly & The Family Stone veranderde Whitfield, tegelijk met het aantreden van Edwards, het geluid van de groep. The Temptations maakten nu muziek die bekend zou raken onder de noemer psychedelic soul.

De koerswijziging zou resulteren in een groot aantal geweldige nummers als Cloud Nine, Ball Of Confusion, Can't Get Next To You, War en Psychedelic Shack, maar The Temptations worden toch vooral geassocieerd met één nummer dat opmerkelijk genoeg eerst door mede-componist/producer Whitfield was opgenomen met een andere groep, The Undisputed Truth. Hun versie van Papa Was A Rollin' Stone werd echter geen groot succes en Whitfield bouwde het nummer om naar een twaalf minuten durend epos voor The Temptations.

Hun versie van Papa Was A Rollin' Stone verscheen in juli 1972 op het album All Directions en is een door bas en drums (hi-hat) gedomineerd nummer. Na het intro van bijna vier minuten kent het nummer drie refreinen die gescheiden worden door uitgebreide, instrumentale passages. De zangers wisselen de vocalen per zanglijn af en wekken daarmee de indruk van een stel broers die hun moeder vragen stellen over de vader die ze niet hebben gekend:

I never got a chance to see him 

Never heard nothin' but bad things about him 
Momma I'm depending on you to tell me the truth 
Momma just hung her head and said, son 
Papa was a rolling stone 
Wherever he laid his hat was his home 
And when he died, all he left us was alone 

De populariteit van het fenomenale nummer leidde er toe dat het in september 1972 op single
verscheen. Omdat twaalf minuten te lang was voor een single, werd er een kortere versie gemaakt van bijna zeven minuten. Het werd een groot succes met een nummer één positie in de VS en top tien klasseringen wereldwijd.

Onvermijdelijk bij zo'n klassieker is dat er vele covers zijn gemaakt. Sommigen zijn geslaagd te noemen, anderen wat minder, maar oordeel zelf:

The Pioneers [1973 - rocksteady]
Bill Wolfer [1982]
David Lindley [1988]
Was (Not Was) [1990]
George Michael [1993]
Rare Earth [2005]
Daryl Hall with Train [2010 - Daryl's House]
Phil Collins [2010]
Marcus Miller [2015 - instrumentaal]
Ugly Kid Joe [2015]

© 2018 TTZL


Officiële website: The Temptations
Wikipedia EN: The Temptations
Wikipedia NL: The Temptations

YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [single version]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [full version]

YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [The Undisputed Truth, 1971 - origineel]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [The Pioneers, 1973 - rocksteady]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [Bill Wolfer, 1982]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [David Lindley, 1988]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [Was (Not Was), 1990]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [George Michael, 1993]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [Rare Earth, 2005]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [Daryl Hall with Train, 2010 - Daryl's House]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [Phil Collins, 2010]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [Marcus Miller, 2015 - instrumentaal]
YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [Ugly Kid Joe, 2015]

YouTube: Cloud Nine
YouTube: Ball Of Confusion
YouTube: Can't Get Next To You
YouTube: War
YouTube: Psychedelic Shack