Fransman Didier Marouani schreef in 1976 het thema voor een TV-programma over astrologie. Op dat moment had hij als popzanger een contract bij Polydor en die platenmaatschappij wilde het nummer niet uitbrengen onder zijn eigen naam, omdat zij het nummer niet goed genoeg vonden.
De producer van Marouani ging toen op zoek en vond een andere platenmaat-schappij (Vogue) die wel geïnteresseerd was. Vanwege zijn contract bij Polydor kon Marouani echter niet zijn eigen naam gebruiken als componist en uitvoerende (hij ging het pseudoniem Ecama gebruiken). Als groepsnaam koos hij spAce omdat veel mensen het geluid van het nummer met de ruimte associeerden. Begin 1977 verscheen de track als Magic Fly op single en werd het ongelijk van Polydor bewezen. Het nummer kwam in vele Europese landen in de top 10 en in Nederland reikte het in de Top 40 tot nummer 20. Marouani moest toen zijn identiteit nog verborgen houden vanwege zijn contract bij Polydor. Daarom is de band in de clip en bij TV-optredens te zien in ruimtepakken, compleet met ruimtehelmen. De invloed op de helmdracht van het eveneens Franse Daft Punk twintig jaar later is evident.
Het album Magic Fly kwam in april 1977 uit en stond vol met sterke nummers in een stijl die later space disco is gaan heten. Naast Marouani bestond de band uit Roland Romanelli, Jannick Top en de Amerikaanse zangeres Madeline Bell, die al een hele carrière achter zich had en een veel gevraagde achtergrond-zangeres was. Dat deze combinatie goed werkte hoor je bijvoorbeeld in Carry On, Turn Me On van dat album.
Op Deliverance (uit december 1977) komt de fusie van Franse space disco en Amerikaanse soulzang naar mijn mening nog beter uit de verf. Al direct aan het begin van het album horen we het beste nummer: Prison. Het nummer wordt lekker langzaam opgebouwd in zowel tempo als dynamiek. Muzikaal gebeurt er veel en van alles, maar Madeline Bell's vocalen stelen de show.
Het is jammer dat het daaropvolgende nummer (Let Me Know The Wonder) meteen de zwakste broeder is van het album. Het is niet echt slecht, maar het instrumentale nummer voelt een beetje aan als edelkitsch. Gelukkig sluit kant A af met het sterke Running In The City. Opnieuw een instrumentaal nummer dat muzikaal van dezelfde kwaliteit is als de openingstrack.
Kant B opent met opnieuw twee nummers waarop Madeline Bell niet te horen is. Air Force is opnieuw een lekkere uptempo track, terwijl in Baby's Paradise het allemaal wat rustiger is, waardoor de edelkitsch weer op de loer ligt, maar gelukkig genoeg tegenwicht krijgt wat experimentelre elementen. Afsluiter Deliverance heeft koorzang die je niet vaak in dit genre hoort, maar op een of andere manier werkt het. Zeker in combinatie met weer die heerlijke vocalen van Madeline Bell is dit nummer een waardige afsluiter van het album.
Na dit album volgde nog Just Blue in 1978 waarna, door interne strubbelingen over wel of niet gaan optreden, Marouani er de brui aan gaf. Romanelli en Top maakten in 1980 nog Deeper Zone, waarna het verhaal van spAce over was. Rechtenkwesties over de bandnaam maakten dat Marouani verder ging als Paris France Transit (PFT) en later, toen hij de rechten over de naam spAce weer had, die naam ook weer ging gebruiken, vaak in combinatie met zijn eigen naam of PFT.
© 2022 TTZL
Officiële Facebook: spAce
Mijn favoriete albums van Klaus Schulze hier opnoemen zou alleen als twee blogs kunnen vullen, dus ik heb besloten om mij te beperken tot de één album per decennium. 
