Zoeken in deze blog

zondag 26 november 2023

#576: WAR - The Music Band (1979) / TMB 2 (1979) / TMB Live (1979) / The Best Of TMB (1982) / TMB Jazz (1983)

Bijna tien jaar geleden (in blog #59) schreef ik al eens over de Amerikaanse band WAR die een intrigerende mix van funk, soul en rock spelen. In de eerste helft van de jaren zeventig maakten ze een vijftal klassieke albums voordat de klad er een beetje in kwam. 

Na hun overstap van United Artists Records naar MCA Records brachten ze eerst het album Galaxy (1977) uit en daarna in 1978 de soundtrack voor de film Youngblood. Geen slechte albums, maar ook niet memorabel en zeker stap terug ten opzichte van eerder werk. 

In een poging het tij te keren startten ze in 1979 met het project onder de naam 'The Music Band'. Kort werd overwogen om de naam WAR te vervangen door die nieuwe term, maar er werd voor gekozen om het de titel te laten worden van het nieuwe album. Gelukkig maar, want de naam WAR werd bewust gekozen in een tijd dat Amerika werd overspoeld door anti-Vietnamoorlog sentimenten. WAR bracht in die vroege jaren zeventig een boodschap van broederschap en harmonie terwijl zij zich in hun teksten uitspraken tegen racisme, honger, bendes, misdaden en bendeoorlogen.

Tegen die achtergrond is het lastig luisteren naar het album The Music Band uit 1979. Voor het eerst waren er wisselingen geweest in de bandsamenstelling en de nieuwe koers bleek een soort jazzy disco te zijn van het ultra lichte soort. Opener The Music Band belooft al niet veel goeds, tussendoor is eigenlijk alleen Millionaire de moeite waard en de reggae-achtige afsluiter All Around The World laat je met een gevoel achter van 'waar heb ik naar zitten luisteren?'.

Op The Music Band 2 (ook uit 1979) wordt het niet beter. De eerste single Don't Take It Away gaat nog wel, maar de rest is gewoon niet interessant genoeg en de nieuwe, instrumentale versie van The World Is A Ghetto doet vergeten hoe goed het origineel uit 1972 is.

Op The Music Band Live (uit 1980) staan klassieke songs van de eerste vijf albums, beïnvloed door de nieuw ingeslagen richting. Helaas verzuipen ook deze nummers op die manier en is de uitvoering ongeïnspireerd te noemen.
Hierna vertrok de band alweer bij MCA Records. Die maatschappij probeerde de kosten nog wat te dekken door in 1982 de verzamelaar The Best Of The Music Band uit te brengen en in 1983 een album met restmateriaal van de opnamen van de eerste twee albums, onder de titel The Music Band Jazz.  

Het is veelzeggend dat de albums TMB Live, The Best Of TMB en TMB Jazz helemaal niet vermeld staan in de discografie van de band op hun eigen website (er staat alleen een korte vermelding in de biografie). Ook op streaming platforms is alleen een album waarop zowel TMB als TMB 2 staan te vinden. Ook daar schitteren de andere drie albums door afwezigheid.

© 2023 TTZL

Officiële website: WAR
Wikipedia NL: WAR
Wikipedia EN: WAR

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 19 november 2023

#575: The Pretenders - I Go To Sleep (1981)

De eerste twee albums van The Pretenders vind ik nog steeds geweldige platen en ze hebben ook een aantal klassieke singles opgeleverd, zoals Brass In Pocket, Talk Of The Town en Message Of Love. Echter, de beste single van die vroege periode is voor mij I Go To Sleep. 

Dat nummer is een prachtige ballad met mooie blazers, smaakvol gearrangeerd en de zang van Chrissie Hynde is afwisselend breekbaar en krachtig. De tekst is ook een juweeltje waarin liefdesverdriet op een prachtige manier wordt verwoord.

De primaire songschrijver van The Pretenders is Chrissie Hynde en ik heb mij dan ook geen moment afgevraagd of het een door haar geschreven nummer was. Pas toen ik onlangs de luxe versie van het album Kinda Kinks van The Kinks (uit 1965) had gekocht, en de bonus-CD draaide, kwam ik er achter dat het anders zat.

Op dat album staat een niet eerder uitgebrachte demo-versie van het nummer door Ray Davies van The Kinks. Alleen piano en zang, maar onmiskenbaar I Go To Sleep. 

Het nummer is wel al eerder uitgebracht, maar dan door anderen. Allereerst is er reeds in 1965 een uitvoering door The Applejacks, nog in hetzelfde jaar gevolgd door een versie van Peggy Lee en Cher's eigen I Go To Sleep. In 1966 bracht Conny van Bergen het nummer in het Nederlands uit als b-kantje. 

Ook in latere jaren blijft het nummer vaak gecoverd worden, zoals door Soulwax in 1998 (I Go To Sleep), de versie van Sia uit 2008 of Z Berg's uitvoering in 2018.

Dat Chrissie Hynde dit nummer heeft opgenomen is eigenlijk niet zo vreemd als je weet dat The Pretenders op hun eerste album Stop Your Sobbing hebben staan, ook al een nummer van The Kinks (en dat leidde tot een korstondige relatie tussen Hynde en Davies).

Het is geweldig leuk om te horen hoe die verschillende srtiesten allemaal hun eigen draai aan het nummer geven, maar alle genoemde versies van I Go To Sleep gehoord hebbende, blijft de versie van The Pretenders toch mijn favoriet.

© 2023 TTZL

Officiële website: The Pretenders
Wikipedia NL: The Pretenders
Wikipedia EN: The Pretenders

YouTube: I Go To Sleep
Spotify: I Go To Sleep

YouTube: Brass In Pocket
YouTube: Message Of Love
YouTube: Stop Your Sobbing

YouTube: I Go To Sleep (demo) [Ray Davies]
YouTube: I Go To Sleep [The Applejacks]
YouTube: I Go To Sleep [Peggy Lee]
YouTube: I Go To Sleep [Cher]
YouTube: Ik Val In Slaap [Conny van Bergen]
YouTube: I Go To Sleep [Soulwax]
YouTube: I Go To Sleep [Sia]
YouTube: I Go To Sleep [Z Berg]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 12 november 2023

#574: Jan Garbarek / The Hilliard Ensemble – Officium (1994)

Ik ben niet zo van het in hokjes stoppen, ook niet met muziek. Genre-aanduidingen kunnen behulpzaam zijn, maar zijn vaker een last. Soms is het ook zo goed als onmogelijk om ergens een label op te plakken. Dat geldt zeker voor de samenwerking van de Noorse saxofonist Jan Garbarek en The Hilliard Ensemble uit Groot-Brittannië. 

Dit wonderlijke album is ontsproten aan het brein van ECM Records labelbaas Manfred Eichner. Hij reed met zijn auto door de lavavelden van IJsland terwijl hij naar vocale muziek luisterde van de Spaanse, middeleeuwse componist Cristóbal de Morales. Hij plaatste dit naast een saxofoonsolo van Jan Garbarek en vroeg zich af of dit zou werken als muziek voor een film waar hij aan werkte. 

Al snel bleek dat het idee veel meer potentie had dan als achtergrondmuziek bij een film. Het samenbrengen van twee artiesten uit zijn stal bleek een gouden greep. Het was ook geen vreemd project voor Eichner, want het reguliere ECM label staat dan wel primair bekend als avontuurlijk jazz-label, maar met de ECM New Series verkent hij de uithoeken van het muzikale spectrum.

The Hilliard Ensemble bestond van 1973 tot in 2014 en bracht voornamelijk vroege, vocale muziek (ca. 500 tot 1600). Daarnaast was werkte de groep vaak samen met hedendaagse componist (en ECM-labelgenoot) Arvo Pärt en brachten zij ook werk van tijdgenoten als John Cage en Gavin Bryars. Jan Garbarek is een veelzijdig saxofonist die met een schier oneindige lijst van muzikanten heeft samengewerkt, naast zijn solowerk.

De muzikanten spreken zelf van een niet te classificeren geheel dat op een heel natuurlijke wijze tot stand kwam. Gebruik makend van de prachtige galm in de kapel van het St. Gerold klooster in Oostenrijk is een prachtige samensmelting te horen van vroege, vocale muziek en jazz-achtige saxofoonimprovisaties en dat leidt tot een geheel nieuw amalgaan van klanken. 

Individuele nummers aanwijzen heeft in dit geval niet zoveel zin, je moet naar mijn mening het gehele album ondergaan. Om toch een idee te krijgen van het album zou je naar Parce Mihi Domine of Sanctus kunnen luisteren. 

Het album werd een onverwachte hit en verkocht wereldwijd honderdduizenden exemplaren en is tot op de dag van vandaag populair. Er verschenen nog drie samenwerkingen (Mnemosyne, Officium Novum en Remember Me, My Dear), maar deze hadden niet de impact en het succes van Officium.

© 2023 TTZL

Officiële website: Jan Garbarek / The Hilliard Ensemble [archief]
Wikipedia NL: Jan Garbarek / The Hilliard Ensemble
Wikipedia EN: Jan Garbarek / The Hilliard Ensemble

YouTube: Officium [album]
Spotify: Officium [album]

YouTube: Sanctus


Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 5 november 2023

#573: The Orb And David Gilmour – Metallic Spheres (2010) / Metallic Spheres In Colour (2023)

Als ik eerlijk ben, had ik er meer van verwacht toen in 2010 The Orb en David Gilmour hun gezamenlijke album uitbrachten. Niet dat Metallic Spheres een slecht album was, integendeel. Ik heb het vaak en met plezier beluisterd, maar het gevoel bleef hangen dat het misschien nog beter had kunnen zijn.  

Dat gevoel leefde blijkbaar ook bij Alex Paterson (meesterbrein van The Orb), want samen met zijn companen Michael Rendall en Youth maakte hij een nieuwe versie. Het album werd een helemaal opnieuw geconstrueerde ('reimagined') versie van het origineel onder de titel Metallic Spheres In Colour. 

Het album uit 2010 kwam voort uit de actie van Gilmour om aandacht te vragen voor het lot van hacker Gary McKinnon. Gilmour deed dat middels een online uitgebrachte single, samen met Bob Geldof en Chrissie Hynde. Het nummer dat zij kozen was Chicago van Graham Nash. De originele versie van Nash gaat over het protest tegen de Vietnamoorlog, maar de tekst is hier ook toepasselijk en Nash stemde er mee in.

The Orb werd gevraagd een remix te maken van Chicago en zij vroegen daarop aan Gilmour om wat extra gitaarpartijen te komen inspelen. Dit leidde tot het album Metallic Spheres dat uit twee delen bestaat en waarbij de remix als Chicago Dub het vierde deel werd van de Spheres Side.

Bij de aankondiging van Metallic Spheres werd aangegeven dat er gestreefd werd naar een samensmelting van het kenmerkende geluid van The Orb en dat van Pink Floyd ten tijde van Wish You Were Here. Dat hoor ik echter niet echt terug. Het geluid is nogal kil en mechanisch en heeft wat experimentele trekjes. 

Dat is op zich niet erg, het is nog steeds een prima album, maar je verwacht iets anders. De Deluxe Edition van het album had een extra schijf met daarop de 3D60 versie van het album die via een koptelefoon een heel aparte ervaring geeft waarbij het geluid van alle kanten lijkt te komen.

Zoals eerder gememoreerd is er nu een nieuwe versie van het album verschenen. Deze keer is het geweldig goed gelukt om die gewenste mix van te creëren. Het klassieke Orb-geluid is gekoppeld aan Wish You Were Here-achtige klanken en er zijn vergaande ingrepen in het originele materiaal gedaan. Zo zijn de door Gilmour gezongen passages verwijderd en een acht minuten durende, experimentele trip uit het eerste nummer (Metallic Side) is geheel verdwenen, waardoor het nummer nu veel vloeiender verloopt.

Er zijn ook allerlei nieuwe elementen toegevoegd waardoor het meer aanvoelt als een nieuw album, dan een remix van het bestaande werk. Wellicht is daarom ook gekozen voor nieuwe titels: Seamless Solar Spheres Of Affection Mix en Seamlessly Martian Spheres Of Reflection Mix.

Ik denk dat ik deze Metallic Spheres In Colour nog veel meer draaibeurten ga geven dan het originele Metallic Spheres. Dit is wederom een mooie toevoeging aan de toch al rijke catalogi van The Orb en David Gilmour.

© 2023 TTZL

Officiële website: The Orb / David Gilmour
Wikipedia NL: The Orb / David Gilmour
Wikipedia EN: The Orb / David Gilmour

YouTube: Metallic Spheres

YouTube: Chicago [David Gilmour, Bob Geldof & Chrissie Hynde]
YouTube: Chicago [Graham Nash]


Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)