#598: Calexico - The Black Light (1998)

Rond de eeuwwisseling luisterde ik vaak naar het radioprogramma De Avonden van de VPRO. De donderdag was favoriet, want dan werden er eigen live-opnamen uitgezonden. Op die manier kwam ik in januari 1999 in aanraking met de muziek van Calexico, zoals gespeeld op het Crossing Border festival en in de VPRO-studio aan het einde van 1998.

Deze band komt uit Tuscon, Arizona en draait om Joey Burns (zang, gitaar, multi-instrumentalist) en John Convertino (drums), twee voormalige leden van Giant Sand (de band van voorman Howe Gelb). 

De groep is vernoemd naar het plaatsje Calexico op de Amerikaans-Mexicaanse grens. Die naam is een porte-manteauwoord van 'California' en 'Mexico' en natuurlijk ligt dan aan de Mexicaanse kant van de grens de plaats Mexicali.

The Black Light is hun tweede album, al werd hun eerste (Spoke, 1996) eerst uitgebracht onder de groepsnaam Spoke. Er staan zeventien tracks op het album en een aardig deel daarvan is instrumentaal. Dat zijn niet zomaar tussendoortjes, want het album opent zelfs met twee nummers zonder woorden: Gypsy's Curse en Fake Fur. Kom daar nu nog maar eens om!

De muziek is een amalgaan van Amerikaanse muziek en daarom is Americana wel een passende term. Toch is zelfs dat nog beperkt voor muziek waar ook sporen van indie rock en alternative country in te vinden zijn, naast Midden- en Zuid-Amerikaanse invloeden, de Mexicaanse voorop. Dat komt het beste naar voren in Minas De Cobra (For Better Metal), Chach en afsluiter Frontera.

Burns heeft een aangename, wat lijzige manier van zingen. We horen dat op dit album voor het eerst in The Ride (Pt II). Een nummer met een lekker galopperend ritme, een zingende gitaar en een lekkere laid-back break.

Hoogtepunten van het album zijn voor mij Sideshow (met invloeden uit de vooroorlogse Europese muziek en een mooie accordeon), titeltrack The Black Light (met een prominente bas en een half gesproken tekst), Stray (waarop Burns' voordracht klinkt als Lou Reed) en het prachtige, gedragen Bloodflow.

Ik heb inmiddels meer dan een handvol aan albums van Calexico, maar nog altijd keer is graag terug naar The Black Light. Dit album verveelt nooit.

© 2024 TTZL

Officiële website: Calexico
Wikipedia EN: Calexico
Wikipedia NL: Calexico

YouTube: The Black Light [album]
Spotify: The Black Light [album]

YouTube: Gypsy's Curse
YouTube: Fake Fur

YouTube: The Ride (Pt II)

YouTube: The Black Light

YouTube: Sideshow

YouTube: Chach

YouTube: Minas De Cobra (For Better Metal)

YouTube: Stray

YouTube: Bloodflow
YouTube: Frontera

#597: Harry Thumann - Underwater (1979)

In augustus 1980 kwam een instrumentaal nummer de Top 40 binnen op nummer 35, steeg vervolgens door naar nummer 12 en stond in totaal acht weken in de lijst. De uitvoerende artiest was Harald Thumann, een Duitse musicus, technicus, mixer, producer en eigenaar van de Country Lane Studios in München. Als artiestennaam koos hij Harry Thumann.

Het nummer Underwater start met een motiefje dat het hele nummer door aanwezig blijft en vervolgens valt er een pompende baslijn in. Daarna volgen elektronische drums en toetsen en in de rest van het ruim zes minuten durende nummer komt alles voorbij wat je maar kunt bedenken: strijkers en blazers (soms echt en soms uit de synthesizer), riffs, breaks, een vocoder en tegen het einde nog een scheurende gitaar. 

Je zou denken dat zoiets een rommeltje oplevert, maar het filmisch aandoende nummer wordt bijeen gehouden door het typische eind jaren zeventig, begin jaren tachtig Hi-NRG geluid. Dat kennen we natuurlijk van de pioneer van het genre, Giorgio Moroder. Zijn Chase (voor de Oscar-winnende soundtrack van Midnight Express) en Donna Summer-productie I Feel Love zijn voor het genre richtinggevend geweest.

Ik weet niet precies waarom, maar ik heb altijd een zwak gehouden voor Underwater. Dat gaat minder op voor de b-kant van de 12-inch: You Turn Me On. Muzikaal is het nog wel prima, het nummer heeft een beetje een jazz/soul/funk gevoel, maar het probleem is dat Thumann hier gaat zingen en dat is niet zijn grootste kwaliteit. Op zijn debuutalbum American Express, waar beide nummers vanaf komen, zingt hij ook op de andere drie nummers en het resultaat is daar vergelijkbaar.

Thumann maakte als artiest slechts twee albums en bleef tot aan zijn voortijdige dood op 49-jarige leeftijd vooral actief op de achtergrond in de muziekbusiness. Zeven jaar na zijn dood werd Underwater onderdeel van van de soundtrack van de videogame Grand Theft Auto IV en kreeg het weer flinke bekendheid.

© 2024 TTZL

Discogs: Harry Thumann
Wikipedia EN: Harry Thumann
Wikipedia DE: Harry Thumann

YouTube: Underwater
YouTube: You Turn Me On

Spotify: Underwater
Spotify: You Turn Me On

Spotify: American Express [album]

YouTube: Chase [Giorgio Moroder]

YouTube: I Feel Love [Donna Summer]

#596: Kayak - See See The Sun (1973)

Ton Scherpenzeel (toetsen) en Pim Koopman  (drums) zaten samen in de band High Tide Formation waarvan in 1970 de single Fluffy verscheen (met op de b-kant White Walls). Ontevreden met de richting van de band richtten ze Kayak op, samen met Johan Slager (gitaar), Jean Michel Marion (bas) en Max Werner (zang). Die laatste, die met zijn kenmerkende stem Kayak een heel eigen geluid gaf, overleed deze week op 70-jarige leeftijd.

Kayak's eerste album See See The Sun uit 1973 laat er vanaf de start geen twijfel over bestaan welke kant de muziek uitgaat: een combinatie van prog rock en art rock. Openingstrack Reason For It All start met een klassiek aandoende piano-riedel, waarna een typische prog rock-toetsenpartij en meerstemmige zang losbarsten. En dat gedurende ruim zes minuten. 

Dat het daaropvolgende Lyrics de eerste hitsingle zou worden (#20 in de Top 40) ligt niet erg voor de hand. Het is een nummer met veel tempowisselingen en een ingewikkelde zangmelodie. Het laat wel horen waartoe de aparte, wat indringende stem van Max Werner in staat is. Werner had overigens een opleiding tot drummer gehad en voelde zich dat ook meer dan zanger (maar de band had al een drummer in Pim Koopman).

Het album grossiert verder in prachtige, uitgesponnen nummers als Mouldy Wood, Lovely Luna en Hope For A Life. Rustpuntjes staan er ook op met Forever Is A Lonely Thought en titeltrack See See The Sun. Daartussenin geklemd zit de tweede hitsingle van het album (#18 in de Top 40): Mammoth. 

Dat nummer roept wisselende reacties op. Zo las ik een lovende recensie over het album op een Amerikaanse website, maar waarin ook staat: "...alleen het irritant bombastische Wurlitzer-geluid op "Mammoth" haalt niet de standaard van de rest van het album". Wat die Amerikaan echter niet weet is dat we hier naar het geluid van een draaiorgel (en niet een Wurlitzer), verwerkt in deze heerlijke bombastische, over-de-top compositie. Het zware, vervormde basgeluid dat gecombineerd wordt met het geluid van het draaiorgel vind ik in ieder geval fantastisch werken. 

Werner zou ook op de volgende vier Kayak-albums de vocalen (en percussie en mellotron) blijven verzorgen. Van die albums kwamen hits als Wintertime, Chance For A Lifetime en Starlight Dancer. Daarna gaf Werner aan toch echt als drummer verder te willen gaan. Drummer Charles Louis Schouten, die Pim Koopman na het vierde album had vervangen, moest plaatsmaken omdat men Werner bij de band wilde houden. 

Met Edward Reekers als nieuwe zanger werd het album Phantom Of The Night opgenomen, met daarop hun grootste hit: Ruthless Queen. 

In 1979 maakte Werner al eens een solo-album (Rainbow's End) en terwijl het einde van Kayak naderde leverde hij in 1981 zijn tweede solo-album Seasons af. Daarop staat het nummer Rain In May en dat wordt een grote hit in Nederland (#3 in de Top 40). Ook in Vlaanderen, Duitsland en Zwitserland wordt het een hit en in de Amerikaanse Billboard Hot 100 komt het nummer tot de 74e plaats.

Max Werner was een karakteristieke zanger en drummer en het weer eens een keer uit de kast trekken van het geweldige album See See The Sun en het fijn melancholische Rain In May is een mooie manier hem te herdenken.

© 2024 TTZL

Officiële website: Kayak
Wikipedia EN: Kayak
Wikipedia NL: Kayak

YouTube: See See The Sun [album]
Spotify: See See The Sun [album]

YouTube: Reason For It All
YouTube: Lyrics

YouTube: Mouldy Wood

YouTube: Lovely Luna

YouTube: Hope For A Life

YouTube: Forever Is A Lonely Thought

YouTube: Mammoth
YouTube: See See The Sun

YouTube: Wintertime

YouTube: Chance For A Lifetime

YouTube: Starlight Dancer [video]

YouTube: Ruthless Queen [video]

YouTube: Fluffy [High Tide Formation]

YouTube: White Walls [High Tide Formation]

YouTube: Rain In May [Max Werner]

#595: Johnny Wakelin - In Zaire (1976)

In eerdere blogs* heb ik er al blijk van gegeven dat eendagsvliegen (ook wel one-hit wonders) en novelty songs mijn interesse hebben. Nu is eendagsvlieg wel betwistbare term. Het komt namelijk wel voor dat een artiest in het ene land slechts één hit heeft gehad, terwijl deze in een ander land meerdere hits heeft  gehad. Zo'n geval is Johnny Wakelin ook.

Wakelin is in 1939 geboren in Brighton. Terwijl hij zonder veel succes optrad in kleine clubs in zijn geboorteplaats, werd hij gezien door producer Robin Blanchflower, die op dat moment succes had  met het nummer Kung Fu Fighting, gezongen door Carl Douglas.

De samenwerking resulteerde in het nummer Black Superman (Muhammad Ali). Het werd uitgebracht onder de artiestennaam Johnny Wakelin & The Kinshasa Band en het nummer heette origineel Hungarian Superman (Joe Bugner). Nadat Bugner in 1973 van Ali verloor en het roemruchte gevecht The Rumble In The Jungle (tussen Ali en George Foreman) in oktober 1974 alle aandacht opeiste, veranderde Wakelin de tekst van het nummer. Het nummer bereikte de hitlijsten in de VS, het VK en Australia en werd zelfs nummer één in Canada. In Nederland had het geen succes (het is dan ook geen een sterk nummer, als je het mij vraagt).

De drie daaropvolgende singles flopten en daarom keerde Wakelin terug naar The Rumble In The Jungle. De single In Zaire (op de Nederlandse hoes met een 'ï'!) sloeg wel aan en werd in nog meer landen een hit dan Black Superman. In Nederland reikte het nummer tot de tweede plaats van de hitparade. 

Waar Wakelin in eerdere nummers vooral met reggae flirtte, gebruikt hij op dit nummer een Afrikaans aandoend drumgeluid. Dat werkt erg goed en maakt het, in combinatie met het makkelijk meezingbare refrein, een erg aanstekelijk nummer dat ook nu nog lekker klinkt.

Africa Man, de daaropvolgende single, deed het weer veel minder goed en de singles daarna flopten genadeloos. In 1983 probeerde hij het nog met het nummer Where Seagulls Fly over het bereiken van de FA Cup finale door Brighton & Hove Albion F.C. 

Uit de albums en singles die daarna zijn verschenen doemt het beeld op van een artiest die het korte, plotselinge succes van vroeger eindeloos probeert te herhalen. 

Zo is er het album Champ uit 2005 waarop alleen maar nummers staan die over boxers gaan, zoals Sugar Ray Leonard, Mike Tyson en Rocky Marciano. Hierop komen ook weer Black Superman en In Zaire voor, maar dan in een 21st Century Version. De achtergrond hiervan zal ongetwijfeld een kwestie zijn met de rechten op de originele versies, maar het zijn slappe aftreksels van de originelen. Als deel van mijn onderzoek voor dit blog heb ik het album helemaal beluisterd, maar ik denk niet dat ik dat een tweede keer zal doen. Dan zet ik liever nog een keer de originele versie van In Zaire op.

* 122 - 154 - 187 - 226 - 347 - 353 - 564

© 2024 TTZL

Officiële website: Johnny Wakelin
Wikipedia EN: Johnny Wakelin
Wikipedia NL: Johnny Wakelin

YouTube: Black Superman (Muhammad Ali)
YouTube: In Zaire 

YouTube: Africa Man

YouTube: Where Seagulls Fly

Spotify: Champ [album]

YouTube: Kung Fu Fighting [Carl Douglas / clip]