Zoeken in deze blog

zondag 26 juli 2020

#402: Peter Green - The End Of The Game (1970)

Gisteren overleed gitarist Peter Green op 73-jarige leeftijd. Hij was één van de oprichters van de Brits/Amerikaanse band Fleetwood Mac. Daarvoor speelde hij in een aantal groepen waarvan John Mayall & The Bluesbreakers de laatste was. Hij verving Eric Clapton in juli 1966 toen die The Bluesbreakers verliet. Op dat moment zaten ook bassist John McVie en drummer Mick Fleetwood in The Bluesbreakers en samen met hen en gitarist Jeremy Spencer richtte Green Fleetwood Mac op. 

Fleetwood Mac startte als een band in de Britse blues traditie. Op het eerste, zelfgetitelde album uit februari 1968 staan naast een aantal covers ook nummers van Peter Green als Merry-Go Round en I Loved Another Woman. Ook op het tweede album, Mr. Wonderful uit augustus 1968 (met één van de lelijkste hoezen ooit), staan een aantal goede nummers van zijn hand zoals Rollin' Man en Lazy Poker Blues. 

Na het derde album, Then Play On uit september 1969, zou Green vrijwillig Fleetwood Mac verlaten vanwege zijn labiele mentale staat als gevolg van overmatig LSD-gebruik. Jammer, want dat derde album is erg sterk met nummers als Rattleshake Snake en Searching For Madge. En dan heb ik het nog niet eens gehad over non-album singles uit 1968-69 als Black Magic Woman, Need Your Love So Bad, Albatross, Oh Well Part 1 en Part 2 en The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)!

In juni 1970 (een maand na zijn vertrek uit Fleetwood Mac) dook Peter Green de studio in met een aantal muzikanten voor een lange, studio jamsessie. Stukken uit deze sessie werden door Reprise Records aan het eind van dat jaar uitgegeven als het eerste solo-album van Green. Het werd geen succes en de critici vonden het niets: richtingloos en zonder focus. 

Toen er echter onlangs een geremasterde '50th Anniversary Edition' met bonustracks werd uitgebracht was dat reden voor een herwaardering. Nou ben ik niet vies van een (muzikale) uitdaging dus kon ik de aanschaf niet weerstaan. En het viel me alleszins mee. Drie van de zes nummers zijn fijne bluesjams (Bottoms Up, Burnt Foot en Hidden Depth), er is één rustiger nummer dat in de verte aan Albatross doet denken (Timeless Time) en de twee experimentele nummers (Descending Scale en The End Of The Game) vliegen lang niet zoveel uit de bocht als je op basis van de recensies zou verwachten. Na een aantal draaibeurten ben ik het album, hoewel behoorlijk anders dan zijn eerdere werk, steeds meer gaan waarderen. 

Ook de als bonus toegevoegde singles uit 1971 en 1972 zijn het beluisteren meer dan waard. Heavy Heart is een langzame blues en op de experimentelere b-kant No Way Out horen we vocalen van Nigel Watson, waarmee Green de credits van de tweede single deelt. A-kant Beasts Of Burden is uptempo, terwijl B-kant Uganda Woman heerlijk relaxed is.

The End Of The Game is geen lichte kost, maar voor mij wel een mooi voorbeeld van de unieke gitarist die Peter Green die was. Voor het talent dat hij had, heeft hij misschien te weinig memorabele platen gemaakt, maar laten we zijn bijdrage aan de vroege Fleetwood Mac, zijn solo-hoogtepunten en zijn invloed op collega-muzikanten niet vergeten. 

© 2020 TTZL


Officiële Facebook: Peter Green
Wikipedia EN: Peter Green
Wikipedia NL: Peter Green

YouTube: Bottoms Up
YouTube: Timeless Time
YouTube: Burnt Foot
YouTube: Hidden Depth

YouTube: Heavy Heart
YouTube: No Way Out
YouTube: Beasts Of Burden [met Nigel Watson]
YouTube: Uganda Woman [met Nigel Watson]

YouTube: Merry-Go Round [Fleetwood Mac]
YouTube: I Loved Another Woman [Fleetwood Mac]
YouTube: Rollin' Man [Fleetwood Mac]
YouTube: Lazy Poker Blues [Fleetwood Mac]
YouTube: Rattleshake Snake [Fleetwood Mac]
YouTube: Searching For Madge [Fleetwood Mac]
YouTube: Black Magic Woman [Fleetwood Mac]
YouTube: Need Your Love So Bad [Fleetwood Mac]
YouTube: Albatross [Fleetwood Mac]
YouTube: Oh Well Part 1 en Part 2 [Fleetwood Mac]


Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 18 juli 2020

#401: The Charlie Daniels Band - The Devil Went Down To Georgia (1979)

Op 6 juli jl. overleed country-zanger Charlie Daniels op 83-jarige leeftijd. Nu ben ik country-liefhebber noch -kenner en het enige dat ik van hem kende was dan ook de single The Devil Went Down To Georgia die in veel landen een hit werd. Ook in Nederland haalde het nummer de Top 40.

Ik vond het in 1979 een leuk nummer en kocht de single. Ook nu nog heeft het gesproken en gezongen verhaal over de strijd op viool tussen de duivel en de jongen zijn charme. Op de b-kant van de single staat (een 'edit' van) het nummer Rainbow Ride en dat deed mij niet verlangen naar meer werk van The Charlie Daniels Band. 

Voor dit blog ben ik daarom toch maar eens naar wat meer hits (in de VS, althans) van Charlie Daniels gaan luisteren, maar dat is mij eerlijk gezegd niet meegevallen. 

Uneasy Rider uit 1973 gaat over een niet zo vriendelijke ontvangst in een redneck bar en heeft dezelfde combinatie van spraak en zang als het latere The Devil Went Down To Georgia. Nummers als The South's Gonna Do It (Again) (1975), In America (1980), The Legend of Wooley Swamp (1980) en Still In Saigon (1982) staan bol van het soort Amerikaanse patriottisme en conservatisme waar ik graag zo ver mogelijk bij vandaan wil blijven. 

Naarmate Charlie ouder werd is het er niet beter op geworden. In de remake Uneasy Rider '88 is de plaats van handeling niet langer een redneck bar, maar een bar waar de zanger duidelijk niet veel mee op heeft:

The lights were low they had a punk rock band
And some orange haired feller singing about suicide
(...)
He looked like a girl but he talked like a guy
He had lipstick on and mascara in his eyes

En in het nummer (What This World Needs Is) A Few More Rednecks uit 1989 wordt het allemaal nog een graadje erger en komen teksten voor als:

What this world needs is a few more rednecks
Some people ain't afraid to take a stand
What this world needs is a little more respect
For the Lord and the law and the workin' man
(...)
And I don't care what nobody says
I don't trust ole Gorbachev
And I don't know who turned him on
But it's time to turn him off
(...)
Now they're tryin' to take my guns away
And that would be just fine
If you take 'em away from the criminals first
I'll gladly give ya mine
(...)
What most people call a redneck
Ain't nothin' but a workin' man
And he makes his livin'
By the sweat of his brow

Afijn, meer iets voor Trump, de KKK en de NRA dan voor mij en ik houd het daarom wel bij die ene single. Meer dan genoeg.

© 2020 TTZL



Officiële website: The Charlie Daniels Band
Wikipedia EN: Charlie Daniels
Wikipedia NL: Charlie Daniels
YouTube: Rainbow Ride

YouTube: Uneasy Rider [1973]
YouTube: In America [1980]
YouTube: Still In Saigon [1982]
YouTube: Uneasy Rider '88 [1988]

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 12 juli 2020

#400: Frank Zappa - Francesco Zappa (1984)

Aan het begin van de jaren tachtig bracht Frank Zappa een aantal klassiek georiënteerde albums uit. De eerste was London Symphony Orchestra, Vol I in juni 1983 (in september 1987 volgde Vol II) en in augustus 1984 Boulez Conducts Zappa: The Perfect Stranger waarop de beroemde Franse dirigent Pierre Boulez het Ensemble InterContemporain door drie Zappa-composities loodst. Frank Zappa vertolkt daarnaast op de synclavier vier eigen composities (als 'The Barking Pumpkin Digital Gratification Consort').

Onder diezelfde noemer verschijnt in november 1984 het album Francesco Zappa. Het is Zappa's vertolking op de synclavier van werken van de Italiaanse componist Francesco Zappa die in de tweede helft van de 18e eeuw zijn bloeiperiode had. Zo staat althans te lezen op de hoes en in het humoristische begeleidende essay 'The Musical Times Of Francesco Zappa' van David Ocker. Eerst werd nog getwijfeld of deze Francesco Zappa wel echt had bestaan, maar later bleek dat toch echt het geval te zijn. Hij speelde cello en componeerde in Italië, Engeland en lange tijd in Den Haag. 

Francesco Zappa komt ook voor in het standaardwerk The New Grove Dictionary of Music and Musicians, een encyclopedie over westerse muziek en musici. Toen Frank Zappa er achter kwam dat in de Grove wel een verwijzing stond naar Francesco, maar niet naar Frank, besloot hij dit op zijn eigen wijze aan te pakken. Hij zocht naar de composities van Francesco, arrangeerde deze voor de synclavier en nam ze op voor een album. 

Het resultaat doet denken aan de beroemde interpretaties van Bach en Beethoven/Rossini door Walter Carlos. Het zijn duidelijk klassieke werken, maar gespeeld op een synthesizer krijgen ze een heel eigen klankenpalet en sfeer. In het begin vervreemdend, maar na verloop van tijd begon het bij mij te wennen en nu kan er echt van genieten. Het hele album bevalt mij, maar als ik toch een paar favorieten moet noemen dan zijn dat Opus I - No. 1 1st movement Andante, Opus I - 2nd Movement Allegro en Opus IV - No. 4 1st Movement Minuetto.

Het is wellicht overbodig om te vermelden, maar inmiddels staan in de Grove zowel Francesco als Frank vermeld. Francesco staat nog wel als eerste, maar dat is puur en alleen vanwege de alfabetische volgorde.

© 2020 TTZL


Officiële website: Frank Zappa
Wikipedia EN: Frank Zappa
Wikipedia NL: Frank Zappa

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 5 juli 2020

#399: Stan Ridgway - The Big Heat (1993)

Stan Ridgway zong en speelde van 1977 tot 1983 bij Wall Of Voodoo, een Amerikaanse alternative rock band met post-punk en new wave invloeden. De band brak niet echt groots door, ondanks dat ze een kleine hit hadden met Mexican Radio (waar Gruppo Sportivo nog een leuke cover voor een single van maakte). Na het tweede album, waar die single op stond, hield Ridgway het voor gezien en startte hij een solo-carrière.

Stan Ridgway kwam in mijn vizier door de single Camouflage die in meerdere landen een hit werd in 1983 en in Nederland de 14e plek bereikte in de Top 40. Het nummer vertelt het verhaal van een militair die in 1965 in Vietnam in een lastig parket terecht komt en gered wordt door een andere militair die 'Camouflage' genoemd wordt. Er zitten allerlei onwerkelijke elementen in het verhaal en als die geredde militair terugkomt in zijn kamp volgt de climax. Ik kocht de CD en de lange versie van Camouflage die daarop staat is nog beter.

Naast een gave om sterke melodieën te schrijven, die ingebed worden in een spannende en soms ongewone instrumentatie, valt Ridgway vooral op door zijn sterke, beeldende teksten. Het zijn korte verhalen in een muzikale vorm gegoten. Camouflage is daar een voorbeeld van, maar er staan er veel meer op zijn debuutalbum The Big Heat. 

Zo schetst het titelnummer The Big Heat een privé-detective-achtige setting met bijbehorende film noir sfeer in de muziek. Na de wat zwartgallige toekomstvisie van "ieder voor zich" in Pick It Up (And Put It In Your Pocket) volgt de melancholieke blik in het nachtleven in Can't Stop The Show.

Het lichtvoetige Walkin' Home Alone en het lekker tegendraadse Twisted zijn prima nummers, maar de resterende drie tracks zijn mijn favorieten. In het uptempo Pile Driver wordt op ironische wijze de alsmaar voortrazende projectontwikkeling tegen het licht gehouden terwijl het geluid van de heimachine als ritme-element wordt gebruikt. In Salesman vertelt een handelsreiziger over zijn avonturen 'on the road' en ook hier is het, naast de teksten en de muziek, de voordracht van Stan Ridgway die het nummer naar een hoger niveau tilt.

Mijn absolute favoriet is het manische Drive She Said waarin een taxichauffeur langzaam beseft dat de vrouw die hij vervoert zijn taxi als een 'getaway car' gebruikt. Hij heeft een kort visioen waarin hij hun tweeën op een tropisch eiland ziet, maar het loopt natuurlijk anders af...

Er zijn van die albums die je na vele jaren en nog veel meer draaibeurten nog iedere keer weten te boeien. The Big Heat van Stan Ridgway is er voor mij zo'n plaat en gelukkig heeft hij na dit album nog veel meer mooie platen gemaakt. 

Bij het beluisteren van de tracks kun je teksten meelezen op deze fansite.

© 2020 TTZL


Officiële website: Stan Ridgway
Wikipedia EN: Stan Ridgway
Wikipedia NL: Stan Ridgway

YouTube: Camouflage (single versie)
YouTube: Camouflage 
YouTube: The Big Heat
YouTube: Twisted
YouTube: Pile Driver
YouTube: Salesman
YouTube: Drive She Said

YouTube: Mexican Radio [Wall Of Voodoo]
YouTube: Mexican Radio [Gruppo Sportivo]
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)