Peter Gunn was een misdaadserie die drie seizoenen heeft gelopen van 1958-1961. Meer dan de TV-serie is de muziek blijven hangen in het collectieve geheugen. Het soundtrack-album The Music From Peter Gunn was in 1959 zelfs het allereerste album dat een Grammy Award for Album of the Year kreeg.
Vooral het originele Peter Gunn 'theme' uit 1959 wordt nog steeds door velen gekend. Binnen de muziek van Henri Mancini voor de TV-serie is het nummer eigenlijk een buitenbeentje. Waar de rest van de soundtrack jazz-geöriënteerd is, daar heeft Peter Gunn meer rock & roll-invloeden. Gitarist Duane Eddy was er snel bij om een eigen versie van Peter Gunn op te nemen en was daar ook zeer succesvol mee.
Mancini liet in 1965 met de latin versie Señor Peter Gunn horen dat het nummer zich voor meerdere arrangementen leent. Ook het nieuwe Peter Gunn arrangement voor de speelfilm is hier een voorbeeld van. Voor Sarah Vaugh werd er een tekst geschreven en zo geeft haar versie weer een hele nieuwe kijk op het nummer Peter Gunn.
Ook in de decennia daarna verschenen nog regelmatig nieuwe versies van het nummer. Zo nam de Braziliaande duizendpoot Eumir Deodato een versie van Peter Gunn op waarin het nummer wordt getransformeerd tot dansmuziek. En ook een heel succesvolle versie van Peter Gunn is die van Art Of Noise samen met Duane Eddy uit 1986 (met een hele leuke videoclip).
De cover die mij echter het meeste bevalt is die van Emerson, Lake & Palmer (ook wel ELP) uit 1979. De hoogtijdagen van de band lagen als een tijdje achter ze toen ze het live album In Concert (opgenomen in 1977 en 1978) uitbrachten. De concertopener Introductory Fanfare/Peter Gunn werd op single uitgebracht, met de ELP-klassieker Knife Edge op de b-kant. Tot ieders verrassing werd dit een grote hit en stond ELP ineens weer vol in de schijnwerpers. Ook het album profiteerde natuurlijk van het succes van de single. In 1993 kwam er een uitgebreide en geremasterde versie van het album uit onder de titel Works Live.
© 2019 TTZL
Officiële website: Emerson, Lake & Palmer / ELP Facebook site
Officiële websites: Keith Emerson / Greg Lake / Carl Palmer
Wikipedia EN: Emerson, Lake & Palmer
Wikipedia NL: Emerson, Lake & Palmer
YouTube: Peter Gunn [Henri Mancini, 1959]
YouTube: Peter Gunn [Duane Eddy, 1959]
YouTube: Señor Peter Gunn [Henri Mancini, 1965]
YouTube: Peter Gunn [Sarah Vaugh, met tekst, 1965]
YouTube: Peter Gunn [Henry Mancini, nieuw arrangement, 1967]
YouTube: Peter Gunn [Deodato, 1976]
YouTube: Peter Gunn [Emerson, Lake & Palmer, 1979]
YouTube: Knife Edge [Emerson, Lake & Palmer, 1979]
YouTube: Peter Gunn [The Art Of Noise with Duane Eddy, 1986, video]
Een jaar of zeven geleden moesten de broers De Jong uit Aarle-Rixtel, tijdens een verbouwing in het ouderlijk huis, tijdelijk in de schuur wonen en daar vonden daar ze de platencollectie van hun vader.
Er ging een wereld voor ze open en dat inspireerde ze om zelf ook muziek te gaan maken. Sindsdien vormen Tom (bas) en Gijs (drums) samen met hun neef Timo van Lierop (gitaar) Mooon. De muziek verraad een voorliefde voor de zestiger jaren en ze maken dan ook in hun eigen woorden "garagerock met een psychedelisch randje en surfie invloeden".
Mooon's tweede album Safari (na Mooon's Brew uit 2017) werd onder mijn aandacht gebracht door Kees van platenzaak Fame in Amsterdam. Het eerste album ken ik (nog) niet, maar in interviews geeft de band aan dat Safari anders is dan het debuut. Dit is een conceptplaat over een survivaltocht in de natuur, compleet met terugkerende thema's en nummers die in elkaar overlopen.
Het eerste album verscheen bij het Nederlandse Excelsior Records, maar om deze plaat te maken tekende de band bij het Spaanse Bickerton Records. ,,De muziek is voor ons het belangrijkst. We hadden ook bij onze oude platenmaatschappij kunnen blijven om meer succes te krijgen met onze oude sound, maar wij wilden graag deze plaat maken. Geld is secundair." zeggen ze.
Bij eerste beluistering maakte het album veel indruk op mij. Voor de zekerheid heb ik nog even op de hoes nagekeken of er echt 2019 op stond en geen 1967.
Opener Safari (Intro) heeft een wat lome tred en lokt je als een Rattenvanger van Hamelen het album in. Leaving Town verhoogt het tempo aanzienlijk en dat wordt vastgehouden in het mooie All By Myself. Na drie nummers dringen onvermijdelijk vergelijkingen met The Byrds en The Kinks zich op en met het geluid van de sitar in Nature's Play komen ook flarden The Beatles naar voren.
Het tweeluik Entering The Animal Kingdom / Es Uno Junto deed mij dan weer denken aan het vroege werk van Santana. Pareltjes als Another State Of Mind, The Sun en Odyssey And Me hebben elementen in zich van de muziek zoals die gemaakt werd door bijvoorbeeld The Doors, The Pretty Things en The 13th Floor Elevators of The Rolling Stones in hun psychedelische jaren (zie blog #15).
Eigenlijk zijn al die vergelijkingen niet eerlijk, want al heeft Mooon heel veel respect voor het authentieke geluid van de jaren zestig, ze hebben echt een eigen geluid en zijn veel meer dan een "sixties tribute bandje". The Escape, I'm Coming Home en Safari (Outro) ronden de plaat mooi af, maar het beste luister je het album in zijn geheel (zoals albums ooit bedoeld waren). Deze jongens verdienen onze steun, dus koop die LP of CD!
© 2019 TTZL
Officiële website: Mooon
Officiële Facebook: Mooon
Officiële YouTube: Mooon
YouTube: Safari [album]
YouTube: Safari (Intro)
YouTube: Leaving Town
YouTube: All By Myself
YouTube: Nature's Play
YouTube: Entering The Animal Kingdom
YouTube: Es Uno Junto
YouTube: Another State Of Mind
YouTube: The Sun
YouTube: Odyssey And Me
YouTube: The Escape
YouTube: I'm Coming Home
YouTube: Safari (Outro)
Ronnie Montrose (1947-2012) was één van de beste hardrock-gitaristen uit de VS. Hij is echter niet erg bekend bij het grote publiek, ondanks dat hij speelde op albums van artiesten als Van Morrison, Herbie Hancock, Boz Scaggs, Edgar Winter, Gary Wright, The Neville Brothers en Sammy Hagar. Hij is met het debuutalbum (uit 1973) van zijn groep Montrose ook verantwoordelijk voor het beste Amerikaanse antwoord op de Britse hardrock-invasie.
Na het uiteenvallen van de band maakte Ronnie Montrose een instrumentaal solo-album (Open Fire) waarop hij rock, jazz, blues en akoestische elementen combineert. Hierna was hij weer klaar voor 'rock met vocalen' en formeerde hij de band Gamma, met onder andere Davey Pattison op zang. De band maakt melodieuze hardrock met een progrock randje waarin gitaar en toetsen een even grote rol spelen.
Hun debuutalbum Gamma 1 opent met Thunder And Lightning waarin een sterk intro, vet gitaarwerk, krachtig gezongen coupletten en een heerlijk refrein direct de toon zetten. I'm Alive is een voorbode van de jaren tachtig sound (inclusief vocoder) die later bij veel bands te horen zou zijn, waarna met Razor King het eerste hoogtepunt van het album volgt. Het nummer kent veel afwisseling, heeft heerlijk drumwerk, goede gitaarriffs en -solo's ondersteund door functionele synthesizers en Pattison zingt geweldig. No Tears sluit kant A vervolgens prima af.
Kant B start met twee nummers die in elkaar overlopen: Solar Heat/Ready For Action. Het eerste is een instrumentale track waarin gitaar en toetsen mooi samenwerken en die track wordt gevolgd door het snelste/hardste nummer van het album. Na dit sterke begin volgt goede ballad Wish I Was waarna kant B wordt afgesloten door de tour-de-force Fight To The Finish, dat net als Razor King lekker afwisselend is en alle elementen van het Gamma-geluid laat horen. Een tweede hoogtepunt van een sterk album.
Na Gamma 1 volgden nog goede twee albums: Gamma 2 uit 1980 (met o.a. als Four Horsemen en Mayday) en Gamma 3 uit 1982 (met o.a. Moving Violation en Mobile Devotion). In 2000 zou Gamma een comeback maken met Gamma 4 en alhoewel het een prima album is heeft het niet de brille van de eerste drie albums waarvan ik de mooi geremasterde versies nog regelmatig uit de kast haal.
© 2019 TTZL
Officiële website: Ronnie Montrose
Wikipedia EN: Gamma
YouTube: Thunder And Lightning
YouTube: I'm Alive
YouTube: Razor King
YouTube: No Tears
YouTube: Solar Heat/Ready For Action
YouTube: Wish I Was
YouTube: Fight To The Finish
YouTube: Four Horsemen
YouTube: Mayday
YouTube: Moving Violation
YouTube: Mobile Devotion
Peter Gunn was een misdaadserie die drie seizoenen heeft gelopen van 1958-1961. Meer dan de TV-serie is de muziek blijven hangen in het collectieve geheugen. Het soundtrack-album The Music From Peter Gunn was in 1959 zelfs het allereerste album dat een Grammy Award for Album of the Year kreeg.
