#372: Epische Rock Songs uit de TOP 2000 (2019)

Ook in de laatste dagen van 2019 is er weer geen ontkomen aan de TOP 2000 en dat vind ik allerminst erg. Muziek die je normaal gesproken niet (meer) op de radio hoort komt weer eens langs en het is een feest der herkenning én soms van ontdekking.

Nou ben ik een liefhebber van lange nummers. Ze kunnen mij niet lang genoeg zijn. Epische songs van tientallen minuten die muzikaal en tekstueel een verhaal vertellen vind ik prachtig. Daarnaast heb ik een voorliefde voor stevige muziek (rock, hard rock, metal... noem het wat je wilt). Gelukkig zijn van oudsher lange en stevige nummers goed vertegenwoordigd in de TOP 2000 en in de voorloper, de TOP 100 Allertijden.

Maar alles veranderd en ook in de TOP 2000 merk je dat de rockdinosaurussen langzaamaan verdreven worden door artiesten van nu (en dat is maar goed ook want anders zou de TOP 2000 zijn relevantie verliezen). Daarom was ik benieuwd of ik nog wel een eigen Top 10 zou kunnen maken van nummers die stevig zijn, lang duren en mij na aan het hart liggen. 

Dat bleek gelukkig nog geen probleem. Van het majestueuze Stairway To Heaven tot de muzikale genialiteit van Halo Of Flies. En van Hollands trots Radar Love tot de hemelse herrie van Smells Like Teen Spirit en het magnum opus Bat Out Of Hell.

Ik heb een YouTube Playlist aangemaakt waarmee onderstaande tracks achter elkaar worden afgespeeld en je bijna 80 minuten kunt genieten van:

Led Zeppelin - Stairway To Heaven (1971, #5)
Alice Cooper - Halo Of Flies (1973, #535)
Deep Purple - Child In Time (1970, #12)
Meat Loaf - Bat Out Of Hell (1977, #363)
Golden Earring - Radar Love (1973, #23)
Nirvana - Smells Like Teen Spirit (1991, #37)
AC/DC -Let There Be Rock (1977, #623)
Iron Maiden - Fear Of The Dark (1993, #174)
Guns N' Roses - November Rain (1992, #14)
Metallica - Master Of Puppets (1986, #85)

Maar van andere muziekgenres staan er natuurlijk ook veel 'epische tracks' in de TOP 2000 van 2019. Daarover volgende week meer.

© 2019 TTZL


Officiële website: TOP 2000
Wikipedia NL: TOP 2000

YouTube playlist: Epic Rock Songs from the TOP 2000 (2019)

#371: Dianne Heatherington - Heatherington Rocks (1980)

Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig was ik een fervent luisteraar van de programma's Betonuur en Stampij op Hilversum III. Ik nam de programma's op en bij het overspelen op een andere cassette monteerde ik de aankondigingen eruit (zo goed en zo kwaad als dat ging). Later heb ik die cassettes weer naar CDr gebrand en het is nog steeds leuk om al die nummers en (delen van) aankondigingen van Alfred Lagarde en Hanneke Kappen te horen. 

Op die manier kwam ik ook in aanraking met een nummer van Dianne Heatherington en gisteren kwam ik, veertig jaar later, haar enige album voor twee euro (!) tegen in een bak met tweedehands LP's bij Concerto. Die kon ik natuurlijk niet laten staan.

Van Dianne Heatherington wist ik eigenlijk niets, maar ze blijkt lange tijd actief te zijn geweest in de muziekscene van Winnipeg, met ondere andere Dianne Heatherington And The Merry-Go-Round. Ze werd in 1970 een lokale beroemdheid tijdens het Man-Pop Festival. Door overvloedige regen en storm werd het festival van buiten naar binnen verplaatst, maar door een contractuele overeenkomst kreeg Led Zeppelin hun gage zonder op te hoeven treden. 

Dit zinde Heatherington niet en zij zorgde er persoonlijk voor dat de groep alsnog zou optreden. Daarnaast presenteerde ze kort een eigen lokaal TV-programma. Dit alles leverde haar bijnamen op als "the undisputed First Lady of Winnipeg rock 'n' roll" en "Winnipeg’s own Janis Joplin". Zonder ooit een plaat gemaakt te hebben was haar faam al zo groot dat toen ze begin jaren zeventig van Winnipeg naar Toronto verhuisde, The Guess Who het nummer Bye Bye Babe eraan wijdde (Bill Wallace van The Guess Who zat eerder in The Merry-Go-Round).

In 1980 kwam het er dan toch van dat Heatherington een plaat kon maken, al ging ook dit niet zonder slag of stoot. De platenmaatschappij ging failliet voordat het album uitkwam en ze moest de mastertapes opkopen en onderbrengen bij een ander maatschappij zodat het album alsnog kon verschijnen.

De albumopener is Helter Skelter en dat is ook het nummer dat ik op de radio had leren kennen. Het is een intense cover van het origineel van The Beatles en ik vind het nog steeds één van de beste covers van het nummer. Het album blijkt verder vol te staan met covers (maar veelal minder bekende nummers) en twee originele tracks (Mr. Nice Guy en Don't Lie To Me) en gezien de kwaliteit daarvan hadden dat er best meer mogen zijn. 

Een verrassende cover is bijvoorbeeld In The Heat Of The Night die wat mij betreft veel beter is dan het origineel van Smokie en de cover van Pat Benatar. Hot Rush is een cover van Bill & The Bills, een obscure Canadese band waar ik verder niets van kan vinden. Het is een lekker uptempo en lawaaiig nummer en ik ben eigenlijk wel benieuwd naar het origineel.

He's A Rebel is een cover van het door Gene Pitney geschreven nummer voor The Shirelles. Zij wezen het af, maar Phil Spector wilde het wel opnemen met The Crystals. Zij waren echter aan het touren en Spector nam het toen op met The Blossoms, maar bracht het tot hun stomme verbazing wel uit als single van The Crystals (ja, er werd heel wat gesold met artiesten in de vroege jaren zestig). Ik vind dit overigens het minste nummer van het album.

Rock 'N' Roll Gypsies is een cover van een niet officieel uitgebracht nummer van Gypsy Trips uit 1965 (bekender is de cover van Hearts & Flowers uit 1967) en het is een lekkere jaren tachtig powerpop versie van dit jaren zestig nummer geworden.Het bluesy Mama Just Wants To Barrelhouse All Night Long sluit het album in stijl af. Het origineel van Bruce Cockburn (uit 1973) is veel ingetogener, maar ik kan beide versies wel waarderen.

Ik kende veertig jaar lang alleen Helter Skelter van Dianne Heatherington, maar na een paar draaibeurten ben ik ervan overtuigd dat het twee welbestede euros zijn geweest. Helaas kwam ik er ook achter dat zij al in 1996 op 48-jarige leeftijd aan de gevolgen kanker is overleden.

© 2019 TTZL


Wikipedia EN: Dianne Heatherington

YouTube: Helter Skelter
YouTube: Mr. Nice Guy
YouTube: In The Heat Of The Night
YouTube: Don't Lie To Me
YouTube: Hot Rush
YouTube: He's A Rebel
YouTube: Rock 'N' Roll Gypsies
YouTube: Mama Just Wants To Barrelhouse All Night Long

YouTube: Bye Bye Babe [The Guess Who, 1973]

YouTube: Helter Skelter [The Beatles, 1968]
YouTube: In The Heat Of The Night [Smokie, 1977]
YouTube: In The Heat Of The Night [Pat Benatar, 1979]
YouTube: He's A Rebel [The Blossoms/The Crystals, 1962]
YouTube: Rock 'N' Roll Gypsies [Gypsy Trips, 1965]
YouTube: Rock 'N' Roll Gypsies [Hearts & Flowers, 1967]
YouTube: Mama Just Wants To Barrelhouse All Night Long [Bruce Cockburn, 1973]

#370: Takashi Tsuzuki ‎– Soundview (2003)

Een gokje nemen kan soms lonen. Toen ik tweedehands 12 inches van Komet, Taylor Deupree en Monolake aan het bestellen was bij een verkoper op Discogs zag ik bij hem ook een 12" van Takashi Tsuzuki. Ik kon weinig over de artiest vinden, maar voldoende om voor een paar euro de gok te nemen.

Ik geef toe, het mooie gele vinyl was zeker een reden dat deze 12 inch mijn aandacht trok (en zijn volgende 12 inch Liaison ziet er net zo mooi uit). 

Dat Tsuzuki aardig onder de radar weet te blijven blijkt wel uit het feit dat op Discogs alleen die twee 12 inches van hem vermeld worden en er op Wikipedia zelfs niets te vinden is. Na wat zoeken op internet ben ik er achter dat hij werkt als componist van reclamemuziek, producer, re-mixer en docent aan de Nagoya University of Arts. Ook blijkt hij veel meer muziek te hebben uitgegeven dan op Discogs vermeld staat.

De 12 inch die ik bestelde heet Soundview en bevat vier tracks die weliswaar allemaal als techno kunnen worden aangeduid, maar toch verschillend van karakter zijn. Traffic is tech house waarin uptempo beats uit techno worden gecombineerd met melodielijnen uit house. Krakend vinyl geluiden en inventieve basloopjes maken het nummer helemaal af. Rush To The Bottom start wat experimenteler en pikt langzamerhand aan bij het vorige nummer, al zijn dub-achtige elementen het hele nummer aanwezig. 

Op de b-kant heeft Haze The Scape een atmosferische klank, maar dan wel met een voortstampend ritme. In het tweede deel zitten interessante breaks die je af en toe op het verkeerde been zetten. Afsluiter Les Chinoises heeft een baslijn die zou uit een reggaenummer lijkt te zijn overgenomen, terwijl ook de uptempo ambientklanken van The Orb (zie blogs #47 en #133) als referentiekader kunnen dienen.

Nu ik deze 12 inch voor dit blog weer eens goed beluisterd heb is het misschien verstandig om eens op zoek te gaan naar het andere werk van Takashi Tsuzuki.

© 2019 TTZL


Officiële website: Takashi Tsuzuki
Bandcamp: Takashi Tsuzuki / Takashi Tsuzuki

YouTube: Traffic
YouTube: Rush To The Bottom
YouTube: Haze The Scape
YouTube: Les Chinoises

#369: VA - Sgt. Pepper Knew My Father (1988)

Het Engelse muziekblad NME (New Musical Express) bracht in 1988 een album uit om geld in te zamelen voor Childline, het Engelse equivalent van de Kindertelefoon.

Op dat moment was het net twintig jaar geleden dat Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles verscheen. Een album waarop contemporaine artiesten het album track-voor-track coveren lijkt daarom geen gekke gedachte. Dat is het echter wél als je weet dat NME het Sgt. Pepper album geen plaatsje gunde in hun 100 Best Albums Of All Time lijst (van 1985) en die omissie vurig verdedigde. Dat de keuze toch op dit album viel in 1988 zal er wellicht mee te maken hebben gehad dat er zoveel mogelijk geld voor Childline moest worden opgehaald.

Het album verscheen op LP en is tot nu toe niet heruitgebracht op CD. De reden daarvoor is waarschijnlijk dat het gewoon niet zo'n geweldig album is geworden, ondanks dat er flink wat grote namen van die tijd op staan.  

Een hip hop versie van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band door Three Wize Men opent het album en dat valt niet mee. Het nummer ademt alles wat muzikaal fout was aan de jaren 80. Ook het gelikte With A Little Help From My Friends door Wet Wet Wet kan niet bekoren (maar werd wel een nummer 1 hit in Engeland). 

De hoekige poppy versie van Fixing A Hole door Hue & Cry is al een stuk beter, maar het zijn vooral de artiesten uit de alternatieve hoek die goed voor de dag komen. She's Leaving Home door singer-songwriter en activist Billy Bragg with Cara Tivey is mooi door de simpele, ingetogen uitvoering. Frank Sidebottom's Being For The Benefit Of Mr. Kite doet de mondhoeken krullen door de tongue-in-cheek uitvoering en het feit dat het maffe einde van kant 2 van het originele album hier aan het einde van kant 1 staat (waarna iemand roept: "What do you think you're doing? That's on the other side, stupid!").

Kant 2 opent met de beste cover, Within You Without You door Sonic Youth. Ze hebben hierin de sitar vervangen door gitaar-feedback en dat werkt erg goed. The Triffids vind ik normaal gesproken een prima band, maar hun rommelige versie van Good Morning Good Morning stelt teleur. The Fall sluit het album af en alhoewel de band van de onlangs overleden Mark E. Smith zeker niet iedereen kan bekoren stelt A Day In The Life zeker de liefhebbers van de band niet teleur. Toch lijkt het alsof er nog meer in had gezeten en Mark er niet zijn hele ziel en zaligheid in legt (maar goed, dat was bij Mark E. Smith altijd moeilijk te peilen). 

Sgt. Pepper Knew My Father is daarmee een leuk tijdsbeeld, maar zeker geen essentiële uitgave geworden.

© 2019 TTZL


Officiële website: New Musical Express (NME)
Wikipedia EN: New Musical Express (NME)

YouTube: Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band [Three Wize Men]
YouTube: With A Little Help From My Friends [Wet Wet Wet]
YouTube: Fixing A Hole [Hue & Cry]
YouTube: She's Leaving Home [Billy Bragg with Cara Tivey]
YouTube: Being For The Benefit Of Mr. Kite [Frank Sidebottom]
YouTube: Within You Without You [Sonic Youth]
YouTube: Good Morning Good Morning [The Triffids]
YouTube: A Day In The Life [The Fall]

YouTube: Einde van 'A Day In The Life' [The Beatles]

#368: VA - Artificial Intelligence (1992) / Artificial Intelligence II (1994)

Warp Records werd in 1989 opgericht in Sheffield (UK) door twee werknemers van een platenwinkel (Steve Beckett en Rob Mitchell) en producer Robert Gordon. Al snel zou de naam Warp synoniem staan voor techno die meer gemaakt was om naar te luisteren dan om op te dansen, soms ook wel intelligent dance music genoemd.

De eerste uitgave van het label was Track With No Name van Forgemasters (de band van Robert Gordon) in een oplage van 500 stuks. Deze 12" werd gevolgd door Dextrous van Nightmares On Wax en deze verkocht al 30.000 kopieën. Het succes zette door en de vijfde single die werd uitbracht was LFO van LFO en daarvan werden 130.000 stuks verkocht waarmee het een echte hit werd (nummer 12 in de Engelse hitlijst).

Onder de naam Artificial Intelligence bracht het label vanaf 1992 een serie singles en albums uit met experimentele elektronische muziek. Tracks van die uitgaven zijn samengebracht op verzamelaars met dezelfde titel en die vormen samen een heel fraaie introductie tot het genre.

Op de eerste Artificial Intelligence staat eigenlijk geen enkele mindere track. Van begin tot eind is het genieten met nummers als Polygon Window van The Dice Man (aka Aphex Twin), Crystal en The Egg van Autechre, Telephone 529 van B12, The Clan van I.A.O. (aka Black Dog) en Loving You Live van Dr Alex Paterson (van The Orb).

Artificial Intelligence II is over de gehele linie nog wat experimenteler dan deel één, maar zeker de moeite waard. Het album opent met Release To The System (Beaumont Hannant Remix) van Mark Franklin en Selinite van The Higher Intelligence Agency. Leuke tracks, maar verderop het album leggen nummers als Arcadian van Link, Scriptures van B12, Symmetry van Speedy J en Parasight van Balil de lat nog wat hoger.

Dit zijn twee compilatie-albums die een mooie dwarsdoorsnede van techno c.q. intelligent dance music anno begin jaren negentig geven (en voor een paar euro kun je ze tweedehands oppikken op Discogs).

© 2019 TTZL


Officiële website: Warp
Wikipedia EN: Warp

YouTube: Track With No Name [Forgemasters]
YouTube: Dextrous [Nightmares On Wax]
YouTube: LFO [LFO]

YouTube: Polygon Window [The Dice Man]
YouTube: Crystal [Autechre]
YouTube: The Egg [Autechre]
YouTube: Telephone 529 [B12]
YouTube: The Clan [I.A.O.]
YouTube: Loving You Live van [Dr Alex Paterson]

YouTube: Release To The System (Beaumont Hannant Remix) [Mark Franklin]
YouTube: Selinite [The Higher Intelligence Agency]
YouTube: Arcadian [Link]
YouTube: Scriptures [B12]
YouTube: Symmetry [Speedy J]
YouTube: Parasight [Balil] 

#367: Emerson, Lake & Palmer - Peter Gunn (1981)

Peter Gunn was een misdaadserie die drie seizoenen heeft gelopen van 1958-1961. Meer dan de TV-serie is de muziek blijven hangen in het collectieve geheugen. Het soundtrack-album The Music From Peter Gunn was in 1959 zelfs het allereerste album dat een Grammy Award for Album of the Year kreeg.

Vooral het originele Peter Gunn 'theme' uit 1959 wordt nog steeds door velen gekend. Binnen de muziek van Henri Mancini voor de TV-serie is het nummer eigenlijk een buitenbeentje. Waar de rest van de soundtrack jazz-geöriënteerd is, daar heeft Peter Gunn meer rock & roll-invloeden. Gitarist Duane Eddy was er snel bij om een eigen versie van Peter Gunn op te nemen en was daar ook zeer succesvol mee.

Mancini liet in 1965 met de latin versie Señor Peter Gunn horen dat het nummer zich voor meerdere arrangementen leent. Ook het nieuwe Peter Gunn arrangement voor de speelfilm is hier een voorbeeld van. Voor Sarah Vaugh werd er een tekst geschreven en zo geeft haar versie weer een hele nieuwe kijk op het nummer Peter Gunn.

Ook in de decennia daarna verschenen nog regelmatig nieuwe versies van het nummer. Zo nam de Braziliaande duizendpoot Eumir Deodato een versie van Peter Gunn op waarin het nummer wordt getransformeerd tot dansmuziek. En ook een heel succesvolle versie van Peter Gunn is die van Art Of Noise samen met Duane Eddy uit 1986 (met een hele leuke videoclip).

De cover die mij echter het meeste bevalt is die van Emerson, Lake & Palmer (ook wel ELP) uit 1979. De hoogtijdagen van de band lagen als een tijdje achter ze toen ze het live album In Concert (opgenomen in 1977 en 1978) uitbrachten. De concertopener Introductory Fanfare/Peter Gunn werd op single uitgebracht, met de ELP-klassieker Knife Edge op de b-kant. Tot ieders verrassing werd dit een grote hit en stond ELP ineens weer vol in de schijnwerpers. Ook het album profiteerde natuurlijk van het succes van de single. In 1993 kwam er een uitgebreide en geremasterde versie van het album uit onder de titel Works Live.

© 2019 TTZL


Officiële website: Emerson, Lake & Palmer / ELP Facebook site
Officiële websites: Keith Emerson / Greg Lake / Carl Palmer
Wikipedia EN: Emerson, Lake & Palmer
Wikipedia NL: Emerson, Lake & Palmer

YouTube: Peter Gunn [Henri Mancini, 1959]
YouTube: Peter Gunn [Duane Eddy, 1959]
YouTube: Señor Peter Gunn [Henri Mancini, 1965]
YouTube: Peter Gunn [Sarah Vaugh, met tekst, 1965]
YouTube: Peter Gunn [Henry Mancini, nieuw arrangement, 1967]
YouTube: Peter Gunn [Deodato, 1976]
YouTube: Peter Gunn [Emerson, Lake & Palmer, 1979]
YouTube: Knife Edge [Emerson, Lake & Palmer, 1979]
YouTube: Peter Gunn [The Art Of Noise with Duane Eddy, 1986, video]

#366: Mooon - Safari (2019)

Een jaar of zeven geleden moesten de broers De Jong uit Aarle-Rixtel, tijdens een verbouwing in het ouderlijk huis, tijdelijk in de schuur wonen en daar vonden daar ze de platencollectie van hun vader. 

Er ging een wereld voor ze open en dat inspireerde ze om zelf ook muziek te gaan maken. Sindsdien vormen Tom (bas) en Gijs (drums) samen met hun neef Timo van Lierop (gitaar) Mooon. De muziek verraad een voorliefde voor de zestiger jaren en ze maken dan ook in hun eigen woorden "garagerock met een psychedelisch randje en surfie invloeden".

Mooon's tweede album Safari (na Mooon's Brew uit 2017) werd onder mijn aandacht gebracht door Kees van platenzaak Fame in Amsterdam. Het eerste album ken ik (nog) niet, maar in interviews geeft de band aan dat Safari anders is dan het debuut. Dit is een conceptplaat over een survivaltocht in de natuur, compleet met terugkerende thema's en nummers die in elkaar overlopen. 

Het eerste album verscheen bij het Nederlandse Excelsior Records, maar om deze plaat te maken tekende de band bij het Spaanse Bickerton Records. ,,De muziek is voor ons het belangrijkst. We hadden ook bij onze oude platenmaatschappij kunnen blijven om meer succes te krijgen met onze oude sound, maar wij wilden graag deze plaat maken. Geld is secundair." zeggen ze.
Bij eerste beluistering maakte het album veel indruk op mij. Voor de zekerheid heb ik nog even op de hoes nagekeken of er echt 2019 op stond en geen 1967. 

Opener Safari (Intro) heeft een wat lome tred en lokt je als een Rattenvanger van Hamelen het album in. Leaving Town verhoogt het tempo aanzienlijk en dat wordt vastgehouden in het mooie All By Myself. Na drie nummers dringen onvermijdelijk vergelijkingen met The Byrds en The Kinks zich op en met het geluid van de sitar in Nature's Play komen ook flarden The Beatles naar voren. 

Het tweeluik Entering The Animal Kingdom / Es Uno Junto deed mij dan weer denken aan het vroege werk van Santana. Pareltjes als Another State Of Mind, The Sun en Odyssey And Me hebben elementen in zich van de muziek zoals die gemaakt werd door bijvoorbeeld The Doors, The Pretty Things en The 13th Floor Elevators of The Rolling Stones in hun psychedelische jaren (zie blog #15).

Eigenlijk zijn al die vergelijkingen niet eerlijk, want al heeft Mooon heel veel respect voor het authentieke geluid van de jaren zestig, ze hebben echt een eigen geluid en zijn veel meer dan een "sixties tribute bandje". The Escape, I'm Coming Home en Safari (Outro) ronden de plaat mooi af, maar het beste luister je het album in zijn geheel (zoals albums ooit bedoeld waren). Deze jongens verdienen onze steun, dus koop die LP of CD!

© 2019 TTZL


Officiële website: Mooon 
Officiële Facebook: Mooon 
Officiële YouTube: Mooon

YouTube: Safari [album]

YouTube: Safari (Intro)
YouTube: Leaving Town
YouTube: All By Myself
YouTube: Nature's Play
YouTube: Entering The Animal Kingdom
YouTube: Es Uno Junto
YouTube: Another State Of Mind
YouTube: The Sun
YouTube: Odyssey And Me
YouTube: The Escape
YouTube: I'm Coming Home
YouTube: Safari (Outro)

#365: Gamma - Gamma 1 (1979)

Ronnie Montrose (1947-2012) was één van de beste hardrock-gitaristen uit de VS. Hij is echter niet erg bekend bij het grote publiek, ondanks dat hij speelde op albums van artiesten als Van Morrison, Herbie Hancock, Boz Scaggs, Edgar Winter, Gary Wright, The Neville Brothers en Sammy Hagar. Hij is met het debuutalbum (uit 1973) van zijn groep Montrose ook verantwoordelijk voor het beste Amerikaanse antwoord op de Britse hardrock-invasie.

Na het uiteenvallen van de band maakte Ronnie Montrose een instrumentaal solo-album (Open Fire) waarop hij rock, jazz, blues en akoestische elementen combineert. Hierna was hij weer klaar voor 'rock met vocalen' en formeerde hij de band Gamma, met  onder andere Davey Pattison op zang. De band maakt melodieuze hardrock met een progrock randje waarin gitaar en toetsen een even grote rol spelen. 

Hun debuutalbum Gamma 1 opent met Thunder And Lightning waarin een sterk intro, vet gitaarwerk, krachtig gezongen coupletten en een heerlijk refrein direct de toon zetten. I'm Alive is een voorbode van de jaren tachtig sound (inclusief vocoder) die later bij veel bands te horen zou zijn, waarna met Razor King het eerste hoogtepunt van het album volgt. Het nummer kent veel afwisseling, heeft heerlijk drumwerk, goede gitaarriffs en -solo's ondersteund door functionele synthesizers en Pattison zingt geweldig. No Tears sluit kant A vervolgens prima af.

Kant B start met twee nummers die in elkaar overlopen: Solar Heat/Ready For Action. Het eerste is een instrumentale track waarin gitaar en toetsen mooi samenwerken en die track wordt gevolgd door het snelste/hardste nummer van het album. Na dit sterke begin volgt goede ballad Wish I Was waarna kant B wordt afgesloten door de tour-de-force Fight To The Finish, dat net als Razor King lekker afwisselend is en alle elementen van het Gamma-geluid laat horen. Een tweede hoogtepunt van een sterk album.

Na Gamma 1 volgden nog goede twee albums: Gamma 2 uit 1980 (met o.a. als Four Horsemen en Mayday) en Gamma 3 uit 1982 (met o.a. Moving Violation en Mobile Devotion). In 2000 zou Gamma een comeback maken met Gamma 4 en alhoewel het een prima album is heeft het niet de brille van de eerste drie albums waarvan ik de mooi geremasterde versies nog regelmatig uit de kast haal.

© 2019 TTZL


Officiële website: Ronnie Montrose 
Wikipedia EN: Gamma

YouTube: Thunder And Lightning
YouTube: I'm Alive
YouTube: Razor King
YouTube: No Tears
YouTube: Solar Heat/Ready For Action
YouTube: Wish I Was
YouTube: Fight To The Finish

YouTube: Four Horsemen
YouTube: Mayday
YouTube: Moving Violation
YouTube: Mobile Devotion

#364: Dave Grohl - Play (2018)

Play van Dave Grohl is een intrigerend werk van een fascinerende muzikant. Grohl werd na het uiteenvallen van de punkband Scream de drummer van Nirvana, die toen bezig waren met de opvolger van hun debuutelpee Bleach. Die opvolger was Nevermind en de rest van het Nirvana-verhaal veronderstel ik als bekend.

Na de dood van Kurt Cobain hield Nirvana op te bestaan en na een goed jaar kwam in juli 1995 het eerste album van zijn nieuwe band Foo Fighters uit. Alhoewel, eigenlijk was dit helemaal geen band-album, maar een professioneel gemixte versie van zijn demo-tape uit oktober 1994 waarop Grohl zelf alles heeft ingespeeld. Grohl is namelijk multi-instrumentalist en speelt naast drums ook gitaar, basgitaar en toetsen.

Op Play heeft Grohl het kunstje van die demo-tape herhaald door een instrumentale compositie van ongeveer 23 minuten geheel in zijn eentje te spelen. De inspiratie kreeg hij van de muzieklessen die zijn dochters en hun vrienden volgden. Play is dan ook een ode aan het spelen van muziek. Dit komt ook naar voren in de korte documentaire die vooraf gaat aan het muziekstuk op de daaraan gewijde website.

Na de documentaire (die je eventueel kunt overslaan door op 'Jump To Performance' te klikken) start de weergave van Play. Het is een werkstuk waarin orkestrale stukken zitten, rustige passages, (hard)rock en experimentele fragmenten en lyrische momenten. Ook lijkt het nummer te herstarten na een minuut of elf. De visuele presentatie is ook geweldig gedaan omdat je tegelijk een stuk of zeven keer Dave Grohl in de studio bezig ziet met het inspelen van Play. Intrigerend en zeer geschikt voor herhaald kijken en luisteren.

Naast de website is het nummer ook verkrijgbaar als download (voor nog geen twee euro!) en als (éénzijdige) LP. Die LP heeft als voordeel dat deze een prachtige klaphoes heeft (zie foto) en dat op de niet bespeelde kant het 'East West Overhead Floor Plan' is ge-etst en dat ziet er prachtig uit (zie foto). 

© 2019 TTZL


Officiële website: Foo Fighters 
Wikipedia EN: Dave Grohl
Wikipedia NL: Dave Grohl

YouTube: Play (documentaire + uitvoering)