Zoeken in deze blog

zaterdag 31 december 2022

#529: Ike Willis - Should'a Gone Before I Left (1987)

Frank Zappa kon zelf best aardig zingen, maar hij wist zich ook altijd te omringen met heel goede vocalisten. Er zijn vele voorbeelden te geven. Zo heb je City Of Tiny Lights (1979) door Adrian Belew en Andy (1975) door Napoleon Murphy Brock. Of Call Any Vegetable (1967) door Ray Collins, Doreen (1981) door Ray White en Whipping Post (1984) door Bobby Martin.

Mijn favoriete Zappa-zanger is echter Ike Willis. Luister maar eens naar Any Kind Of Pain (1988) of Lucille Has Messed My Mind Up (1979). Zijn timing, frasering en vooral zijn dynamische bereik vind ik geweldig.

In 1987 kreeg Ike Willis de kans om een solo-album te maken: Should'a Gone Before I Left. Willis heeft alle nummers geschreven, soms alleen en soms met anderen zoals mede-Zappa-bandlid Ray White die ook op een aantal nummers meezingt. Geheel onterecht is het album vrij onopgemerkt gebleven buiten de groep van Zappa-adepten. 

Het album opent met het lekker swingende, uptempo Biznis As Usual en The Foreigner From Boston, Fine en CD bonustrack Resolution zijn soortgelijke songs. 
Er zijn ook tracks waar het tempo net iets lager ligt, zoals in Sleepy en Miss You Well en ook dat werkt prima voor Willis en de groep prima muzikanten waarmee hij het album gemaakt heeft.

(Venting The) Krypton Gas is een track die gezegend is met een heerlijke gitaarsolo en die laat horen dat Willis ook een prima gitarist is. In Ounces O'Prevention excelleert Willis weer vocaal en dat nummer heeft ook een fijne harmonica-solo.

De tracks Bad Time en Do / Don't schotelen ons dan weer een heerlijk loom reggae-ritme voor waardoor het album lekker afwisselend wordt. LP-afsluiter The Hollow Earth is bijna een power-ballad als de zanglijnen niet zo ingewikkeld waren. Opnieuw een heerlijke track.

Should'a Gone Before I Left is misschien geen vijfsterrenplaat, maar hij tikt de vier sterren toch wel (bijna) aan. Het is in ieder geval een plaat die ik nog steeds regelmatig beluister, al was het alleen maar om die goddelijke stem een album lang te horen!

© 2022 TTZL

Officiële website: Ike Willis
Wikipedia EN: Ike Willis

YouTube: City Of Tiny Lights [vocals: Adrian Belew]
YouTube: Andy [vocals: Napoleon Murphy Brock]
YouTube: Call Any Vegetable [vocals: Ray Collins]
YouTube: Doreen [vocals: Ray White]
YouTube: Whipping Post [vocals: Bobby Martin]
YouTube: Any Kind Of Pain [vocals: Ike Willis]
YouTube: Lucille Has Messed My Mind Up [vocals: Ike Willis]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 24 december 2022

#528: Barry Blue - School Love (1974)

Als jongetje van een jaar of tien was het hard sparen om een nieuw singletje te kunnen kopen van ƒ 5,75. Gelukkig stonden er ook bakken vol met afgeprijsde plaatjes in de winkel en voor ƒ 0,50 scoorde ik dan singles die vaak de Top 40 niet eens gehaald hadden. Zo kwam ik ook aan School Love van Barry Blue.

Ik had toen natuurlijk nog niet zo heel veel plaatjes, dus ieder nieuw exemplaar ging op heavy rotation. Zodoende zitten al die a- en b-kantjes in mijn geheugen gegrift. Als ik er nu opnieuw naar luister is het daarom moeilijk om aan te geven of ik die nummers nog echt leuk vind of dat de nostalgische gevoelens de overhand hebben.

Barry Blue was een exponent van de glam rock die hij mixte met pure pop en later disco. Hij had hits (ook in Nederlandse Top 40) met Dancin' (On A Saturday Night) en Do You Wanna Dance, nummers die uitkwamen vóór School Love. Dat laatste nummer haalde in de UK wel de hitparade, maar werd net geen Top 10 hit.

School Love is een aanstekelijk, zij het wat cheesy nummer dat wel heel smaakvol en slim is gearrangeerd. Luister bijvoorbeeld naar de fijne achtergrondkoortjes en de verrassende accordeon (na tweeëneenhalve minuut). Ook b-kant Hi-Cool Woman zit slim in elkaar en steunt op mooie samenzang en rijke arrangementen.

Dat Barry Blue een vakkundig songwriter is blijkt wel uit de successen die hij heeft geboekt met nummers voor andere artiesten. Zo schreef hij met en voor Lynsey De Paul Sugar Me en Ooh I Do en voor Brotherhood Of Man schreef hij Kiss Me Kiss Your Baby. Zijn eigen nummers werden ook succesvol gecoverd door bijvoorbeeld C.J. & Co. (Devil's Gun) en die versie klinkt behoorlijk anders dan zijn eigen Devil's Gun. 

Daarnaast coverde Flash Cadillac & The Continental Kids succesvol Dancin' (On A Saturday Night) en had hij ook als producer successen met onder andere Boogie Nights van Heatwave, Cheers Then van Bananarama en Mony Mony van Amazulu.

En zo bleek er toch nog een heel verhaal schuil te gaan achter een singletje van vijftig cent uit 1974!

© 2022 TTZL


Discogs: Barry Blue
Wikipedia EN: Barry Blue
Wikipedia NL: Barry Blue

YouTube: School Love
YouTube: Hi-Cool Woman

YouTube: Devil's Gun

YouTube: Sugar Me [Lynsey De Paul]
YouTube: Ooh I Do [Lynsey De Paul]
YouTube: Devil's Gun [C.J. & Co.]
YouTube: Dancin' (On A Saturday Night) [Flash Cadillac & The Continental Kids]
YouTube: Kiss Me Kiss Your Baby [Brotherhood of Man]
YouTube: Boogie Nights [Heatwave]
YouTube: Cheers Then [Bananarama]
YouTube: Mony Mony [Amazulu]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 17 december 2022

#527: Angelo Badalamenti - Soundtrack From Twin Peaks (1990) / Manuel Göttsching - E2-E4 (1978)

Deze week kwam het bericht dat zowel Angelo Badalamenti als Manuel Göttsching zijn overleden. Componist en arrangeur Badalamenti is vooral bekend vanwege zijn samenwerking met filmregisseur David Lynch, voor wie hij bij meerdere films muziek maakte. Göttsching is één van de belangrijkste gitaristen uit de Kosmische Musik (aka Krautrock) stroming en was één van de oprichters van het legendarische Ash Ra Tempel.

De combinatie Lynch/Badalamenti was natuurlijk een match made in heaven. De één creëert prachtige dromerige, vervreemdende beelden en de ander weet daar geluid bij te produceren die een symbiotische relatie met die beelden heeft. Die rijk georkestreerde en gearrangeerde muziek kan echter ook prima op zichzelf staan. Soundtrack From Twin Peaks is denk ik de filmmuziek die ik het meest gedraaid heb (en nog steeds draai). 

Twin Peaks Theme is natuurlijk het bekendste nummer van de soundtrack omdat het te horen was aan het begin van iedere aflevering van de tv-serie. Badalamenti ontving er een Grammy Award for Best Pop Instrumental Performance voor. 

Er staan echter tracks op het album die ik nog beter vind, zoals Audrey's Dance en Night Life in Twin Peaks. Het duister en de dreiging, die in de serie zo ruim voorhanden zijn, kun je hierin echt goed terughoren. En van de drie nummers die gezongen worden door Julee Cruise vind ik Falling het best, al zegt dat niet veel. Er staat geen minder nummer op dit album.

Manuel Göttsching was een belangrijke figuur in de Duitse Kosmische Musik scene, die vanaf eind jaren zestig snel aan belang won. Naast bands als Neu!, Can, Faust, Tangerine Dream, Kraftwerk en Cluster was Ash Ra Tempel ook belangrijk. Deze band werd in 1970 opgericht door gitarist Göttsching, Klaus Schulze (de beroemde toetsenist speelt hier nog drums) en Hartmut Enke op bas en produceert onvergetelijke albums als Ash Ra Tempel, Schwingungen en Join Inn. 

Naast de groepsalbums maakt Göttsching soms ook solowerk en zijn tweede album (uit 1984) is E2-E4 (naar een beroemde openingszet bij schaken). En dit is een bijzonder album, omdat het een improvisatie is van een uur, die in één take is opgenomen. Gebruik makend van een sequencer, toetsen, gitaar en percussie heeft Göttsching één van de meest invloedrijke albums uit de elektronische muziek gemaakt. 

De invloed op electronic dance music valt niet te onderschatten, al was dat niet het uitgangspunt bij het maken van het album. Göttsching zei hierover in 2013: "Toen ik ontdekte dat E2-E4 in clubs werd gespeeld, kon ik me niet voorstellen dat mensen erop zouden dansen. Er is geen sterke basdrum en het ritme is heel subtiel. Ik haalde ideeën uit de dansmuziek, maar mijn composities gaan meer in de minimalistische stijl van Steve Reich, Philip Glass. Het zou gespeeld kunnen worden met een orkest.”

De tracks van het album lopen allemaal in elkaar over en het is daarom lastig om er aparte tracks uit te pikken. Je moet E2-E4 eigenlijk opzetten en zijn hypnotiserende werk laten doen. Maar als ik dan toch wat moet noemen kies ik voor Mittelspiel en Hoheit Weicht 1 / Hoheit Weicht 2.

Badalamenti heeft met 85 jaren een mooie leeftijd bereikt, maar Göttsching is met slechts 70 jaar te vroeg heengegaan. We zullen het voortaan moeten doen met de mooie muziek die ze hebben achtergelaten.

© 2022 TTZL

Officiële website: Angelo Badalamenti
Officiële website: Ashra (Manuel Göttsching)
Wikipedia EN: Angelo Badalamenti
Wikipedia EN: Manuel Göttsching
Wikipedia NL: Angelo Badalamenti
Wikipedia NL: Manuel Göttsching

YouTube: Soundtrack From Twin Peaks [album]
YouTube: E2-E4 [album]
Spotify: Soundtrack From Twin Peaks [album]
Spotify: E2-E4 [album]

YouTube: Audrey's Dance
YouTube: Falling [clip]

YouTube: Mittelspiel 
YouTube: Hoheit Weicht 1
YouTube: Hoheit Weicht 2
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 10 december 2022

#526: Radboud Mens - Continuous (2022) / Movement (2022)

Radboud Mens is muzikaal actief sinds de jaren tachtig en een bekende naam in de experimentele muziek in Nederland. Hij omschrijft zichzelf als sound artist die akoestische instrumenten en installaties bouwt en verwerkt in zijn muziek. Naast zijn werk als muzikant, componist en sound designer is hij ook bedreven in het remasteren van het werk van anderen zodat hiervan mooie heruitgaven kunnen verschijnen (zoals bijvoorbeeld de Muslimgauze Tape series). 

Ik heb Radboud Mens een aantal malen ontmoet eind jaren negentig bij Staalplaat toen het label (en de winkel) nog op de Staalkade in Amsterdam gevestigd was. Zo kwam ik ook in het bezit van ALR100N8∞, zijn tweede album uit 1999 dat uitkwam op het CD-R label Bake Records van Frans de Waard, op dat moment ook actief bij Staalplaat en ook al een bekende naam in de experimentele muziek in Nederland.

In het begin van de jaren 2000 bracht Mens een aantal 12-inches uit op het Audio.NL label, waarover ik al schreef in blog #246. Deze platen (en meer) zijn verzameld op een (aan te raden) digitale uitgave. Het betreft hier nummers waarvan de bronnen vooral genres als drones, loops, glitches en minimal techno zijn. En ook had ik wel eens wat gehoord van Mens' werk als Hyware en Technoise wat dan weer meer een noise karakter heeft.

In augustus van dit jaar las ik over een aanstaande release van Mens. Het zou een release worden, verdeeld over twee losse CD's, onder de titel Continuous Movement. De repetitieve muziek zou door middel van het constant veranderen van meerdere parameters zo organisch mogelijk moeten worden. Daarnaast zou de muziek zowel op een laag volume gedraaid kunnen worden (als ambient) als op hoog volume, waarbij dan meer details hoorbaar worden.

Nieuwsgierig geworden door de beschrijving deed ik een pre-order en ik werd erg verrast door het de albums. Prettig verrast wel te verstaan. De albums combineren op een wonderlijke, maar mooie manier de sereniteit van ambient en het avontuur van zijn eerdere experimentele werk.

Het eerste album (Continuous) opent met het heerlijke Conversion, dat cirkelt en om zijn as draait, dat aanzwelt en weer wegtrekt, ondersteund door een relaxt ritme. Op het album staan verder gelijksoortige tracks, maar ook nummers die rustiger van aard zijn, zoals Polyrhythmic Ambient Drone [Remix], of puntiger, zoals Decay [Instant Gratification Mix]. Alles bij elkaar een heerlijk album dat je gerust meerdere malen achter elkaar kunt horen.

Op het tweede album (Movement) staan ook vele pareltjes. Zo is er het zacht golvende Sequence, waarin ik flarden vroege Kraftwerk terughoor, en het heerlijke, tegelijk ijle én ritmische Start Again, dat mij met ruim acht minuten nog niet lang genoeg duurt. Ander hoogtepunt is het bedrieglijk eenvoudig klinkende Feedback, dat pas na een paar draaibeurten op flink volume al zijn schoonheid en gelaagdheid prijsgeeft.

Dit Continuous Movement project van Radboud Mens is prachtig en verdient een groot publiek. De muziek is volgens mij toegankelijkheid voor mensen die zich hiervoor open willen stellen. En met een prijs van ongeveer negen euro (inclusief verzendkosten) per CD of ongeveer acht euro voor de digitale bestanden (op CD-kwaliteit) kan dat ook niet een obstakel zijn, lijkt mij.

NB Voor de echte audiofielen zijn er via Qobuz ook Hi-Res versies (24-Bit/48 kHz) te streamen.

© 2022 TTZL

Officiële website: Radboud Mens
bandcamp.com: Radboud Mens
discogs.com: Radboud Mens

YouTube: Continuous [album]
YouTube: Movement [album]
Spotify: Continuous [album]
Spotify: Movement [album]

YouTube: Conversion

YouTube: Sequence
YouTube: Start Again
YouTube: Feedback

YouTube: Audio.NL [album]

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 4 december 2022

#525: Fleetwood Mac - Future Games (1971)

Deze week overleed Christine Anne Perfect op 79-jarige leeftijd. Ze is beter bekend onder haar getrouwde naam Christine McVie als songschrijver, toetsenist en zangeres van Fleetwood Mac, de band waar ook haar man John McVie actief in was. Hun huwelijk duurde slechts van 1968 tot 1976, maar na de scheiding bleven ze bevriend en Christine heeft McVie altijd als artiestennaam behouden.

Zij trad toe tot Fleetwood Mac in 1970 en is voor het eerst als bandlid te horen op het album Future Games uit 1971. Dat was echter niet de eerste keer dat ze meespeelde op een Fleetwood Mac-album. 

Op het tweede album, Mr. Wonderful uit 1968, was ze reeds als sessiemuzikant te horen en op de volgende albums (Then Play On uit 1969 en Kiln House uit 1970) ook, al wordt ze daarop niet vermeld in de credits. In deze periode speelde ze nog in de Britse blues band Chicken Shack (die in Nederland hitje hadden in 1969 met I'd Rather Go Blind) en maakte ze een solo-album.

Ik heb haar eerste echte album als bandlid al even vluchtig aan bod laten komen in blog #410 over de boxset die de Fleetwood Mac-periode 1969 tot 1974 beslaat. Toch verdient dit album nadere beschouwing. Het is namelijk het album  waarop Fleetwood Mac de transitie maakt van de blues naar een meer folk rock en pop geörienteerd geluid. Op de vier volgende albums wordt dit verder fijngeslepen om uiteindelijk te resulteren in de succesalbums Fleetwood Mac (1975) en Rumours (1977).

Op Future Games staan twee door Christine McVie geschreven en gezongen tracks: de ballad Show Me A Smile en het lekker uptempo rockende Morning Rain. Deze nummers laten goed horen wat zij toevoegt aan de band in vergelijking met de eerdere albums.

Het album kent een fijne balans tussen de downtempo nummers Woman of 1000 Years en Sometimes, de midtempo tracks What A Shame en Sands Of Time en het nummer dat nog het meest terugverwijst naar de vroege Fleetwood Mac, Lay It All Down. Dat nummer kent duidelijke blues rock invloeden, stampt lekker door en heeft een fijne gitaarsolo. 

De meest indrukwekkende song is echter titelnummer Future Games. De ruim acht durende track, geschreven en gezongen door gitarist Bob Welch, kent een lekker relaxt begin, neem dan toe in intensiteit en wisselt dat vervolgens het hele nummer af. Erg goed gedaan. 

Future Games is misschien niet een album met de statuur van de albums uit de  late jaren zeventig, maar mag zeker gehoord worden en het is belangrijk geweest in de ontwikkeling van de band. 

© 2022 TTZL

Officiële website: Fleetwood Mac
Wikipedia EN: Fleetwood Mac
Wikipedia NL: Fleetwood Mac

YouTube: Future Games [album]
Spotify: Future Games [album]

YouTube: Morning Rain
YouTube: What A Shame
YouTube: Future Games
YouTube: Sands Of Time
YouTube: Sometimes

YouTube: I'd Rather Go Blind [Chicken Shack]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 26 november 2022

#524: Marillion - Garden Party / Margaret (1983)

Op onverklaarbare wijze zijn sommige bands waar ik erg van hou, nog niet aan bod gekomen in tien jaar bloggen. Sinds 1983 volg ik bijvoorbeeld Marillion, maar ik heb niet eerder over ze geschreven. Mijn kennismaking met de band kwam trouwens op toevallige wijze tot stand en had meer te maken de uitvoering van hun derde single dan met de muziek die er op stond.

Ik kwam die single als shaped picture disc tegen in een platenwinkel. De naam Marillion had ik wel eens ergens zien staan, maar eerlijk gezegd maakte het niet echt uit wat er op de single stond. Ik moest dat hebbeding gewoon aanschaffen. 

Op de a-kant staat de single-versie van Garden Party, een nummer afkomstig van hun debuutalbum Script For A Jester's Tear. Het vier minuten durende nummer opent met een geweldig krachtig intro waarna de uit duizenden herkenbare stem van zanger Fish invalt. Wat ook direct opvalt is de mooie, poëtische tekst van zijn hand. De muziek bouwt een brug tussen de muzikale complexiteit van de klassieke progrock van de jaren zestig en zeventig en de energie van de net overgetrokken storm van de punk. De clip is ook een mooi tijdsbeeld.

De b-kant bevat een edit van een live-uitvoering van Margaret. Dit is een non-album track die start met een twee minuten lange, gierende gitaar-intro waarna een uptempo en fel nummer start. Ik zeg met nadruk 'start' want na twee minuten krijgen we een fade-out die doet vermoeden dat er meer moet zijn.

En dat vermoeden klopt, want op de 12-inch duurt de 'full version' van Margaret maar liefst twaalf minuten, compleet diverse tempowisselingen en breaks. Ook  de 'full version' van Garden Party staat op de 12-inch (die is gelijk aan de albumversie) en duurt ruim zeven minuten. Deze langere versies tonen aan dat Marillion-nummers gedijen bij tijd en ruimte. Op de 12-inch staat nog een non-album track, een mooie live-versie van Charting The Single waarvan het origineel een b-kant was van een eerdere single.

Marillion bestaat inmiddels ruim veertig jaar en is onverminderd succesvol, zowel artistiek als commercieel. In een komend blog zal ik eens aandacht besteden aan de prachtige serie luxe heruitgaven, die de eerste acht albums omvat.

© 2022 TTZL


Officiële website: Marillion
Wikipedia EN: Marillion
Wikipedia NL: Marillion

YouTube: Garden Party [clip]

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 20 november 2022

#523: Experimental Products - Glowing In The Dark (1984)

Toen ik een half jaar geleden twee grote verzamelboxen ging bestellen bij Vinyl On Demand (VOD), een klein label uit Duitsland, keek ik ook nog even naar de rest van de catalogus. Mijn blik werd toen gevangen door een felgele hoes van een heruitgave van een 12-inch genaamd Glowing In The Dark. De band scheen Experimental Products te heten.

VOD-eigenaar Frank Maier staat voor kwaliteit. Dat geldt zowel voor de keuze in wat hij (her)uitbrengt als qua kwaliteit van vinylpersingen en de verpakking (hoezen, boxen, boeken). Op internet vond ik dat Experimental Products een 80's synth-pop/Hi-NRG  band was, bestaande uit Mark Wilde and Michael Gross.

De uitgaven van VOD zijn veelal experimenteel van karakter en bevinden zich aan de randen van het muziekspectrum. Bij een eerste oppervlakkige beluistering van nummers van deze 12-inch vond ik het niet echt bij VOD te passen. Toch voegde ik de 12-inch toe aan mijn order. Iets eraan intrigeerde mij.

Nadat ik de plaat had ontvangen en een aantal malen had gedraaid bleek waarom. Nadere beluistering ontsloot diepere lagen met ambient- en minimal-invloeden en Glowing In The Dark, Love Changes en The Mannequin bleken veel rijker te zijn dan eerst gedacht.

Het oeuvre van Experimental Products is niet groot, maar verzamelen is kostbaar. De originele uitgaven zijn tweedehands soms al best prijzig en de VOD-heruitgave van het complete werk is dat helemaal, vooral doordat het een gelimiteerde oplage was (zoals gewoonlijk bij VOD). Hopelijk komt er nog eens een heruitgave van de heruitgave.

© 2022 TTZL

Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 12 november 2022

#522: Earth And Fire - Memories (2017)

Bij de term progressive rock denk je misschien al snel aan uitvoerenden uit Engeland, Amerika of Duitsland, maar ook uit Nederland komen prima prog-bands als Ayreon, Ekseption, Focus, Kayak en Solution. In dit rijtje hoort ook Earth And Fire thuis, de band van gitarist Chris Koerts die deze week overleed. Hij vormde de kern van die band samen met zijn tweelingbroer Gerard (toetsen/gitaar) en zangeres Jerney Kaagman.

Earth And Fire is een groep met twee gezichten. Aan de ene kant is er de band met 18 hits zoals Seasons (#2), Memories (#1), Maybe Tomorrow, Maybe Tonight (#3), Love Of Life (#2) en Weekend (#1). Aan de andere kant is er de band van de lange prog epics.

Dat begon eigenlijk al voorzichtig op het zelfvernoemde debuut (uit 1970) met Love Quiver. Het nummer ademt late jaren zestig prog rock en heeft mooie vocale gedeelten aan het begin en eind met daartussen een sterk instrumentaal deel.

Op het volgende album (uit 1971) gaat het titelnummer Song Of The Marching Children nog een paar stappen verder. In een zevendelige suite worden alle registers opengetrokken. In een track die afwisselend uptempo of downtempo, atmosferisch of sacraal, bombastisch of pop is, worden we in een kleine twintig minuten meegenomen op een boeiend avontuur.

De titelnummers van de volgende albums (uit 1973, 1975 en 1977) herhalen die formule met Atlantis, To The World Of The Future en Gate To Infinity op succesvolle wijze. Op het album Gate To Infinity worden voor het eerst ook dance- en funk-invloeden verwerkt. 

Toch neemt het succes langzaam af. De LP's en singles halen niet meer de hoge noteringen van weleer. Het gevolg is dat de drummer en de bassist worden vervangen en de pop-invloeden, die altijd al aanwezig waren geweest, veel meer op de voorgrond komen op het volgende album Reality Fills Fantasy (uit 1979). Dit levert groot succes op in de vorm van de nummer één hit Weekend in Nederland, België en Duitsland. 

Die single (voor mij misschien wel het minste nummer van het album) staat symbool voor de pop-richting van alle nummers op dat album. Althans, op één  nummer na, openingstrack People Come, People Go, want dat is weer zo'n heerlijke prog-epic die de redding is van het album.

Titeltrack Andromeda Girl van het volgende album (uit 1981, inmiddels zonder Chris Koerts) vervult eenzelfde soort rol, maar daarna is het wel afgelopen. Op de laatste twee albums van de band (In A State Of Flux uit 1982 en Phoenix uit 1989) staat geen vergelijkbaar nummer meer.

Alle albums van Earth And Fire zijn in 2017 verzameld in de 10CD box Memories, waarin een bonus-CD zit met non-album tracks. De hierboven genoemde prog epics heb ik verzameld in een Spotify Playlist zodat je kunt genieten van ruim 90 minuten heerlijke Dutch Prog Rock!

© 2022 TTZL


Officiële (fan)website: Earth And Fire
Wikipedia EN: Earth And Fire
Wikipedia NL: Earth And Fire

Spotify: Epics [playlist]

YouTube: Love Quiver
YouTube: Atlantis
YouTube: Gate To Infinity 

YouTube: Seasons
YouTube: Memories
YouTube: Love Of Life
YouTube: Weekend

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 6 november 2022

#521: Leftfield Lydon - Open Up (1993)

Na het imploderen van de Sex Pistols (zie blog #62) na vier krankzinnige jaren, startte John Lydon (aka Johnny Rotten) Public Image Ltd (aka PiL) waarmee hij tussen 1978 en 1992 een aantal voortreffelijke albums maakte (zie blog #63; overigens is PiL na een winterslaap van twintig jaar sinds 2012 weer actief). 

Op die PiL-albums is al te horen dat Lydon allerlei stijlen (post-punk, dub, avant-garde, experimenteel) is gaan integreren in zijn muziek. Het hip hop-uitstapje in 1984 als Timezone (zie blog #91) hoefde dan ook niet te verbazen.

Leftfield is een Brits duo (gestart in 1989) dat elektronische muziek (progressive house, dub techo) maakt en in 1993 creëren ze samen met Lydon, in een éénmalige samenwerking als Leftfield Lydon, het nummer Open Up. 

Over een geweldige track van stuwende, afwisselende en zeer energieke progressive house levert Lydon één van zijn beste vocale prestaties. Zijn satirische, bijtende tekst over zijn nieuwe woonplaats (Hollywood) maakt het helemaal af. Dertig jaar later klinkt Open Up nog steeds even geweldig en relevant.

Op de originele CD-single en 12-inch stonden nog twee andere versies, de Full Vocal Mix en de Dervish Overdrive versie. Het zijn absoluut goede mixen, maar ik prefereer toch de originele versie. Er zijn daarnaast vele andere mixen verschenen, waarvan ik de The Dust Brothers Remix (aka The Chemical Brothers Remix) en de I Hate Pink Floyd Mix het beste vind.

© 2022 TTZL

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 30 oktober 2022

#520: Jerry Lee Lewis - The Killer Keys Of Jerry Lee Lewis (2022)

Deze week kwam het bericht dat Jerry Lee Lewis (g. 1935) op 28 oktober jl. op 87-jarige leeftijd was overleden. Er zijn weinig tot geen artiesten met een vergelijkbare reputatie als die van 'The Killer'. Zijn muzikale prestaties, zijn energieke gedrag als wildeman op en naast het podium, maar vooral zijn privéleven waren voer voor tal van biografieën, documentaires en een Hollywood-film. 

Hij was de ergste nachtmerrie van elke (Amerikaanse) ouder: een lange, blondharige zuiderling die piano speelde en zong met ongecontroleerde woede en overgave, overgoten met een flinke dosis seksualiteit. 

Zijn talent bleek al vroeg en op zijn veertiende was hij al virtuoos op de piano. Zijn moeder zag een loopbaan in de showbusiness echter niet zitten en stuurde hem naar een bijbelschool in Texas. Het verhaal gaat dat hij daar echter weer snel vanaf werd getrapt nadat hij in een kerkbijeenkomst een boogie-woogie-versie van 'My God Is Real' ten gehore bracht. En zijn ontluikende carriére werd abrupt afgebroken toen, tijdens een tournee door de UK, bekend werd dat hij als 22-jarige in het huwelijk (zijn derde!) was getreden met zijn 13-jarige nichtje Myra Gale Brown. De tournee werd afgebroken en hij werd jarenlang geboycot.

Die carrière was pas echt begonnen toen Lewis als 21-jarige in Memphis op de stoep van de Sun Records studio verscheen. Hij was toen al van de bijbelschool gegooid, was een complete mislukking geweest als naaimachineverkoper, was afgewezen door de meeste platenmaatschappijen, was al twee keer getrouwd geweest en had in de gevangenis gezeten. Maar de passie om een grote ster te worden brandde volop.

In 1957 verscheen zijn eerste single, Crazy Arms. Dat werd geen grote hit, maar verkocht voldoende om Sam Philips het vertrouwen te geven dat deze jongeman misschien zou kunnen wedijveren met Elvis Presley. Voor de volgende single werd zowat het hele promotionele budget van Sun Records gebruikt, maar het had resultaat, want het werd een grote hit: Whole Lot Of Shakin' Going On. En direct daarna volgde Great Balls Of Fire en ook dat werd een hit. Beide nummers zijn in ons collectieve geheugen gebeiteld.

Het zijn echter niet alleen de nummers die iedereen nu nog kent die indruk maken. Ook tracks als You Win Again, Born To Lose, Long Gone Lonesome Blues, I Could Never Be Ashamed Of You en Sail Away zijn prachtige songs en laten vooral ook horen hoe veelzijdig Jerry Lee Lewis was. Rock 'n' roll, country, blues, boogie-woogie of ballads, hij kon overal mee overweg en wist de stijlen ook op geheel eigen wijze tot een nieuw geheel te maken. 

De boycot van Lewis werd na ruim tien jaar beëindigd toen Smash Records het voor elkaar kreeg om een 'wapenstilstand' met de DJ's te bereiken. Onder de vleugels van die platenmaatschappij bloeide zijn carriére weer op en scoorde hij in de late jaren zestig en de jaren zeventig weer een flink aantal hits. Uiteindelijk werd hij opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame en onlangs, op 16 oktober jl., werd hij ook opgenomen in de Country Music Hall of Fame. Net op tijd, want twaalf dagen later zou hij overlijden (hij was al te ziek om het evenement bij te wonen).

Jerry Lee Lewis was een uniek talent en een grandioze pianist met een zeer turbulent privéleven. Laten we de focus maar vooral op het eerste blijven houden.

© 2022 TTZL

YouTube: Sail Away

YouTube: Crazy Arms
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)