Zoeken in deze blog

zondag 27 december 2015

#163: John Williams - Star Wars V: The Empire Strikes Back (1980)

Het is je wellicht ontgaan, maar er is een nieuwe Star Wars film verschenen.....

Net als bij de vorige zes delen is ook bij deze film de muziek weer geschreven door John Williams (nee, niet die van 'Help, mijn man is klusser!'). Dat is goed nieuws, want de muziek van John Williams heeft al vele films naar een hoger plan getild. 
Naast Star Wars schreef hij ook bijvoorbeeld de muziek voor Fiddler On The Roof, The Poseidon Adventure, Jaws, Indiana Jones, Superman, E.T., JFK en nog veel, veel meer).

Het tweede van de cyclus, Star Wars V: The Empire Strikes Back, wordt alom als het beste Star Wars deel tot nog toe gezien en dat geldt evenzeer voor de soundtrack. En dan vooral de uitgave uit 1997 die geremasterd is en bijna twee keer zoveel muziek bevat ten opzichte van het origineel uit 1980.

De opening van het album is traditioneel de 20th Century Fox Fanfare (van Alfred Newman). Dit voelt heel vertrouwd als het begin van een Star Wars film, maar zullen we bij het nieuwe deel moeten missen. Die film is immers gemaakt door Disney en niet meer door Fox.

Daarna volgt Main Title/Ice Planet Hoth waarin de inmiddels iconische beginmuziek overgaat in de muziek die de geweldige scenes op de ijsplaneet begeleiden. Iedere hoofdpersoon heeft een eigen leidmotief dat regelmatig in de muziek terugkeert als deze persoon weer ten tonele verschijnt.

Dit horen we bijvoorbeeld in Han Solo And The Princess, Yoda's Theme en The Training Of A Jedi Knight/The Magic TreeMaar de meest krachtige en bekende is toch wel die van de slechterik: The Imperial March (Darth Vader's Theme).

Het dubbelalbum staat verder vol met geweldige (film)muziek waarvan je ook kunt genieten als niets met de Star Wars films hebt. De geremasterde en uitgebreide versie is in 2004 heruitgegeven en in 2015 nog eens als Ultimate Soundtrack Collection Box Set.

Mocht je de film een keer op een ander manier willen kijken dan kan ik The Empire Strikes Back Uncut aanbevelen. Hierin hebben fans allemaal 15 seconden van de film nagemaakt waarna ze achter elkaar zijn gemonteerd en er zo een remake van de film ontstond.
© 2015 TTZL


Fan website: John Williams
Wikipedia EN: John Williams
Wikipedia NL: John Williams

zondag 20 december 2015

#162: AyseDeniz Gokcin - Pink Floyd Lisztified: Fantasia Quasi Sonata (2012)

Popbewerkingen van klassieke werken (zoals The 5th door Ekseption) en klassieke bewerkingen van popsongs (zoals Whole Lotta Love door het London Symphony Orchestra) zijn niet nieuw. 

Toch was ik aangenaam verrast toen ik bij toeval in aanraking kwam met het werk van AyseDeniz Gokcin (een Engelse versie van haar naam Ayşedeniz Gökçin). Zij is een Turkse klassieke pianiste die studeerde aan de Eastman School of Music (US) en de Royal Academy of Music (UK).

In 2012 verscheen er van haar exclusief op iTunes een single getiteld Pink Floyd Lisztified: Fantasia Quasi Sonata. Hierop heeft ze drie nummers van Pink Floyd bewerkt voor solo-piano in de stijl van Franz Liszt.

De eerste track is Hey You van het Pink Floyd album The Wall. De intro van het nummer is heel verstild en dan na driekwart minuut doemt de melodie van Hey You op. Vervolgens ontspint zich een mooi solo-pianostuk, inderdaad in een op Liszt gebaseerde stijl, waarin het Pink Floyd nummer steeds opnieuw opduikt.

Ook in de andere twee nummers (Wish You Were Here + Another Brick In The Wall) pakt deze werkwijze wonderlijk mooi uit. De wisselwerking tussen eigen improvisaties en de originele melodieën maken het tot een intrigerend geheel.

Blijkbaar sloeg de single nogal aan, want inmiddels heeft ze een hele CD gemaakt met Pink Floyd bewerkingen en heeft ze onlangs het Nirvana Project uitgebracht. Getuige de Smells Like Teen Spirt Variations lijkt dit ook weer een voltreffer. 

Dat ze zich niet tot één genre beperkt toont ook de Michael Jackson Mashup on Piano waarin ze alle geluiden met de piano maakt door er onder andere ook op te slaan en aan de snaren te plukken.

Je kunt ongetwijfeld van deze muziek genieten als je de originelen niet kent, maar de herkenning van de melodieën is voor mij een grote meerwaarde. 

Dat AyseDeniz Gokcin zich niet alleen thuis voelt in het schemergebied tussen klassiek en pop is ook te zien op YouTube. Daar staan voorbeelden van haar in een meer klassieke setting met orkest, zoals in deze Rachmaninoff Paganini Variations

© 2015 TTZL


Officiële website: AyseDeniz Gokcin

Wikipedia EN: AyseDeniz Gokcin
YouTube: Hey You


YouTube: Hey You [Pink Floyd, 'The Wall' - 1979]
YouTube: Wish You Were Here [Pink Floyd, 'Wish You Were Here' - 1975]
YouTube: Another Brick In The Wall [Pink Floyd, 'The Wall' - 1979]
YouTube: Whole Lotta Love [LSO, 'Classic Rock' - 1978]
YouTube: The 5th [Ekseption, 'Ekseption' - 1969]

zondag 13 december 2015

#161: The Nomads - Where The Wolf Bane Blooms (1983)

Garage Rock (of Garage Punk) is van origine een Noord-Amerikaans fenomeen. New York Dolls, Ramones, The Cramps, MC5 en The Stooges zijn enkele beroemde (of beruchte) voorbeelden. Toch wordt er ook in andere landen vuig gerockt. In Zweden is er sinds de jaren tachtig een levendige scene waarvan The Nomads één van de oudgedienden zijn.

Ontstaan in 1981 brachten The Nomads in 1983 hun debuut mini-LP uit getiteld Where The Wolf Bane Blooms
NB wolf's bane heet in het Nederlands monnikskap (een giftige plant)

De plaat kreeg in de Nederlandse pers en muziekbladen terecht lovende recensies. The Nomads doen niet onder voor hun overzeese vakbroeders. Dat blijkt ook wel uit de erkenning die ze de afgelopen jaren hebben gekregen. Zo was er een heus tribute album in 2003 en hebben ze op het podium gestaan met genre-grootheden als Jello Biafra (Dead Kennedys), Wayne Kramer (MC5) en The Dictators.

Op het album staan twee zelf geschreven nummers. Lowdown Shakin' Chills is een juweeltje en laat horen dat The Nomads begrijpen hoe je goede garage rocksong maakt. Van het pakkende intro en het lekkere orgeltje tot de gedreven zang en de smerige gitaar, alles klopt. Ook Rockin' All Trough The Night (hier in een live versie uit 2013) is prima.

Aan de keuze van de covers zie je dat ze al langere tijd in de garage verbleven. In plaats van voor de hand liggende nummers van bekende artiesten kozen ze bijvoorbeeld voor The Way You Touch My Hand van de obscure band The Revelons. Ten opzichte van het origineel uit 1979 is de versie van The Nomads wel heel wat sneller en ruiger.

Een andere opvallende keuze is I'm 5 Years Ahead Of My Time van The Third Bardo, een band uit New York die slechts een klein jaar (in 1967) bestond. Een geweldig nummer dat doet denken aan het ruigere werk van The Animals en waarvan ik niet weet of ik nou het origineel of de cover beter vind.

Dieper terug in de muziekhistorie gaan ze ook met een cover van Chuck Berry's Downbound Train (uit 1955) en Milkcow Blues (uit 1930) van één van de pioiers van de blues, Sleepy John Estes. Het fascinerend om te horen wat ze met Berry's origineel hebben gedaan en als je de originele Milk Cow Blues niet kent zou je kunnen denken dat het een origineel nummer van The Nomads was.

Al met al is Where The Wolf Bane Blooms een plaatje dat na dertig jaar nog niets van zijn glans heeft verloren. Dat The Nomads daarna nog meer prachtige platen hebben gemaakt, en nog steeds doen, maakt het alleen nog maar mooier.

© 2015 TTZL


Officiële website: The Nomads

Wikipedia EN: The Nomads
YouTube: The Way You Touch My Hand
YouTube: I'm 5 Years Ahead Of My Time
YouTube: Lowdown Shakin' Chills
YouTube: Rockin' All Trough The Night (2013 live)
YouTube: Downbound Train
YouTube: Milkcow Blues

YouTube: The Way You Touch My Hand (The Revelons, 1979)
YouTube: I'm 5 Years Ahead Of My Time [The Third Bardo, 1967]
YouTube: Downbound Train [Chuck Berry, 1955]
YouTube: Milk Cow Blues [Sleepy John Estes, 1930]

zondag 6 december 2015

#160: Johnny Cash - American Recordings (1994)

De eerste single van Johnny Cash verschijnt in juni 1955 en dat is het begin van een succesvolle carrière tot aan het begin van de jaren 80. Daarna komt de klad erin tot het punt waarop zijn platenmaatschappij zijn contract ontbindt. 

Hij blijft daarna platen maken voor diverse maatschappijen, maar zonder al teveel succes. Hij komt echter onder de aandacht van een nieuw publiek als hij in 1991 zingt op Man In Black van de christelijke punkband One Bad Pig en in 1993 op U2's The Wanderer

Omdat een nieuw contract bij een grote maatschappij er niet meer in lijkt te zitten is het aanbod van producer Rick Rubin (zie ook #12, #17 en #36) zeer welkom. Rubin had net zijn platenlabel omgedoopt van Def American (vooral bekend van rap en hardrock) naar American Recordings en hij nam onder dezelfde titel een album op in Cash' huiskamer met alleen zijn gitaar als begeleiding.

Zijn 81e album zou een glorieuze comeback betekenen voor Johnny Cash. Zowel de kritieken als de verkoopcijfers waren goed. 

Het album kent drie soorten nummers. Zo zijn er twee nieuwe versies van zijn eigen nummers. Delia's Gone is een bewerking van een nummer uit 1962. De tekst was al donker en luguber, maar in de kale instrumentatie van alleen zang en gitaar wint het alleen maar aan betekenis. Ook de nieuwe versie van de 'traditional' Oh, Bury Me Not (Introduction: A Cowboy's Prayer) is misschien nog wel indrukwekkender dan de versie uit 1965.

De tweede categorie zijn de covers van uiteenlopende artiesten als Nick Lowe, Kris Kristofferson, Glenn Danzig, Leonard Cohen, Tom Waits en Loudon Wainwright III. Johnny Cash weet de nummers van deze artiesten totaal naar zijn hand te zetten en te laten klinken als een eigen nummer, terwijl hij de geest van het nummer intact laat (de originele versies staan ter vergelijking onderaan dit blog):

The Beast In Me [Nick Lowe]
Why Me Lord [Kris Kristofferson]
Thirteen (edit) [Danzig]
Bird On A Wire [Leonard Cohen]
Tennessee Stud [live - Eddie Arnold]
Down There By The Train [Tom Waits]
The Man Who Couldn't Cry [live - Loudon Wainwright III]

Maar het meest indrukwekkend zijn de nieuwe nummers. Let The Train Blow The Whistle en Like A Soldier zijn geweldige nieuwe tracks. Slechts weinigen zullen het voor mogelijk hebben gehouden dat Cash nog daartoe in staat was. De andere twee nummers doen daar nog een schepje bovenop. 

Redemption gaat het over Cash' eeuwige worsteling met zonde en verlossing en in Drive On weet hij in minder dan 2½ minuut bijzonder treffend de problemen van een Vietnam-veteraan te schetsen. Kippenvel!

Na American Recordings zouden er nog vijf albums in de 'American'-serie verschijnen (waarvan twee posthuum) en een box (Unearthed) met nog eens vijf albums. Allemaal zeer de moeite waard. 

Op het vierde album uit de serie (American IV: The Man Comes Around) staat één van de mooiste én bekendste covers uit de serie: Hurt, een nummer van de industrial band Nine Inch Nails. Het originele nummer was al intens, maar Cash' stijgt daar wat mij betreft nog bovenuit. 

We mogen Rick Rubin wel heel dankbaar zijn dat hij Johnny Cash in de laatste 10 jaar van zijn leven in staat heeft gesteld nog zoveel mooie muziek uit te brengen.

© 2015 TTZL


Officiële website: Johnny Cash

Wikipedia EN: Johnny Cash
Wikipedia NL: Johnny Cash
YouTube: Delia's Gone [clip]
YouTube: Let The Train Blow The Whistle
YouTube: The Beast In Me
YouTube: Drive On
YouTube: Why Me Lord
YouTube: Thirteen (edit)
YouTube: Oh, Bury Me Not (Introduction: A Cowboy's Prayer)
YouTube: Bird On A Wire
YouTube: Tennessee Stud [live]
YouTube: Down There By The Train
YouTube: Redemption
YouTube: Like A Soldier
YouTube: The Man Who Couldn't Cry [live]

YouTube: Delia's Gone [1962]
YouTube: Thirteen [langere versie van Unearthed, 2003]
YouTube: Bury Me Not On The Lone Prairie [1965]
YouTube: Hurt [2002]

YouTube: The Beast In Me [Nick Lowe, 1994]
YouTube: Why Me Lord [Kris Kristofferson, 1972]
YouTube: Thirteen [Danzig, 1999]
YouTube: Bird On A Wire [Leonard Cohen, 1969]
YouTube: Tennessee Stud [Eddie Arnold, 1959]
YouTube: Down There By The Train [Tom Waits, 2006] 
YouTube: The Man Who Couldn't Cry [Loudon Wainwright III, 1973]
YouTube: Man In Black [One Bad Pig, 1991]
YouTube: The Wanderer [U2, 1993]
YouTube: Hurt [Nine Inch Nails, 1994]



zondag 29 november 2015

#159: Triumph - Just A Game (1979)

In de schaduw van de progressieve hardrock helden Rush opereert sinds 1975 het eveneens Canadese Triumph. Ze zijn behoorlijk bekend in Noord-Amerika, maar in Nederland laat hun bekendheid behoorlijk te wensen over. En gezien de kwaliteit van hun muziek is dat jammer.

Canadese hardrock bands hebben wat mij betreft een streepje voor op hun Amerikaanse evenknieën. Het is meestal net wat avontuurlijker, wat minder gepolijst en de teksten geven blijk van een kijk op de wereld die minder egocentrisch is dan die van hun zuiderburen.

Hun debuutalbum Triumph uit 1976 (ook wel: "In the Beginning...") werd alleen in Canada uitgebracht, maar hun tweede (Rock & Roll Machine) uit 1977 werd wel internationaal uitgebracht. 

De doorbraak in de US kwam echter met het uit 1979 stammende Just A Game doordat Hold On een kleine Top 40 hit werd. Het nummer begint heel rustig en komt dan na een minuut of twee langzaam op stoom. Na het horen van de mooie breaks, het lekkere gitaarwerk en mooie vocale harmonieën is wel duidelijk waarom het aansloeg. 

Lay It On The Line is een tweede track die veel airplay kreeg van de AOR-FM stations en wordt ook heden ten dage nog veel op oldies en classic rock radiostations gedraaid. Het is een goede midtempo rocker met prima gitaarsolo en zo'n track die het zeker in de auto heerlijk doet.

De albumopener Movin' On en American Girls zijn fijne uptempo rocksongs, maar er is ook genoeg variatie te vinden op het album. 

Zo zijn er twee tracks met blues-invloeden die toch heel verschillend zijn. Young Enough To Cry is uptempo bluesrock terwijl albumafsluiter Suitcase Blues een heel laidback nummer met jazz-invloeden is. En op het intermezzo Fantasy Serenade laat Rik Emmett horen ook prima met een akoestische gitaar overweg te kunnen.

Zoals het eigenlijk hoort is de titeltrack Just A Game het prijsnummer van het album. In een zeseneenhalve minuut durende midtempo rockepic komende alle sterke punten van Triumph naar voren. Prima vocalen, goed gitaarwerk, een mooie wisselwerking tussen bas en drums, afwisseling in dynamiek en tempo binnen een nummer en een heerlijke open productie die alle elementen goed tot hun recht laat komen.


Het leuke van het schrijven van zo'n blog is dat je in je collectie dingen tegenkomt waar je al een tijd niet meer naar geluisterd hebt. Triumph was een aangename herontdekking en ik zal ook hun andere LP's zeker weer eens uit de kast halen. En nu zie ik ook nog dat hun tien albums geremasterd zijn heruitgegeven...

© 2015 TTZL



Officiële website: Triumph

Wikipedia EN: Triumph
Wikipedia NL: Triumph
YouTube: Movin' On
YouTube: Lay It On The Line
YouTube: Young Enough To Cry
YouTube: American Girls
YouTube: Just A Game
YouTube: Fantasy Serenade
YouTube: Hold On
YouTube: Suitcase Blues


zondag 22 november 2015

#158: Alexei Sayle - 'Ullo John! Gotta New Motor? (1982)

De aankondiging van de Ford Motor Company om de Ford Cortina te vervangen door de Ford Sierra is een terugkerend thema in de tekst van een single van de Britse komiek Alexei Sayle. Met name de superieure klank van de naam 'Cortina' ten opzichte van 'Sierra' worden in de delen II, II & IV meermalen aangehaald. 

Alexei Sayle is een kind van Joodse ouders die lid zijn van de communistische partij. Vandaar zijn voornaam. Hij is acteur, schrijver en maakte ook een paar platen, maar is vooral bekend in de UK als stand up comedian

In 1982 maakte hij de single 'Ullo John! Gotta New Motor? (met bijbehorende clip), maar deze werd geen succes. Eind 1983 werd de single heruitgebracht en toen sloeg de plaat wel aan in de UK (uitendeljk in maart 1984 nummer 15 in de hitparade). Hij belandde zelfs met het 'Ullo John! Gotta New Motor? bij Top Of The Pops

De reden dat het de tweede keer wel lukte zal er ook aan gelegen hebben aan de toegenomen bekendheid van Alexei Sayle door zijn verschijnen in de film Gorky Park en TV-optredens bij The Young Ones en Whoops Apocalypse.

Het nummer zelf is een aanstekelijk, maar vreemd schepsel. Er zijn vier delen van verschenen: part I & II op de 7 inch single en part III & part IV op de 12 inch single. Alle vier delen hebben een andere tekst die echter wel steeds in het Cockney-accent wordt gerapt. Die tekst is absurdistisch, banaal en als speciaal kenmerk wordt iedere regel standaard een keer herhaald. Die regels hebben meestal niets met elkaar te maken, maar soms ook weer wel. Om het kunnen verstaan is een uitgeschreven tekst zeer welkom.

Het bijzondere van dit nummer is echter niet het nummer zelf, maar dat met name de titel onderdeel is geworden van de Britse populaire cultuur. In 1985 adverteerde bijvoorbeeld Toshiba met Ello Tosh! Gotta Toshiba? (uitgevoerd door Ian Dury). En in kranten wordt de titel regelmatig bij artikelen over de auto-industrie gebruikt, maar ook nog wel eens geparafraseerd zodat deze bij een bepaald artikel past. Voorbeelden daarvan zijn "Ello Rosie, gotta new motor" of "Ello Ron, gotta new motor?" in The Sun bij artikelen over respectievelijk de verhaallijn van een soap serie en nieuws over een auto-ongeluk van Christiano Ronaldo.

Een ander opmerkelijk gebruik van het nummer was tijdens een rechtszaak tegen de Britse anarcho-punkband Crass. Zij hadden een aanklacht aan hun broek voor "obsceniteit" naar aanleding van hun album Penis Envy en dan met name het nummer Bata Motel. Dit is in wezen een felle feministische aanklacht tegen de manier waarop de maatschappij tegen de rol van de vrouw aankijkt, zowel sociaal als seksueel. 

De aanklacht ging echter volledig voorbij ging aan de boodschap van het nummer en keek alleen maar naar de gebruikte woorden. Om aan te tonen dat er veel obscenere nummers bestonden dan hun Bata Motel liet Crass part IV van Alexei Sayle's 'Ullo John! Gotta New Motor? horen. De tekst hiervan is namelijk gebaseerd op zijn stand up comedy act Say Hello Mr. Sweary en is een aaneenschakeling van schuttingtaal. De onrust die het afspelen van dit nummer veroorzaakte in de rechtszaal werd door de rechters niet echt gewaardeerd...

© 2015 TTZL


Officiële website: Alexei Sayle

Wikipedia EN: Alexei Sayle
Wikipedia NL: Alexei Sayle
YouTube: 'Ullo John! Gotta New Motor? (Part I & II)
YouTube: 'Ullo John! Gotta New Motor? (Part III)
YouTube: 'Ullo John! Gotta New Motor? (Part IV)
YouTube: 'Ullo John! Gotta New Motor? (Part I) [clip]
YouTube: 'Ullo John! Gotta New Motor? (Part I) [Top Of The Tops]

YouTube: Say Hello Mr. Sweary [van het Alexei Sayle album "Cak !"]
YouTube: Bata Motel [Crass]

zondag 15 november 2015

#157: Elvis Costello & Allen Toussaint - The River In Reverse (2006)

Deze week overleed één van de grootste figuren uit New Orleans' rhythm & blues-wereld: Allen Toussaint. Muzikant, producer, songschrijver en arrangeur, maar veelal op de achtergrond bezig. Hij werkte samen en schreef hits voor onnoemelijk veel artiesten, zowel uit de New Orleans scene als daarbuiten. Een paar voorbeelden van tracks waar Allen Toussaint bij betrokken was:


Working In A Coal Mine [Lee Dorsey]
Fortune Teller [Benny Spellman]
What Do You Want The Girl To Do [Boz Scaggs]
Lady Marmelade (Voules vous coucher avec moi ce soir) [Labelle] 


In 2006 maakte hij een album samen met Elvis Costello getiteld The River In Reverse. Dit was een gevolg van hun ontmoeting op een benefietconcert voor de slachtoffers van de orkaan Katrina in 2005. Ze kenden elkaar al van Elvis Costello's album Spike uit 1989 (Allen Toussaint schreef de arrangementen voor de blazers), maar hadden tot dat moment hadden ze geen plannen voor een hernieuwde samenwerking.

Het album is een mengeling van oude Allen Toussaint songs en nieuwe songs, waarvan de titeltrack door Elvis Costello solo is geschreven. De rest schreven ze samen. Het merendeel van de nieuwe songs verhaalt over de orkaan en de nasleep ervan.Het album toont aan dat 1+1 niet altijd 2 is. Het resultaat kan ook meer zijn dan de som der delen en dat is hier het geval. Het spelplezier spat ervan af en het vakmanschap van beide heren én hun begeleiders is groot.

Of het nu gaat om downtempo tracks als Nearer To YouFreedom For The Stallion en All These Things of midtempo nummers als Tears, Tears And More TearsAscension Day en het formidabele The River In Reverse, het is allemaal prachtig en vormt een coherent geheel. 

Maar ook met de uptempo nummers kunnen de heren prima uit de voeten. Who's Gonna Help Brother Get Further? en International Echo zijn heerlijke tracks, maar het laatste nummer van het album slaat alles. Six-fingered Man (hier in een dampende live-uitvoering) is een passend slot van een geweldig album.

© 2015 TTZL

Officiële website: Elvis Costello

Officiële website: Allen Toussaint
Wikipedia EN: Elvis Costello

Wikipedia EN: Allen Toussaint
Wikipedia NL: Elvis Costello
Wikipedia NL: Allen Toussaint
YouTube: Nearer To You
YouTube: Tears, Tears And More Tears [live clip]
YouTube: Who's Gonna Help Brother Get Further?
YouTube: The River In Reverse [clip]
YouTube: Freedom For The Stallion
YouTube: Ascension Day [live clip]
YouTube: International Echo
YouTube: All These Things
YouTube: Six-fingered Man [live clip]

YouTube: Working In A Coal Mine [Lee Dorsey]
YouTube: Fortune Teller [Benny Spellman]
YouTube: What Do You Want The Girl To Do [Boz Scaggs]
YouTube: Lady Marmelade (Voules vous coucher avec moi ce soir) [Labelle]