Zoeken in deze blog

zaterdag 27 februari 2021

#433: Jerry Harrison - The Red And The Black (1981)

Na het verschijnen van de vijfsterrenplaten Fear Of Music (1979; zie blog #56) en Remain In Light (1980) nam Talking Heads even wat gas terug en zou het tot 1983 duren tot opvolger Speaking In Tongues verscheen. In de tussentijd werd nog wel het uitstekende live-album The Name of This Band Is Talking Heads (1982) uitgebracht. Deze pauze voor Talking Heads betekende echter niet dat de individuele leden het rustiger aan deden. Integendeel, al in 1981 verscheen er solowerk van iedereen. 

Het echtpaar Tina Weymouth (bas) en Chris Frantz (drums) boekte succes met het debuutalbum van hun band Tom Tom Club (met de hit Wordy Rappinghood) en David Byrne (gitaar, zang) ging een succesvolle samenwerking aan met Brian Eno op My Life In The Bush Of Ghosts. Een vernieuwend meesterwerk dat ik werkelijk heb stukgedraaid.

Ook Jerry Harrison (toetsen, gitaar) bracht met The Red And The Black een soloplaat uit. Het album behoort volgens mij, samen met zijn tweede album Casual Gods, tot het beste solowerk van Talking Heads-leden.

Het album kent de verfijnde mengeling van art rock, funk en world music invloeden die ook zo kenmerkend was voor de twee voorafgaande Talking Heads albums. Dit is al direct te horen op de opener Things Fall Apart, maar ook op bijvoorbeeld SlinkMagic Hymie en Fast Karma / No Questions. De twee afsluiters No More Reruns en No Warning, No Alarm zijn prima nummers die meer in de echte art rock hoek zitten, maar mijn favorieten zijn de resterende drie nummers.

The New Adventure is een nummer met een complex ritmepatroon en een druk, maar interessant klankbeeld, waar veel en van alles in gebeurt. The Red Nights 
is dan juist weer een mooi en rustig (instrumentaal) nummer waarin heel subtiele oosterse invloeden te herkennen zijn. Het absolute prijsnummer is wat mij betreft Worlds In Collision. Het is het nummer met het meest experimentele karakter en geeft zijn schoonheid pas prijs na een aantal luisterbeurten. 

Er zijn grote stijlovereenkomsten tussen dit solo-album van Jerry Harrison en het redelijk kort daarvoor verschenen Talking Heads album Remain In Light. Dit leidde ertoe dat Harrison door sommigen ervan werd beschuldigd het Talking Heads geluid te kopiëren. Diezelfde mensen gingen er vanuit dat dit geluid geheel en al te danken was aan David Byrne. Dit is echter een onzinnige gedachte met drie zulke geweldige bandleden naast Byrne. Met name muzikanten als Bernie Worrell, Adrian Belew en Nona Hendryx (die alle drie op beide albums meedoen) hebben aangegeven dat een groot deel van het Talking Heads geluid juist te danken is aan het werk van Harrison

Na de originele LP release is het album éénmalig in de jaren negentig op CD verschenen in een 'vanilla' versie (geen extra's). Het is daarom hoog tijd dat er een mooie, geremasterde versie met bonusmateriaal verschijnt.

© 2021 TTZL


Fan website: Jerry Harrison
Wikipedia EN: Jerry Harrison
Wikipedia NL: Jerry Harrison

YouTube: The Red And The Black [album]
Spotify: The Red And The Black [album]

YouTube: Slink
YouTube: Magic Hymie
YouTube: The Red Nights
YouTube: No More Reruns

YouTube: Wordy Rappinghood [Tom Tom Club]

zaterdag 20 februari 2021

#432: Jello Biafra with Plainfield - Jello Biafra with Plainfield (1995)

Stel, je hebt als Amerikaans punk rock bandje al een handvol singles en split singles uitgebracht, maar het wil nog niet erg vlotten. Wat doen je dan? Dan stuur je een tape naar het Alternative Tentacles label van punk-icoon Jello Biafra (voorheen voorman van Dead Kennedys) en hoop je op een positieve respons...

Maar wat doe je dan als de respons negatief is? Dan wordt je nijdig en wraakzuchtig en breng je alsnog een EP uit met Jello Biafra als zanger op het Alternative Tentacles label, maar dan namaak. En dat is precies wat de band Plainfield heeft gedaan.

En het moet gezegd, gitarist Smelly Mustafa heeft er veel werk van gemaakt. Zo heeft hij een barcode en catalogusnummer gestolen die Alternative Tentacles gereserveerd had voor een live album van Alice Donut en heeft hij een rubberen stempel laten maken precies zoals die van het label. Het hoesontwerp is voor de rest ook helemaal in lijn met de Alternative Tentacles-stijl van Winston Smith en Jello Biafra. Opmerkelijk genoeg schijnt Smith dit album op zijn eigen website vermeld te hebben, al kan ik het nu niet meer vinden. Het is dus onduidelijk of hij echt betrokken is geweest of niet.

Tenslotte heeft Plainfield aan zanger Grux van Caroliner gevraagd om zijn beste Jello Biafra-imitatie ten beste te geven. En dat doet hij eigenlijk best goed. Vlak na het uitkomen van de EP hadden veel mensen niet direct door dat dit een hoax was. Alternative Tenctacles sloeg trouwens terug door dezelfde truc uit te halen met het album The Unholy Handjob, zogenaamd van DUH - de supergroep van Boner Records, het label waar de Plainfield EP op was uitgekomen.

En de EP zelf, zult u vragen, is dat wat? Om eerlijk te zijn niet. De tweede track (Eric's Throwpillow) is wel leuk en de zesde en laatste track (Not Enough Sage) is zelfs prima te noemen. Voor de rest zijn de eerste track (een fake-telefoongesprek) en de tracks 3, 4 en 5 alleen maar een poging om Biafra belachelijk te maken en in een kwaad daglicht te stellen. Op zijn best tonen de tracks aan dat de initiële afwijzing van Alternative Tentacles waarschijnlijk terecht was. Het beste van de EP blijft de bijna perfecte manier waarop de vormgeving van Alternative Tentacles is nagedaan.

© 2021 TTZL



Officiële website: Plainfield

YouTube: Jello Biafra with Plainfield [album]


zaterdag 13 februari 2021

#431: Chick Corea (1941-2021)

Deze week overleed Chick Corea op 79-jarige leeftijd. Hij was een Amerikaanse componist, bandleider en toetsenist. Samen met muzikanten als Bill Evans, Keith Jarrett en Herbie Hancock hoort hij bij de belangrijkste jazz-toetsenisten vanaf midden jaren zestig. Hij kreeg 73 Grammy nominaties en won er 27.

Samenwerkingen en het meespelen in bands van anderen is altijd een wezenlijk onderdeel geweest van Corea's manier van werken. Zijn discografie leest dan ook als een staalkaart van de belangrijkste artiesten uit de jazz.

Hij startte begin jaren zestig met het spelen bij muzikanten als Herbie Mann en Stan Getz. Vanaf midden jaren zestig brengt hij platen uit onder zijn eigen naam en vanaf eind jaren zestig gaat hij een aantal jaar bij Miles Davis spelen en staat hij mede aan de wieg van de jazz fusion. 

Zo maakt hij in 1972 het jazz fusion album Return To Forever en daaruit ontstaat de band Return To Forever die heel invloedrijk zal blijken in het genre. Er zijn veel wisselingen qua bandleden, maar de constante factoren in de band zijn Corea en bassist Stanley ClarkeReturn To Forever wordt samen met Weather Report (met Joe ZawinulWayne Shorter en Jaco Pastorius), The Headhunters (met Herbie Hancock) en Mahavishnu Orchestra (met John McLaughlin) nog steeds gezien als één van de belangrijkste groepen van de stroming.

Gek genoeg bezit ik geen platen van Chick Corea onder zijn eigen naam. Wel heb ik een aantal favoriete albums waarop hij meespeelt, zoals In A Silent Way en Bitches Brew van Miles Davis en Children Of Forever van Stan(ley) Clarke. Daarnaast is één van de tracks op het fameuze album Friday Night in San Francisco (van Al Di MeolaJohn McLaughlin & Paco de Lucía) van zijn hand: Short Tales Of The Black Forest

Ik wilde voor dit blog een overzicht maken dat recht zou doen aan Corea's bijdrage aan de muziek, maar bij het voorbereiden zag ik dat The New York Times dat al voor mij had gedaan. Dus klik en geniet van:

<Spotify playlist>

Miles Runs The Voodoo Down [Miles Davis, Bitches Brew, 1970]

Chris [Larry Coryell, Spaces, 1970]

Spain [Return To Forever, Light As A Feather, 1973]

Space Circus (Part I & II) [Return To Forever, Hymn Of The Seventh Galaxy, 1973]

Song To John (Part I & II) [Stanley Clarke, Journey To Love, 1975]

Sorceress [Return To ForeverRomantic Warrior, 1976]

Spanish Fantasy (Part I) [Chick Corea, My Spanish Heart, 1976]

Short Tales Of The Black Forest [Al Di Meola, Land of the Midnight Sun, 1976]

Homecoming [CoreaHancock, An Evening With..., 1978]

Rumble [The Chick Corea Elektric Band, idem, 1986]

Spain (Live) [Bobby McFerrin & Chick Corea, Play, 1992]

Crystal Silence [Chick Corea & Gary Burton, The New Crystal Silence, 2008]


© 2021 TTZL


Officiële website: Chick Corea
Wikipedia EN: Chick Corea
Wikipedia NL: Chick Corea

YouTube: Chris
YouTube: Spain
YouTube: Sorceress
YouTube: Homecoming
YouTube: Rumble
YouTube: Spain (Live)
YouTube: Crystal Silence


zaterdag 6 februari 2021

#430: Godspeed You Black Emperor! - Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven (2000)

Avant classicalpost-rockdroneexperimental rockalternative rockindie rock... Zoek naar een beschrijving van de muziek van het Canadese collectief Godspeed You! Black Emperor (GYBE) en een encyclopedie van stijlen wordt over je uitgestort. 

De band startte als trio in 1994 en werd vernoemd naar de (bijna) gelijknamige Japanse documentaire over een motorbende. De oplettende lezer heeft gezien dat het uitroepteken in de titel van dit blog aan het einde van de bandnaam staat en hierboven middenin de naam. Dat komt omdat sinds 2002 dat uitroepteken verplaatst is om de bandnaam nog meer in lijn te brengen met de titel van de documentaire. Na een aantal optredens van het trio begon de bezetting uit te dijen en rond de tijd van het debuutalbum F♯ A♯ ∞ in 1997 stabiliseerde de bezetting zich rond negen leden. 

De muziek van GYBE is instrumentaal, maar heel filmisch met gesproken woord samples en fragmenten (muziek van het album werd ook gebruikt in de film 28 Days Later). Bij optredens wordt dan ook veel gebruik gemaakt van begeleidende filmbeelden. Het debuutalbum illustreert dat mooi in het eerste nummer Dead Flag Blues waar de stem je direct het nummer in trekt:

the car's on fire and there's no driver at the wheel
and the sewers are all muddied with a thousand lonely suicides
and a dark wind blows

the government is corrupt
and we're on so many drugs
with the radio on and the curtains drawn

we're trapped in the belly of this horrible machine
and the machine is bleeding to death

Hoe sterk het debuutalbum en de daaropvolgende Slow Riot For New Zero Kanada EP (1999) ook zijn, het was de dubbelaar Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven (2000) die GYBE echt op de kaart zette. 

De plaat bestaat uit vier lange tracks, Storm, Static, Sleep en Antennas To Heaven..., en net als op de voorgaande LP en EP, zijn het een soort suites zijn die bestaan uit meerdere delen en waarin via een langzaam crescendo wordt toegewerkt naar een climax, wat dan weer gevolgd wordt door een decrescendo.

GYBE's muziek is niet voor op de achtergrond. Je moet er echt naar luisteren, of beter, je moet het ondergaan. Het vereist geduld en concentratie, maar het geeft er dan ook veel voor terug. Na het derde album in 2002 volgde er een pauze van tien jaar, maar daarna zijn er inmiddels al weer drie albums verschenen waarop GYBE door is gegaan met het maken van mooie en vooral intrigerende muziek.

© 2021 TTZL