Na het verschijnen van de vijfsterrenplaten Fear Of Music (1979; zie blog #56) en Remain In Light (1980) nam Talking Heads even wat gas terug en zou het tot 1983 duren tot opvolger Speaking In Tongues verscheen. In de tussentijd werd nog wel het uitstekende live-album The Name of This Band Is Talking Heads (1982) uitgebracht. Deze pauze voor Talking Heads betekende echter niet dat de individuele leden het rustiger aan deden. Integendeel, al in 1981 verscheen er solowerk van iedereen. Het echtpaar Tina Weymouth (bas) en Chris Frantz (drums) boekte succes met het debuutalbum van hun band Tom Tom Club (met de hit Wordy Rappinghood) en David Byrne (gitaar, zang) ging een succesvolle samenwerking aan met Brian Eno op My Life In The Bush Of Ghosts. Een vernieuwend meesterwerk dat ik werkelijk heb stukgedraaid.
Ook Jerry Harrison (toetsen, gitaar) bracht met The Red And The Black een soloplaat uit. Het album behoort volgens mij, samen met zijn tweede album Casual Gods, tot het beste solowerk van Talking Heads-leden.
Het album kent de verfijnde mengeling van art rock, funk en world music invloeden die ook zo kenmerkend was voor de twee voorafgaande Talking Heads albums. Dit is al direct te horen op de opener Things Fall Apart, maar ook op bijvoorbeeld Slink, Magic Hymie en Fast Karma / No Questions. De twee afsluiters No More Reruns en No Warning, No Alarm zijn prima nummers die meer in de echte art rock hoek zitten, maar mijn favorieten zijn de resterende drie nummers.
is dan juist weer een mooi en rustig (instrumentaal) nummer waarin heel subtiele oosterse invloeden te herkennen zijn. Het absolute prijsnummer is wat mij betreft Worlds In Collision. Het is het nummer met het meest experimentele karakter en geeft zijn schoonheid pas prijs na een aantal luisterbeurten.
Er zijn grote stijlovereenkomsten tussen dit solo-album van Jerry Harrison en het redelijk kort daarvoor verschenen Talking Heads album Remain In Light. Dit leidde ertoe dat Harrison door sommigen ervan werd beschuldigd het Talking Heads geluid te kopiëren. Diezelfde mensen gingen er vanuit dat dit geluid geheel en al te danken was aan David Byrne. Dit is echter een onzinnige gedachte met drie zulke geweldige bandleden naast Byrne. Met name muzikanten als Bernie Worrell, Adrian Belew en Nona Hendryx (die alle drie op beide albums meedoen) hebben aangegeven dat een groot deel van het Talking Heads geluid juist te danken is aan het werk van Harrison.
Na de originele LP release is het album éénmalig in de jaren negentig op CD verschenen in een 'vanilla' versie (geen extra's). Het is daarom hoog tijd dat er een mooie, geremasterde versie met bonusmateriaal verschijnt.
© 2021 TTZL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten