#502: Nexda - 246, 121 And 657 / Second (1982)

Ik heb twee 12-inches uit 1982 van de groep Nexda die ik met name in de jaren tachtig en negentig regelmatig gedraaid heb. Hoe ik eraan ben gekomen kan ik niet achterhalen, maar het zou mij niet verbazen als ik deze uit de bakken bij Get Records of Boudisque heb gevist (helaas zijn beide Amsterdamse zaken inmiddels ter ziele). 

De platen bevatten experimentele, post-punk muziek van Haarlemse bodem en dat was ook zo ongeveer alles wat ik ervan wist tot ik dit blog schreef. De 12-inches zijn verschenen op het label Plurex van Wally Van Middendorp en Sam Tjioe,  waarop ook mij bekende bands als Nasmak, Minny Pops, The Tapes en Smalts platen uitbrachten. Wellicht was dat de reden om de schijven aan te schaffen?    

Bij het maken van dit blog kwam ik er achter dat deze 12-inches niet de eerste muzikale producten zijn van Nexda. De band wordt gerekend tot de Ultra-stroming die in heel Nederland actief was en ze brachten cassettes uit op het Haarlemse Studio 12 label. De prachtige 5LP-box Studio 12 - Recordings 1980-84, uitgebracht door het geweldige Vinyl On Demand, documenteert deze periode en een mooie recensie kun je vinden in  het online periodiek Vital Weekly (#1092). En van dezelfde bron is recent het boek BOH - de Komplete Uitgaven van de Binnenlandse Ontwikkelingshulp verschenen, uitgegeven door Korm Plastics, met daarin een uitgebreid artikel over Nexda.

De eerste 12-inch 246, 121 And 657 bevat drie tracks. Wat meteen opvalt zijn de verschillen en tempo, dynamiek en sfeer tussen de drie nummers. Twofortysix is uptempo met luide vocalen en doet mij wat denken aan het geluid van Nasmak. Het volgende nummer, Onetwentyone, kent ook een flink tempo, maar hier gaat het veel meer om de gecreëerde sfeer. Sixfiftyseven is dan weer andere kost. Experimenteel, laag tempo, duister en dreigend. Het nummer heeft een paar draaibeurten nodig, maar ik vind het fascinerend.

Op Second staan ook drie nummers en de eerste is Threeseventyfive. Dat nummer doet denken aan het laatste nummer van de vorige 12-inch, maar is tegelijk ook weer heel anders van sfeer. Er zitten hier ook hinten van dub in die in later werk nog nadrukkelijker de kop opsteken. In Fivesixtyeight duikt het geluid van blazers op en in Foureightynine is een lekker complex ritme te horen over stekelige gitaarloopjes en lekker zeurderige vocalen.

Het herbeluisteren van deze twee platen doet mij verlangen naar meer en ik was dan ook blij verrast dat via blowpipe.bandcamp.com heel veel Nexda is heruitgebracht. Op YouTube is een mooie Nexda Playlist samengesteld voor uw luisterplezier. 

© 2022 TTZL


Officiële websites: 
    
Wikipedia NL: Ultra

YouTube: Twofortysix

YouTube: Onetwentyone

YouTube: Sixfiftyseven

YouTube: Threeseventyfive

YouTube: Fivesixtyeight

YouTube: Foureightynine

YouTube: Nexda Playlist

#501: The Jesus Lizard / Nirvana - Puss / Oh, The Guilt (1993)

Na het grote succes van het album Nevermind was de eerste nieuwe muziek die Nirvana uitbracht een track op een split single met The Jesus Lizard. Op nadrukkelijk verzoek van Kurt Cobain werd de single uitgebracht via het label Touch & Go waar The Jesus Lizard op actief was en niet via DGC, Nirvana's label. Van de single verschenen wereldwijd slechts 200.000 stuks (op 7", 12", cassette single en CD single). 

De single reikte in de UK tot de twaalfde plaats, maar in andere landen werd het geen groot succes. 

Het nummer van The Jesus Lizard is Puss en staat op hun album Liar uit 1992. Ik was niet bekend met de band toen ik in 1993 de single aanschafte en ik werd niet nieuwsgierig naar hun andere werk. Het nummer is vrij rechttoe rechtaan hardcore waar ik niet warm of koud van wordt.

Anders is het bij Oh, The Guilt van Nirvana. Wat een heerlijk smerig, over-de-top nummer is dit. Het is opgenomen tijdens een sessie in de Laundry Room Studio in 1992, waarbij ook Curmudgeon (van de Lithium single) and Return of the Rat (van het eerbetoon Eight Songs For Greg Sage and the Wipers) werden vastgelegd. 

Alle drie de nummers hebben eenzelfde sfeer en zijn te vinden op de posthuum verschenen 3CD/DVD-compilatie With The Lights Out en de daarvan afgeleide Sliver - The Best Of The Box CD. Daarbij moet ik wel opmerken dat de versie op deze compilaties niet precies hetzelfde is als op de single omdat deze een remix (door Adam Kasper) zijn en bijvoorbeeld het geluid van de klikkende aansteker op het origineel mist.

De prachtige hoes ("Old Indian and White Poodle") is van de hand van Malcolm Bucknall, die meerdere hoesontwerpen van The Jesus Lizard voor zijn rekening nam.

© 2022 TTZL


Officiële websites: The Jesus Lizard / Nirvana
Wikipedia EN: The Jesus Lizard / Nirvana
Wikipedia NL: The Jesus Lizard / Nirvana

YouTube: Puss [The Jesus Lizard]

Spotify: Puss [The Jesus Lizard]

YouTube: Oh, The Guilt [Nirvana]

Spotify: Oh, The Guilt [Nirvana]

YouTube: Curmudgeon [Nirvana]

Spotify: Curmudgeon [Nirvana]

YouTube: Return Of The Rat [Nirvana]

Spotify: Return Of The Rat [Nirvana]

#500: Frank Zappa - Official Releases

Vijfhonderd blogs in (bijna) tien jaar. De tijd vliegt als je lol hebt. En zo'n mooi nummer reserveer ik graag voor mijn grootste muzikale held, Frank Zappa, net als met de blogs #1, #100 en #400 (naast #301 en #435). Deze keer wil ik graag de reeks prachtige heruitgaven belichten die de afgelopen jaren zijn verschenen en deel uitmaken van de Zappa-canon, oftewel Official Releases.

Bij leven zijn er 62 Official Releases verschenen van Zappa, met of zonder The Mothers Of Invention. Inmiddels zijn er bijna net zoveel postume uitgaven, want op 17 juni a.s. verschijnt Official Release #122. Hierbij zijn dan niet de Beat The Boots en AAAFNRAA series meegeteld. 

Na Zappa's dood in 1993 verschenen eerst een flink aantal albums waaraan hij zelf nog had gewerkt en die kant-en-klaar op de plank lagen. In 2006 startten de uitgebreide heruitgaven van eerder verschenen albums. De eerste was natuurlijk het debuut Freak Out! uit 1966 en dat album verscheen in een 4CD versie. Het werd The MOFO Project Object genoemd en bevat de niet eerder verschenen originele 1966 stereo LP mix van Freak Out! naast 3 CD's met outtakes en alternatieve versies (waaronder een paar mooie van Who Are The Brain Police?).

Daarna volgde in 2009 met The Lumpy Money Project/Object de tweede uitgave in de 'Anniversary FZ Audio Documentaries'. Hierop staan de originele mixen van Lumpy Gravy en We're Only In It For The Money naast wederom veel extra's: Theme From Lumpy Gravy, Let's Make The Water Turn Black (mono).

In dezelfde serie volgden nog:

• Greasy Love Songs (2010): een CD met de originele vinyl mix van doowop/rock and roll album Cruising With Ruben & The Jets (met bijvoorbeeld Jelly Roll Gum Drop) en extra's;
• The Crux Of The Biscuit (2016): een viering van het Apostrophe(') album met outtakes en alternatieve mixen (Cosmik Debris);
• Meat Light - The Uncle Meat Project/Object Audio Documentary (2016): een blik op Uncle Meat met de originele vinyl mix, de origineel geplande sequentie van nummers en extra's (The Uncle Meat Variations);

Vanaf 2017 komt de focus meer te liggen op het uitbrengen van zo compleet mogelijke (live-)opnamen. De eerste is de box set Halloween 77 (met Wild Love) die een reeks van zes concerten documenteert op een USB-stick met meer dan vijftien uur aan opnamen (plus een masker en een cape). 

Daarna volgen boxen waarop een klassiek album wordt uitgebreid met opnamen die tegelijkertijd zijn gemaakt:

• The Roxy Performances (2018) breidt de 2LP Roxy & Elsewhere uit tot een 7CD set (Pygmy Twylyte);
• Zappa In New York (40th Anniversary Deluxe Edition) (2019) maakt van de 2LP Zappa In New York een 5CD box (The Illinois Enema Bandit);
• Orchestral Favorites (40th Anniversary) (2019) bevat naast een remaster van het originele album Orchestral Favorites een volledige weergave van het hele concert (Duke Of Prunes);
• Halloween 73 (2019) documenteert op 4 CD's twee volledige shows plus repetitie-opnamen (Cheepnis) plus wederom een masker en andere extra's;
• The Hot Rats Sessions (2019) laat op 6 CD's alles horen wat je maar zou willen weten over het magistrale album Hot Rats (It Must Be A Camel, 1987 Remix) (zie ook #301);
• The Mothers 1970 (2020) verzamelt op 4CD's studio- en live-opnamen uit deze periode (Wonderful Wino);
• Halloween 81 (2020) geeft ons weer drie volledige concerten op 6 CD's (You Are What You Is) en opnieuw een masker en andere extra's;
• 200 Motels - 50th Anniversary Edition (2021) breidt de 2LP 200 Motels uit tot een 6CD extravaganza, compleet met dik boek en "custom 200 Motels keychain and Do-No-Disturb motel door hanger and a full-size replica of the original movie poster" (Lonesome Cowboy Burt);
• The Mothers 1971 (2022) maakt van de LP Fillmore East - June 1971 een 8CD box met zes complete shows en extra's (King Kong).

En dan verschijnt dus aankomende week Zappa/Erie met daarop drie shows uit de periode 1974/76 waarvan al een paar nummers zijn bekendgemaakt: Village Of The Sun, You Didn't Try To Call Me en Montana.

Ik heb toch al heel wat Frank Zappa materiaal, maar ik ben toch iedere keer weer blij als zo'n mooie box verschijnt en ik hoop dat ze dit nog lang volhouden. En gezien het feit dat de boxen blijven komen, ben ik niet de enige.

© 2022 TTZL

Officiële website: Frank Zappa

Wikipedia EN: Frank Zappa

Wikipedia NL: Frank Zappa

Spotify: Frank Zappa discografie 

YouTube: Who Are The Brain Police?

YouTube: Theme From Lumpy Gravy

YouTube: Let's Make The Water Turn Black (mono)

YouTube: Jelly Roll Gum Drop

YouTube: Cosmik Debris

YouTube: The Uncle Meat Variations

YouTube: Wild Love

YouTube: Pygmy Twylyte

YouTube: The Illinois Enema Bandit

YouTube: Duke Of Prunes

YouTube: Cheepnis

YouTube: It Must Be A Camel, 1987 Remix

YouTube: Wonderful Wino

YouTube: You Are What You Is

YouTube: Lonesome Cowboy Burt

YouTube: King Kong

YouTube: Village Of The Sun

YouTube: You Didn't Try To Call Me

YouTube: Montana

#499: Beth Hart - A Tribute To Led Zeppelin (2022)

Een Led Zeppelin coveralbum maken is niet echt een origineel idee. Er is zelfs een Wikipedia-pagina aan gewijd. Daarnaast is het ook nog eens een risicovol idee, want je gaat natuurlijk wel met het materiaal van een rock-instituut aan de slag. Toch durfde Beth Hart het aan met A Tribute To Led Zeppelin. 

Nu is er natuurlijk verwantschap tussen de muziek van het Engelse Led Zeppelin en die van de Amerikaanse bluesrock-zangeres met de grote strot, Beth Hart. En als je het iemand zou toevertrouwen dit tot een goed einde te brengen is het Hart wel. 

Opgegroeid met de muziek van Led Zeppelin en Black Sabbath bracht ze live vaker haar versie van Whole Lotta Love ten gehore. De opname uit 2004 in Paradiso is heel bekend geworden. En daar is misschien ook wel de kiem gelegd voor dit album, staat op haar eigen website.

Hart speelde hetzelfde nummer tussen wat opnamesessies door van haar album War In My Mind (2019) en haar producer Rob Cavallo stelde toen voor een heel album met Zeppelin-songs op te nemen. Hart wees dat echter af omdat ze vond dat ze een specifieke 'mindset' moest hebben om dat te doen: "Ik doe dit hele album niet. Om Zeppelin te doen, moet je pissig zijn om dat goed te doen. Ik kan daar niet heen. Ik heb jaren gewerkt om mijn woede opzij te zetten.”.

En toen kwam de COVID-19 pandemie en was daar de pissigheid die volgens Hart nodig was om dit album te maken. En aldus geschiedde. 

Ik moet zeggen dat die geestesgesteldheid terug te horen is op het album en dat  is jammer. Begrijp mij goed, Hart zingt goed, de songs zijn onverwoestbaar en nummers als Whole Lotta Love, Kashmir, Stairway To Heaven en No Quarter klinken gewoon goed. Maar... het klinkt allemaal wel wat erg boos en soms zelfs over-de-top. Er is weinig ruimte voor rust en nuance, ruimte die er in de originelen wel is.

Daarnaast kunnen de strijkers mij niet altijd bekoren. Natuurlijk zitten er in de originele versies ook strijkers, maar de orkestrale aanwezigheid is daar veel minder nadrukkelijk. Het geeft daar achtergrondkleuring waar het in Hart's versies veel vaker kleurbepalend is. Dat valt enigszins op in bijvoorbeeld Stairway To Heaven, maar vooral in tracks als The Crunge, Black Dog en Good Times Bad Times is er een overdaad aan strijkers.

A Tribute To Led Zeppelin is zeker geen slecht album, maar ik had er meer van verwacht. Misschien had Beth Hart het album live moeten opnemen, in een kleine club, met een kleine band en zonder strijkers.

© 2022 TTZL


Officiële websites: Beth Hart
Wikipedia EN: Beth Hart
Wikipedia NL: Beth Hart

YouTube: A Tribute To Led Zeppelin [album]

Spotify: A Tribute To Led Zeppelin [album]

YouTube: Whole Lotta Love
YouTube: Kashmir
YouTube: Stairway To Heaven 

YouTube: No Quarter
YouTube: The Crunge

YouTube: Black Dog

YouTube: Good Times Bad Times

YouTube: Whole Lotta Love [live in Paradiso, 2004]