TTZL Muziekblog: #499: Beth Hart - A Tribute To Led Zeppelin (2022)

zaterdag 4 juni 2022

#499: Beth Hart - A Tribute To Led Zeppelin (2022)

Een Led Zeppelin coveralbum maken is niet echt een origineel idee. Er is zelfs een Wikipedia-pagina aan gewijd. Daarnaast is het ook nog eens een risicovol idee, want je gaat natuurlijk wel met het materiaal van een rock-instituut aan de slag. Toch durfde Beth Hart het aan met A Tribute To Led Zeppelin.

Nu is er natuurlijk verwantschap tussen de muziek van het Engelse Led Zeppelin en die van de Amerikaanse bluesrock-zangeres met de grote strot, Beth Hart. En als je het iemand zou toevertrouwen dit tot een goed einde te brengen is het Hart wel.

Opgegroeid met de muziek van Led Zeppelin en Black Sabbath bracht ze live vaker haar versie van Whole Lotta Love ten gehore. De opname uit 2004 in Paradiso is heel bekend geworden. En daar is misschien ook wel de kiem gelegd voor dit album, staat op haar eigen website.

Hart speelde hetzelfde nummer tussen wat opnamesessies door van haar album War In My Mind (2019) en haar producer Rob Cavallo stelde toen voor een heel album met Zeppelin-songs op te nemen. Hart wees dat echter af omdat ze vond dat ze een specifieke 'mindset' moest hebben om dat te doen: "Ik doe dit hele album niet. Om Zeppelin te doen, moet je pissig zijn om dat goed te doen. Ik kan daar niet heen. Ik heb jaren gewerkt om mijn woede opzij te zetten.”.

En toen kwam de COVID-19 pandemie en was daar de pissigheid die volgens Hart nodig was om dit album te maken. En aldus geschiedde.

Ik moet zeggen dat die geestesgesteldheid terug te horen is op het album en dat is jammer. Begrijp mij goed, Hart zingt goed, de songs zijn onverwoestbaar en nummers als Whole Lotta Love, Kashmir, Stairway To Heaven en No Quarter klinken gewoon goed. Maar... het klinkt allemaal wel wat erg boos en soms zelfs over-de-top. Er is weinig ruimte voor rust en nuance, ruimte die er in de originelen wel is.

Daarnaast kunnen de strijkers mij niet altijd bekoren. Natuurlijk zitten er in de originele versies ook strijkers, maar de orkestrale aanwezigheid is daar veel minder nadrukkelijk. Het geeft daar achtergrondkleuring waar het in Hart's versies veel vaker kleurbepalend is. Dat valt enigszins op in bijvoorbeeld Stairway To Heaven, maar vooral in tracks als The Crunge, Black Dog en Good Times Bad Times is er een overdaad aan strijkers.

A Tribute To Led Zeppelin is zeker geen slecht album, maar ik had er meer van verwacht. Misschien had Beth Hart het album live moeten opnemen, in een kleine club, met een kleine band en zonder strijkers.