Zoeken in deze blog

zaterdag 24 januari 2015

#116: The Sugarcubes - Life's Too Good (1988)

Voordat Björk in 1993 een succesvolle solo-carrière lanceerde had ze al een album (1977) gemaakt als kindsterretje, zat ze in punkband Tappi Tíkarrass (1981-83) en post-punkband Kukl (1983-86) voordat ze The Sugarcubes (1986-92) mede-oprichtte.

Grofweg zijn er twee soorten mensen te onderscheiden. Degenen die de kriebels krijgen van de stem en de muziek van Björk en degenen die er mateloos door worden geboeid. Ik hoor zelf tot de laatste groep, maar ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die bij de eerste groep horen. Dezelfde tweedeling zal ook wel van toepassing zijn op de muziek van The Sugarcubes.

Met die groep maakte ze in 1988 het debuutalbum Life's Too Good dat insloeg als een bom, mede doordat de legendarische BBC DJ John Peel het nummer Birthday grijs draaide. Het is een lyrische song waarin Björk alle vocale registers opengooit op een manier die haar latere solowerk zou karakteriseren.

De twee nummers vóór Birthday op het album Life's Too Good zijn Traitor en Motorcrash. Beide nummers zijn meer uptempo, maar het eerste nummer begint bedrieglijk zacht voor het losbarst (pas op!). In de tracks horen we ook de vocalen van Einar Örn Benediktsson die meer weghebben van melodisch praten dan van zingen, maar op een vreemde manier perfect in het plaatje passen. Ook blijkt hier al dat de teksten grote thema's adresseren, maar tegelijkertijd behoorlijk abstract en associatief zijn.

Birthday blijkt het startsein van een trits sterke nummers. Delicious Demon heeft een prettig springerig ritme en de contrasterende vocalen van Einar en Björk werken hier bijzonder goed samen. Daarna volgt Mama wat weer rustiger is en vooral opvalt door de prachtige, aparte vocale melodieën.

Cold Sweat is een krachtige poprock-achtige song met een hoofdrol voor de stuwende bas en drums (en de clip is al net zo vervreemdend als de tekst). Na het hoekige Blue Eyed Pop volgt het misschien wel meest volwassen nummer van het album, het agnostisch aandoende Deus

Drie tracks sluiten daarna het album af. Sick For Toys kent een inmiddels vertrouwd klankbeeld. Daarna volgt echter F***cking In Rhythm & Sorrow waar ineens iets van een countrygeluid te horen is dan weer gevolgd door de experimentele, in het IJslands gezongen 'hidden track' Take Some Petrol Darling.

Life's Too Good van The Sugarcubes is één van de sterkste debuutalbums die ik ken. De drie nummers die ze van dat album live speelden in het programma Firma Onrust van de VPRO geven dat nog maar eens aan.


© 2015 TTZL



Officiële website: The Sugarcubes (on bjork.com)
Fan website: The Sugarcubes
Wikipedia EN: The Sugarcubes
Wikipedia NL: The Sugarcubes
YouTube: Birthday [clip]
YouTube: Traitor
YouTube: Motorcrash [clip]
YouTube: Delicious Demon
YouTube: Mama
YouTube: Cold Sweat [clip]
YouTube: Blue Eyed Pop
YouTube: Deus
YouTube: Sick For Toys
YouTube: F***cking In Rhythm & Sorrow
YouTube: Take Some Petrol Darling
YouTube: Deus / Cold Sweat / Motorcrash [live, VPRO/Firma Onrust, 1988]

zondag 18 januari 2015

#115: Kraftwerk - Trans Europa Express (1977)

Kraftwerk, de Duitse pioniers van de elektronische muziek, hebben van 16-23 januari 2015 bezit genomen van Paradiso in Amsterdam. Op acht avonden spelen ze integraal hun acht albums die verschenen zijn tussen 1974 en 2003 (de drie albums van daarvoor worden buiten beschouwing gelaten). Het zijn concerten in de zogenaamde 3D-concertserie (kijk hier voor een impressie).

Het is onmogelijk om de invloed van Kraftwerk op de popmuziek te overschatten. David Bowie, Soft Cell, Depeche Mode, Gary Numan, Ultravox, Orchestral Manoeuvres In The Dark, The Human League en vele anderen zijn schatplichtig aan Kraftwerk. Maar ook veel funk-, hip hop- en rap-artiesten gebruik(t)en samples van Kraftwerk.

De albums van Kraftwerk hebben allemaal een eigen karakter en thematiek, maar zijn tegelijkertijd allemaal onmiskenbaar Kraftwerk. Voor iemand die ze niet kent is Trans Europa Express volgens mij de beste kennismaking. Dit album heeft alles wat Kraftwerk tot Kraftwerk maakt.

Kant A start met Europa Endlos, een lyrische en melancholieke melodie en een tekst waarin één van de twee thema's van het album vormt krijgt: de lofzang op Europa. Het andere thema is de spanning tussen realiteit en illusie. Dit thema komt nar voren in de twee andere tracks van kant A. Spiegelsaal is traag en wat experimenteler van aard dan het begin van het album. Schaufensterpuppen is dan weer 'uptempo' en laat voor het eerst een dansbaar ritme horen wat op latere albums verder uitgebouwd zou worden. 

De Kraftwerk-albums zijn zowel in een Duitstalige als een Engelstalige versie verkrijgbaar. In nummers als Spiegelsaal en Schaufensterpuppen blijkt echter dat de Duitse versie krachtiger is door het gebruik van de moedertaal van de heren.

De eerste drie nummers van kant B vormen één geheel. Trans Europa Express + Metall Auf Metall + Abzug vloeien in elkaar over en vormen met hun gedeelde 'treinritme' ook echt een eenheid. Hypnotiserend als het ritme van een trein die over de rails rijdt is dit een bijna 12 minuten durende virtuele rit met de TEE. 

Het album wordt afgesloten met Franz Schubert + Endlos Endlos, twee nummers die met de andere nummers op kant B eigenlijk een suite vormen. De melodie uit het titelnummer wordt hier weer op een andere manier aangewend. Dromerig met een klassiek-achtige sfeer (vandaar de referentie naar Franz Schubert). Met het korte Endlos Endlos wordt weer aangesloten bij het eerste nummer van kant A en is de cirkel weer rond.

Zoals gezegd is er ook een Engelse versie ('Trans-Europe Express') en ook van het in 2009 verschenen Der Katalog is een Engelse versie (The Catalogue). Dit zijn boxen met geremasterde versies van de acht albums die verschenen zijn tussen 1974 en 2003. Hopelijk komt er ook ooit nog eens een box met remasters van de eerste drie albums uit de periode 1970-1973. Deze zijn namelijk nog nooit officieel op CD uitgekomen.

© 2015 TTZL



Officiële website: Kraftwerk
Wikipedia DE: Kraftwerk
Wikipedia EN:
 Kraftwerk
Wikipedia NL: Kraftwerk

zondag 11 januari 2015

#114: Dusty Springfield - The Silver Collection (1988)

Op 2 maart 1999 overleed één van de beste zangeressen die Engeland ooit heeft gehad: Dusty Springfield (geboren op 16 april 1939 als Mary O'Brien).

Ze begon haar professionele carrière in The Lana Sisters gevolgd door The Springfields met o.a. haar broer Tom. Dusty was echter ontevreden met de lichte, cabaret-achtige richting en ging eind 1963 solo. 

Haar eerste single was I Only Want To Be With You en werd gevolgd door singles als Stay Awhile, Wishin' And Hopin', Anyone Who Had A Heart en het magistrale I Just Don't Know What To Do With Myself.

Haar grote waardering voor zangeressen als Aretha Franklin en Martha Reeves en zwarte muziek in het algemeen kon ze kwijt in Motown-covers en haar UK TV-show. Hierin liet ze het Engelse publiek kennis maken met The Temptations, The Supremes, The Miracles and Stevie Wonder. Haar betrokkenheid bij de zwarte zaak was zo groot dat zij zelfs een tournee in 1964 in Zuid-Afrika afbrak toen zij tegen de afspraken in moest optreden voor een zaal met alleen blanken.

Ze ging zich geleidelijk aan ook wagen aan steeds serieuzer werk als covers van Pino Donaggio's Io Che Non Vivo (Senza Te) als You Don't Have To Say You Love Me en Jacques Brel's Ne Me Quitte Pas als If You Go AwayOok nummers als The Look Of Love (soundtrack van de James Bond parodie Casino Royale uit 1967) en Son Of A Preacher Man (van haar album Dusty In Memphis) geven duidelijk aan waar haar muzikale voorkeuren lagen. 

Tegenover deze succesvolle carrière staat een getroubleerd privéleven. Problemen met alcohol en drugs alsook met haar seksuele geaardheid en de publieke nieuwsgierigheid daaromtrent. Daarnaast was ze zeer onzeker, zelfs over capaciteiten als zangeres. Die onzekerheid zorgde er misschien wel voor dat ze mijn favoriete nummer, I Close My Eyes And Count To Ten, zo geweldig intens zingt. De vrouw die maar niet kan geloven dat haar partner echt van haar is en bij haar blijft... Ze zingt er niet over, ze is het!

Er zijn veel verzamelalbums van Dusty Springfield en er zijn mooie carrière-overzichten, maar als je op zoek bent naar een enkele disc is The Silver Collection voor wat betreft de periode 1963-1970 wel een van de beste.

© 2015 TTZL



Officiële website: Dusty Springfield
Fan website: Dusty Springfield
Fan website: Dusty Springfield
Wikipedia EN: Dusty Springfield
Wikipedia NL: Dusty Springfield

zondag 4 januari 2015

#113: Santana - Santana (1969)

De Amerikaanse band Chicago (toen nog Chicago Transit Authority geheten) was uitgenodigd om te spelen op de Woodstock Music & Art Fair in augustus 1969. Hun promoter Bill Graham heeft dit verhinderd door te schuiven met hun concertdata zodat hij Santana - ook uit zijn stal - op Woodstock kon laten spelen. De reden was dat later die maand haar debuutalbum zou uitbrengen: Santana.

Overigens was Bill Graham, de man achter de legendarische Winterland en The Fillmore concert- tempels, niet onverdeeld positief over Woodstock en de invloed van het festival:

A bunch of years ago a couple of geniuses put on something called Woodstock Festival. It was a tragedy. Groups recognized that they could go into larger cattle markets, play less time and make more dollars. What they've done is to destroy the rock industry. [NME, April 1971]

Santana maakte om twee uur 's middags een verpletterende indruk op het festival en was één van de revelaties van Woodstock. Als je Soul Sacrifice ziet en hoort begrijp je waarom.

De eerste single Jin-Go-Lo-Ba is een cover van de Nigeriaanse percussionist Babatunde Olatunji. Hij speelde Jin-Go-Lo-Ba op zijn album Drums Of Passion uit 1959. Het nummer werd echter in de Verenigde Staten nog niet meteen een dikke hit. In Nederland overigens wel, het nummer kwam tot de vierde plek. Het is een voornamelijk instrumentale track waarin de rock-, latin- en blues-invoeden samensmelten. Iets wat het handelsmerk van Santana zou worden. Op YouTube staat een aardig filmpje waarin Carlos Santana met Grateful Dead drummer Mickey Hart praat over Babatunde Olatunji.

De tweede single is een vocale track en zou de doorbraak in de VS betekenen. Het trok in zijn kielzog het album mee naar de hoogste regionen. Dat nummer, Evil Ways, is net als Jin-Go-Lo-Ba een cover. Het nummer is geschreven door gitarist Clarence "Sonny" Henry en werd voor het eerst op de plaat gezet door Willie Bobo. Zijn versie van Evil Ways mag er ook zijn.

Andere vocale tracks op het album zijn Shades Of TimePersuasion en You Just Don't Care waarbij ook de prachtige rauwe vocalen van Gregg Rolie opvallen.

De andere vier nummers van het album zijn instrumentaal. Opener Waiting zuigt je met zijn percussie-intro direct in het album en bouwt op naar een explosieve climax inclusief gierende gitaarsolo. Savor bouwt hierop voort en Treat is dan weer het rustpuntje van het album. Afsluiter is het welbekende en magistrale Soul Sacrifice. Naast percussie en gitaar dit keer ook een hoofdrol voor de toetsen. 


In 2003 plaatste Rolling Stone magazine het album op plaats 149 in zijn "500 Greatest Albums Of All Time" lijst. Dit is naar mijn bescheiden mening volledig terecht!

© 2015 TTZL



Officiële website: Santana
Wikipedia EN: Santana
Wikipedia NL: Santana
YouTube: Soul Sacrifice [clip: Woodstock Festival]
YouTube: Waiting
YouTube: Evil Ways
YouTube: Shades Of Time
YouTube: Savor
YouTube: Jin-Go-Lo-Ba
YouTube: Persuasion
YouTube: Treat
YouTube: You Just Don't Care
YouTube: Soul Sacrifice
YouTube: Evil Ways [Willie Bobo]