Rinus Gerritsen is sinds de oprichting in 1961 de bassist van Golden Earring. Daarnaast speelt hij af en toe mee op platen van anderen en heeft hij ook productiewerk gedaan voor onder andere Herman Brood en Urban Heroes.
Nog minder bekend is wellicht dat Gerritsen in 1979 een plaat heeft gemaakt onder zijn eigen naam, samen met Michel van Dijk (die bekendheid geniet als zanger van Alquin). De plaat komt uit onder de naam Gerritsen En Van Dijk. Het is een plaat met op Amerikaanse leest geschoeide rock die goed klinkt, mede door de overtuigende vocalen van Van Dijk en bijdragen van Shell Shellekens op drums en gitaristen Danny Lademacher en Eelco Gelling. De single Rock And Roll Beast wordt echter geen succes en het album komt ook niet verder dan de onderste regionen van de LP Top 50. Het project krijgt dan ook geen vervolg.
NB in de VS wordt de LP uitgebracht onder de naam 'Garrison And Van Dyke'...
Vijfendertig jaar later verschijnt er op Record Store Day 2014 ineens een nieuw solo-project van Gerritsen genaamd Rinus' Garage. Samen met de Belgische band Triggerfinger heeft hij een oud Golden Earring nummer in een nieuw jasje gestoken. Het nummer The Wall Of Dolls komt van het album Golden Earring uit 1970 (muziek van Gerritsen, tekst van Barry Hay). De versie van de Earring is lekker traag en 'spacey' met veel echo. Deze nieuwe versie van The Wall Of Dolls is 'cleaner' qua zang, terwijl het gitaargeluid veel smeriger is. Ook is er halverwege een fijne break toegevoegd. Al met al een geslaagde 'remake'.
Ook op de B-kant staat een oud Golden Earring nummer. Het betreft Annie dat alleen als als B-kant is uitgebracht van de single No For An Answer (uit 1980, met opnieuw muziek van Gerritsen en tekst van Hay). Hier is de bewerking rigoureuzer dan op de A-kant. In de Earring-versie is het een echte rock-song, maar deze versie is trager en heeft een akoestisch gevoel. Gerritsen doet zelf de vocalen die het midden houden tussen spreken en zingen (á la Lou Reed) ondersteund door zijn dochter Natousch. Het is in het begin even wennen, maar na een paar keer kruipt het nummer onder je huid.
Dit soort plaatjes zorgen toch wel voor de charme van Record Store Day. Helaas wordt het evenement de laatste jaren steeds commerciëler doordat de grote labels het hebben ontdekt als promotie-instrument en melkkoe. Veel uitgaven zijn tegenwoordig slechts reguliere albums die 'voor het eerst op vinyl' verschijnen, maar gelukkig zijn er ook altijd nog pareltjes, zoals de single van Rinus' Garage, die speciaal voor Record Store Day verschijnen.
© 2018 TTZL
Officiële Facebook: Rinus' Garage
YouTube Channel: Rinus' Garage
Wikipedia NL: Rinus Gerritsen
YouTube: The Wall Of Dolls
YouTube: Annie
YouTube: The Wall Of Dolls [Golden Earring / 'Golden Earring' / 1970]
YouTube: No For An Answer [Golden Earring / 7" A-kant / 1980]
YouTube: Annie [Golden Earring / 7" B-kant / 1980]
YouTube: Rock And Roll Beast [Gerritsen En Van Dijk, 1979]
De Div begint als bandje van een aantal bouwkundestudenten uit Delft, maar wordt al snel het boegbeeld van de New Wave in Nederland. Hun hoekige ritmes en gitaarvlechtwerken roepen associaties op met Gang Of Four, The Au Pairs of de vroege Public Image Ltd., maar is tegelijk ook heel eigen. Het gebruik van de Nederlandse taal draagt daar zeker aan bij. Ze worden omarmd door de critici en zijn begin jaren tachtig één van de meestgevraagde podium-acts in Nederland.
In 1985 hebben de mannen van De Div een aantal goede albums op hun naam staan, maar bezettingswisselingen dwingen een koersaanpassing af. Met name het vertrek van gitarist Rob Dingemans is impactvol omdat dit betekent dat gitarist Niek van Slobbe er voortaan alleen voor staat. In plaats van de gelaagde gitaren komt de nadruk meer op ritme te liggen en dat pakt op het album In Front goed uit.
Snelle nummers als Vuur en Galilei knallen uit de speakers, maar ook nummers waarin het tempo iets lager licht pakken goed uit: Lang Licht, In Front en Asfalt.
Het beste nummer op het album vind ik Hart. De intro van drums en toetsen is al intrigerend en dan komt er na ongeveer een halve minuut ook nog een mooie staccato-gitaar bij. Als na weer dertig seconden dan de donderende bas invalt ben ik verkocht. De vocale voordracht is krachtig en de tekst bewijst dat zingen in het Nederlands prachtig kan zijn:
Waar wacht je op amazone
Je wachten duurt al zo lang
Waar wacht je op en wat wil je
Of ben je eigenlijk bang
Bang voor de mensen die logen
Of bang voor iedereen
Vergeet die koude ogen
Je kijkt dwars door me heen
In een poging om ook in het buitenland aan de bak te komen maakt De Div een jaar later een draai. De teksten worden Engelstalig. Een Engelse versie van Hart komt uit op single en heet Take Me To Your Heart. Het pakt verrassend goed uit en het is nog steeds een fantastisch nummer. Later wordt de groepsnaam ook nog verkort tot Div en verschijnt dit nummer op het volgende album Twist & Turn. Hierop staat ook de b-kant van de single en nog twee Engelstalige bewerkingen van nummers van In Front.
In 1990 heft de band zich op doordat de leden geen toekomst meer zien en ook inmiddels te druk zijn met activiteiten in andere bands, als producer of als architect.
Er is weinig van De Div op CD uitgebracht en het vinyl is alleen tweedehands op de kop te tikken (als je mazzel hebt). Wat zou het mooi zijn als iemand het complete oeuvre van De Div (inclusief demo's, cassettes, tracks op verzamelaars etc.) zou uitbrengen in een mooie, geremasterde verzamelbox. Cultureel erfgoed moet je koesteren, nietwaar?
© 2018 TTZL
Officiële website: De Div
Wikipedia NL: De Div
Muziekencyclopedie: De Div
YouTube: Take Me To Your Heart
YouTube: Hart
YouTube: Vuur
YouTube: Lang Licht
YouTube: Galilei
YouTube: In Front
YouTube: Asfalt
In schoolbandjes speelde Rory Gallagher (1948-1995) muziek van artiesten als Buddy Holly en Eddie Cochran. Zijn echte grote voorbeeld zou Muddy Waters worden, maar ook Woody Guthrie, Big Bill Broonzy en Lead Belly noemde hij als invloeden.
Vanaf zijn jonge tienerjaren speelde Rory al mee met zogenaamde Irish showbands en leerde daar de fijne kneepjes van het vak. Vanaf 1966 begon zijn carrière pas echt met de vorming van de band Taste. Na twee studio-albums, en een geweldig optreden op het Isle Of Wight festival, hield de band op te bestaan en dat betekende de start van Gallagher's solo-carrière.
Zijn gelijknamige debuutalbum uit 1971 opent met Laundromat. Een sterke bluesrock song met krachtige vocalen, een heerlijke mondharmonica en een lekker vuige gitaar. Een heerlijke opener van een geweldig debuutalbum.
Voor een zanger die tot dan toe vooral bekend stond om zijn verschroeiende vocale prestaties is het opvallend dat een aantal ballads tot de sterkste nummers van het album behoren: Just The Smile, For The Last Time en I'm Not Surprised. Ook lekker zijn het wat jazzy Can't Believe It's True waarop Rory ook saxofoon speelt (wat hij ook al bij Taste had gedaan), de authentieke blues van Wave Myself Goodbye en It's You met country-invloeden.
De liefhebber van het stevigere werk komt ook volop aan zijn trekken met tracks als I Fall Apart (dat rustig begint, maar fel eindigt), Sinner Boy en Hands Up. Rory Gallagher was live ook geweldig zoals deze clip van Hands Up uit het Duitse programma Beat Club bewijst.
Bijna 25 jaar na zijn dood (als gevolg van complicaties na een lever-transplantatie) is Rory Gallagher alles behalve vergeten. In maart van dit jaar kwam zijn hele, officiële oeuvre uit in nieuw geremasterde versies met bonustracks (bij sommige winkels voor minder dan 10 euro per CD!):
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
Irish Tour ’74 (1974)
Against the Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo-Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Wheels Within Wheels (2003)
Notes From San Francisco (2011)
Meer informatie staat op de website van de platenmaatschappij.
© 2018 TTZL
Officiële website: Rory Gallagher
Wikipedia EN: Rory Gallagher
Wikipedia NL: Rory Gallagher
YouTube: Laundromat
YouTube: Just The Smile
YouTube: For The Last Time
YouTube: I'm Not Surprised
YouTube: Can't Believe It's True
YouTube: Wave Myself Goodbye
YouTube: It's You
YouTube: I Fall Apart
YouTube: Sinner Boy
YouTube: Hands Up
Toby Marks zingt en speelt gitaar in diverse bands en in uiteenlopende muziekstijlen als rock, folk, jazz en wereldmuziek als aan het eind van de jaren tachtig de Acid House scene losbreekt. Hierdoor komt hij in aanraking met elektronische (dans)muziek in het algemeen.
In 1989 formeert hij Banco de Gaia waarin hij dance-, ambient en chillmuziek combineert met invloeden uit oosterse en Arabische muziek. Na drie cassettes in gelimiteerde oplagen volgt in 1994 het officiële debuutalbum Maya. het album wordt goed ontvangen, haalt de nummer één positie in de 'independent charts' en wordt genomineerd voor een Mercury Music Prize. In 2014 verschijnt er een prachtige '20th anniversary edition' 3CD versie.
Als gevolg van een succesvolle tour met het eveneens Engelse Transglobal Underground, en de indrukken die hij daarbij opdoet, raakt Toby Marks geïnteresseerd in de situatie in Tibet. Als reactie op de aanleg van de Qingzang spoorlijn maakt hij een twaalf minuten lange track die de inspiratie zal blijken te zijn voor het dubbelalbum Last Train To Lhasa uit 1995. Het is een heel gevarieerd album geworden waarop niet alleen allerlei tempi worden afgewisseld, maar waarop ook vele sferen naast (en door) elkaar bewegen.
De opener is het prachtige midtempo techno titelnummer Last Train To Lhasa, waarin het uitgekiende ritme knap de suggestie van een treinreis creëert en wordt gecombineerd met Tibetaanse invloeden. Het daaropvolgende Goa-achtige Kuos voert het tempo flink op en heeft vanzelfsprekend Indiase kleuren, waarna we met de lekkere chill van China (Clouds Not Mountains) verder oostwaarts gaan.
Op de rest van het dubbelalbum blijft deze afwisseling aanwezig. Amber is een fijne track met Arabische invloeden en Kincajou is een hele snelle track waarin vele stijlen en invloeden samenkomen. Maar ook een Orb-achtige ambient track als 887 (Structure) past perfect in het plaatje.
Ook na ruim twintig jaar blijft dit één van mijn favoriet albums in het genre. In 1995 is er ook een gelimiteerde 3CD verschenen en deze versie van Last Train To Lhasa is in zijn geheel te beluisteren op YouTube. Ook van dit album is een '20th anniversary edition' verschenen: een 4CD box met alle tracks van de gelimiteerde versie en nog veel meer. Het leven kan soms zo mooi zijn...
© 2018 TTZL
Officiële website: Banco de Gaia
Wikipedia EN: Banco de Gaia
YouTube: Last Train To Lhasa [full 3CD limited edition]
YouTube: Last Train To Lhasa
Rinus Gerritsen is sinds de oprichting in 1961 de bassist van Golden Earring. Daarnaast speelt hij af en toe mee op platen van anderen en heeft hij ook productiewerk gedaan voor onder andere Herman Brood en Urban Heroes. 
