In een tijd dat de popmuziek in België hoogtijdagen beleefde (Telex, T.C. Matic, De Kreuners, Jo Lemaire, The Kids) en in Nederland pop in je moerstaal in was (Doe Maar, Toontje Lager, Het Goede Doel) ontstond in België Arbeid Adelt! en dat was andere koek!
Hoekige electro-pop, die qua intensiteit, ruigheid en scherpe randen doet denken aan de op dat moment nog na-smeulende punk, wordt gekoppeld aan al even scherpe en vaak absurdistische teksten. Vooral in België sloeg Arbeid Adelt! in als een bom, maar ook in Nederland waren David Salamon, Luc van Acker en Marcel Vanthilt bij met name de VPRO graag geziene gasten. Marcel Vanthilt zou later nog een prominente VJ worden in de beginjaren van MTV (toen het nog leuk was...).
De mini-LP opent met het nerveuze Ik Sta Scherp gevolgd door het ontregelende Jonge Helden met de confronterende openingszinnen:
Het wordt tijd dat het oorlog wordt
Jonge helden, ze willen sterven
En lijken op hun kolven kerven
Na Roodborstje (dat is wat het doet vermoeden) volgt het hoogtepunt van kant A: De Man Die Alles Noteert. In dit nummer ligt het tempo veel lager dan in de openingsnummers en wordt een 'film noir'-achtige sfeer opgeroepen in zowel tekst als muziek. Het is een vrij kale instrumentatie waarin bas en drums constante pulsen verzorgen over mooie, ijle synthesizerklanken en spaarzame toetsenpartijen nog wat accenten verzorgen.
Kant B opent met een Latijnse les waarvan de muzikale omlijsting de subtiliteit heeft van een industrieel machinepark: Capita Selecta. Hierna volgt het ontregelende 65+ met voor het eerst een hoofdrol voor de elektrische gitaar en een paar dichtregels die je meteen bij les houden:
Mijn urine stinkt zoals die van mijn tantes
De één is 75, de ander 85
Ik ben een bejaarde
Net als op kant A is op kant B het laatste nummer de hoofdprijs: Het Meisje Van Mijn Hart. Een lekker springerig ritme, mooie hoofdrol voor de saxofoon en een nonsenstekst die gebracht wordt door iemand die duidelijk uit zijn evenwicht is gebracht door het meisje van zijn hart.
Na dit debuut maakte Arbeid Adelt! begin jaren negentig nog een mini-LP en twee albums waarna ze het voor gezien hielden. Na een reünie in 2007 begon de groep weer af en toe op te treden en 2015 is het jaar van de comeback. Na een mini-LP op Record Store Day (18 april 2015) lieten ze in een interview op Pukkelpop weten dat er een nieuwe plaat uitkomt getiteld Slik (single: 50000 Hi-Hats). Al hun eerdere werk is ook al dit jaar verzameld op een mooi 3CD overzicht.
Op YouTube staat een goede live-registratie uit 2011 waarin Arbeid Adelt! de hele mini-LP Jonge Helden vertolkt.
Op zaterdag 10 oktober 2015, om 10:10 uur, (her)opende voor de 4e keer een een winkel onder de naam Fame haar deuren. Ik was daar natuurlijk bij en heb wat leuke aanbiedingen gescoord waaronder de 5CD box Nederbeat 63-69 - Beat, Bluf & Branie. Origineel uitgebracht in 2001 in een 'longbox'-versie betreft dit de heruitgave uit 2013 in normaal formaat.
Nederbiet (of Nederbeat) ontstond toen vanuit Engeland de 'beat music' kwam overwaaien. Vooral in Amsterdam en Den Haag vormden zich vele beatgroepen en van veel van die groepen staan de belangrijkste singles uit de periode 1963-1969 op de 5 CD's. Enkele voorbeelden:
Amsterdam:
The Outsiders - Lying All The Time
De Maskers - Brand New Cadillac
HET - Kejje Nagaan
Johnny Kendall And The Heralds - See See Rider
Zen - Hair
Den Haag:
Q65 - You're The Victor
The Golden Earrings - Please Go
The Motions - Wasted Words
Shocking Blue - Send Me A Postcard
Maar ook groepen die misschien wat minder in de herinnering zijn blijven hangen zijn aanwezig:
RO-D-YS - Just Fancy
Les Baroques - Such A Cad
The Hunters - Russian Spy And I
After Tea - We Will Be There...After Tea
The Zipps - Kicks & Chicks
Extra leuk is de 5e CD met 'rarities', want hieronder zitten onvermoede juweeltjes zoals een B-kantje van The Toreros (Daddy Loves Baby) en de voor mij volslagen onbekende The Coopers met Didn't I.
Deze CD-box geeft 125 nummers lang een feest van herkenning bij veel nummers en de lol van het ontdekken van onbekende artiesten en/of tracks. Zoveel plezier voor slechts € 13,50 is bijna misdadig te noemen.
De hoogtijdagen van Gruppo Sportivo lagen in de late jaren 70. Toen hadden ze hits met Rock 'N Roll, Hey Girl en Disco Really Made It en reikte het album Back To 78 tot plaats 3 in de albumlijst.
Daarna werd het commerciële succes wat minder, maar dat wil niet zeggen dat ze stopten met goede muziek maken. Het album Sombrero Times uit 1984 is daarvan een prima voorbeeld.
Het album opent met het ook op single uitgebrachte Radar. Een springerige, uptempo track met prominente bas en blazers, lekkere toetsenbordsolo en heerlijke, typische Gruppo Sportivo-koortjes. Het nummer had het verdient om een flinke hit te worden. Het daaropvolgende Why-Oh-Why? en de andere single Two Tickets For Rio zijn tracks die qua sfeer en tempo verwant zijn.
Tekstueel is er, zoals meestal in de kunstwerkjes van Hans Vandenburg, weer het nodige te genieten. Zo is Give It Up een mooie, melancholische song over een man die voodoo gebruikt om te proberen een vrouw van hem te laten houden (let ook even op de fijne saxsolo op driekwart van het nummer!). En Family Life is een kritische beschouwing van de hoeksteen van de samenleving over een mooi contrasterende, bedrieglijk lieflijke melodie.
In Good In Bad komt het leuke gehaspel met Nederlands en Engels voor zoals we dat ook kennen uit bijvoorbeeld Hey Girl ("She said your nose is running honey - I said sorry, but it's not"). Het is nummer zelf is aardig, maar niet erg opvallend.
Voor iemand zoals ik, die niet zoveel op heeft met Kerstmis, zijn de eerste twee regels van Get Up Enjoy erg aansprekend:
Thank God it's only Christmas two days a year,
'Cause you know I'm more than happy with my chips and beer
Het is verder een prima nummer dat lekker afwisselend is qua dynamiek en instrumentatie.
Ook leuk is Girls In Slow-Motion (Eating A Banana) waarin de quasi-kunstzinnige, erotisch geladen videoclips van midden jaren 80 worden op de hak genomen over een reggaemelodie.
Het album sluit af met Mumbo Jumbo, een wat stuurloos nummer met Tom Tom Club-achtige invloeden, en What Kind Of Normal Guy Am I? dat voorbij is gekabbeld voordat je het weet. Samen met het eerder genoemde Good In Bad zijn het niet de krachtigste nummers op het album, maar de andere zeven tracks vergoeden veel.
In 2000 is een groot deel van het oudere werk van Gruppo Sportivo her-uitgebracht op CD, maar helaas zat Sombrero Times daar niet bij. We moeten het daarom doen met de oude vinylplaat en die is gelukkig nog goed en voor acceptabele prijzen verkrijgbaar.