Zoeken in deze blog

zondag 30 december 2012

#8: Janet Jackson - Control (1986)

Alhoewel dance-muziek nu niet direct tot mijn muzikale voorkeuren behoort, heb ik een zwak voor het album Control uit 1986 van Janet Jackson. Het is het derde album van deze jongste telg uit de Jackson-dynastie en zorgde voor haar wereldwijde doorbraak. Waar Janet’s eerste twee albums verkoopcijfers in de honderdduizenden haalden, werd Control inmiddels wereldwijd zo’n vijftien miljoen keer verkocht.

Het betekende ook de doorbraak van het producersduo Jimmy Jam & Terry Lewis die voor de productie van Control een Grammy Award wonnen. Het album is een opvallende mengeling van een muziekstijlen. Funk, rap, disco en rhythm and blues en meer worden tot een energiek geheel gesmeed.

Control telt negen nummers en de eerste zeven zijn allemaal uptempo. Hieronder zitten Top 40 hits als What Have You Done for Me Lately (1), When I Think of You (3), Nasty (5), Control (12) en The Pleasure Principle (15). De laatste twee nummers van het album zijn ballads, hiervan werd Let’s wait awhile (16) ook een Top 40 hit. In totaal zijn zeven (!!) van de negen nummers op single uitgebracht.

Het album komt voor het grootste gedeelte uit de synthesizer (ook de drums en bas) en slechts af en toe wordt er een ‘gewoon’ instrument gebruikt. Voor het geluid dat hiermee gecreëerd wordt is men schatplichtig aan het drie jaar eerder verschenen, baanbrekende album Future Shock van Herbie Hancock. Vergelijk You Can Be Mine maar eens met Hancock’s wereldhit Rockit.

De carrière van Janet Jackson nam na Control een grote vlucht en ze scoorde grote successen met de daaropvolgende albums. Vanaf 2004 begon het allemaal minder te worden en met haar laatste album Discipline uit 2008 evenaarde ze nog slechts de verkoopcijfers van haar eerste twee albums. Naar verluidt werkt ze aan een nieuw album dat in 2013 moet verschijnen. Of dat een commercieel en artistiek succes wordt is natuurlijk afwachten, maar dat Control één van mijn guilty pleasures blijft (met Nasty en You Can Be Mine als uitschieters) is zeker.

© 2012 TTZL


Officiële website: Janet Jackson
Wikipedia EN: Janet Jackson
Wikipedia NL: Janet Jackson
Youtube: Nasty
Youtube: Control
Youtube: You Can Be Mine
Youtube: Rockit (Herbie Hancock)

zaterdag 22 december 2012

#7: Porcupine Tree – Fear Of A Blank Planet (2007)

Terwijl het vorige maand verschenen live-album Octane Twisted (met o.a. een integrale uitvoering van het studio-album The Incident uit 2009) net is verschenen wil ik het vorige studio-album Fear of a Blank Planet in de schijnwerpers zetten.

Porcupine Tree begon in 1987 als een soloproject van zanger/gitarist Steven Wilson en pas vanaf 1993 werd het een echte band toen Colin Edwin (bas), Richard Barbieri (toetsen) en Chris Maitland (drums) toetraden. Die laatste werd in 2002 vervangen door Gavin Harrison. Fear of a Blank Planet is het negende reguliere studio-album van Porcupine Tree naast vele limited editions, EP’s en live albums.

Het album opent met de titelsong Fear of a Blank Planet en dat is meteen een knaller. Getik op een toetsenbord gevolgd door een duivelse lach en een akoestisch gitaar intro zijn de inleiding tot een uptempo nummer waarin ook tweemaal gas terug wordt genomen. In de tekst wordt de leegheid van sommige jeugd gehekeld. TV, drugs, seks, games, school – bij alles is oppervlakkigheid troef. Contact met de ouders is niet meer aanwezig:
X-box is a god to me
A finger on the switch
My mother is a bitch
My father gave up ever trying to talk to me

Variatie in zowel tempo als dynamiek binnen een nummer zijn kenmerkend voor de muziek van Porcupine Tree en vormen de grote aantrekkingskracht. Doordat de nummers de ruimte krijgen (zowel qua atmosfeer als qua tijd) ontstaat de gelegenheid om een verhaal te vertellen, zowel muzikaal als tekstueel.

Het mooiste voorbeeld hiervan op het album is Anesthetize. Met zijn bijna 18 minuten in drie delen kent het zowel zeer rustige als zeer heftige momenten. Ook in de tekst van dit nummer staan de leegheid van het bestaan en de zoektocht ‘er moet toch iets meer zijn dan dit’ centraal:
Only apathy from the pills in me
It’s all in me, all in you
Electricity
It’s all in me, all in you
Only MTV and cod philosophy
(‘cod’ is de gangbare afkorting voor het populaire computerspel ‘Call of Duty’)

Er staan eigenlijk geen mindere tracks op het album. Ook My Ashes, Sentimental, Way Out of Here en Sleep Together behoren tot het beste dat Porcupine Tree tot nog toe heeft uitgebracht.

Het album werd in 2007 door de lezers van het gerenommeerde Classic Rock Magazine uitgeroepen tot "Album of the Year". Een eer die twee jaar eerder hun album Deadwing ook al was toegevallen. De DVD-versie van Fear of a Blank Planet kreeg in december 2007 een nominatie voor een Grammy Award in de "Best Surround Sound Album" categorie.

In mijn lijstje ‘albums die ik meeneem naar een onbewoond eiland’ zal Fear of a Blank Planet zeker niet ontbreken.

© 2012 TTZL


Officiële website: Porcupine Tree
Wikipedia EN: Porcupine Tree
Wikipedia NL: Porcupine Tree
Youtube: My Ashes
Youtube: Anesthetize
Youtube: Sentimental
Youtube: Way Out of Here
Youtube: SleepTogether


zondag 16 december 2012

#6: David Bowie – 1. Outside (The Nathan Adler Diaries: a hyper cycle) (1995)

Na een aantal kwalitatief mindere albums probeerde David Bowie de draad weer op te pakken door terug te keren naar zijn Berlijnse periode (1976-1979), artistiek gezien misschien wel zijn beste. De samenwerking met Brian Eno gaf ons de trilogie Low, “Heroes” en Lodger welke hits opleverde als Sound and Vision, “Heroes” en Boys Keep Swinging.

Voor het album uit 1995, dat kortweg bekend staat als Outside, werkte Bowie opnieuw samen met Brian Eno. Het resultaat is een conceptalbum dat het verhaal vertelt van een dystopische samenleving (het tegengestelde van een utopie, dus met alleen maar negatieve eigenschappen). Van de negentien nummers zijn er zes gesproken woord om het verhaal te kunnen vertellen. Deze tracks werken eerlijk gezegd nogal storend en halen de vaart uit het album. Daarbij is het verhaal niet echt makkelijk te volgen.

Bij andere dertien tracks zitten een flink aantal goede tracks en een aantal pareltjes. Vooral The Hearts Filthy Lesson, A Small Plot ofLand, I Have Not Been to Oxford Town en Strangers When We Meet kunnen zich meten met het beste van Bowie.

Zoals het nummer ‘1.’ in de titel al aangeeft was het de bedoeling dat dit het eerste album van een reeks zou zijn. Volgens Bowie zouden de reeks conceptalbums gaan over ‘mysterie, moord, kunst en cyberspace’. Alleen al het verhaal van Outside zou zich over drie delen gaan uitspreiden. Dat er nooit een album met ‘2.’ in de titel is verschenen duidt er waarschijnlijk op dat Outside niet geworden is wat Bowie gehoopt had. Twee jaar later verscheen het album Earthling waarop de kameleon Bowie stoeide met industrial en drum and bass (luister maar eens naar Little Wonder), twee muziekstromingen die op dat moment erg populair waren. Het nummer We Prick You van Outside hintte al in die richting.

Met een beetje programmeren op je CD-speler kun je een prima (mini)album samenstellen uit Outside, maar als geheel overtuigd het niet en doet het terugverlangen naar de échte Berlijnse albums.

© 2012 TTZL


Officiële website: David Bowie
Wikipedia EN: David Bowie
Wikipedia NL: David Bowie
Youtube: Sound and Vision
Youtube: “Heroes”
Youtube: Little Wonder
Youtube: We Prick You

zondag 9 december 2012

#5: Bruce Springsteen - Nebraska (1982)

In 1982 was Bruce Springsteen & The E-Street Band inmiddels een gevestigde naam door de albums Born to Run (1975), Darkness on the Edge of Town (1978) en The River (1980). Voor zijn volgende album wilde hij de weg op gaan die ze waren ingeslagen met Stolen Car van het laatste album. Een verhalende track met een laag tempo en spaarzame instrumentatie.

Tot dan toe had Bruce Springsteen altijd in de studio de nieuwe nummers geschreven. Omdat hij vond dat hij op die manier erg veel studiotijd verspilde wilde hij het voor het nieuwe album anders doen. Hij kocht een 4-sporen cassettedeck, schreef nieuwe nummers en nam er in zijn eentje eerst demo’s van op. Eén spoor voor de gitaar en één spoor voor de stem. Op de andere twee sporen kon dan nog een extra vocale partij of een tweede gitaar en hij had nog een echomachientje tot zijn beschikking.

Zodra de demo’s goed genoeg waren nam hij ze mee naar de band om de kale demo’s om ze zetten in bandversies. Dat bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan. De bandversies konden niet tippen aan de demo’s en uiteindelijk werd besloten om de demo’s als soloalbum uit te brengen. Vanwege alle technische beperkingen (ruis, bijgeluiden, verkeerde instellingen van de recorder) bleek dit nog een heel gedoe.

Bij lang niet alle fans is het album een favoriet en het verkocht dan ook minder goed dan zijn voorgangers. Maar alom wordt Nebraska toch wel gezien Bruce Springsteen’s meest intieme en artistiek gezien beste album, niet in het minst door de geweldige teksten. In het titelnummer Nebraska wordt vanuit de eerste persoon het verhaal verteld van massamoordenaar Charles Starkweather. Criminaliteit speelt ook een rol in Highway Patrolman waarin de ik-figuur een sheriff is die zijn broer laat ontsnappen nadat deze iemand heeft neergeschoten. Wat mij betreft één van de hoogtepunten van het album, samen met State Trooper en Atlantic City (al is het moeilijk kiezen met zoveel moois).

Het is moelijk om bij het beluisteren van het album niet te denken aan die andere Amerikaanse gigant: Johnny Cash. Het is dan ook niet vreemd dat op zijn album Johnny 99 uit 1983 twee nummers van Nebraska voorkomen: Johnny 99 and Highway Patrolman.

Na Nebraska kwam in 1984 het album Born in the U.S.A. uit dat Bruce Springsteen naar het supersterrendom katapulteerde. En hoe lekker de songs van dat album ook mee te brullen zijn, ik prefereer toch nog steeds het ruwe, depressieve, technisch imperfecte Nebraska  Het is een echt ‘luisteralbum’ en vraagt je absolute aandacht, maar geeft je er onnoemelijk veel voor terug.

© 2012 TTZL

Officiële website: Bruce Springsteen
Wikipedia EN: Bruce Springsteen
Wikipedia NL: Bruce Springsteen
Youtube: Stolen Car
Youtube: Nebraska
Youtube: State Trooper
Youtube: Atlantic City
Youtube: Johnny 99 (door Johnny Cash)
Youtube: Highway Patrolman (door Johnny Cash)

zondag 2 december 2012

#4: Joss Stone – The Soul Sessions Vol 2 (2012)

Rond de jaarwisseling 2003/2004 verraste Joss Stone de muziekwereld door als 16-jarige een debuutalbum uit te brengen waarop covers van soulnummers uit de jaren zestig en zeventig te horen waren. Alsof dat nog niet opmerkelijk genoeg was klonk haar stem absoluut niet als die van een 16-jarig blank Engels meisje, maar eerder als een volwassen (zwarte) soulzangeres.

Van The Soul Sessions werden wereldwijd 5 miljoen exemplaren verkocht en van opvolger Mind, Body & Soul zelfs nog een miljoen meer. Bij de volgende albums kwam zowel artistiek als qua verkoopcijfers de klad er in. Joss Stone vond dat ze teveel aan het handje van de platenmaatschappij had gelopen en wilde nu meer haar eigen weg gaan. Het probleem bleek echter dat ze niet goed wist welke weg dat zou moeten zijn. En dat hoor je op de drie albums die volgden. Je hebt het gevoel dat ze zichzelf steeds opnieuw aan het uitvinden is. Je hoort nog steeds die fantastische stem, je hoort de belofte, maar die wordt niet echt waargemaakt door het materiaal en de uitvoering.

Met The Soul Sessions Vol 2 drukt ze andermaal krachtig op de ‘reset-knop’ en keert ze terug naar het begin. Op dit vervolg op haar debuutalbum staan weer een 11-tal covers (15 op de ‘deluxe edition’) van soulnummers uit voornamelijk de jaren zestig en zeventig. Ook is er weer een (prachtige) soulbewerking van een hedendaags nummer (The High Road van Broken Bells versus Fell In Love With A Boy van The White Stripes op The Soul Sessions).

Het eerste nummer op het album is I Got The…, een cover van een nummer van Labi Siffre uit 1975. Een sterke opener die bekend voorkomt omdat een sample uit Labi Siffre’s origineel werd gebruikt door Eminem in zijn hit My name is. Direct daarna kan Joss al haar vocale kracht tonen in (For God's Sake) Give More Power To The People (origineel uit 1971 van The Chi-Lites). Maar ook met emotionele nummers als I Don't Want To Be With Nobody But You en The Love We Had (Stays On My Mind) (van respectievelijk Eddie Floyd en The Dells) kan ze tegenwoordig prima uit de voeten. Van de bonustracks op de ‘deluxe edition’ is met name het uptempo First Taste Of Hurt (uit 1972 van Willie Tee) een uitschieter.

Maar hoe genietbaar The Soul Sessions Vol 2 ook is, het voelt aan als een tussendoortje, want eigenlijk is Joss Stone na tien jaar weer terug bij af. Het wordt pas echt interessant bij haar volgende album. Dan zullen we zien of ze nu weet welke kant ze echt op wil.

© 2012 TTZL

Officiële website: Joss Stone
Wikipedia EN: Joss Stone
Wikipedia NL: Joss Stone
Youtube: The High Road
Youtube: The High Road (origineel van Broken Bells)
Youtube: Fell In Love With A Girl (origineel van The White Stripes)
Youtube: I Got The...
Youtube: I Got The... (origineel van Labi Siffre)
Youtube: (For God's Sake) Give More Power To The People (origineel van The Chi-Lites)
Youtube: The Love We Had (Stays On My Mind) (origineel van The Dells)
Youtube: First Taste Of Hurt (origineel van Willie Tee)

zaterdag 24 november 2012

#3: The Residents - The King & Eye (1989)


The Residents is een Amerikaanse groep die sinds 1972 avant-gardistische muziek en multimedia voorstellingen maakt. Tot op de dag van vandaag zijn de leden van de The Residents anoniem gebleven, omdat zij de focus liever op hun kunst gericht zien dan op zichzelf. Zij geven dan ook geen interviews en bij optredens zijn ze steevast in vermomming. Hun beroemdste uitdossing is degene met hoge hoed, oogbal en smoking. Nadat één van de oogballen werd gestolen in 1985 werd deze vervangen door ‘Mr. Skull’.


In hun muziek geven ze vaak een eigen draai aan bestaande muziek, maar ze maken ook grootschalige, thematische werken zoals 'The Mole Trilogy', 'The American Composers Series', 'God In Three Persons' en 'Cube-E'.

Cube-E behandelt de historie van de Amerikaanse muziek in drie delen: cowboy muziek (‘Buckaroo Blues’), slavenmuziek en de blues (‘Black Barry’) en Elvis Presley (‘The Baby King’). Cube-E was de eerste echte theatershow van The Residents met uitsluitend muziek die speciaal voor de voorstelling was geschreven. De muziek voor het ‘Elvis’-deel is uitgebracht op het album ‘The King & Eye’ uit 1989.

Op dit album krijgen zestien bekende Elvis nummers een Residents-draai. Dat betekent tragere tempi, dramatische zang en vervreemdende geluidseffecten. In de vijf korte, gesproken tussenstukken (The Baby King) is er een verteller die aan twee kinderen het levensverhaal van ‘The King’ vertelt. Daarbij wordt getracht het antwoord te vinden op de vraag waar Elvis koning van was (de koning van zorg? van geluk? van waarheid? van liefde?). Elvis wordt gezien als de baby die nooit volwassen werd.

Het geheel heeft een wat tragische en melancholische sfeer, maar door alles heen spat de bewondering voor Elvis’ muziek en voor de invloed die hij heeft gehad op de artiesten na hem. Het duidelijkst komt dit naar voren in het één-na-laatste nummer van het album, Love Me Tender. Terwijl de Elvis-figuur de luisteraar smeekt hem teder lief te hebben, horen we flarden muziek van The Beatles en The Rolling Stones hem langzaamaan verdringen.

Het album opent echter met een (voor Residents-begrippen) stampende uitvoering van Blue Suede Shoes waarin vooral het koortje opvalt dat haar teksten op een ‘dreinende’ manier je huiskamer inslingert. In Devil In Disguise wordt de dreiging uit de tekst geweldig versterkt door de instrumentatie en de tempowisselingen tussen de coupletten (traag en donker) en het refrein (uptempo met scheurende gitaar die duivel moet doen uitdrijven). Voor Return To Sender wordt dan juist weer een heel rustig muzikaal tapijtje neergelegd waarover de zanger bijna fluisterend vertelt over de brieven die maar terug blijven komen. Bij Heartbreak Hotel en Don’t Be Cruel druipen dan weer de wanhoop en het liefdesverdriet uit de boxen.

Nadat in het laatste deel van The Baby King wordt geconstateerd dat Elvis eigenlijk maar een heel korte tijd écht gelukkig is geweest horen we juist dát terug in een relatief opgewekt en uptempo Hound Dog.

En het antwoord op de vraag waar Elvis’ nou eigenlijk koning van was? Dat is volgens The Residents ‘behoefte’ (‘need’). Elvis had de behoefte om de ‘King’ te zijn en de mensen hadden (of hebben?) de behoefte om hem de ‘King’ te laten zijn.

De muziek van The Residents is niet makkelijk verteerbaar. Je vindt het niks of je vindt het geweldig. Een tussenweg lijkt er niet. En zelfs als je er van houdt kost het vaak enige draaibeurten om een nieuw album te leren waarderen. Maar de beloning voor die moeite boeit al veertig jaar een heleboel mensen. 

© 2012 TTZL


Officiële website: The Residents
Wikipedia EN: The Residents
Wikipedia NL: The Residents
Youtube: The Baby King 1
Youtube: Love me tender
Youtube: The Baby King 5
Youtube: Hound Dog

zondag 18 november 2012

#2: Muslimgauze - Return Of Black September (1996)

Muslimgauze is de naam waaronder Engelsman Bryn Jones (1961-1999) experimentele, instrumentale muziek maakte. Zijn werk is zeer divers van aard en varieert van ambient, techno en dub tot noise . Etnische invloeden (vooral traditionele percussie) zijn hierin een constante factor. Hij verwerkte ook vaak vocale samples van oosterse origine in zijn muziek.

Bryn Jones was gefascineerd door conflicten in de Moslimwereld en vooral door het Israëlisch-Palestijnse conflict. Zonder ooit zelf in de regio te zijn geweest had hij een zeer uitgesproken (pro-Palestijnse) mening die echter alleen tot uitdrukking komt in de titels van de nummers en het album en in de vormgeving. Het is heel goed mogelijk de muziek te waarderen los van de politieke context.

Bryn Jones was zeer productief. Onder de naam Muslimgauze bracht hij tijdens zijn leven een kleine honderd producties uit op LP, CD, single, EP etc.; vaak in gelimiteerde oplagen van een paar honderd stuks. Omdat het meer was dan één platenmaatschappij aan kon (bijvoorbeeld 16 albums in 1998…), verdeelde hij zijn producties over meerdere maatschappijen. Maar zelfs op die manier bleef er nog veel materiaal onuitgebracht en daarom zijn er postuum tot nog toe zo’n honderd producties uitgebracht.

Return of Black September is een album uit juli 1996 en is  - na een aantal agressievere, harde albums - een terugkeer naar een rustiger stijl met dub-invloeden. De titel verwijst naar de Palestijnse organisatie die verantwoordelijk was voor de aanslag op de Olympische Israëlische atleten in München, 1972. De CD heeft slechts één nummer van 68 minuten alhoewel het geheel bestaat uit vijf delen die in elkaar overvloeien.

Return of Black September start het album op met rustig echoënde percussie en toetsen, maar na een minuut of negen gaat dit over in Libya (22 min.) waarin het tempo omhoog gaat en waarvan het beginstuk wordt gedomineerd door extreme stereo-effecten van de percussie. Na een rustig middenstuk eindigt Libya weer uptempo. Het derde nummer Thugghee (22 min.) begint dan weer rustig en wordt gedomineerd door een oosters snaarinstrument in combinatie met samples van gesproken Arabische teksten. Ongeveer halverwege wordt het tempo weer opgevoerd en krijgt het een meer dub-achtig karakter. Een remix van het titelnummer (per abuis op de hoes geafficheerd als remix van Thugghee) en een remix van een ouder nummer sluiten tenslotte dit album in een laid back dub style af. Remixes komen vaak voor op Muslimgauze albums, maar omdat dit vaak radicaal andere versies van het origineel zijn is dat geen probleem.

Als je nog nooit iets van Muslimgauze gehoord hebt is Return of Black September een prima introductie. En dan zijn er volgens mij twee reacties mogelijk: of het je spreekt je niet aan en je gaat op zoek naar iets anders OF je gaat voor de bijl en probeert zo veel mogelijk albums te pakken te krijgen. Doordat veel van die albums slechts in gelimiteerde opgaven zijn uitgegeven kan dat nog aardig in de papieren lopen. De bedragen voor Muslimgauze albums op sites als Discogs.com of Ebay.com zijn vaak enkele malen de originele prijs. Uitschieters zijn daarbij Tandoori Dog en Box of Silk and Dogs.

© 2012 TTZL



Officiële website: Muslimgauze
Wikipedia EN: Muslimgauze
Youtube: Libya


zondag 11 november 2012

#1: Frank Zappa – Joe's Garage Act I (1979) / Joe's Garage Acts II & III (1979)

Joe speelt gitaar in een band en beleeft de avonturen die gewoon zijn voor een band ‘on the road’. Hij leeft echter in een samenleving waar de overheid muziek wil afschaffen omdat het een bron zou zijn van ongewenst gedrag. Op een gegeven moment raakt Joe erg in de war en sluit zich aan bij de First Church of Appliantology. Doordat Joe één van de appliances kapot maakt komt hij in een gevangenis terecht waar ook de andere ‘criminelen’ uit de muziekbusiness worden vastgehouden. In de gevangenis droomt hij gitaarsolo’s en als hij uiteindelijk vrij komt raakt hij door de overgeorganiseerde samenleving die hij dan ziet zo gedesoriënteerd dat hij gaat hallucineren (en dan hoort hij het motto van dit blog uitspreken door een meisje dat hij nog kent van vroeger). Uiteindelijk raakt hij erg gedeprimeerd en droomt hij nog één laatste gitaarsolo voordat hij overstag gaat, muziek afzweert en een normaal baantje neemt. De Central Scrutinizer waarschuwt de luisteraar tenslotte om net als Joe muziek af te zweren als die niet wil dat hem of haar groot onheil overkomt.

Dat is in het kort het verhaal van Frank Zappa’s conceptalbum Joe’s Garage dat in september (Act I) en november 1979 (Acts II & III) werd uitgebracht (later samengebracht op een dubbel-CD). Gedurende het hele album geeft de Central Scrutinizer (wiens taak het is nog niet ingevoerde wetten te handhaven…) commentaar op de gebeurtenissen op een manier die doet denken aan de wijze waarop dat in de klassieke Griekse tragedies gebruikelijk is. Het satirische verhaal geeft bijtend commentaar op de (Amerikaanse) samenleving en politiek. Ook religies krijgen een veeg uit de pan in onder meer Catholic Girls (het katholicisme) en in de manier waarop de First Church of Appliantology met leider L. Ron Hoover ten tonele wordt gevoerd. Een duidelijke sneer naar de Scientology-beweging van L. Ron Hubbard.

Joe’s Garage is tekstueel gezien een typisch Frank Zappa-product. Regelmatig terugkerende onderwerpen als censuur, vrijheid, religie, seksualiteit en de muziekindustrie komen ook hier weer aan bod. Muzikaal gezien is het één van Frank Zappa’s toegankelijkste albums. Rock, pop en orkestrale stukken zijn zoals altijd bij Zappa aanwezig, maar ook elementen uit de blues, jazz en zelfs reggae zitten er in verwerkt. Luister maar eens naar Joe’s Garage of Lucille Has Messed My Mind Up. Hoogtepunt van het album is het instrumentale nummer Watermelon in Easter Hay. Het was Frank Zappa’s favoriete nummer van het album en volgens zijn zoon Dweezil is het de mooiste gitaarsolo ooit van zijn vader. Ik zal hem niet tegenspreken. Sterker nog, als ik ooit een lijstje moet maken met nummers voor mijn crematie dan zal deze bovenaan staan.

Voor vele Zappa die-hards is Joe’s Garage een geliefd album en voor de niet ingewijden is het een goed startpunt, samen met albums als Sheik Yerbouti (met Dancin’ fool dat #19 van de Nederlandse Tipparade bereikte) en Them Or Us.

© 2012 TTZL


Officiële website: Frank Zappa
Wikipedia EN: Frank Zappa
Wikipedia NL: Frank Zappa
Youtube: Joe’s Garage
Youtube: Catholic Girls
Youtube: Watermelon in Easter Hay

woensdag 31 oktober 2012

Waarom?


Dat is eigenlijk best een goede vraag. Waarom een blog beginnen als er al ik-weet-niet-hoeveel blogs bestaan? Blogs waarvan vele niet of nauwelijks worden gelezen. Wat drijft al die mensen om met enige regelmaat hun zieleroerselen, gedachten, gevoelens, ervaringen of wat dan ook aan het wereldwijde web toe te vertrouwen? Ik denk dat het vaak te maken heeft met een passie voor iets en een diepgeworteld verlangen om dat aan anderen kenbaar te maken en zo mogelijk met hen te delen. Een zekere mate van zendingsdrang is hierbij vaak niet vreemd.

Mijn passie is muziek en ook ik - ik geef het toe - heb zo af en toe last van die zendingsdrang. Of eigenlijk hebben anderen er last van. Dan vertel ik vol vuur over een nieuw ontdekte artiest of een pas verschenen album aan familie, vrienden of collega's. Niet zelden zijn meewarige blikken dan mijn deel, want je vergeet dan wel eens dat jouw passie niet hun passie is.

Bij een blog heb je geen last van die meewarige blikken, terwijl je wel je verhaal kwijt kunt. En misschien bereik je een paar geïnteresseerden waar je het bestaan niet van wist. Het idee dat ik misschien een paar mensen attent kan maken op Muslimgauze, enthousiast kan maken voor dat ene vroege album van Porcupine Tree, of kan (her)interesseren voor het oeuvre van Frank Zappa is voldoende om te proberen een blog te beginnen.

Niet alleen over nieuw verschenen uitgaven, maar zeker ook over ouder werk, heruitgaven en vergeten pareltjes en curiosa. Gewoon omdat ik het leuk vind. En dat is meteen ook het antwoord op de vraag uit de titel: Waarom? Omdat het kan en omdat ik het leuk vind. Daarom!

TTZL



PS Voor wie het motto van mijn blog bekijkt zal het eerste echte bericht geen verrassing worden.




donderdag 6 september 2012