Zoeken in deze blog

zondag 28 januari 2018

#272: The Residents - Meet The Residents / The Third Reich 'N Roll (1974/1976)

Trouwe lezers van dit blog zullen weten dat het Amerikaanse avantgardecollectief The Residents tot één van mijn favorieten behoort (zie ook de blogs #3#118 en #170). In 1969 startten ze met geluids- en beeldexperimenten en in 1972 brachten hun debuut uit: Santa Dog, een dubbele 7" EP. 

Obscuur en genegeerd in het begin van hun carrière worden ze nu alom gerespecteerd en hun albums worden in retrospect alsnog op waarde geschat. Zeker, hun kunst is ontoegankelijk en vreemd als je er voor het eerst kennis mee maakt en zal weinigen direct aanspreken. Maar de avontuurlijke geest die zich er voor open stelt en zich de tijd gunt om eraan te wennen zal rijkelijk beloond worden.

In de 45 jaar sinds Santa Dog hebben ze een geweldig uitgebreide discografie opgebouwd van singles, EP's, albums, soundtracks en nummers op compilatie-albums alsook films, boeken, multimedia-projecten en 'performances' (de term 'concerten' dekt de lading niet). Om al hun werk uitgebracht te krijgen hebben ze gebruik moeten maken van verschillende platenmaatschappijen en vaak hun toevlucht moeten zoeken tot gelimiteerde uitgaven. Probeer dan als fan maar eens om alles te pakken te krijgen! 

Gelukkig kwam in januari 2017 het bericht dat The Residents getekend hadden bij het Engelse label Cherry Red, bekend van vele labels die onder andere heruitgaven brengen van hoge kwaliteit. 

Het meest recente Residents-album The Ghost Of Hope verscheen in maart 2017 direct via Cherry Red en kort daarna kwam het heugelijke nieuws dat er een serie heruitgaven gelanceerd zou worden met de themanaam The Residents pREServed waarvan een paar dagen geleden de eerste twee albums zijn verschenen. 

Het debuutalbum Meet The Residents, met tracks als Smelly Tongues, Rest Aria en N-ER-GEE (Crisis Blues), is daarbij uitgebreid tot een dubbel-CD met de geremasterde mono en stereo mixes, de tracks van de Santa Dog EP (waaronder Fire) en veel nog niet eerder gepubliceerd werk.

The Third Reich 'N Roll, het tweede album van de band, is ook uitgebreid tot een dubbel-CD. Dit album is een satire op popmuziek uit de jaren 60 en The Residents verwerken, verhaspelen en vermalen bestaande tracks daartoe in twee lange tracks waarin de originele tracks soms nog nauwelijks te herkennen zijn. Daarnaast staan de twee Rolling Stones en The Beatles gerelateerde singles uit die tijd op de heruitgave (met o.a. Satisfaction en Flying) en ook hier veel nog niet eerder gepubliceerd werk.

Cherry Red heeft voor maart 2018 ook al de heruitgaven van de volgende twee albums aangekondigd: Duck Stab/Buster & Glen en Fingerprince. 2018 wordt een mooi jaar!

Voor de volledigheid: verwijzingen naar The Residents zijn ook nog te vinden in de blogs #53, #70, #176, #179, #190 en #257.

© 2018 TTZL


Officiële website: The Residents
Wikipedia EN: The Residents
Wikipedia NL: The Residents

YouTube: Meet The Residents [hele album]
YouTube: Smelly Tongues
YouTube: Rest Aria
YouTube: N-ER-GEE (Crisis Blues)
YouTube: Fire

YouTube: The Third Reich 'N Roll  [hele album]
YouTube: Satisfaction
YouTube: Flying

zaterdag 20 januari 2018

#271: The Cranberries - No Need To Argue / To The Faithful Departed (1994/1996)

Afgelopen maandag verscheen opeens het bericht dat Dolores O'Riordan op 46-jarige leeftijd was overleden. De doodsoorzaak is (nog) niet bekendgemaakt, maar er is wel aangegeven dat er geen verdachte omstandigheden waren. 

O'Riordan was de zangeres van de Ierse band The Cranberries die tussen 1993 en 2003 behoorlijk populair was aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. Na 2003 nam de band een pauze om onder andere aan solo-projecten te werken. Zo leverde O'Riordan in die periode twee solo-albums af. Vanaf 2009 kwam de band weer bij elkaar en verschenen er nog twee albums.

Het debuutalbum Everybody Else Is Doing It, So Why Can't We? uit 1993 was direct een succes in diverse landen, maar niet in Nederland. Ook de in ander landen succesvolle singles Linger en Dreams deden hier niet veel.

De grote doorbraak kwam met het tweede album uit 1994: No Need To Argue. De mix van rock, pop, post-punk en (Ierse) folk is wat verder uitgekristalliseerd en dat leverde een paar grote hits op. In Ode To My Family, maar vooral in Zombie met zijn scheurende gitaar intro en grote dynamische verschillen vormen de verschillende stijlen en invloeden een mooi geheel. Maar ook albumtracks als The Icicle Melts, Ridiculous Thoughts en Daffodil Lament tonen aan dat dit een prima album is.

De opvolger, To The Faithful Departed uit 1996, was wel een commercieel, maar geen artistieke triomf. Voor een deel ligt dit aan de wisseling van producer. Stephen Street, die de eerste twee albums had geproduceerd, werd vervangen door Bruce Fairburn, bekend van producties voor Aerosmith, Kiss, Van Halen en Bon Jovi. Het stadionrockgeluid dat The Cranberries daardoor kregen aangemeten past niet echt. De subtiliteiten die op de vorige albums aanwezig waren is verdwenen. 

Het is geen slecht album en het leverde een flink aantal succesvolle nummers op: Hollywood, Salvation, When You're Gone en Free To Decide. Helaas zijn er teveel tracks op dit album waar het meer om kracht en volume draait dan om wat anders. Dat is jammer als je weet dat The Cranberries beter kunnen, zoals bijvoorbeeld Electric Blue aantoont

Bruce Fairburn zou niet meer terugkeren als producer bij de band en in 2001 werd zelfs weer een beroep gedaan op Stephen Street.

© 2018 TTZL


Officiële website: The Cranberries
Wikipedia EN: The Cranberries
Wikipedia NL: The Cranberries

YouTube: No Need To Argue [hele album]

YouTube: Ode To My Family
YouTube: Zombie
YouTube: The Icicle Melts
YouTube: Ridiculous Thoughts
YouTube: Daffodil Lament

YouTube: To The Faithful Departed [hele album]

YouTube: Hollywood
YouTube: Salvation
YouTube: When You're Gone
YouTube: Free To Decide
YouTube: Electric Blue

YouTube: Linger [van 'Everybody Else Is Doing It, So Why Can't We?',  1993]
YouTube: Dreams [van 'Everybody Else Is Doing It, So Why Can't We?',  1993]

zondag 14 januari 2018

#270: Yukihiro Takahashi - Neuromantic / What, Me Worry? (1981/1982)

Al eerder schreef ik over mijn voorliefde  voor Japanse popmuziek (#217) en dan die van het Yellow Magic Orchestra (YMO) (#72) en haar bandleden (#79) in het bijzonder. De invloed van YMO kan niet overschat worden, niet in Japan, maar ook zeker niet daarbuiten. Artiesten als Duran Duran, Japan en David Sylvian zijn schatplichtig aan YMO en in het geval van Sylvian leidde dat ook tot samenwerkingen met Ryuichi Sakamoto. Maar ook in genres als techno, ambient house en hip hop is YMO veelvuldig een invloed en bron van samples.

Zanger/drummer Yukihiro Takahashi is altijd degene geweest van het trio met de meeste affiniteit met pure pop en dat klinkt ook door op zijn solo-albums. Met name de invloed van The Beatles steekt hij niet onder stoelen of banken. Zo staat er op het tweede YMO-album een aparte versie van Day Tripper en ook op zijn solo-albums zijn The Fab Four nooit ver weg. 

Takahashi heeft een flink aantal prima soloplaten gemaakt, maar Neuromantic (1981) en What, Me Worry? (1982) steken er toch wel bovenuit. Zijn zang op deze albums behoort tot het beste wat hij gedaan heeft en de sterke songs en dito uitvoering maken het helemaal af. Dat laatste verbaast niet als je naar de lijst met gastmuzikanten kijkt. Naast YMO-maatjes Ryuichi Sakamoto en Haruomi Hosono zien we ook nog Bill Nelson, Zaine Griff, Tony Mansfield (van New Musik) en Andy Mackay & Phil Manzanera (beide van Roxy Music). 

Neuromantic opent met Glass en dat nummer had niet misstaan op een YMO-album. Lekker tegendraads ritme, mooie toetsenriffs en die onmiskenbare vocalen van Takahashi die altijd nét achterop lijken te raken ten opzichte van de muziek. Andere sterke tracks van dit album zijn het majestueuze Grand Espoir, het met scheurgitaar en sax gezegende Extra Ordinary en het lekker opgefokte Charge. Zijn 'pure pop' is te horen in het mooie Drip Dry Eyes.

Opvolger What, Me Worry? doet hier niet voor onder en start direct sterk met het het tweeluik What, Me Worry?/It's Gonna Work Out. Het is verder een heel divers album waar romantiek (Sayonara, Disposable Love), traditie (My Highland Home In Thailand), pretentieloze pop (Flashback, All You've Got To Do) en meer avontuurlijke songs (This Strange Obsession, The Real You) hand in hand gaan. En natuurlijk zijn The Beatles ook weer van de partij middels de George Harrison cover It's All Too Much.

Takahashi heeft met en zonder YMO mooie dingen gedaan en deze twee albums verdienen het om nog lang beluisterd te worden. 

© 2018 TTZL



Wikipedia EN: Yukihiro Takahashi

YouTube: Neuromancer [hele album]

YouTube: Glass
YouTube: Grand Espoir
YouTube: Extra Ordinary
YouTube: Drip Dry Eyes
YouTube: Charge

YouTube: What, Me Worry? [hele album]

YouTube: What, Me Worry?/It's Gonna Work Out
YouTube: Sayonara
YouTube: This Strange Obsession
YouTube: Flashback
YouTube: The Real You
YouTube: Disposable Love
YouTube: My Highland Home In Thailand
YouTube: All You've Got To Do
YouTube: It's All Too Much

YouTube: Day Tripper [YMO]

zondag 7 januari 2018

#269: Hoodoo Gurus - Stoneage Romeos (1984)

In de vroege jaren tachtig was er een ware garagerock 'revival'. In Amerika, in Europa, maar ook in Oceanië schoten garagebandjes als paddenstoelen uit de grond. Hun roem reikte echter vaak niet tot ver buiten de eigen landsgrenzen. 

De Australische Hoodoo Gurus zijn daarvan een voorbeeld. Hun bekendheid buiten hun thuisland is niet groot, maar ze werden in 2007 wel opgenomen in de Australian Recording Industry Association Hall of Fame.

Garagerock wordt vaak gezien als een voorloper van de punkbeweging uit de jaren zeventig. Daarom worden ook wel benamingen als protopunkgarage punk of 60's punk gebruikt. De Hoodoo Gurus echter als pure garagerockband afdoen zou hen tekort doen. 

Invloeden uit onder andere hard rock, power pop en surf music worden door de Gurus verwerkt. Het resultaat is een onweerstaanbare mengelmoes van stijlen uitmondend in een pakkend, soms lekker kitscherig, rammelend rockgeluid. Of zoals voorman gitarist, zanger en voornaamste zongschrijver Dave Faulkner zingt in (Let's All) Turn On:

Shake some action
Psychotic reaction
No satisfaction
Sky pilot, Sky Saxon
That's what I like
Blitzkrieg bop
To the jailhouse rock
Stop stop, at the hop
Do the bluejean bop
That's what I like!

Eén nummer met referenties naar respectievelijk The Flamin' Groovies, The Count Five, The Rolling Stones, Eric Burdon & The Animals, The Seeds, Ramones, Elvis Presley, Danny & The Juniors en Gene Vincent And His Blue Caps... ik zou zeggen: what's not to like?

Hun debuutalbum Stoneage Romeos was direct een voltreffer. De LP werd gestoken in een heerlijke 'b-movie' hoes die helaas voor de Amerikaanse en Europese markt werd vervangen door een minder aansprekende oranje hoes. 

Het album opent met de heerlijke trits I Want You BackTojo en Leilani. Alle drie deze nummers werden hits in Australië en als je ze hoort is het niet moeilijk om te bedenken waarom. Het album staat verder vol met lekkere uptempo nummers als Arthur, Death Ship, In The Echo Chamber en I Was A Kamikaze Pilot.

Soms gaat het tempo iets naar beneden en ook dat gaat ze goed af getuige het heerlijk smerige Dig It Up (á la The Cramps), het mooie Zanzibar en hun hit My Girl (met opvallende videoclip).

Na hun debuutalbum maakte Hoodoo Gurus nog een drietal heel sterke platen en na een korte onderbreking van 1998 tot 2003 zijn ze nu nog steeds actief, al dateert hun laatste, goed ontvangen studioalbum van 2010.

© 2018 TTZL


Officiële Website: Hoodoo Gurus
Wikipedia EN: Hoodoo Gurus

YouTube: Stoneage Romeos [hele album]

YouTube: I Want You Back
YouTube: Tojo
YouTube: Leilani
YouTube: Arthur
YouTube: Dig It Up
YouTube: (Let's All) Turn On
YouTube: Death Ship
YouTube: In The Echo Chamber
YouTube: Zanzibar
YouTube: I Was A Kamikaze Pilot
YouTube: My Girl [clip]