Al eerder schreef ik over mijn voorliefde voor Japanse popmuziek (#217) en dan die van het Yellow Magic Orchestra (YMO) (#72) en haar bandleden (#79) in het bijzonder. De invloed van YMO kan niet overschat worden, niet in Japan, maar ook zeker niet daarbuiten. Artiesten als Duran Duran, Japan en David Sylvian zijn schatplichtig aan YMO en in het geval van Sylvian leidde dat ook tot samenwerkingen met Ryuichi Sakamoto. Maar ook in genres als techno, ambient house en hip hop is YMO veelvuldig een invloed en bron van samples.
Zanger/drummer Yukihiro Takahashi is altijd degene geweest van het trio met de meeste affiniteit met pure pop en dat klinkt ook door op zijn solo-albums. Met name de invloed van The Beatles steekt hij niet onder stoelen of banken. Zo staat er op het tweede YMO-album een aparte versie van Day Tripper en ook op zijn solo-albums zijn The Fab Four nooit ver weg.
Takahashi heeft een flink aantal prima soloplaten gemaakt, maar Neuromantic (1981) en What, Me Worry? (1982) steken er toch wel bovenuit. Zijn zang op deze albums behoort tot het beste wat hij gedaan heeft en de sterke songs en dito uitvoering maken het helemaal af. Dat laatste verbaast niet als je naar de lijst met gastmuzikanten kijkt. Naast YMO-maatjes Ryuichi Sakamoto en Haruomi Hosono zien we ook nog Bill Nelson, Zaine Griff, Tony Mansfield (van New Musik) en Andy Mackay & Phil Manzanera (beide van Roxy Music).
Neuromantic opent met Glass en dat nummer had niet misstaan op een YMO-album. Lekker tegendraads ritme, mooie toetsenriffs en die onmiskenbare vocalen van Takahashi die altijd nét achterop lijken te raken ten opzichte van de muziek. Andere sterke tracks van dit album zijn het majestueuze Grand Espoir, het met scheurgitaar en sax gezegende Extra Ordinary en het lekker opgefokte Charge. Zijn 'pure pop' is te horen in het mooie Drip Dry Eyes.
Opvolger What, Me Worry? doet hier niet voor onder en start direct sterk met het het tweeluik What, Me Worry?/It's Gonna Work Out. Het is verder een heel divers album waar romantiek (Sayonara, Disposable Love), traditie (My Highland Home In Thailand), pretentieloze pop (Flashback, All You've Got To Do) en meer avontuurlijke songs (This Strange Obsession, The Real You) hand in hand gaan. En natuurlijk zijn The Beatles ook weer van de partij middels de George Harrison cover It's All Too Much.
Takahashi heeft met en zonder YMO mooie dingen gedaan en deze twee albums verdienen het om nog lang beluisterd te worden.
Wikipedia EN: Yukihiro Takahashi
YouTube: Neuromancer [hele album]
YouTube: Glass
YouTube: Grand Espoir
YouTube: Extra Ordinary
YouTube: Drip Dry Eyes
YouTube: Charge
YouTube: What, Me Worry? [hele album]
YouTube: What, Me Worry?/It's Gonna Work Out
YouTube: Sayonara
YouTube: This Strange Obsession
YouTube: Flashback
YouTube: The Real You
YouTube: Disposable Love
YouTube: My Highland Home In Thailand
YouTube: All You've Got To Do
YouTube: It's All Too Much
YouTube: Day Tripper [YMO]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten